กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 810

ลงจากเรือขึ้นฝั่ง อันที่จริงยังอยู่ห่างจากท่าเรือชายหาดโครงกระดูกมาอีกระยะหนึ่ง ก็ดีเหมือนกัน เดิมทีเฉินผิงอนก็คิดไว้แล้วว่าตอนที่จะกลับแจกันสมบัติทวีปค่อยไปเยือนภูเขามู่อีที่ตั้งของศาลบรรพจารย์สำนักพีหมาอีกรอบหนึ่ง ส่วนนครปี้ฮว่าอะไรนั่นคงไม่ไปแล้ว ถึงอย่างไรก็ไม่มีโชควาสนาอยู่แล้ว ภาพวาดลงสีก็ล้วนกลายเป็นภาพลายเส้นขาวดำไปหมดแล้ว

แต่เฉินผิงอันจะไปตลาดที่ด่านไน่เหอรอบหนึ่ง หรือก็คือทางเข้าของหุบเขาผีร้าย ทุกวันนี้เนื่องจากเกาเฉิงหายตัวไป หุบเขาผีร้ายจึงขาดที่พึ่งทางใจที่สำคัญ ไม่เพียงแต่นครจิงกวานที่เป็นดั่งฝูงมังกรไร้ผู้นำ ผูหร่างเจ้านครป๋ายหลงยังไปร่วมสนามรบที่แจกันสมบัติทวีป ข่าวคราวของนางก็เงียบหายไปเช่นกัน มีเพียงแค่ข่าวเล็กๆ แพร่มาบอกว่าผูหร่างติดตามภิกษุคนหนึ่งจับมือกันเดินทางไปเยือนดินแดนพุทธะสุขาวดีแล้ว การจากไปของเกาเฉิงและผูหร่างเป็นเหตุให้ภูตผีและวิญญาณวีรบุรุษในนครน้อยใหญ่ของนครฟูนี่จำเป็นต้องสร้างพันธมิตรที่กระจัดกระจายขึ้นมา จากนั้นก็ทำสัญญากับสำนักพีหมา ภายในเวลาร้อยปีทั้งสองฝ่ายจะไม่โจมตีกันและกัน ดังนั้นท้องฟ้าของหุบเขาผีร้ายในทุกวันนี้จึงเปลี่ยนสีไปแล้ว แม้จะยังมีกลิ่นอายอึมครึมน่าสะพรึงกลัว เพียงแต่ว่าผู้ฝึกตนภายนอกคิดจะมาหาประสบการณ์ที่นี่กลับไม่อาจทำได้แล้ว เพราะสูญเสียการปกป้องจากสำนักพีหมาไป อีกทั้งพวกภูตผีของฝ่ายต่างๆ ก็จับกลุ่มสามัคคีกัน แต่หากมีคนรู้สึกว่าอาศัยของกำลังตัวเองคนเดียวก็สามารถเปิดฉากสังหารครั้งใหญ่ในหุบเขาผีร้ายได้อย่างไร้ความยำเกรง สำนักพีหมาก็ไม่ขัดขวาง

เฉินผิงอันสะพายเย่โหยวไว้ด้านหลัง ตรงเอวห้อยน้ำเต้าบรรจุเหล้าสีชาดลูกหนึ่ง

หนิงเหยาสวมชุดคลุมอาคมจินหลี่ สะพายกล่องกระบี่

เผยเฉียนสะพายหีบไม้ไผ่ ในมือถือไม้เท้าเดินป่า ด้านในมีแม่นางน้อยชุดดำยืนอยู่ หมี่ลี่น้อยกำลังนับนิ้วว่าเมื่อไหร่จึงจะกลับไปถึงมาตุภูมิอย่างทะเลสาบคนใบ้อันกว้างใหญ่

เด็กชายผมขาวร่ายเวทอำพรางตา ยังคงอยู่ในรูปลักษณ์ที่สวมชุดเทียนอีสวมต่างหูงูเขียว

นอกจากเฉินผิงอันยังมีผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตบินทะยานคนหนึ่ง เทวบุตรมารนอกโลกขอบเขตบินทะยานตนหนึ่ง และผู้ฝึกยุทธคอขวดขอบเขตยอดเขาคนหนึ่ง แน่นอนว่ายังมีภูตน้ำใหญ่ที่เป็นขอบเขตถ้ำสถิตอีกคนด้วย

โชคดีที่ทุกวันนี้เกาเฉิงไม่อยู่ที่นครจิงกวาน ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ใช่เขาที่ขัดขวางไม่ให้เฉินผิงอันจากไปอีกแล้ว

หยุดพักที่ชายหาดโครงกระดูกเล็กน้อยก็ออกเดินทางกันต่อ เฉินผิงอันถึงขั้นไม่คิดจะนั่งเรือข้ามฟากของสวนน้ำค้างวสันต์ลำของซ่งหลันเฉียวด้วยซ้ำ

เรื่องของสวนน้ำค้างวสันต์ การที่มันซับซ้อนได้ถึงเพียงนี้ก็เพราะเกี่ยวพันไปถึงเงินทองจากการทำการค้า ความสัมพันธ์ควันธูประหว่างภูเขาสองลูก มิตรภาพส่วนตัวระหว่างผู้ฝึกตน รวมไปถึงหน้าตาศักดิ์ศรีบางอย่าง…แต่สืบสาวราวเรื่องกันแล้วก็ยังคงเป็นใจคน ดังนั้นต่อให้จะเป็นผู้ดูแลใหญ่ของภูเขาลั่วพั่วอย่างจูเหลี่ยน บวกกับเหวยเหวินหลงแห่งห้องบัญชี และยังมีซานจวินเว่ยป้อ ก็ยังปวดหัวกับเรื่องนี้อย่างมาก

เฉินผิงอันจะไปที่เมืองสุยเจี้ยของแคว้นอิ๋นผิงก่อน ไปดื่มเหล้าที่ศาลเทพอัคคี นอกรัศมีแปดร้อยลี้นอกเมืองยังมีทะเลสาบชางอวิ๋นอยู่อีกแห่งหนึ่ง อินโหวเจ้าแห่งทะเลสาบน่าจะได้นั่งเก้าอี้มังกรตัวใหม่แล้ว ส่วนศาลสองแห่งอย่างเสาซีและเถียวซี ไม่รู้ว่าทุกวันนี้เปลี่ยนเหนียงเนียงเจ้าคูน้ำแล้วหรือยัง

ทะเลสาบคนใบ้ตั้งอยู่ที่ชายแดนของแคว้นเป่าเซียง หลังจากนั้นจะไปตำหนักจินอู ไปรำลึกความหลังกับเซียนกระบี่ใหญ่หลิ่วสักหน่อย แล้วค่อยไปสวนน้ำค้างวสันต์ จากนั้นไปจวนไฉ่เชวี่ย รวมไปถึงนครเหนือเมฆของสวีซิ่งจิ่ว ไปหาจางซานเฟิงที่ยอดเขาพาตี้ แล้วหิ้วเหล้าไปหาเซียนสุราที่ชื่อเสียงเลื่องลือที่สำนักกระบี่ไท่ฮุยท่านนั้น

ทางฝั่งของหน่วยฉงเสวียนราชวงศ์ต้าตวนก็แน่นอนว่าตั้งใจจะไปเยือนรอบหนึ่ง มาแล้วไม่ไปเยือนถือว่าไม่มีมารยาท ไปเยี่ยมเยือนฮ่องเต้สกุลหลูและราชครูหยางชิงช่ง จากนั้นค่อยไปหาลี่ไฉ่ที่ทะเลสาบกระบี่ฝูผิง ไปพบกับตัวอ่อนเซียนกระบี่สองคนอย่างเฉินหลี่และเกาโย่วชิง ไปหาเสิ่นหลินกับหลี่หยวนที่เป็นกงและโหวของลำน้ำใหญ่ นอกจากจะไปขอบคุณพวกเขาที่ช่วยปกป้องมรรคายามเฉินหลิงจวินเดินลงน้ำแล้วก็ถือโอกาสพูดคุยเรื่องเช่าหรือไม่ก็ซื้อเกาะเป็ดน้ำในถ้ำสวรรค์วังมังกรไปด้วย…

ที่อุตรกุรุทวีป อันที่จริงสถานที่ที่เฉินผิงอันต้องไปเยือนมีไม่น้อยเลยจริงๆ

คนทั้งกลุ่มทะยานลมกันไป ไม่นานก็สามารถมองเห็นภูเขามู่อีที่สูงเสียดแทงเข้าไปในชั้นเมฆ รวมไปถึงลำคลองเหยาเย่ที่ทอดตัวยาวจากใต้จรดเหนือเส้นนั้น

หลังจากที่เฉินผิงอันออกจากเรือราตรีขึ้นมาบนฝั่งแล้ว ปลายนิ้วก็คอยคีบกระดาษยันต์สีเขียวแผ่นนั้นเอาไว้ตลอดเวลา ใช้สิ่งนี้มายืนยันตำแหน่งของเรือราตรีในใต้หล้าไพศาล ถือโอกาสพิสูจน์การคาดเดาต่อความเร็วของเรือราตรีที่ตนมีไปด้วย ความกังวลเพียงหนึ่งเดียวก็คือตนสามารถอาศัยยันต์นี้ตามหาเรือราตรี เรือราตรีก็สามารถตามหาตนได้พบเช่นเดียวกัน แต่ว่าก่อนหน้านี้ตอนอยู่บนเรือ เฉินผิงอันลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ถามเรื่องนี้กับอาจารย์จาง เฉินผิงอันพูดชวนคุยว่า “ก่อนหน้านี้ประลองฝีมือกับเฉาสือได้ออกมานอกสวนกงเต๋อ ตอนที่ตีกันไปถึงลานกว้างของศาลบุ๋น ข้าขอร้องเรื่องหนึ่งกับเฉาสือ ต่างคนต่างเก็บออมกำลังไว้สองส่วน”

หนิงเหยาถามอย่างใคร่รู้ “เรื่องนี้เขาก็ยินดีตอบตกลงด้วยหรือ?”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “แน่นอนว่าต้องตอบตกลง ล้วนเป็นสหายกัน เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ไม่มีเหตุผลที่เฉาสือจะไม่ตกลง ส่วนของขวัญตอบแทนก็คือข้าเสนอว่าสถานการณ์มิพ่ายที่เขาต้องทุบหม้อขายเหล็กลงเดิมพันครั้งนั้น รับรองว่าเขาจะได้เงินก้อนใหญ่กลับมาแน่นอน”

หนิงเหยาจนคำจะพูด

ให้เฉาสือลงเดิมพันว่าตัวเองจะแพ้? คนที่สามารถหยอกเย้าเฉาสือได้เช่นนี้มีไม่มากจริงๆ

เฉินผิงอันเริ่มอธิบายเรื่องขนบธรรมเนียมของด่านไน่เหอให้ฟัง บอกว่าหากผู้ฝึกตนอิสระมาเดินเที่ยวที่นี่ ในอดีตล้วนเป็นวิธีที่ได้ผลดีที่สุด ไปจุดธูปขอพรในศาลลำคลองเหยาเย่ จากนั้นไปเสี่ยงดวงดูที่นครปี้ฮว่า สุดท้ายซื้อตำรา ‘รวมเล่มวางใจ’ มาเล่มหนึ่ง เอาหัวห้อยไว้บนเข็มขัดรัดกางเกง เข้าไปในหุบเขาผีร้าย จะได้กลับมาเห็นแสงตะวันอีกหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับสวรรค์แล้ว

แต่ทุกวันนี้สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นปฏิทินเหลืองไปแล้ว ในอดีตตำราที่ยิ่งอ่านก็ยิ่งทำให้คนไม่วางใจเล่มนั้น สำนักพีหมาไม่ได้จัดพิมพ์ขึ้นอีก นครปี้ฮว่าไม่มีโชควาสนาให้ฉกฉวย นักท่องเที่ยวบางตา แทบจะปิดตัวลงไปอย่างสิ้นเชิง และหุบเขาผีร้ายที่ภายนอกสูญเสียเกาเฉิง ผูหร่าง รวมไปถึงในทางลับไม่มีภิกษุแห่งวัดต้าหยวนเยว่กับเกาเจินอารามเสวียนตูเล็ก อันที่จริงก็คือทรายที่กระจัดกระจายถาดหนึ่ง กองกำลังบนภูเขาที่กระจายตัวกัน นครแต่ละแห่งที่ไม่มีขาให้เดินหนี จึงต้องลงนามทำสัญญากับภูเขามู่อี น้ำบ่อไม่ยุ่งกับน้ำคลอง ทว่าในทางส่วนตัวแต่ละฝ่ายกลับพากันยกธงขาวขอสวามิภักดิ์ต่อสำนักพีหมาแล้ว

เฉินผิงอันชี้ไปยังสถานที่ฝึกตนทั้งหลายที่อยู่นอกฟ้าดินเล็กของหุบเขาผีร้ายแล้วยิ้มเอ่ยว่า “ศาลซานหลางมีการทำเบาะรองนั่งด้วยกลวิธีลับอยู่อย่างหนึ่ง ครั้งนี้หากมีโอกาสก็สามารถซื้อกลับภูเขาลั่วพั่วสักสามสี่ใบ”

ภูเขาลั่วพั่วในอดีตมีผู้ฝึกยุทธเต็มตัวไม่น้อย ผู้ฝึกตนมีแค่ไม่กี่คน รอกระทั่งเฉินผิงอันกลับบ้านเกิดในครั้งนี้ สถานการณ์จึงมีการเปลี่ยนแปลง พูดถึงแค่ตัวอ่อนเซียนกระบี่ที่มีป๋ายเสวียนเป็นหนึ่งในนั้นก็มีเก้าคนแล้ว

คนที่กลายไปเป็นผู้ฝึกตนสายยันต์ที่ค่อนข้างจะหาได้ยากอย่างเจี่ยงชวี่ เฉินผิงอันก็ได้นำ ‘มหัศจรรย์ที่แท้จริงตำราสีชาด’ มาแบ่งประเภทใหม่ แบ่งการวาดยันต์ออกเป็นระดับยากง่าย ค่อยๆ พัฒนาไปทีละลำดับขั้นตอน แบ่งออกเป็นสามบทคือบนกลางล่าง ตอนนี้ตำราลับที่มอบให้เจี่ยงชวี่ไปเป็นแค่เล่มบนเท่านั้น นอกจากคำอธิบายบนพื้นที่ว่างเปล่าที่มีอยู่ก่อนแล้วของหลี่ซีเซิ่ง เฉินผิงอันเองก็เพิ่มความรู้ความเข้าใจด้านการวาดยันต์ของตัวเองเข้าไปด้วย ดังนั้นเมื่อได้ฉบับสำเนาเล่มนี้ไป เจี่ยงชวี่ย่อมทะนุถนอมเห็นค่าอย่างมาก

เฉินผิงอันมาที่หุบเขาผีร้าย อันที่จริงหลักๆ แล้วก็เพราะอยากจะไปเยือนตำหนักหยางฉางนั่นสักรอบ บางทีอาจไม่พาพวกหนิงเหยาไปด้วย ให้พวกนางรออยู่ที่นี่สักพักหนึ่งก็พอแล้ว

บนเส้นทางชีวิตคน ในสายตาไม่อาจมีเพียงแค่ภูเขาสูงอย่างยอดเขาพาตี้ หรือยอดฝีมืออย่างฮว่อหลงเจินเหรินเท่านั้น

ต้องมองภูตตัวน้อยที่เฝ้าอยู่นอกประตูตำหนักหยางฉาง มองตำราสองเล่มที่มันเอาไปฝังอยู่ใต้ดินอย่างระมัดระวังบ้าง

ต่อให้เป็นตลาดที่เล็กแค่ไหน ดูเหมือนสตรีก็สามารถเดินเล่นได้อย่างเบิกบานใจ

หนิงเหยาก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น

หากนางไม่เดินเล่นเลยก็จะเดินเล่นอย่างจริงจังยิ่ง ดูจากท่าทางแล้วคงจะไม่ปล่อยผ่านไปแม้แต่ร้านเดียว

เจอร้านหนังสือที่ด่านไน่เหออย่างหาได้ยาก ก็ถึงคราวที่เฉินผิงอันอยากเดินดูของบ้างแล้ว ตอนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู กลับกลายเป็นว่าเฉินผิงอันหยุดเดิน แต่ไม่นานก็เดินข้ามธรณีประตูไป ในเมื่อได้พบเจอแล้วก็ถือว่าเป็นโชควาสนาบนภูเขาที่หาได้ไม่ง่าย จะต้องหลบเลี่ยงไปไย

เถ้าแก่ร้านคือชายหญิงคู่หนึ่งที่เหมือนจะเป็นสามีภรรยากัน ล้วนเป็นขอบเขตถ้ำสถิตทั้งคู่ อยู่ในตลาดด่านไน่เหอที่ปลาและมังกรปะปนกัน ตบะน้อยนิดแค่นี้ไม่สะดุดตาอย่างมาก

ร้านเล็กๆ แห่งนี้ขาย ‘รวมเล่มวางใจ’ และยังมีภาพเทพหญิงที่ซื้อมาจากนครปี้ฮว่า ได้กำไรมาจากส่วนต่างเล็กน้อย อาศัยสิ่งเหล่านี้ต้องไม่มีทางหาเงินได้เยอะแน่ โชคดีที่มีการค้าเล็กๆ น้อยๆ กับทางฝั่งของนครฟูนี่ จึงถือโอกาสเอาของจุกจิกมาขายด้วย ถือว่าลงหลักปักฐานอยู่ในตลาดแห่งนี้ได้อย่างมั่นคง เปิดร้านมาสิบกว่าปี หากไม่พูดถึงเงินค่าเช่า อันที่จริงก็มีเงินเทพเซียนเข้าบัญชีมาแค่ไม่กี่เหรียญเท่านั้น เพียงแต่ว่าเมื่อเทียบกับการนอนกลางดินกินกลางทราย พยายามเค้นสมองหาเงินจากทั่วสารทิศในอดีต ถึงอย่างไรก็มั่นคงกว่ามาก