กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 870
ตอนนั้นเฉินผิงอันยืมตำราหลายเล่มมาจากกองโหราศาสตร์ เขาก็ไม่ได้กลับไปที่หอเหรินอวิ๋นอี้อวิ๋นหรือโรงเตี๊ยม แต่ก้าวหนึ่งก้าวตรงดิ่งไปบนหัวกำแพงเมืองแห่งหนึ่งของเมืองหลวง ได้เห็นเรือข้ามฟากลำหนึ่งที่จอดลอยอยู่กลางอากาศริมอาณาเขตชานเมืองหลวง ด้านบนมีปราณมังกรเข้มข้นผิดปกติสองขุม มังกรที่แท้จริงจื้อกุย ซ่งมู่อ๋องเจ้าเมืองต่างก็เหมือนตะเกียงดวงใหญ่สองดวงที่แกว่งส่ายอยู่ในลานบ้านหลังติดกันของตรอกหนีผิงกลางดึก อยากจะมองไม่เห็นก็ยังยาก
เฉินผิงอันจึงก้าวออกไปหนึ่งก้าว ตรงดิ่งขึ้นเรือข้ามฟากที่การป้องกันเข้มงวด ขณะเดียวกันนั้นก็ควักเอาป้ายสงบสุขปลอดภัยของผู้ถวายงานระดับสามออกมาชูขึ้นสูง
แม่ทัพบู๊คนหนึ่งที่สวมเสื้อเกราะพกดาบกับผู้ฝึกตนติดตามกองทัพหลายคนของเรือข้ามฟากได้ตีวงล้อมเป็นเหมือนพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว เห็นได้ชัดว่าการขับไล่แขกคือหน้าที่สำคัญอันดับหนึ่ง รอกระทั่งพวกเขาได้เห็นป้ายสงบสุขปลอดภัยที่กรมอาญาต้าหลีเป็นผู้แจกจ่ายถึงได้ไม่ลงมือในทันที
แม่ทัพบู๊ถามเสียงหนัก “ผู้ที่มาคือใคร?”
ผู้ฝึกตนที่อยู่เบื้องหน้าสวมชุดกว้าตัวยาวสีเขียว บุคลิกนิ่งสงบ
มักรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก
ผู้ฝึกตนเฒ่าสีหน้ามีเมตตาคนหนึ่งเอ่ยว่า “รบกวนเซียนซือโปรดบอกชื่อแซ่ด้วย ทางเรือข้ามฟากจำเป็นต้องบันทึกลงเอกสาร”
มือข้างหนึ่งที่อยู่ในชายแขนเสื้อคีบยันต์สีทองแผ่นหนึ่งไว้เงียบๆ “ส่วนเซียนซือผู้ถวายงานจะอยู่บนเรือได้หรือไม่ ทางเราก็ยังมิกล้ารับรองอะไร”
ซ่งมู่อ๋องเจ้าเมือง องค์ชายซ่งซวี่ จ้าวเหยารองเจ้ากรมพิธีการ ทุกวันนี้คนเหล่านี้ต่างก็อยู่บนเรือ ใครจะกล้าประมาท
เฉินผิงอันบอกชื่อของตัวเอง “เฉินผิงอันแห่งภูเขาลั่วพั่ว”
แม่ทัพบู๊อึ้งตะลึงไปก่อน จากนั้นก็ทำสีหน้าเข้าใจในฉับพลัน ถามว่า “คือเจ้าขุนเขาเฉินที่เกือบจะเล่นงานลูกเต่าหลานตะพาบของภูเขาตะวันเที่ยงให้ตายน่ะหรือ?”
เฉินผิงอันเองก็อึ้งไปเหมือนกัน ก่อนจะพยักหน้ายิ้มรับ “หากไม่ผิดไปจากที่คาดก็น่าจะเป็นข้าแล้ว”
ภูเขาตระกูลเซียนที่เต็มไปด้วยมลพิษสกปรกอย่างภูเขาตะวันเที่ยงแค่ออกเงินอย่างเดียวเท่านั้น แทบไม่เคยออกแรงอย่างแท้จริงมาก่อน ยิ่งไม่เคยส่งคนมาช่วย นอกจากผู้ฝึกกระบี่จำนวนน้อยนิดเพียงหยิบมือที่ไปโผล่บนสนามรบของนครมังกรเฒ่าแล้ว ตัวอ่อนเซียนกระบี่คนอื่นๆ ที่เหลือซึ่งต่างก็มีความสำคัญพวกนั้นก็แทบไม่ต่างอะไรจากการลงภูเขาไปเที่ยวเล่นตามขุนเขาสายน้ำเลย สรุปก็คือที่ไหนปลอดภัยพวกเขาก็ไปที่นั่น ทางฝั่งของกองทัพต้าหลีนี้ ขอแค่เป็นแม่ทัพบู๊ที่เป็นผู้นำกองทัพทำสงครามล้วนเห็นกันอย่างชัดเจน แน่นอนว่าต้องดูแคลนภูเขาตะวันเที่ยงอย่างมาก ดังนั้นการร่วมงานพิธีของภูเขาลั่วพั่วคราวนั้นจึงสาแก่ใจพวกเขายิ่งนัก
ใบหน้าของแม่ทัพบู๊เต็มไปด้วยรอยยิ้ม โบกมือสลายวงล้อมบนเรือข้ามฟาก ก่อนจะกุมหมัดเอ่ยว่า “วันนี้เจ้าขุนเขาเฉินไม่ได้สะพายกระบี่ เมื่อครู่เกือบจะจำไม่ได้ การปกป้องเรือข้ามฟากเป็นหน้าที่ของพวกเรา ล่วงเกินท่านแล้ว เว่ยเจี้ยง (แม่ทัพผู้น้อย/แม่ทัพปลายแถว เป็นคำเรียกขานอย่างถ่อมตัวของแม่ทัพ) จะให้ลูกน้องไปรายงานลั่วอ๋องเดี๋ยวนี้”
พื้นที่ศักดินาที่ซ่งมู่ได้รับแต่งตั้งให้เป็นอ๋องปกครองก็คือลั่วโจว ที่ตั้งของแม่น้ำลั่วสุ่ยโบราณก็คือหนึ่งในต้นกำเนิดสายน้ำของลำน้ำใหญ่ในภาคกลางของยุคหลัง
อันที่จริงเวลาปกติแม่ทัพผู้นี้ก็คือน้ำเต้าตันคนหนึ่ง คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะยิ้มเก่ง เป็นฝ่ายเอ่ยแนะนำตัวเองว่า “ข้าชื่อเลี่ยวจวิ้น เคยเป็นลูกน้องใต้อาณัติของแม่ทัพซู เคยเป็นพลทหารราบเดินเท้ามาก่อน เป็นคนชั้นต่ำ เรื่องพวกนี้ไม่ต้องพูดถึงดีกว่า ข้าเป็นสหายของกวนอี้หราน น่าเสียดายที่ปีนั้นตอนอยู่ทะเลสาบซูเจี่ยนคลาดกับเจ้าขุนเขาเฉินไป ไม่เคยเจอกันมาก่อน มักจะได้ยินอวี๋ซานฝางกับชีฉีพูดถึงเจ้าขุนเขาเฉินเป็นประจำ บอกว่าท่านคอแข็งไร้เทียมทาน ดื่มสุราด้วยกัน สุดท้ายหากจะมีใครสักคนที่นั่งอยู่ได้ก็ล้วนถือว่าเป็นเพราะเป็นเจ้าขุนเขาเฉินไม่ได้ดื่มอย่างเต็มคราบ”
อันที่จริงก็เป็นเรื่องประหลาดเรื่องหนึ่ง ตามหลักแล้วเมื่อครู่ตอนที่เฉินผิงอันขึ้นเรือมา เขาไม่ได้จงใจร่ายเวทอำพรางตา ในเมื่อเลี่ยวจวิ้นผู้นี้เคยดูบุปผาในคันฉ่องจันทราในสายน้ำครั้งนั้นมาก่อน ก็ไม่มีทางจำเจ้าขุนเขาหนุ่มของภูเขาลั่วพั่วคนนี้ไม่ได้แน่นอน
นี่ก็คือผลจากการที่มีมรรคกถาของลู่เฉิน ตอนนี้เฉินผิงอันยังไม่อาจย่อยท่วงทำนองและปราณแห่งมรรคาทั้งหมดได้ เป็นเหตุให้เมื่อเขาท่องอยู่ในโลกมนุษย์จึงเป็นดั่งเรือลำหนึ่งที่ไม่ถูกผูก เรือนกายมนุษย์และฟ้าดินเป็นดั่งน้ำบ่อที่ไม่ยุ่งกับน้ำคลอง เป็นเหตุให้ในเรื่องของ ‘รูปโฉม’ กลายเป็นว่าคนนอกเห็นเขาเหมือนมองดอกไม้อยู่ในดงหมอก รอกระทั่งเฉินผิงอันบอกชื่อของตัวเองและชื่อของภูเขาออกไป คนอื่นถึงจะจำเขาได้ในทันทีทันใด ไม่อย่างนั้นก็อย่าหวังว่าจะเฝ้ารอให้เมฆเคลื่อนตัวออกจนมองเห็นแสงจันทร์ และก่อนหน้านี้นานกว่านั้น ตอนที่มรรคาจารย์เต๋าขี่วัวไปเยือนเมืองเล็กก็เป็นเช่นนี้เหมือนกัน มรรคาจารย์เต๋าไม่ต้องการให้คนอื่นรู้ถึงร่องรอยการเดินทางของตัวเอง จึงทำให้ฟ้าไม่รู้ดินไม่รู้และคนก็ไม่รู้
เฉินผิงอันใช้เสียงในใจยิ้มเอ่ย “ปริมาณการดื่มเหล้าของข้านั้นปกติ ก็แค่ว่านิสัยยามดื่มเหล้านับว่าพอใช้ได้ ไม่เหมือนคนบางคน กระบวนท่าลวงตามีใช้ไม่หมดสิ้น ยกถ้วยทีไรมักสะบัดข้อมือเสมอ ทุกครั้งที่ถอยออกจากโต๊ะเหล้า ข้างฝ่าเท้าก็สามารถเลี้ยงปลาได้เลย”
เลี่ยวจวิ้นฟังด้วยความสาแก่ใจในอารมณ์ หัวเราะดังลั่นอย่างเบิกบาน อยู่กับเจ้ากวนอี้หราน ตนต้องเสียเปรียบมาไม่น้อย เขาจึงรวมเสียงให้เป็นเส้น บอกความลับแก่เซียนกระบี่หนุ่มที่พูดจามีอารมณ์ขันคนนี้ “คาดว่าเป็นเพราะกวนหลางจง (ชื่อตำแหน่งขุนนางอย่างหนึ่ง และสามารถเป็นคำเรียกองค์รักษ์ในวังหลวงได้อีกด้วย) ของพวกเรามีชาติกำเนิดมาจากตรอกอี้ฉือ แน่นอนว่าต้องรังเกียจที่รสชาติของสุราในทะเลสาบซูเจี่ยนย่ำแย่ ไม่อร่อยเท่าฉี่ม้าที่ดื่มมาจนชินแล้ว”
จื้อกุยที่สวมชุดคลุมยาวสีขาวหิมะยืนอยู่ตรงดาดฟ้าของเรือข้ามฟาก หรี่ตามองมายังบุรุษชุดเขียวที่ก่อนหน้านี้จากลากันที่ศาลของลำน้ำใหญ่
นางหงุดหงิดนิสัยเข้ากับคนได้ง่าย ปฏิบัติต่อผู้อื่นเป็นอย่างดีของเฉินผิงอันอย่างมากมาโดยตลอด
ราวกับว่าไม่ว่ากับใครเขาก็พูดคุยด้วยได้หมด ดูเหมือนว่าในสายตาของคนประเภทนี้มักจะมองเห็นเรื่องราวที่ดีงามได้เสมอ
หากเสแสร้งแกล้งทำก็ยังพอทำเนา แต่นี่เขากลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น
เฉินผิงอันเงยหน้าใช้เสียงในใจยิ้มถาม “ในฐานะสุ่ยจวินของสี่มหาสมุทรที่ได้เลื่อนขั้นใหม่ ทุกวันนี้เทพวารีจึงมีหน้าที่คอยคุ้มกันทางน้ำ เจ้าไม่กลัวว่าศาลบุ๋นจะตำหนิเอาหรือ? หากข้าจำไม่ผิด ทุกวันนี้ระดับขั้นขององค์เทพบนทำเนียบทองหยกของต้าหลี ไม่ใช่ชามข้าวเหล็กที่ฟ้าผ่าก็ไม่สะเทือนอีกแล้วนะ”
หลังจากการประชุมของศาลบุ๋นครั้งนั้นผ่านไปก็มีมาตรการต่างๆ ที่อาศัยรายงานขุนเขาสายน้ำแพร่ไปทั่วเก้าทวีปของไพศาล
พูดถึงแค่การประเมิน การเลื่อนขั้น การลดขั้นของสิ่งศักดิ์สิทธิ์แห่งขุนเขาสายน้ำ ราชวงศ์ของโลกมนุษย์ล่างภูเขา อำนาจในการแต่งตั้งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ส่วนหนึ่ง การส่งมอบทรัพย์สินให้กับศาลบุ๋นก็ยิ่งเหมือนหน่วยการตรวจสอบของกรมขุนนางในราชสำนัก ทางฝั่งของต้าหลี หยางฮวาเทพวารีของแม่น้ำเถี่ยฝูเข้าไปชดเชยตำแหน่งฉางชุนโหวที่ว่างอยู่ชั่วคราว ถือเป็นการโยกย้ายไปรับหน้าที่ในตำแหน่งที่ระดับเท่ากัน ตำแหน่งเทพยังคงเป็นระดับสาม ค่อนข้างคล้ายคลึงกับการโยกย้ายขุนนางเมืองหลวงไปประจำการนอกเมือง แต่ก็สามารถควบคุมพื้นที่แห่งหนึ่งนอกเมืองหลวงได้ รับหน้าที่เป็นขุนนางใหญ่ในพื้นที่ศักดินา ถือว่าได้รับหน้าที่ให้ปฏิบัติงานสำคัญอย่างหนึ่ง
เจียวเฒ่าของถ้ำเฟิงสุ่ยแม่น้ำเฉียนถังแจกันสมบัติทวีปเพิ่งไปรับหน้าที่เป็นหลินหลีป๋อเติมตำแหน่งกงโหวสามคนของลำน้ำฉีตู๋ให้เต็ม แน่นอนว่าถือเป็นการได้เลื่อนขั้น เจียวเฒ่าแห่งแคว้นหวงถิงที่ชื่อจริงคือเฉิงหลงโจวเลื่อนขั้นเป็นเจ้าขุนเขาแห่งสำนักศึกษาลัทธิขงจื๊อ ไปรับตำแหน่งที่สำนักศึกษาต้าฝูของใบถงทวีป
ต่างคนต่างมีโชควาสนา
จื้อกุยหัวเราะหยัน “หากข้าจำไม่ผิด เจ้าขุนเขาเฉินไม่ได้รับหน้าที่ในกรมพิธีการของต้าหลี หรือว่าการประชุมครั้งนั้น ศาลบุ๋นให้รางวัลตามคุณความชอบก็เลยได้ตำแหน่งสูงอำนาจแท้จริงที่คู่ควรกับสถานะในสายบุ๋นมาครองแล้ว? ถึงได้สามารถยุ่งวุ่นวายกับเรื่องคนอื่นได้มากขนาดนี้แล้ว?”
เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “จะดีจะชั่วก็เป็นเพื่อนบ้านกันมานานหลายปี เอ่ยเตือนประโยคหนึ่งก็ไม่ถือว่าทำเกินกว่าเหตุ นิสัยที่ไม่อาจรับฟังคำเกลี้ยกล่อมด้วยความหวังดีจากคนอื่นได้ วันหน้าต้องปรับปรุงบ้างแล้ว”
“ก็แค่อ่านหนังสือมาหลายเล่มหน่อย นิสัยที่ชอบเป็นอาจารย์สอนคนอื่น เจ้าก็ต้องเปลี่ยนบ้างแล้ว หากถามข้า เมื่อก่อนตอนที่เจ้าไม่เคยอ่านตำรายังเป็นที่ชื่นชอบของคนอื่นมากกว่า”
จื้อกุยยิ้มบางๆ “ยังคงเป็นในอดีตที่ดี โดนคนด่าโดนคนตีที่บ่อโซ่เหล็กก็สามารถทำให้คนโมโหไปได้นานหลายวัน”
ทั้งสองฝ่ายต่างก็เป็น ‘คนรุ่นเยาว์’ ของถ้ำสวรรค์หลีจูที่ขนบธรรมเนียมบริสุทธิ์เรียบง่าย เพียงแค่ว่ากันถึงเรื่องคำพูดคำจาก็สามารถถือว่าอยู่ในศาลบรรพจารย์แห่งเดียวกันได้แล้ว
จื้อกุยหรี่ดวงตาสีทองคู่นั้นลง ใช้เสียงในใจถาม “ขอบเขตสิบสี่? เอามาจากไหน?”
นางเป็นขอบเขตบินทะยานแล้ว
ในฐานะมังกรที่แท้จริงเพียงหนึ่งเดียวบนโลก และยังเป็นผู้ฝึกตนใหญ่ขอบเขตบินทะยานที่บนร่างแบกรับโชคชะตาของเจียวหลง เมื่อเทียบกับผู้ฝึกตนบนยอดเขาทั่วไปแล้ว ความสามารถในการมองเห็นของนางย่อมดีมากกว่า
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!