กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 854
เมื่อเจ้าอารามผู้เฒ่าจากไป ชุยตงซานรีบหยิบแกนภาพหยกขาวชิ้นหนึ่งบนโต๊ะขึ้นมาทันใด เป่าลมใส่ ใช้ชายแขนเสื้อสีขาวหิมะเช็ดอย่างประณีต หนึ่งในความบันเทิงของชีวิตมนุษย์ก็คือไม่เพียงแค่ตกใจไปเอง ยังมีเรื่องน่ายินดีที่ไม่คาดฝันเพิ่มมาด้วย
อย่าได้เห็นว่าเจ้าอารามผู้เฒ่ามีท่าทางปรองดอง เมื่อครู่ที่มาเยือนภูเขาลั่วพั่วก็แค่มาอยู่ที่หน้าประตูภูเขาเท่านั้น มานั่งลงที่นี่แล้วดื่มน้ำชาแทะเมล็ดแตง แล้วจะคิดว่าเขาเป็นคนที่พูดคุยด้วยง่ายได้
ในหลายๆ ใต้หล้า ในบรรดาผู้ฝึกตนใหญ่ขอบเขตสิบสี่มีคนอยู่สามสี่คนที่ไม่ว่าใครก็ไม่ยินดีไปหาเรื่อง เพียงแต่ว่าป๋ายเหย่เป็นบัณฑิต เฒ่าตาบอดคร้านจะสนใจเรื่องทุกอย่างนอกภูเขา จะด่าอะไรก็ตามใจพวกเจ้า แค่อย่าให้เฒ่าตาบอดได้ยินกับหูตัวเองก็พอ
ส่วนภิกษุเสินชิงที่มีฉายาว่าภิกษุน้ำแกงไก่ผู้นั้น ถึงอย่างไรก็เป็นมังกรคชสารแห่งลัทธิพุทธที่ ‘จิตเมตตาปราณีก็คือจิตแห่งพุทธะ’ มีเพียงจมูกโคหน้าเหม็นอย่างตงไห่แห่งอารามกวานเต๋าผู้นี้เท่านั้นที่ทำอะไรไร้ร่องรอยให้สืบเสาะตามหามากที่สุด
ตั้งแต่ต้นจนจบเจ้าอารามผู้เฒ่าไม่ได้เอ่ยอะไรกับสุยโย่วเปียนแม้แต่ประโยคเดียว
เดิมทีสุยโย่วเปียนอยากจะอาศัยโอกาสนี้มาถามเรื่องของอาจารย์ตัวเองให้มากหน่อย เพียงแต่ว่าพอถึงเวลาเข้าจริง คำพูดมารออยู่ตรงปาก ทว่ากลับยากจะเปิดปากได้
อันที่จริงเจียงซ่างเจินได้เล่าเรื่องวงในบางอย่างของพื้นที่มงคลถ้ำเมฆาให้นางฟังแล้ว เกี่ยวกับหนีหยวนจานคนถ่อเรือผู้นั้น พิฆาตยุงบนแม่น้ำอะไร ปีนั้นหายตัวไปได้อย่างไร เหตุใดถึงได้ถูกเจ้าอารามผู้เฒ่าโยนออกไปนอกพื้นที่มงคลดอกบัว กลายไปเป็นแขกพลัดถิ่นในเวลาอันยาวนาน บนไหล่มีคางคกสีทองสามขาเพิ่มมาตัวหนึ่ง หนีหยวนจานต้องการสิ่งใด ความเกี่ยวพันระหว่างเขากับอารามจินติ่งเป็นอย่างไร ฯลฯ เจียงซ่างเจินล้วนไม่เคยปิดบัง การที่เจียงซ่างเจินพูดง่ายขนาดนี้ยามอยู่กับสุยโย่วเปียน เหตุผลนั้นเรียบง่ายมาก ทั้งสองฝ่ายต่างก็กินข้าวหม้อเดียวกัน คนในครอบครัวเดียวกันไม่พูดจาห่างเหิน แต่หากอีกฝ่ายเป็นแค่ผู้ฝึกกระบี่ของทำเนียบวงศ์ตระกูลของสำนักเจินจิ้งเพียงอย่างเดียว คิดจะมีความสัมพันธ์กับอดีตเจ้าสำนักของสำนักกุยหยก ถ้าอย่างนั้นชื่อเสียงและคำวิจารณ์เกี่ยวกับเจียงซ่างเจินก็มั่นคงมากมาโดยตลอด
จูเหลี่ยนไม่ได้สาดเกลือลงบนบาดแผลของนาง หากจะบอกว่าสวรรค์ไม่เคยผิดต่อคนที่มีความตั้งใจ ถ้าอย่างนั้นคนลุ่มหลงในรักที่น่าสงสารก็มักจะต้องถูกความเย็นชาทำให้ทุกข์ทนอยู่เสมอ
การพบเจอกันอีกครั้งหลังจากลากันไปนานที่ในใจคอยคิดคำนึงถึงอยู่ตลอดเวลา ยิ่งขุนเขาสายน้ำสงบปลอดภัย วัตถุยังคงเดิมแต่คนแปรเปลี่ยนไปแล้ว กลับยิ่งจะทำให้คนเจ็บปวดหัวใจ
สีหน้าของสุยโย่วเปียนหม่นหมอง ไม่ได้ขี่กระบี่ออกไปจากภูเขาลั่วพั่ว หวนกลับไปยังสถานที่ที่สร้างกระท่อมฝึกตน แต่เดินขึ้นบันไดไป ดูจากท่าทางแล้วคงจะไปชมทิวทัศน์บนยอดเขา
จูเหลี่ยนหยิบแกนม้วนภาพอีกชิ้นหนึ่งมา มองดูเหมือนทำมาจากวัสดุหยกขาว แวววาวลื่นเย็น แต่แท้จริงแล้วกลับไม่ใช่ หากมองอย่างละเอียดจะเห็นได้ว่าเป็นเขาวัว
แกนภาพสองชิ้นที่ใช้อัดกรอบแขวนภาพไว้บนผนังมีความรู้ซุกซ่อนอยู่ หากสองแกนสูงต่ำ จะเรียกรวมกันว่าแบบฟ้าดิน หากเป็นแกนภาพที่คลี่กางจากซ้ายไปขวา เรียกว่าแบบตะวันจันทรา ภาพลัทธิเต๋าของเจ้าอารามผู้เฒ่าภาพนี้ค่อนข้างจะพิเศษ พูดถึงแค่แกน แน่นอนว่าต้องเป็นแบบตะวันจันทรา แต่เพราะลักษณะการวาดภาพห้าบรรพตที่แท้จริงนี้ แน่นอนว่าย่อมเป็นลักษณะของแบบฟ้าดินด้วย
เป็นเหตุให้ภาพนี้บนฟ้าล่างดิน ตะวันจันทราทั้งเต็มทั้งเสี้ยว ดาวดาราดาษรายเรียง
ชุยตงซานที่ถือแกนภาพชิ้นหนึ่งอยู่ในมือ ยิ้มเอ่ย “ของสิ่งนี้ไม่ว่าจะเอาไปฝังไว้ในเรือนหรือแปะอยู่หน้าประตู นำมาใช้สร้างความสงบสุขให้แก่บ้านเรือน หรือจะใช้ยันต์ผนึกไว้ พกแกนภาพติดตัว ผู้ฝึกลมปราณคนหนึ่งขึ้นเขาลงห้วยก็เรียกได้ว่าเป็นทั้งซานจวินห้าขุนเขาและเป็นทั้งเทพวารีแห่งลำน้ำใหญ่ ได้ครอบครองวิชาอภินิหารแห่งขุนเขาสายน้ำอย่างเป็นธรรมชาติ ได้ครอบครองความมหัศจรรย์ที่น่าเหลือเชื่อมากมาย เมื่อเทียบกับกลอนคู่ที่แขวนไว้แล้วไม่อาจขยับเขยื้อนได้ของอู๋ซวงเจี้ยงแล้ว ภาพของเจ้าอารามผู้เฒ่ามีชีวิตชีวากว่าเล็กน้อย”
ตำราเต๋า แกนภาพ สองอย่างรวมกันเป็นหนึ่ง ก็กลายเป็นอาวุธเซียนชิ้นหนึ่ง
จูเหลี่ยนถามชวนคุย “หากหลอมสำเร็จ แกนและตำราเต๋ารวมกัน ผู้ฝึกตนเซียนดินก็สามารถพกของชิ้นนี้ออกเดินทางไกล ขึ้นเขาลงห้วยได้แล้ว?”
วัสดุที่ใช้ทำแกนภาพวาดจะต้องเบาและไม่ทำลายภาพวาด ดังนั้นแกนภาพส่วนใหญ่ของชาวบ้านจึงใช้วัสดุจากไม้ ตระกูลปัญญาชนและชนชั้นสูงส่วนใหญ่ใช้ทองหรือหยก ตระกูลเซียนบนภูเขา สายตาช่างติช่างเลือกจึงใช้หลิงจือพันปี แล้วก็มีแกนกระเบื้องที่บ้างก็เป็นสีขาวเขียวบ้างก็เป็นหลากสี โดยทั่วไปแล้วแกนภาพเขาวัวนั้นง่ายที่จะถูกมอดกัดแทะ ยามที่คลี่กางออกก็จะมีความชื้นมาก แต่เขาวัวคู่นี้มีความเป็นไปได้อย่างยิ่งว่าอาจจะเป็นของตกทอดของผู้ฝึกตนบางคนบนเส้นทางเดียวกับเจ้าอารามผู้เฒ่าในยุคบรรพกาล ถือเป็นของล้ำค่าหายากที่ได้แต่ปรารถนามิอาจได้มาครอบครอง
ประเด็นสำคัญคือแกนภาพในมือจูเหลี่ยนชิ้นนี้ ยังแกะสลักตัวอักษรใหญ่สองคำไว้ว่า ‘สุ่ยจ้วน’ ด้วยตัวอักษรแบบโม่จ้วน ‘ร้องเรียนสามภพ ผนึกขุนเขา ประเมินคุณโทษ พินิจจัดแจงทุกข์สุข’ นอกจากนี้ยังใช้ตัวอักษรแบบบรรจงขนาดเล็กเท่าหัวแมลงวันเขียนชื่อเซียนดินอีกร้อยกว่าคน ส่วนแกนภาพที่อยู่ในมือของชุยตงซานกลับเป็น ‘ยันต์ภูเขา’ ที่เขียนด้วยอักษรสีชาด มีไอเมฆหมอกลอยอวล ‘ฟ้าคนรับยันต์ ไร้ภัยทางน้ำตลอดกาล เรียกเทพขานผี โปรดเหล่าสรรพชีวิต’ นอกจากนี้ยังสลักภาพเทพภูเขาอีกร้อยกว่าตน ราวกับภาพกลุ่มสิ่งศักดิ์สิทธิ์หมอบกราบ
ชุยตงซานส่ายหน้า “ไม่ได้หรอก จำเป็นต้องเป็นผู้ฝึกตนห้าขอบเขตบน ไม่อย่างนั้นก็ไม่แน่เสมอไปว่าจะยกภาพนี้ได้ไหว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพกออกจากบ้านเดินทางไกลเลย”
สำหรับการบังคับสมบัติหนักอาวุธเซียนชิ้นหนึ่ง แต่ไหนแต่ไรมาล้วนเป็นปัญหายากที่ไม่เล็กสำหรับสำนักใหญ่อักษรจงทั้งหลาย
ชุยตงซานหัวเราะคิกคัก “หากเป็นวัตถุแห่งชะตาชีวิตของเจ้าอารามผู้เฒ่า ถ้าอย่างนั้นภูเขาลั่วพั่วของพวกเราก็รวยกันจริงๆ แล้ว”
อาวุธที่ใช้ในการโจมตี หลายๆ ครั้งเป็นแค่ชั้นวางดอกไม้ ส่วนใหญ่เอามาใช้ข่มขู่คนเสียมากกว่า ในสถานการณ์ทั่วไป อันที่จริงมักจะไม่มีพื้นที่ให้เอามาใช้งาน แต่หากสามารถเสริมสร้างความแข็งแกร่งมั่นคงให้กับโชคชะตาขุนเขาสายน้ำของสถานที่แห่งหนึ่งได้ ขณะเดียวกันก็รวบรวมปราณวิญญาณฟ้าดินมาอย่างต่อเนื่องก็จะยิ่งเป็นสถานการณ์แห่งโชคชะตาตามธรรมชาติที่พื้นดินยิ่งศักดิ์สิทธิ์คนก็ยิ่งมากความสามารถ
ชุยตงซานถอนหายใจ “น่าเสียดายๆ เพราะถึงอย่างไรก็เป็นของของยุคก่อน โชคดีหลุดมาถึงยุคนี้ได้ โอรสสวรรค์หนึ่งรัชกาลขุนนางหนึ่งรัชสมัย ยากที่จะเรียกรวมและออกคำสั่งแก่เหล่าเซียนได้อีกแล้ว”
จูเหลี่ยนยิ้มเอ่ย “อิ่มแปดส่วน กำลังดี”
ชุยตงซานยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่ามีความเป็นมา จึงจุ๊ปากเอ่ยอย่างประหลาดใจ “แต่หากอาจารย์ตัดใจได้ลง ยอมเอาของชิ้นนี้ไปเยือนภูเขาจิ่วตูของธวัลทวีปรอบหนึ่ง คาดว่าคงสามารถแลกตำแหน่งผู้ถวายงานไท่ซ่างมาเป็นได้โดยตรงเลย ขอแค่อาจารย์ยินดีเปิดราคา ทางฝั่งของภูเขาจิ่วตูต้องยอมทุบหม้อขายเหล็ก ต่อให้ต้องติดหนี้บานตะไท ก็ยังยินดีจะซื้อเอาไว้”
ชุยตงซานเอ่ยอย่างปลงอนิจจัง “ในที่สุดกำลังทรัพย์ของบ้านเราก็ไม่ต่ำตื้นแล้ว”
ภาพเต๋าของเจ้าอารามผู้เฒ่าที่เพิ่งได้มาชิ้นนี้ และยังมีกลอนคู่ที่อู๋ซวงเจี้ยงมอบให้ก่อนหน้านั้น
อย่างแรกสามารถเอาไปวางไว้ในศาลบรรพจารย์ยอดเขาจี้เซ่อ อย่างหลังเอาไปแขวนไว้ที่หน้าประตูใหญ่ของศาลบรรพจารย์สำนักเบื้องล่างที่ใบถงทวีป
ได้ครอบครองสมบัติพิทักษ์ภูเขาสองชิ้นนี้ ภูเขาลั่วพั่วและสำนักเบื้องล่างในอนาคตก็จะได้ครอบครองมาดแห่งเซียนและความมั่นใจของสำนักอักษรจงอันดับหนึ่งได้อย่างแท้จริงแล้ว
นอกจากนี้ยังมีเทียบตัวอักษรสองชิ้น เทียบบุปผาผลิบาน เทียบหวังเมามายที่ซิ่วไฉเฒ่าไปขอมาจากซูจื่อ หลิ่วชี ล้วนเปี่ยมล้นไปด้วยกลิ่นอายแห่งมรรคา อัดแน่นไปด้วยโชคชะตาบุ๋น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!