กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 814

สองเท้าของชุยกงจ้วงลอยพ้นพื้น สองตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยแดงก่ำ สภาพน่าขนพองสยองเกล้าไม่น้อย สองเท้าชักกระตุกอยู่หลายทีเหมือนตั๊กแตนหลังฤดูใบไม้ร่วงที่กระโดดเด้ง

ทำเอาหยางเชว่ที่มองดูอยู่ด้านข้างหนังตากระตุก

คนผู้นี้เป็นผู้ฝึกกระบี่จริงหรือ? ไม่ใช่ผู้ฝึกยุทธขอบเขตปลายทางที่อำพรางตนอย่างลึกล้ำหรือไร?

รากฐานขอบเขตเก้าของเค่อชิงชุยกงจ้วง ในบรรดาผู้ฝึกยุทธขอบเขตยอดเขาของอุตรกุรุทวีป ไม่ถือว่าดีนัก แต่ก็ไม่ถือว่าแย่เกินไป

การที่สามารถเป็นเค่อชิงอันดับหนึ่งของสำนักสั่วอวิ๋นได้ก็เพราะเว่ยจิงชุ่ยมองเห็นความหวังในอนาคตของชุยกงจ้วง เห็นว่าเขามีหวังจะเลื่อนเป็นขอบเขตปลายทางในตำนาน

เฉินผิงอันขมวดคิ้วกล่าว “ไม่พูดก็แสดงว่าไม่ตอบตกลงรึ?”

ปราณแท้จริงที่บริสุทธิ์เฮือกที่ชุยกงจ้วงฝืนดึงเอาไว้ถึงกับแหลกสลายคาที่ เป็นเหตุให้สีหน้าเปลี่ยนจากแดงมาเป็นม่วงแล้วค่อยเปลี่ยนไปเป็นเขียว สองมือสองเท้าห้อยตกต่องแต่ง เริ่มรู้สึกตาลายขึ้นมาบ้างแล้ว

เฉินผิงอันคลายนิ้วออก ชุยกงจ้วงที่เวียนหัวตาลายกระแทกลงพื้น คุกเข่าอยู่กับดิน ก้มหน้าไอโขลกๆ ไม่หยุด

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “แสดงละครอะไรกัน ฝีมืออ่อนด้อยจนข้าแทบทนมองไม่ได้ หากยังไม่ลุกขึ้นมาอีกข้าก็จะมอบเท้าหนึ่งให้ผู้ฝึกยุทธขอบเขตแปดอย่างเจ้ากลับคืนเป็นของขวัญแล้ว”

ชุยกงจ้วงรีบลุกขึ้นทันที สูดลมหายใจเข้าลึก ถอยไปด้านหลังหนึ่งก้าว ก้มหน้าลงกุมหมัดเอ่ยว่า “ขอบคุณที่ผู้อาวุโสไม่สังหาร ข้าซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง ร้อยปีต่อจากนี้เมื่อลงจากเขา ชุยกงจ้วงจะเก็บหางทำตัวสำรวม จะปิดประตูตั้งใจฝึกวรยุทธฝึกหมัดให้ดี ไม่ให้คำสั่งสอนในวันนี้ของผู้อาวุโสต้องเสียเปล่า”

เฉินผิงอันหลุดหัวเราะพรืด ไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธ

ทางฝั่งของหลิวจิ่งหลงเก็บกระบี่ลงไปแล้ว

เซียนเหรินผู้เฒ่าเว่ยจิงชุ่ยถูกตรอกตรึงไว้กลางผนังหินแห่งหนึ่งของยอดเขาโล่วเยว่

หลิวจิ่งหลงใช้เสียงในใจถาม “กระจกเปินเยว่บานนั้น เจ้าต้องการเอากลับไปด้วยหรือ?”

เฉินผิงอันหัวเราะอย่างฉุนๆ “มันสมควรแล้วหรือ? วันนี้พวกเรามาถามกระบี่ ไม่ได้มาฆ่าคนเพื่อแย่งชิงสมบัติสักหน่อย เรื่องประเภทนี้หากเล่าลือออกไป เจ้าสำนักกระบี่ไท่ฮุยเช่นเจ้ายังต้องการชื่อเสียงอีกหรือไม่”

หลังจากนั้นก็เป็นชุยกงจ้วงที่หมดสิ้นซึ่งความกล้าหาญ เจ้าสำนักหยางเชว่หลีกทางให้ เป็นฝ่ายถอนตราผนึกศาลบรรพจารย์ของยอดเขาหย่างอวิ๋นออก ปล่อยให้หลิวจิ่งหลงเก็บปราณกระบี่ที่แผ่ไปตามยอดเขาแห่งต่างๆ มา เพียงแค่ใช้กระบี่ฟันในแนวตั้งหนึ่งทีแนวขวางหนึ่งที ผ่าศาลบรรพจารย์แห่งนั้นออกเป็นสี่ส่วน

ส่วนเฉินผิงอันก็ชักกระบี่ยาวออกจากฝักด้านหลัง ถือเย่โหยวไว้ในมือ ปาดกระบี่ไปในแนวขวาง ฟันศาลบรรพจารย์สำนักสั่วอวิ๋นแบ่งบนกับล่างออกเป็นสองส่วน

เวลานี้ชุยกงจ้วงหมดอาลัยตายอยากเต็มทีแล้ว คนชุดเขียวเป็นเซียนกระบี่จริงๆ เสียด้วย

เงาร่างทั้งสองกลายร่างเป็นรุ้งยาวจากไป

ทั้งบนและล่างสำนักสั่วอวิ๋น เหล่าผู้ฝึกตนรู้สึกเศร้าใจเหมือนบิดาเสีย สำนักเจอกับหายนะใหญ่ถูกหมิ่นเกียรติรุนแรงเช่นนี้ ถึงกับถูกเซียนกระบี่สองคนเดินขึ้นเขามารื้อศาลบรรพจารย์ นับแต่วันนี้ไปจะต้องถูกผู้ฝึกตนทั้งทวีปเห็นเป็นตัวตลกอีกกี่ปี?

มีเพียงเจ้าสำนักหยางเชว่ที่มีสีหน้าเป็นธรรมชาติ ไม่มีความขุ่นเคืองเสียใจแม้แต่น้อย หยิบหยกพกลายเมฆชิ้นหนึ่งออกมาจากชายแขนเสื้อ ความคิดขยับไหวก็หมายจะเปิดศูนย์กลางของค่ายกล ลงมือซ่อมแซมศาลบรรพจารย์ คิดไม่ถึงว่าค่ายกลของศาลบรรพจารย์จะคล้ายถูกถามกระบี่อีกรอบ เสียงลั่นเปรี๊ยะลากยาวเป็นเส้นแนวขวางจากเสาคานไปจนถึงตัวผนัง ประหนึ่งเสียงประทัดที่ดังรัวติดต่อกัน หยางเชว่ขมวดคิ้วมุ่น เพ่งสายตามองไปก็สังเกตเห็นว่าเซียนกระบี่ชุดเขียวที่ชื่อเฉินผิงอันคนนั้นใช้กระบี่ฟันผ่ากลางศาลบรรพจารย์ไปทีเดียวก็ถึงกับทำให้ศาลบรรพจารย์ทั้งแห่งเกิดรอยร้าวเส้นหนึ่งอย่างน่าอัศจรรย์ รอยร้าวนี้ยากจะสังเกตเห็น เพราะแสงกระบี่รวมตัวนิ่งอยู่ตลอดเวลาคล้ายถือประคองศาลบรรพจารย์ครึ่งท่อนบนเอาไว้

ในใจหยางเชว่เคร่งเครียด

ชุยกงจ้วงลูบลำคอ ในใจยังหวาดผวาไม่คลาย ช่างแม่งเค่อชิงอันดับหนึ่งนี่เถอะ วันหน้าให้ตายอย่างไรข้าผู้อาวุโสก็จะไม่ลงมาเหยียบบ่อน้ำขุ่นที่สำนักสั่วอวิ๋นนี่อีกแล้ว

หยางเชว่หันหน้ามาใช้เสียงในใจยิ้มเอ่ย “ชุยอันดับหนึ่ง ดอกไม้สองกลีบเบ่งบานไม่เหมือนกัน หลักการเดียวกัน แสงกระบี่หนึ่งเส้นก็ไม่มีทางหล่นลงบนจุดเดียวกัน เห็นด้วยไหม?”

ชุยกงจ้วงลังเลอยู่เล็กน้อย ด้วยไม่อยากจะแยกทางกับสำนักสั่วอวิ๋นทั้งอย่างนี้ เพราะจะทำให้ทั้งหยางเชว่และเว่ยจิงชุ่ยเสียหน้า จึงหาวิธีที่เป็นการพบกันครึ่งทางด้วยการรวมเสียงให้เป็นเส้น กระซิบกระซาบเอ่ยว่า “ตำแหน่งเค่อชิงของข้าสามารถเก็บรักษาไว้ได้ เพียงแต่ว่าในช่วงระยะเวลาร้อยปีนี้ข้าคงไม่เข้าร่วมการประชุมใดๆ ในศาลบรรพจารย์ยอดเขาหย่างอวิ๋นแล้ว”

หยางเชว่พยักหน้ายิ้มเอ่ย “ไม่มีปัญหา”

ชุยกงจ้วงทอดถอนใจเอ่ย “หยางเชว่ หากเจ้าเป็นเจ้าสำนักได้สมตำแหน่งจริงๆ ก็ดีน่ะสิ”

หยางเชว่ยิ้มอย่างสง่างาม “ยากมาก แต่จะพยายาม”

ชุยกงจ้วงมองขอบเขตหยกดิบผู้นี้อย่างลึกซึ้งแวบหนึ่งแล้วพยักหน้ารับความนัย ผู้ฝึกยุทธขอบเขตเก้าที่ในอดีตไปมาหาสู่กับเว่ยจิงชุ่ยมากกว่าตัดสินใจไว้แล้วว่า วันหน้าจะต้องคบค้ากับหยางเชว่ให้มากหน่อย

หยางเชว่มองศาลบรรพจารย์แวบหนึ่งแล้วก็ตัดสินใจปล่อยไว้อย่างนั้นชั่วคราว ถึงอย่างไรพรุ่งนี้ก็อาจมีการเปลี่ยนเจ้าสำนักคนใหม่ ไยต้องทำเรื่องที่เกินความจำเป็นด้วยเล่า

หลังจากที่เฉินผิงอันและหลิวจิ่งหลงออกมาจากอาณาเขตขุนเขาสายน้ำของสำนักสั่วอวิ๋นแล้ว หลิวจิ่งหลงก็ส่งกระบี่บินแจ้งข่าวไปยังศาลบรรพจารย์สำนักกระบี่ไท่ฮุย ตามความต้องการของเฉินผิงอัน จะไม่ไปเจอกันที่นั่น แต่จะให้กลุ่มของหนิงเหยาตรงไปที่ถ้ำสวรรค์วังมังกร เฉินผิงอันจึงเรียกนกในกรงออกมา หวนกลับไปยังกลางอากาศสูงในอาณาเขตของยอดเขาหย่างอวิ๋นพร้อมกับหลิวจิ่งหลงอย่างเงียบเชียบ หลิวจิ่งหลงู้สึกว่ายันต์แบกศิลาที่เฉินผิงอันได้มาจากตำหนักขวานผีเอามาใช้อำพรางร่องรอยได้ไม่ดีนัก เขาจึงวาดค่ายกลแห่งหนึ่งขึ้นมา จากนั้นคนทั้งสองก็เริ่มหลุบตาลงมองขุนเขาสายน้ำคล้ายเฝ้าตอรอกระต่าย

เฉินผิงอันปลดน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่ลงมาแล้วเริ่มดื่มเหล้า

หลิวจิ่งหลงนั่งขัดสมาธิ ถึงอย่างไรจุดที่สายตามองไปเห็นก็ล้วนอยู่ในกฎเกณฑ์ของกระบี่บินอยู่แล้ว

เฉินผิงอันยิ้มถาม “กระบี่บินแจ้งข่าวของบนภูเขา เจ้าและข้าไล่ตามไปได้ไม่ยาก เพียงแต่ว่าตราผนึกนั้นยากจะเปิดออก แล้วนับประสาอะไรกับที่สำนักใหญ่อย่างสำนักสั่วอวิ๋นนี้ อย่าทำให้ข้าต้องรออย่างเสียเวลาเปล่าเลย”