กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 863
บนภูเขาทัวเยว่ นอกจากผู้ฝึกตนและภูตแห่งป่าเขาที่เป็นเผ่าพันธุ์พิทักษ์ภูเขาทั้งหลายแล้ว สิ่งไร้ชีวิตทุกอย่างได้ถูกหยวนซงปีศาจใหญ่หลอมรวมเป็นร่างเดียวนานแล้ว ดังนั้นทุกครั้งที่ค่ายกลใหญ่พิทักษ์ภูเขาถูกทำลายหรือถูกเปิดใหม่อีกครั้งก็คือการไหลทวนกระแสน้ำแห่งกาลเวลาที่มองไม่เห็นเป็นเวลาหนึ่งปี นี่เป็นเหตุให้คาถาอำพรางกายและวิชาหลบหนีทุกอย่างของพวกผู้ฝึกตนเผ่าปีศาจที่อยู่ในภูเขาต่างก็ไร้ความหมายอย่างเห็นได้ชัด หลังจากที่ผู้ฝึกกระบี่ห้าคนของกำแพงเมืองปราณกระบี่ผลัดกันถามกระบี่ไปคนละหนึ่งรอบ ผู้ฝึกตนเผ่าปีศาจทั้งหมดนอกเหนือจากปีศาจใหญ่หยวนซงจะปรากฏตัวอยู่ที่เดิม ทว่าปราณวิญญาณในช่องโพรงและสมบัติติดกายกลับไม่ได้ฟื้นคืนสู่สภาพเดิมตามรอยเท้าของพวกเขาไปด้วย
ก็เหมือนคนเร่งเดินทางที่น่าสงสารกลุ่มหนึ่งที่เดินอยู่ริมตลิ่งแม่น้ำแห่งกาลเวลาซึ่งต้องเจอทั้งลมและฝนในเวลาเดียวกัน ได้แต่ก้มหน้าก้มตาเร่งรีบเดินทาง คอยผลัดเปลี่ยนท่าเรือแห่งกาลเวลาอย่างต่อเนื่อง กำลังเท้าจึงได้รับความเสียหายทีละเล็กทีละน้อย แต่แล้วอยู่ดีๆ ดันถอยกลับมายังจุดเดิมครั้งแล้วครั้งเล่า จำต้องเผชิญหน้ากับความสิ้นหวังที่มากยิ่งกว่าเดิม สิ่งที่ต้องเผชิญก็คือแสงกระบี่ที่บดบังฟ้าดินพวกนั้น
ผู้ฝึกกระบี่ห้าคนก่อนหน้านี้ ทุกครั้งที่ร่วมมือกันถามกระบี่ต่อภูเขาทัวเยว่ ส่วนใหญ่แล้วเป็นอิ่นกวานที่รับผิดชอบใช้กระบี่เปิดภูเขา นำกลุ่มคนฟันผ่าค่ายกลใหญ่พิทักษ์ภูเขาแม่น้ำแห่งกาลเวลาสายนั้น ส่วนผู้ฝึกกระบี่อีกสี่คนที่เหลือรับผิดชอบในการสังหารปีศาจ ขณะเดียวกันต่างคนต่างก็ใช้ปราณกระบี่ที่เปี่ยมล้นและปณิธานกระบี่ที่ยิ่งใหญ่ไพศาลมาลดทอนปราณวิญญาณและโชคชะตาขุนเขาสายน้ำที่ภูเขาทัวเยว่สะสมมาหมื่นปี สุดท้ายเปลี่ยนแปลงชะตาฟ้าและลักษณะชัยภูมิ
ลำพังเพียงแค่เฉินผิงอันคนเดียวก็ปล่อยกระบี่ไปมากถึงสามพันครั้งแล้ว
ลูกศิษย์ใหญ่เปิดภูเขาของบรรพบุรุษใหญ่แห่งเปลี่ยวร้าง ปีศาจใหญ่หยวนซงจะต้องโดนแสงกระบี่เส้นหนึ่งกรีดผ่าลากลงมาตั้งแต่หว่างคิ้ว ร่างถูกผ่าออกเป็นสองท่อน
เพราะการปล่อยกระบี่ของเฉินผิงอันเร็วเกินไป ทุกครั้งล้วนฟันไปยังหยวนซงชุดเหลืองที่ยืนอยู่บนยอดเขา ส่วนปีศาจใหญ่ตนนี้ก็เย่อหยิ่งอย่างถึงที่สุด ถึงกับยืนนิ่งไม่ขยับ ปล่อยให้แสงกระบี่ฟันผ่ามาตั้งแต่ศีรษะ
พอถูกผ่าออกเป็นสองซีก ตรงกลางก็มีแสงสีทองเส้นหนึ่งที่รวมตัวกันไม่แยกสลาย ซีกร่างสองท่อนประหนึ่งยอดเขาสองยอดที่คุมเชิงกันโดยมีแม่น้ำยาวสีทองเส้นหนึ่งกั้นกลาง
สภาพการณ์ของปีศาจใหญ่ขอบเขตบินทะยานขั้นสูงสุดในเวลานี้จึงคล้ายกับกำแพงเมืองปราณกระบี่ที่ถูกแยกออกเป็นสองส่วน
นี่ก็คงเป็นการมอบของขวัญกลับคืนอีกอย่างหนึ่งที่อิ่นกวานคนสุดท้ายจงใจทำกระมัง
ผู้ฝึกตนเผ่าปีศาจขอบเขตหยกดิบที่อยู่ในภูเขาตายสิ้นซากไปนานแล้ว นั่นก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึงผู้ฝึกตนเซียนดินที่ติดตามพวกมันขึ้นเขามาเป็นแขกบนภูเขาทัวเยว่เลย
ตอนนี้เหลือปีศาจใหญ่ขอบเขตเซียนเหรินแค่สามตนเท่านั้น บ้างก็อาศัยเวทคาถาแห่งชะตาชีวิตที่เกี่ยวพันกับกาลเวลา บ้างก็พยายามอาศัยการที่สมบัติแห่งชะตาชีวิตถูกทำลายและตบะพันปีที่ถูกลดทอนครั้งแล้วครั้งเล่า มาคอยประคับประคองตัวเองไว้อย่างยากลำบาก
ผู้ฝึกตนเผ่าปีศาจขอบเขตหยกดิบหกคนในนั้นที่มาเข้าร่วมการประชุมที่นี่ ถือว่าดวงซวยแปดชาติ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่กล้าเชื่อว่าอยู่บนภูเขาทัวเยว่แล้วยังจะถูกคนห่อเป็นห่อเกี๊ยวเช่นนี้ (เปรียบเปรยว่าถูกล้อมเอาไว้)
หนี? จะหนีไปไหนได้? ไปอยู่นอกภูเขาทัวเยว่ก็จะสูญเสียการปกป้องจากค่ายกลของแม่น้ำแห่งกาลเวลา จะให้ไปเผชิญหน้ากับแสงกระบี่ของผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตบินทะยานพวกนั้น? แล้วนับประสาอะไรกับที่ค่ายกลนี้ของภูเขาทัวเยว่ทั้งสามารถสกัดกั้นแสงกระบี่ แล้วยังเป็นกรงขังธรรมชาติแห่งหนึ่งที่กักตัวผู้ฝึกตนเผ่าปีศาจเอาไว้ ทำให้ผู้ฝึกตนเผ่าปีศาจเรียกฟ้าฟ้าไม่ขาน เรียกดินดินไม่ตอบ เพราะไม่ว่าใครก็คิดไม่ถึงว่าในสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดของใต้หล้าเปลี่ยวร้าง ตัวเองจะต้องมาเดือดร้อนติดร่างแหไปด้วยเพราะการถามกระบี่ครั้งนี้
ฉีถิงจี้เซียนกระบี่ผู้อาวุโสที่ได้แกะสลักตัวอักษรไว้บนหัวกำแพงเชี่ยวชาญการช่วยคนสละร่างใต้คมอาวุธแล้วส่งออกเดินทางมากที่สุด
ลู่จือที่ในอดีตเคยถูกเรียกรวมกับเซียวสวิ้นว่าเป็นคน ‘ดุร้าย’ แห่งกำแพงเมืองปราณกระบี่ ดูเหมือนว่าเวทกระบี่จะมีการพัฒนาขึ้นไปอีก
หนิงเหยาบุคคลอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าห้าสี นางเลื่อนขั้นเป็นขอบเขตบินทะยานเร็วยิ่งกว่าเฝ่ยหรานผู้ครองใต้หล้าเปลี่ยวร้างที่ตำแหน่งฐานะถือว่าเท่าเทียมกันเสียอีก
และยังมีบุรุษที่ไม่รู้ว่ากระโดดออกมาจากมุมไหน เรียกตัวเองว่า ‘สิงกวาน’ ก็เป็นผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตบินทะยานคนหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัยแล้ว
เป็นเหตุให้แต่ละสถานที่ในเปลี่ยวร้าง บ้างก็ศาลบรรพจารย์บ้านตัวเอง บ้างก็เป็นอย่างศาลของมหาบรรพตชิงซาน หรือไม่อย่างนั้นในอาณาเขตพื้นที่ลับแห่งขุนเขาสายน้ำที่ตำแหน่งถูกปิดบังอำพราง มีตราผนึกหนาชั้น สถานที่แต่ละแห่งเหล่านี้ต่างก็พากันจุดตะเกียงแห่งชะตาชีวิตขึ้นมา ช่วยให้ผู้ฝึกกระบี่ผลัดรกเปลี่ยนกระดูก หนีพ้นหายนะแห่งความตายมาได้ เพียงแต่ว่าการฝึกตนสามารถเริ่มใหม่ ทว่าขอบเขตของก่อนหน้านี้ได้ปลิวหายกลายเป็นสายลมไปแล้ว นอกจากนี้ตะเกียงแห่งชะตาชีวิตก็สามารถต่อชีวิตได้จริงๆ แต่บนเส้นทางการเดินขึ้นเขาในอนาคตจะต้องถูกมหามรรคารังเกียจอย่างที่มองไม่เห็น เล่าลือกันว่าผู้ฝึกตนที่เคยจุดตะเกียงแห่งชะตาชีวิตมาก่อน ก่อนที่จะเลื่อนเป็นห้าขอบเขตบน จิตมารที่พบเจอจะใหญ่มากจนเกินกว่าจะจินตนาการได้ถึง
ก็เหมือนอย่างไหวเฉียนแห่งทวีปแดนเทพแผ่นดินกลาง ลูกรักแห่งสวรรค์ที่มีความหวังบนมหามรรคาเช่นนี้ หากไม่เป็นเพราะไปเสียท่าที่อุตรกุรุทวีป เดิมทีด้วยคุณสมบัติในการฝึกตนของไหวเฉียนก็มีความหวังมากที่จะได้เลื่อนขั้นเป็นหนึ่งในสิบคนของตัวสำรองคนรุ่นเยาว์ในหลายใต้หล้า
เดิมทีหยวนซงชุดเหลืองไม่ได้สนใจความเป็นความตายของผู้ฝึกตนเผ่าปีศาจพวกนั้น ไม่เวทนาเลยสักนิดที่พวกมันเหมือนต้องมาตายอยู่ใต้เปลือกตาของตัวเอง
เกิดมาก็เหมือนมดตัวหนึ่ง เหมือนจมน้ำตายอยู่ท่ามกลางสายฝนปราณกระบี่ที่เทกระหน่ำลงมา
หยวนซงมองกระบี่ที่เฉินผิงอันถือไว้ในมือ จำนวนครั้งที่กระบี่ฟันลงไปยังภูเขาทัวเยว่มีมากครั้งขนาดนี้ คมกระบี่กลับไม่มีลางที่จะเกิดความเสียหายเลยแม้แต่น้อย กลับกันยังฉายประกายคมกริบมากยิ่งขึ้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!