กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 817

เจียงซ่างเจินถามอย่างใคร่รู้ “เรื่องที่ก่อนหน้านี้เจ้าอยากคุยกับอาจารย์ของเจ้ามาโดยตลอด? ทุกวันนี้ยังพูดไม่ได้อีกหรือ?”

ชุยตงซานส่ายหน้า “เมื่อก่อนอยากจะรอไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน ตอนนี้กลับไม่มีความจำเป็นแล้ว”

เจียงซ่างเจินยิ้มกล่าว “ถ้าอย่างนั้นข้าคงต้องจิบเหล้าคำเล็กๆ ลองฟังดูสักหน่อยแล้ว”

ชุยตงซานพยักหน้า “เจ้ากับอาจารย์รู้จักกันที่พื้นที่มงคลดอกบัว ตอนนั้นอาจารย์ข้าขอบเขตไม่สูง อยู่ในยุทธภพที่รอบด้านมีแต่ศัตรู เจ้ารู้สึกว่าเขาท่องยุทธภพอย่างไร?”

เจียงซ่างเจินคิดแล้วก็เอ่ยว่า “ระวังตัวมากและมั่นคงมาก”

ระวังคือสาเหตุ มั่นคงคือผลลัพธ์

ชุยตงซานถอนหายใจ “ครั้งแรกที่อาจารย์ออกจากบ้านเกิดก็เป็นแบบนี้แล้ว ดังนั้นเขาจึงรู้สึกมาโดยตลอดว่าตัวเองคือคนที่ไม่เคยเล่าเรียนเขียนอ่านมาก่อน ออกจากบ้านเดินทางไกลครั้งแรก ท่องอยู่ในยุทธภพยังต้องระวังขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นคนอื่นๆ ล่ะ? คนที่ประสบการณ์ในยุทธภพโชกโชนมากกว่า คนที่อ่านหนังสือมามากมายล่ะ?”

“ดังนั้นนี่จึงเป็นเหตุให้เกิดผลลัพธ์อย่างหนึ่ง ในบางเรื่อง อาจารย์จึงค่อนข้างเหมือนกับเจิ้งจวีจง”

เจียงซ่างเจินเอ่ยอย่างกระจ่างแจ้ง “คนฉลาด ต่อให้ปฏิบัติต่อความดีและความเลวก็ยังมองเห็นความจริงอย่างชัดเจน ง่ายที่จะมองเห็นเส้นสายต่างๆ มีเพียงอย่างเดียวคือจะดูแคลนคนที่มีสมองแต่ไม่ยอมใช้”

เจียงซ่างเจินรีบเปลี่ยนคำพูดเสียใหม่ “ไม่ใช่ว่าดูแคลน แต่เป็นไม่อาจเข้าใจได้”

ชุยตงซานส่ายหน้า “ก็ดูแคลนนั่นแหละ ไม่มีอะไรให้ยอมรับไม่ได้ เพียงแต่ว่าอาจารย์ที่วางตัวอยู่ในสังคมร่วมกับคนอื่นยังคงมีจิตใจที่หวังดี ยิ่งเป็นผู้ที่อ่อนแอมากเท่าไร เขาก็ยิ่งยินดีมอบความหวังดีที่บริสุทธิ์ให้มากเท่านั้น ทว่าระหว่างนี้ก็เหมือนกับว่ามีอาจารย์อีกคนหนึ่งคอยมองดูทุกอย่างอยู่ด้านข้างด้วยสายตาเย็นชา”

เจียงซ่างเจินจิบเหล้าหนึ่งอึก “นี่หากเอาไปวางไว้กับหลักการเหตุผล นอกจากจะเข้มงวดกับตัวเองมากกว่าเดิมแล้ว ก็ยังง่ายที่จะเรียกร้องให้คนดีทำความดี โชคดีที่เฉินผิงอันแค่มีความคิดเช่นนี้ แต่กลับไม่เคยพูดมากหรือทำอะไรที่มากเกินจำเป็นต่อคนอื่น ทว่านานวันเข้าก็ยังเป็นปัญหาอยู่ดี”

ชุยตงซานพยักหน้ารับ “ในอดีตแม้แต่ตัวของอาจารย์เองก็ยังไม่เคยตระหนักถึงข้อนี้ ยกตัวอย่างเช่น ในส่วนลึกของจิตใจอาจารย์จะต่อต้านการกระทำผดุงคุณธรรมในนิยายอย่างเป็นธรรมชาติ ถึงขั้นรู้สึกอคติต่อการกระทำที่มองดูเหมือนมีน้ำใจด้วยซ้ำ เพราะเขาจะรู้สึกว่าอยู่ไกลเกินกว่าจะพอมากนัก จะทิ้งภัยแฝงไว้เบื้องหลังมากมาย ถึงขั้นที่ว่าจะเป็นเรื่องเละเทะที่ผลลัพธ์แย่ยิ่งกว่า พวกเป่าผิงน้อยและเผยเฉียนจะอ่านอย่างเพลิดเพลิน แต่ในสายตาของอาจารย์ อ่านแล้วก็ผ่านไป มีแต่จะรู้สึกว่า…”

เจียงซ่างเจินต่อคำ “เป็นบ้านหลังหนึ่งที่มีรูโหว่ลมพัดจากแปดทิศ ฟ้าดินเยียบเย็น”

ชุยตงซานดื่มเหล้าหนึ่งอึก หันหน้าไปมองม่านฝนขมุกขมัวสีเทาที่อยู่นอกร้าน พึมพำว่า “แต่ว่า ใครเล่าที่บอกพวกเราว่าจอมยุทธทำเรื่องดีเรื่องหนึ่งแล้วต้องทำให้ถึงที่สุด จะต้องคอยช่วยดูแลคนอ่อนแออย่างยาวนานจนกว่าพวกเขาจะหลุดพ้น? มีเหตุผลแบบนี้ด้วยหรือ? ไม่มี หากทุกคนเป็นเช่นนี้ ยิ่งนานวันคนดีจะยิ่งลังเลใจ เรื่องดีก็จะลดน้อยลงไปเรื่อยๆ โลกใบนี้ย่อมต้องมีกฎเกณฑ์ที่โคจรไม่หยุดนิ่งด้วยตัวเอง ทุกคนล้วนมีเส้นทางของตัวเองให้เดินไป นี่ก็คือวิถีทางโลก ซิ่วไฉเฒ่าเคยบอกว่าวิถีทางโลก วิถีทางโลก ก็คือเส้นทางที่พวกเราต้องเดิน เดินได้ง่าย เดินได้ยาก เดินได้ง่ายแต่กลับเป็นทางผิด เดินได้ยากแต่กลับเป็นทางถูก คำว่าโชคดีก็คือเส้นทางใต้ฝ่าเท้าทั้งถูกต้องทั้งเดินง่าย โชคไม่ดีก็คือเดินได้ยากอีกทั้งยังเป็นทางที่ผิด”

ชุยตงซานใช้นิ้วแต้มสุราแล้ววาดเส้นสี่เส้นลงบนโต๊ะ จากต่ำมาสูง วาดเรียงกันพลางเอ่ยว่า “เรื่องร้าย เรื่องผิด ไม่ผิด เรื่องดี นี่ก็คือเรื่องที่อยู่ในใจของอาจารย์ เป็นลำดับขั้นสูงต่ำที่แท้จริง”

เจียงซ่างเจินเหลือบตามองแล้วทอดถอนใจ “เฉินผิงอันคิดผิดแล้ว คำว่าไม่ผิดยากว่าเรื่องดีมากนัก”

ชุยตงซานพยักหน้า “เป็นเช่นนี้แหละ เดิมทีก็ยากอยู่แล้ว คิดผิดก็ยิ่งยาก ยากเพิ่มยากเข้าไปอีก”

คนทั้งสองพากันเงียบงันไป ชุยตงซานก็ไม่ดื่มเหล้าแล้ว ถามเสียงเบาว่า “ถ้าอย่างนั้นเหตุใดอาจารย์ถึงคิดเช่นนี้?”

เจียงซ่างเจินกล่าว “มองโลกในแง่ร้าย”

ชุยตงซานพยักหน้า “อาจารย์มีความหวังต่อการเดินทางไกล แต่อาจารย์เอง นับตั้งแต่เป็นเด็กน้อยจนเป็นเด็กหนุ่ม กระทั่งมาถึงวันนี้ ล้วนมองโลกในแง่ร้ายมาโดยตลอด ความฝันทั้งหมดของอาจารย์ เขายอมทุ่มความมานะอุตสาหะอย่างไม่รู้จักเสียดาย ไม่เคยบ่นว่ายากลำบาก แต่ข้ารู้ดีว่าในใจของอาจารย์เขาก็เหมือนคนที่รอคอยจะปั้นตุ๊กตาหิมะในหน้าร้อนอยู่ตลอดเวลา”

เจียงซ่างเจินยิ้มถาม “ทำไมทุกวันนี้ถึงไม่จำเป็นต้องพูดแล้ว?”

ชุยตงซานยื่นนิ้วออกมาสองนิ้ว บิดหมุนถ้วยเหล้าเบาๆ “ง่ายมากเลยล่ะ อาจารย์ในทุกวันนี้ทั้งกายและใจล้วนผ่อนคลาย ในที่สุดก็มีเวลาว่างมากพอที่จะพักผ่อนอยู่บ้าน เดินทางไกลอย่างเอ้อระเหย หวนกลับคืนบ้านเกิดอย่างเอ้อระเหย”

เจียงซ่างเจินส่ายหน้า “ผ่อนคลาย? ไม่แน่เสมอไปกระมัง ลำพังแค่เรื่องเลือกที่ตั้งของสำนักเบื้องล่างก็มีสารพัดสารพันเรื่องราวให้เขาต้องจัดการด้วยตัวเอง ไม่มีทางเรื่องน้อยได้แน่”

ชุยตงซานกระตุกมุมปาก ตบรางลูกคิด “จะยกตัวอย่างให้ฟัง ให้เจ้าที่เป็นเจ้าของพื้นที่มงคลถ้ำเมฆามาเป็นเถ้าแก่ทุกวัน ต่อให้ทุกวันในร้านจะมีคนขวักไขว่ แต่ความคิดของเจ้าจะผ่อนคลายหรือไม่?”

เจียงซ่างเจินพยักหน้ารับ “หลักการเหตุผลนี้พูดได้ตรงจุดเลย”

ชุยตงซานทิ้งเด็กสาวฮวาเซิงไว้ที่ร้านฉ่าวโถว

ร้านที่อยู่ติดกันในตรอกฉีหลงก็มีร้านยาสุ้ยอีกร้านหนึ่ง สือโหรวเถ้าแก่คนปัจจุบันบวกกับเจ้าใบ้น้อยที่ชื่อโจวจวิ้นเฉินซึ่งเป็นลูกจ้างตัวน้อยทำงานเบ็ดเตล็ด เด็กชายที่มือเท้าคล่องแคล่ว นิสัยแปลกแยกรักสันโดษ ต่อให้อยู่กับเผยเฉียนผู้เป็นอาจารย์ก็ยังไม่เคยยิ้มให้เห็นกลับอยู่ร่วมกับสือโหรวได้เป็นอย่างดี

ชุยตงซานออกจากร้านฉ่าวโถวมาที่นี่ มาฟุบตัวนอนคว่ำบนโต๊ะคิดเงิน เปิดสมุดบัญชีอ่าน กิจการของร้านยาสุ้ยที่ขายขนมดีกว่ามาก ส่วนร้านฉ่าวโถวของเทพเซียนผู้เฒ่าเจี่ยนั้น คาดว่าครึ่งปีมานี้ บัญชีหนึ่งหน้ายังเขียนได้ไม่เต็มด้วยซ้ำ

แต่นี่จะโทษว่าเทพเซียนผู้เฒ่าไม่มีความสามารถไม่ได้จริงๆ หลักๆ แล้วเป็นเพราะภูเขาบ้านตนตีกันเอง ร้านผ้าห่อบุญที่ท่าเรือภูเขาหนิวเจี่ยว ร้านฉ่าวโฉวที่อยู่ในตรอกของเมืองเล็ก ไม่ได้ยึดครองชัยภูมิที่ดีเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งข้าวของที่วางอยู่บนชั้นในร้านก็ไม่เหลือโอกาสที่จะให้คนได้เก็บตกของดีอีกแล้ว เซียนซือที่มาเที่ยวเล่นที่เมืองเล็ก ส่วนใหญ่ล้วนมาเพื่อดื่มเหล้าของบ้านหวงซื่อเหนียง กินขนมของตรอกฉีหลง ดูโรงเรียนที่สกุลเฉินหลงเว่ยเป็นผู้ก่อตั้ง ตรอกเถาเย่ที่เป็นบ้านของเทียนจวินเซี่ยสือ เหล่านี้คือสถานที่ที่ต้องไปเยือนแน่นอน นอกจากนี้ยังมีตรอกเอ้อหลางที่ตั้งบ้านบรรพบุรุษตระกูลหยวน ตรอกหนีผิงที่ตั้งบ้านบรรพบุรุษสกุลเฉา…

เกี่ยวกับเรื่องนี้ อันที่จริงทางฝั่งของภูเขาลั่วพั่วก็มีความคิดเห็นเช่นกัน คิดว่าควรจะไปบอกกล่าวที่จวนเจ้าเมืองและที่ว่าการของอำเภอไหวหวงดีหรือไม่ว่าจะปิดตรอกหนีผิงที่เป็นที่ตั้งบ้านบรรพบุรุษของเจ้าขุนเขาเอาไว้ ชาวบ้านของเมืองเล็กเดินผ่านได้ไม่มีปัญหา แต่เซียนซือบนภูเขาอย่าคิดจะเดินผ่านกันง่ายๆ เพียงแต่ว่าเฉินผิงอันไม่ตอบตกลง เรื่องนี้จึงจบลงอย่างค้างคา

ชุยตงซานใช้นิ้วเคาะสมุดบัญชี เงยหน้าขึ้นตะโกนเรียก “เถ้าแก่สือ”

สือโหรวเอ่ยเสียงสั่น “อยู่นี่”

ชุยตงซานจุ๊ปากพูด “ยี่สิบปีผ่านไป เถ้าแก่สือตื่นเช้ากลับค่ำ ทำงานเหนื่อยยากโดยไม่ปริปากบ่น เรียกได้ว่าหาเงินเก่งนัก ถึงกับช่วยหาเงินให้กับภูเขาลั่วพั่วพวกเราได้มากขนาดนี้”

อันที่จริงกิจการของที่ร้านมองดูเหมือนไม่แย่ แต่ถึงอย่างไรก็ขายแค่ขนม จะได้เงินเทพเซียนสักเท่าไรกันเชียว? หากจะพูดถึงกำไรจริงๆ ย่อมไม่อาจเทียบกับร้านที่อยู่ติดกันได้

ชุยตงซานมองสือโหรวที่มีท่าทางกล้าๆ กลัวๆ แล้วปิดสมุดบัญชี ยิ้มเอ่ย “ทุกคำจริงใจ ทุกประโยคล้วนเป็นถ้อยคำที่ดี ไม่ได้พูดจาเหน็บแนมเจ้า ทำไม มีพิรุธในใจหรือ?”

หนึ่งประโยคสองความหมาย

สือโหรวไม่กล้าโต้เถียง ภูเขาลั่วพั่วทั้งลูก นางกลัวคนผู้นี้ที่สุด

เจ้าใบ้น้อยกลับไม่กลัวห่านขาวใหญ่ตัวนี้เลยสักนิด เขาเปิดปากพูดอย่างที่หาได้ยาก น้ำเสียงที่พูดแหบพร่าเหมือนหินกรวดเสียดสีกัน “เถ้าแก่สือทำการค้าถามใจตัวเองแล้วไม่ละอาย หาเงินได้น้อยก็โทษที่ร้านไม่ได้ ต้องโทษที่ขนมไม่อาจขายราคาสูง หากพวกเจ้ารังเกียจว่าเงินน้อยเกินไปก็เปลี่ยนไปขายอย่างอื่นซะสิ”

สือโหรวคิดอยากจะดึงเจ้าใบ้น้อยให้มาอยู่ด้านหลัง คิดไม่ถึงว่าดึงไม่ไหว เจ้าใบ้น้อยยืนนิ่งไม่ขยับ กลับเป็นฝ่ายกุมแขนของสือโหรวไว้แทนเสียอีก

ชุยตงซานยิ้มตาหยี “เจ้าเป็นใครกัน ข้าถามเจ้าแล้วหรือ?”

เจ้าใบ้น้อยเงยหน้าขึ้น “โจวจวิ้นเฉิน ลูกศิษย์ของเผยเฉียน ตอนนี้เจ้ารู้แล้วหรือยัง?”

เดิมทีเทพเซียนผู้เฒ่าเจี่ยนั่งยองดูเรื่องสนุกอยู่หน้าประตูร้าน เวลานี้ได้ยินว่าเจ้าลูกกระต่ายน้อยนี่โต้เถียงโดยไม่รู้จักกลัวตายก็เริ่มร้อนใจขึ้นมาบ้างแล้ว รีบโบกมือบอกเป็นนัยให้เด็กชายพูดน้อยๆ ลงหน่อย

ชุยตงซานเพียงคลี่ยิ้มไม่เอ่ยอะไร เอานิ้วดันปลายคาง

เจ้าใบ้น้อยพูด “หากเจ้าเป็นลูกผู้ชาย แน่จริงก็หาเรื่องข้าคนเดียว อย่าลากเถ้าแก่สือมาเกี่ยวข้องด้วย ถึงอย่างไรหากใครทำตัวไร้เหตุผล แอบเล่นงานพวกเรา ข้าก็จะไปฟ้องอาจารย์ของอาจารย์ข้าให้ดู”

เจียงซ่างเจินจุ๊ปากอย่างประหลาดใจ เจ้าตัวน้อยนี่มองคนมองเรื่องราวได้ชัดเจนมากเลยนะนี่

ชุยตงซานจากไปแล้ว สือโหรวก็ถอนหายใจโล่งอก ลูบศีรษะของเจ้าใบ้น้อย “วันหน้าอย่าพูดแบบนี้อีก ถูกคนผูกใจเจ็บเพื่อข้า ไม่ควรเลย”