กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 814

หลิวจิ่งหลงตอบ “ถ้าอย่างนั้นข้าก็สามารถแก้เนื้อหาในจดหมายให้เจ้าได้ จะให้เขียนว่าเจ้าสามารถสู้ขอบเขตบินทะยานได้เป็นกองก็ยังไม่เป็นปัญหา ว่ามาเถอะ จะให้เขียนว่าเจ้าสู้ได้กี่คน?”

เฉินผิงอันหัวเราะร่า “พูดจาเหมือนคนเมาอีกแล้วใช่ไหม?”

เซียนสุราหลิวตัวดี ถึงขั้นไปถึงขอบเขตของโต๊ะสุราที่ไม่ต้องดื่มเหล้าก็เมามายได้แล้ว

จากนั้นก็ทะยานลมเดินทางไกลไปอย่างเงียบเชียบอีกครั้ง หลังจากปล่อยกระบี่บินส่งข่าวที่สำคัญที่สุดเล่มนั้นออกไป เฉินผิงอันก็กลับมาอยู่ข้างกายหลิวจิ่งหลง ไม่เสียแรงที่รอคอยมาตั้งสามวัน

เฉินผิงอันคิดว่าก่อนจะออกเดินทางไปยังถ้ำสวรรค์วังมังกรจะไปที่ยอดเขาหย่างอวิ๋นกับหลิวจิ่งหลงก่อนอีกสักรอบ หรือไม่ก็ไปยังสำนักเล็กที่ชื่อว่าภูเขาถงฮวานั้นดู ดูสิว่าสรุปแล้วเป็นยอดฝีมือที่อยู่เบื้องหลังคนใดกันแน่ที่มีฝีมือเลิศล้ำจนสามารถช่วยหยางเชว่ช่วงชิงกระจกเปินเยว่มาได้ ไม่เพียงแต่นั่งในตำแหน่งเจ้าสำนักได้อย่างมั่นคง ยังจะใช้ชีวิตของผู้ฝึกตนใหญ่ขอบเขตเซียนเหรินคนหนึ่งมาเป็นต้นทุน ถือโอกาสสาดน้ำสกปรกใส่สำนักกระบี่ไท่ฮุยด้วย

หลิวจิ่งหลงกลับเอ่ยว่า “ยังไม่ถึงเวลาที่จะแหวกหญ้าให้งูตื่น ข้าจะไปสืบสาวเบาะแสที่นั่นก่อน วันใดจำเป็นต้องถามกระบี่เต็มกำลังอย่างแท้จริง ข้าจะต้องแจ้งข่าวให้เจ้ารู้ทันทีแน่นอน”

เฉินผิงอันพยักหน้า หลิวจิ่งหลงทำอะไรรู้หนักเบาดีอย่างยิ่ง เขาจึงลุกขึ้นเอ่ยว่า “เจ้าเองก็ระวังตัวให้มาก”

หลิวจิ่งหลงลุกขึ้นยิ้มเอ่ย “ระวังกันทั้งคู่นั่นแหละ”

เฉินผิงอันยื่นเหล้ากาหนึ่งส่งไปให้ “ก่อนหน้านี้เข้าร่วมการประชุมที่ศาลบุ๋น ได้เจอกับชิงเสินฮูหยิน หากเป็นเหล้าชนิดอื่นก็คงไม่เท่าไร เจ้าดูตอนอยู่ที่ยอดเขาเพียนหรานสิ ข้าไม่ได้โน้มน้าวอะไรทั้งนั้น มีเพียงเหล้ากานี้ที่ต้องดื่ม”

หลิวจิ่งหลงลังเลอยู่เล็กน้อย ยังคงรับกาเหล้ามา ทั้งสองฝ่ายกำลังจะจากกัน ถึงอย่างไรก็ไม่ต้องมัวมายุให้ดื่มเหล้าอะไรกันแล้ว

เฉินผิงอันไม่ได้เก็บนกในกรงกลับมา เพียงทะยานลมจากไปอย่างเงียบเชียบ

หลิวจิ่งหลงเองก็ไม่ได้เก็บกระบี่บินเล่มนั้นกลับมาชั่วคราว เปิดกาเหล้า ดื่มเหล้าหนึ่งอึก ดีมาก คิดว่าข้าไม่เคยดื่มเหล้าภูเขาชิงเสินที่ขายในร้านเหล้าใช่ไหม?

เฉินผิงอันมุ่งหน้าลงใต้ไปตลอดทาง ไปเจอกับพวกหนิงเหยาที่ท่าเรือของถ้ำสวรรค์วังมังกรของสำนักมังกรน้ำ

หมี่ลี่น้อยบอกว่าพวกนางถือโอกาสแวะไปเป็นแขกที่ทะเลสาบกระบี่ฝูผิงระหว่างที่เดินทางผ่านมาแล้ว

เฉินผิงอันพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม

ตัวตรงก็ไม่ต้องกลัวว่าเงาจะเอียง

……

ราชวงศ์เส้าหยวน

เหยียนเก๋อผู้ฝึกตนเซียนเหรินรู้เรื่องหนึ่งแล้วก็อึ้งงันไร้คำพูดไปอย่างสิ้นเชิง ในใจมีคลื่นแห่งความตะลึงพรึงเพริดถาโถม เนิ่นนานก็ยังไม่อาจสงบอารมณ์ลงได้ เขาถอนหายใจหนึ่งที สั่งให้คนไปเรียกเหยียนลี่มา บอกว่าเจ้าไม่ต้องออกจากบ้านแล้ว เรื่องที่คิดจะติดตามหนันกวงจ้าวไปฝึกตนบนมหามรรคานั้นไม่ต้องหวังแล้ว

เหยียนลี่ที่หลายวันมานี้หน้าแดงเปล่งปลั่งด้วยความยินดีคล้ายตกจากก้อนเมฆลงสู่โคลนตม อึ้งงันไร้คำพูด อดไม่ไหวต้องออกปากถามบรรพจารย์ว่าเป็นเพราะอะไรกันแน่

เหยียนเก๋อที่เดิมทีก็อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้วถูกกวนใจจนโมโหหน้าเขียว ทำไม ทำไม ข้าผู้อาวุโสจะรู้กะผายลมหรือว่าทำไม สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าเหตุใดอยู่ดีๆ ผู้ฝึกตนใหญ่ขอบเขตบินทะยานคนหนึ่งถึงตายอยู่หน้าประตูภูเขาอย่างกะทันหัน ถูกคนตัดหัว เหยียนเก๋อยกมือข้างหนึ่งตบจนร่างของเหยียนลี่หมุนคว้างกระเด็นออกจากในห้องไปกลางลานบ้าน ตวาดอย่างเดือดดาลว่าไสหัวไปไกลๆ เหยียนลี่ที่ใบหน้าข้างหนึ่งบวมเป่งเหมือนภูเขาลูกเล็กเอามืออุดหน้า ในใจกระวนกระวาย จากไปอย่างเศร้าสร้อย

หอเซียนจิ่วเจิน

อวิ๋นเหมี่ยวเจ้าหออ่านจดหมายลับที่ส่งมาจากสำนักของหนันกวงจ้าวพร้อมกับคู่รักที่เป็นขอบเขตเซียนเหรินเช่นเดียวกัน ทั้งสองฝ่ายต่างก็ไร้คำพูด

ส่วนหลี่ชิงจู๋ลูกศิษย์ผู้สืบทอดคนนั้น คาดว่าภายในเวลาร้อยปีคงไม่มีหน้าจะลงจากภูเขาไปแล้ว

อวิ๋นเหมี่ยววางจดหมายลับลง พูดเสียงสั่นว่า “ใจสวรรค์ยากคาดเดา เทพและผียากจะคาดการณ์ได้”

คู่รักของเขาถามเสียงเบาว่า “ใครกันที่สามารถมีเวทกระบี่เช่นนี้ ถึงกับสังหารหนันกวงจ้าวให้ตายคาที่ เป็นเหตุให้ขอบเขตบินทะยานท่านนี้ไม่อาจออกไปจากประตูภูเขาบ้านตัวเองได้”

อวิ๋นเหมี่ยวเอ่ย “คิดมากไปก็ไร้ประโยชน์ ไม่ต้องเดาแล้ว”

ต่อให้จะอยู่กับคนรักที่มหามรรคาของทั้งสองฝ่ายแนบแน่น อวิ๋นเหมี่ยวก็ไม่เคยเล่าทุกเรื่องให้นางฟัง ไม่ใช่ว่าไม่ยินดี แต่เพราะไม่กล้าจริงๆ

ในความเป็นจริงแล้ว คู่บำเพ็ญตนไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่ในใจอวิ๋นเหมี่ยวกลับรู้ดี ไม่ต้องคาดเดาแม้แต่น้อย

ต้องเป็นฝีมือของเจ้านครจักรพรรดิขาวท่านนั้นแน่นอน!

หรือว่าอาจารย์เจิ้งกำลังบอกกับตนเป็นนัยๆ ว่า ให้เก็บสำนักของหนันกวงจ้าวที่เป็นดั่งมังกรไร้หัวไว้เป็นของในกระเป๋าตัวเอง

ก่อนหน้านี้มีจดหมายลับฉบับหนึ่งส่งมาถึงภูเขาอ๋าวโถว ขอหลิงจือหยกขาวชิ้นนั้นไปจากตน หรือว่าก็เพื่อการนี้?

หรืออาจารย์เจิ้งจะกำลังหมายความว่า เจ้าอวิ๋นเหมี่ยวแค่มอบอาวุธกึ่งเซียนชิ้นหนึ่งออกไป ก็จะได้สำนักแห่งหนึ่งไปครองเปล่าๆ แล้ว?

ราวกับสวรรค์ลิขิตอย่างไรอย่างนั้น

เพียงแต่ว่าภูเขาของหนันกวงจ้าว ถึงอย่างไรก็เป็นสำนักใหญ่ เดิมทีรากฐานก็อยู่ไกลเกินกว่าที่สำนักกระบี่เหมยซานจะสามารถทัดเทียมได้ การวางแผนจัดการกับมันจึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยแม้แต่น้อย เพียงแต่ว่าอวิ๋นเหมี่ยวมาลองคิดอีกทีก็รู้สึกตกตะลึงระคนยินดีอย่างยิ่ง ดีก็ดีที่ว่าตาเฒ่าหนันกวงจ้าวผู้นี้มีนิสัยขี้เหนียว แค่อบรมปลูกฝังเจ้าสำนักขอบเขตหยกดิบคนหนึ่งให้มาเป็นหมอนปักลายบุปผาเท่านั้น ขนาดลูกศิษย์ผู้สืบทอดแท้ๆ ของเขายังเป็นเช่นนี้ พวกศิษย์ลูกศิษย์หลานกลุ่มอื่นก็ยิ่งเป็นว่าเบื้องบนทำอย่างไร เบื้องล่างก็ได้ผลตามนั้น เป็นอย่างนี้ปีแล้วปีเล่า กลายเป็นว่าเลี้ยงเศษสวะไว้รังหนึ่ง เมื่อเป็นเช่นนี้ สำนักที่ไม่มีหนันกวงจ้าวยังจะสู้สำนักกระบี่เหมยซานได้จริงๆ หรือ? จะว่าไปแล้วสำนักแห่งนั้นก็อาศัยหนันกวงจ้าวให้ประคับประคองมาคนเดียวเท่านั้น เซียนซือทำเนียบวงศ์ตระกูลบนภูเขาไม่ถึงหนึ่งร้อยคน ความสามารถและพละกำลังที่มากกว่าล้วนเอาไปช่วยบรรพจารย์หาเงินทั้งนั้น

ดวงตาของอวิ๋นเหมี่ยวฉายประกายวิบวาว อารมณ์พลันฮึกเหิมตื่นเต้นขึ้นมาทันใด ตนห้ามทำผิดต่อการชิงลงมือก่อนที่ยอดเยี่ยมอย่างถึงที่สุดของอาจารย์เจิ้งในครั้งนี้เด็ดขาด!

ใต้หล้ามืดสลัว อารามเสวียนตูใหญ่

ใต้ต้นท้อต้นหนึ่งมีเด็กคนหนึ่งสวมหมวกหัวเสือ

อยู่ในสถานที่ฝึกตนที่เป็นต่างบ้านต่างเมืองแห่งนี้ นอกประตูกระท่อมมีสระขนาดเล็กอยู่แห่งหนึ่ง นักพรตของอารามเสวียนตูช่วยปลูกดอกบัวไว้ให้เต็มสระ ยามที่ดอกไม้ผลิบานกลีบดอกจะทั้งยาวทั้งกว้าง สีเขียวและขาวแยกจากกันอย่างชัดเจน

ทุกครั้งที่มีลมพัดโชยมา กลิ่นหอมของดอกไม้รวยรินสดชื่น ดอกไม้โยกส่ายมีชีวิตชีวา น่ามองอย่างยิ่ง

ในเมื่ออยู่ที่ใต้หล้ามืดสลัว อารามเต๋าบนภูเขาจึงมีมากมายดุจก้อนเมฆ นักพรตล่างภูเขาก็ยิ่งมีมากมายนับไม่ถ้วน เขาจึงตั้งฉายาให้ตัวเองง่ายๆ ว่า ชิงเหลียน (ดอกบัวเขียว)

วันนี้เจ้าอารามผู้เฒ่าพาคนผู้หนึ่งเดินมาด้วย มาถึงก็ตะโกนดังลั่น “รีบมาดูเร็วเข้าว่าใครมาหา”

ป๋ายเหย่หันหน้าไปมองแล้วยิ้มถาม “จวินเชี่ยน เจ้ามาได้อย่างไร?”

หลิวสือลิ่วยิ้มกล่าว “ได้ยินอาจารย์บอกว่าเจ้าอยู่ที่นี่ ก็เลยแวะมาหา”

ป๋ายเหย่เอ่ยอย่างอ่อนใจ “อยากหัวเราะก็หัวเราะเถอะ”

หลิวสือลิ่วยื่นมือมาเช็ดปาก “ข้าจะพยายามอดทนไว้”

คนที่สามารถทำตัวสนิทสนมกับป๋ายเหย่เช่นนี้ได้ ในหลายๆ ใต้หล้าก็มีเพียงหลิวสือลิ่วที่เคยขึ้นเขาไปเยี่ยมเยือนเซียนพร้อมกับป๋ายเหย่เท่านั้น

นักพรตซุนลูบหนวดยิ้ม “น้องป๋ายเหย่ ช่วงเวลาอันดีทัศนียภาพงดงามดอกไม้ผลิบานเต็มต้น คนรู้จักเก่าได้กลับมาพบเจอกันโดยที่ต่างฝ่ายต่างสบายดี วันนี้ไม่ดื่มเหล้าแล้วจะรอยามใดเล่า?”

ป๋ายเหย่ส่ายหน้า

หลิวสือลิ่วโน้มน้าว “ดื่มสักเล็กน้อยนะ”

ป๋ายเหย่พยักหน้า

กินหม้อไฟที่ภูเขาใหญ่แสนลี้ไปแล้ว ตอนนั้นชิงมี่ผู้ฝึกตนอิสระกินอย่างตั้งใจเป็นพิเศษ ละเลียดเคี้ยวช้าๆ เพราะถึงอย่างไรหากไม่ระวังก็อาจกลายเป็นข้าวหัวขาดได้

อาเหลียงกินอาหารดื่มสุราอิ่มหนำแล้วก็ตบท้องเบาๆ เตรียมจะทะยานลมลงใต้ ยิ้มถามว่า “พี่ชิงมี่ เจ้ารู้สึกว่าทะยานลมเดินทางไกล ไม่พูดถึงการขี่กระบี่ ไปในแนวนอนเหมือนว่ายน้ำ หรือยืนตรงๆ จะดูสง่างามมากกว่ากัน เจ้าไม่รู้อะไร ปัญหานี้ข้าคิดไม่ตกมานานหลายปีแล้ว”

เฝิงเซวี่ยเทาจึงได้แต่ตอบอย่างผิดมโนธรรมในใจว่า “ขอแค่เป็นเจ้าอาเหลียงที่ทะยานลม คนนอกเห็นเข้าก็รู้สึกว่าสง่างามเหมือนกันหมด”