กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 800

เฉินผิงอันชี้ไปที่ปากของเจี่ยงหลงเซียง เอ่ยเตือนว่า “นี่คือจุดจบที่คราวก่อนเจ้าอยู่ที่นี่แล้วไม่ได้ควบคุมปากตัวเองให้ดี ครั้งนี้จะยังไปฟ้องที่ศาลบุ๋นอีกหรือไม่ เจ้าก็ลองชั่งน้ำหนักเอาเอง คำพูดสามารถพูดได้ตามใจ แต่ฟันในปากมีแค่ไม่กี่ซี่เท่านั้น ต้องหัดทะนุถนอมเอาไว้ให้ดี ไม่อย่างนั้นวันหน้าไปถ่ายทอดความรู้ไขข้อข้องใจที่บ้านเกิด พูดไม่ชัดเจน พวกเด็กๆ ที่ฟังคำสอนก็ง่ายที่จะไม่เข้าใจว่าสรุปแล้วเจ้ากำลังพูดอะไรอยู่กันแน่”

สีหน้าของเจี่ยงหลงเซียงเดี๋ยวมืดเดี๋ยวสว่างไม่แน่นอน

ข้อสงสัยที่ใหญ่ที่สุดของเขาตอนนี้ อันที่จริงไม่ใช่ว่าเหตุใดอีกฝ่ายถึงได้ลงมือกับตน เรื่องนี้ไม่สำคัญแล้ว แต่คือเหตุใดอีกฝ่ายถึงกล้าลงมืออย่างอำมหิตเช่นนี้ เหตุใดพวกอริยะปราชญ์ศาลบุ๋นที่อยู่ใกล้ในระยะประชิดถึงไม่มีสักคนที่มาดูแลบ้างเลย!

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “วันนี้อยู่ที่ศาลบุ๋น ข้าไม่กล้าแตะต้องเจ้า แต่อย่าได้นึกว่าทำอย่างนี้แล้วจะจบกันไป วันหน้าข้าจะยังไปเที่ยวเยือนราชวงศ์เส้าหยวนอีกรอบ ถึงเวลานั้นพวกเราก็มารำลึกความหลังกันต่อ ดังนั้นไม่ต้องให้เจ้าลำบากไปแก้แค้นหรอก”

ในใจเจี่ยงหลงเซียงเปี่ยมไปด้วยความเจ็บแค้น ทั้งกริ่งเกรงทั้งเดือดดาลอย่างละครึ่ง

แบบนี้ยังเรียกว่าไม่กล้าแตะต้องข้าอีกหรือ?!

คราวหน้าที่พบเจอกัน เจ้ายังคิดจะทำอย่างไรอีก?

เฉินผิงอันยกมือขึ้น ยื่นฝ่ามือหนึ่งออกมาเบาๆ ยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “ข้าจะต้องคิดบัญชีกับเจ้าให้ดีๆ เป็นแน่ ทั้งทุนทั้งกำไรจะเอากลับคืนมาทั้งหมด”

เจี่ยงหลงเซียงกำลังจะลุกขึ้นยืน

เฉินผิงอันเงื้อมือทำท่าว่าจะตี เจี่ยงหลงเซียงก็ตกใจจนต้องรีบหันหน้าหนี

เฉินผิงอันจากไปพร้อมเสียงหัวเราะ

สตรีสวมหมวกคลุมหน้าปรากฏตัวจากตรงหัวเลี้ยว จากนั้นก็หยุดยืนนิ่งมองไกลๆ มายังคนชุดเขียว

แม้ว่าจะไม่เห็นหน้าตา แต่รูปร่างอรชรของนาง เพียงแค่นางยืนอยู่ตรงนั้นก็ราวกับกิ่งเหมยกิ่งหนึ่งที่ยื่นออกมาจากมุมกำแพง

เฉินผิงอันทิ้งเจี่ยงหลงเซียงไว้ด้านหนึ่ง ตัวเองเดินไปหาสตรีที่สวมหมวกคลุมหน้า กุมหมัดยิ้มเอ่ย “คารวะเถ้าแก่เหยา”

นางยิ้มพลางคารวะกลับคืน “คุณชายเฉิน”

เฉินผิงอันเอ่ย “เรียกชื่อข้าก็ได้”

คนทั้งสองเดินเคียงบ่าเข้าไปในตรอกด้วยกัน คนที่อยู่ข้างกายเฉินผิงอันก็คือจิ่วเหนียง คราแรกนางติดตามสวินยวนออกมาจากราชวงศ์ต้าเฉวียนไปที่สำนักกุยหยกก่อน ฝึกตนอยู่ที่นั่นนานหลายปี หลังจากนั้นก็ติดตามเทียนซือใหญ่จ้าวเทียนไล่ออกมาจากใบถงทวีป ต่อมานางก็ตั้งใจฝึกตนอยู่ที่ภูเขาด้านหลังของจวนเทียนซือภูเขามังกรพยัคฆ์

นางกับเลี่ยนเจินจิ้งจอกฟ้าเก้าหางถือว่ามีต้นกำเนิดเดียวกันแต่คนละสาย เพียงแต่ว่าเกิดมามีความใกล้ชิดกันตามธรรมชาติ หลายปีนี้อยู่ร่วมกันความสัมพันธ์จึงเหมือนพี่สาวกับน้องสาว

จิ้งจอกฟ้าเลี่ยนเจิน มหามรรคาสูงส่งยาวไกลมากแล้ว โดดเด่นอย่างถึงที่สุด อยู่ในภูเขามานาน กลิ่นอายเซียนล่องลอย ไม่ใช่ว่าภูตทั่วไปจะสามารถทัดเทียมได้ แต่นางกลับชอบฟังจิ่วเหนียงเล่าเรื่องในยุทธภพที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของหมู่บ้านร้านตลาดอย่างมาก แม้แต่เรื่องการประลองปัญญาการประชันความกล้าระหว่างพวกมือปราบของที่ว่าการและพวกภูตผีชั่วร้ายทั้งหลายในเมืองหูเอ๋อร์ เลี่ยนเจินก็รับฟังอย่างเพลิดเพลินยิ่ง

จิ่วเหนียงหันหน้ามา ยื่นนิ้วออกไปแหวกเปิดมุมหนึ่งของผ้าคลุมหน้า ยิ้มตาหยีเอ่ยว่า “เกือบจะจำคุณชายเฉินไม่ได้แล้ว”

ปีนั้นตอนที่อยู่โรงเตี๊ยมริมชายแดนต้าเฉวียน ทั้งสองฝ่ายพบเจอกันเป็นครั้งแรก เฉินผิงอันยังเป็นเพียงเด็กหนุ่มคนหนึ่ง

สวมชุดสีขาว ตรงเอวห้อยน้ำเต้าบรรจุเหล้าสีชาดลูกหนึ่ง ข้างกายมีแม่นางน้อยถ่านดำที่เฉลียวฉลาด และยังมีข้ารับใช้ที่ภาพบรรยากาศแตกต่างกันไปติดตามมาด้วย

เด็กหนุ่มในอดีต วันนี้กลับกลายมาเป็นบุรุษชุดเขียวเรือนกายสูงเพรียวคนหนึ่ง เป็นเซียนกระบี่บนภูเขาอย่างสมชื่อแล้ว

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “มาดของเถ้าแก่เหยายังคงอยู่ คิดถึงเหล้าบ๊วยหมักห้าปีของโรงเตี๊ยมอย่างมาก แล้วยังมีแพะย่างทั้งตัวอีก ช่างเป็นรสชาติที่บนภูเขาไม่มี ล่างภูเขาน้อยนักที่จะมีจริงๆ”

จิ่วเหนียงคลายนิ้วออก ปล่อยมุมหนึ่งของผ้าคลุมหน้าลง “เรียกเถ้าแก่เหยาอะไรกัน ห่างเหินเกินไปแล้ว คุณชายเรียกข้าว่าจิ่วเหนียงก็พอแล้ว”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม

ครั้งแรกที่ได้ยินประโยคว่า ‘ชีวิตคนเส้นทางแคบ จอกเหล้ากว้าง’ ในชีวิต ก็คือคำพูดบนโต๊ะสุราของจิ่วเหนียงท่านนี้

จิ่วเหนียงยิ้มถาม “เว่ยคอแข็งผู้นั้น ทุกวันนี้ไม่ได้เป็นองค์รักษ์อยู่ข้างกายคุณชายหรือ?”

ผู้ฝึกยุทธแซ่เว่ยคนนั้นบอกว่าตัวเองคอแข็ง ผลคือดื่มเหล้าชามหนึ่งลงท้อง บุรุษผู้นั้นก็กลายเป็นโคลนเละๆ กองหนึ่ง นอนฟุบคว่ำบนเตียงส่งเสียงกรนดังราวฟ้าผ่า

ช่างเป็นความทรงจำที่ทำให้คนจดจำได้อย่างลึกล้ำเสียจริง

เฉินผิงอันส่ายหน้า “ล้วนมีชีวิตเป็นของตัวเอง”

จิ่วเหนียงถอนหายใจ “เหตุผลเป็นเช่นนี้จริง”

เฉินผิงอันใช้เสียงในใจเอ่ย “ได้ยินมาว่าทุกวันนี้จงขุยยังอยู่ที่ดินแดนพุทธะสุขาวดี จึงพลาดการประชุมครั้งนี้ไป”

จิ่วเหนียงไม่ได้มีเรื่องอะไรให้รำลึกความหลังกับเฉินผิงอัน แค่พบเจอกันอย่างผิวเผิน แม้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองฝ่ายจะไม่เลว แต่ก็ไม่ถึงขั้นที่ทำให้จิ่วเหนียงต้องมาตามหาเขา

ไม่ได้ถามออกมา แต่การมาของนาง เดิมทีก็เป็นการถามคำถามอย่างหนึ่ง

จิ่วเหนียงกลับเอ่ยว่า “จะไปพูดถึงเขาทำไม มีชีวิตอยู่อย่างคนก็ไม่ใช่คน ผีก็ไม่ใช่ผี ชอบหาความลำบากใส่ตัว”

เฉินผิงอันจึงกล่าวว่า “ปีนั้นจงขุยขี้ขลาด แต่อาจเป็นเพราะเขาเดาออกถึงสภาพการณ์ของตัวเองในภายหลัง จึงไม่อาจทำตัวกล้าหาญได้”

จิ่วเหนียงกลอกตามองบน “เขายังขี้ขลาดอีกหรือ?”

จากนั้นนางก็หัวเราะ “ขี้ขลาดหรือใจกล้า ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับข้า เขาเป็นแค่นักบัญชีคนหนึ่ง ไม่ว่าจะพบเจอหรือแยกย้ายล้วนให้เป็นไปตามบุพเพวาสนาเถอะ”

เฉินผิงอันจึงไม่เอ่ยอะไรให้มากความอีก

หลังจากที่พูดคุยเรื่องสถานการณ์ล่าสุดของราชวงศ์ต้าเฉวียนกับจิ่วเหนียงสองสามประโยค สองฝ่ายก็แยกย้ายกันไปทางใครทางมัน

จงขุยกับจิ่วเหนียงที่สถานะพิเศษคนนี้ก็เหมือนบัญชีเลอะเลือนบัญชีหนึ่งบนสมุดวาสนาชีวิตคู่

จิ่วเหนียงผู้นี้ หรือควรจะเรียกว่าฮ่วนซาฮูหยิน เรื่องที่นางโกรธเคืองจงขุยซึ่งรับหน้าที่เป็นนักบัญชีมากที่สุด ถึงขั้นที่ว่าไม่ใช่เรื่องที่จงขุยปิดบังสถานะวิญญูชนของสำนักศึกษา คอยจับตามองทุกการกระทำของฮ่วนซาฮูหยินเช่นนางอยู่ที่โรงเตี๊ยม แต่เป็นเพราะจงขุยขี้ขลาดเกินไป คำพูดเหลวไหลทุกคำที่มองดูเหมือนขวัญกล้าเทียมฟ้าของเขา อันที่จริงล้วนเป็นความขี้ขลาดทั้งสิ้น

ไม่แน่เสมอไปว่าข้าจะตอบตกลงเจ้าจงขุย แต่ในเมื่อเจ้าจงขุยชอบข้า ทว่าแม้แต่คำว่าชอบสักคำก็ยังไม่พูดออกมา จะนับเป็นเรื่องอะไรได้?

บางทีสิ่งที่นางคาดหวังก็คือ นักบัญชีอย่างจงขุยนี้จะมายืนอยู่ตรงหน้านางอย่างถูกต้องตามกฎตามระเบียบ พูดคำว่าชอบออกมาอย่างจริงใจ

ไม่ใช่ว่าสตรีไม่มีเหตุผลไปเสียทั้งหมด เพียงแต่ว่าส่วนใหญ่แล้วเหตุผลของบุรุษมักจะไม่ได้อยู่บนเส้นทางเดียวกับกับเหตุผลที่พวกนางอยากฟัง

เหตุผลของสตรี อันที่จริงเป็นเรื่องของอารมณ์ความรู้สึกมากกว่า หากแม้แต่การใช้เหตุผลเพื่อพวกนาง บุรุษก็ยังไม่อาจทำได้อย่างชัดเจน ถ้าอย่างนั้นก็หมดหวังแล้ว แน่นอนว่ายิ่งพูดมากก็ยิ่งทำผิดได้มาก

เฉินผิงอันรู้สึกมาโดยตลอดว่าตนเองก็แค่เข้าใจเรื่องความรักชายหญิงช้าไปสักหน่อย อันที่จริงสามารถถือว่าเป็นผู้มีพรสวรรค์คนหนึ่งได้ เพราะเรื่องที่เขาเข้าใจมีอยู่ไม่น้อย