กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 891
ก่อนหน้านี้ไม่นานเพิ่งจะยกเลิกคำสั่งห้าม ผู้ฝึกตนของสองทวีปอย่างแจกันสมบัติทวีปและใบถงทวีป คนจำนวนมากมายหลายร้อยคนได้ข่าวก็พากันกรูกันมาที่นี่ และยิ่งมีคนไม่น้อยที่ข่าวสารว่องไวจึงมาเฝ้ารออยู่ที่ซากปรักนครมังกรเฒ่าอยู่ก่อนนานแล้ว แม้จะบอกว่าถูกกำหนดมาแล้วว่าจะไม่มีทางเก็บตกของดีชิ้นใหญ่อะไรไปได้ เพราะถึงอย่างไรผู้ฝึกตนของต้าหลีก็กวาดค้นกันซ้ำไปหลายรอบแล้ว ทว่าหลังจากที่ต้าหลีคลายคำสั่งห้ามก็ยังมีคนที่ได้ลาภลอยมา แซ่สกุลใหญ่หลายแซ่ของนครมังกรเฒ่าจะคอยรับซื้อสมบัติวิเศษประเภทนี้โดยเฉพาะ จากนั้นเอาไปขายต่ออีกทอดก็จะได้กำไรเป็นกอบเป็นกำ
หมี่อวี้หันหน้าไปมองใต้เท้าอิ่นกวานที่อยู่ข้างกายตามจิตใต้สำนึก
ปรมาจารย์ในด้านนี้อย่างแท้จริงยืนอยู่ข้างกายตนนี่เอง
ผู้ฝึกลมปราณด้านล่างที่มาเสี่ยงโชคเก็บตกของผุพังพวกนั้นต้องรับอีกฝ่ายเป็นอาจารย์ปู่ หากมาจุดธูปคารวะที่นี่ก่อน ไม่แน่ว่าอาจได้ผลเก็บเกี่ยวที่ไม่คาดฝันมาก็เป็นได้
ใต้เท้าอิ่นกวานเหล่ตามองมาทันที เซียนกระบี่หมี่จึงได้แต่ถอนสายตากลับมาอย่างขลาดๆ
เงาร่างของผู้ฝึกตนหลายคนบนมหาสมุทรเหลือบมาเห็นเรือข้ามฟากเฟิงยวนก็เร่งรุดทะยานลมไล่ตามมา คือผู้ฝึกตนกลุ่มหนึ่งของใบถงทวีป มาที่นี่พวกเขาได้เงินกันไปไม่น้อยจริงๆ จึงอยากจะขอติดเรือเดินทางกลับบ้านเกิดที่อยู่ทางใต้ด้วย ไม่อย่างนั้นหากให้ทะยานลมข้ามมหาสมุทรก็ช่างลำบากยิ่งนัก อีกทั้งยังมีเรื่องไม่คาดฝันมากมาย
ผู้ฝึกตนเปิดปากพูดกลับใช้ภาษากลางของแจกันสมบัติทวีป หรือก็คือภาษาทางการของต้าหลี
ช่วยไม่ได้ วันนี้ไม่เหมือนในวันวาน หากยังพูดภาษาทางการของต้าหลีไม่เป็นอีก ก็คงใช้ชีวิตอยู่ที่นครมังกรเฒ่าแห่งนี้ไม่รอดจริงๆ
พอได้ยินว่าเป็นเรือส่วนตัวของภูเขาลั่วพั่ว
ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็เอ่ยทันทีว่า ล่วงเกินแล้ว ลาก่อน
เฉินหลิงจวินเห็นภาพนี้เข้าก็กุมท้องหัวเราะก๊ก โอ้ย ทำเอานายท่านใหญ่หัวเราะจนเจ็บท้องไปหมดแล้ว
ชื่อเสียงของมนุษย์ เงาของต้นไม้
พรรคบนภูเขาแห่งหนึ่งที่ชอบรื้อถอนศาลบรรพจารย์บ้านคนอื่น พูดจาเสียไพเราะว่าเข้าร่วมงานพิธีแสดงความยินดี แต่แท้จริงแล้วกลับเป็นการถามกระบี่ที่พลังอำนาจบีบคั้นผู้คน
ก็มีอยู่ที่เดียวในแจกันสมบัติทวีป แทบไม่ต่างอะไรจากอุตรกุรุทวีปแล้ว
ถามกระบี่ต่อสำนักบ้านคนอื่น ดูเหมือนว่านี่จะเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของแจกันสมบัติทวีปด้วย
บนมหาสมุทรกว้างใหญ่แห่งนี้ ด้านหน้าไม่มีหมู่บ้าน ด้านหลังไม่มีโรงเตี๊ยม ยังจะขอติดเรือไปด้วย? จะเป็นฝ่ายเดินขึ้นเรือโจรเข้ามาในรังโจรด้วยตัวเองเลยหรือ? ระวังว่ามีชีวิตขึ้นเรือ แต่ไม่มีชีวิตลงจากเรือเล่า
นี่ทำให้เทพเซียนผู้เฒ่าเจี่ยที่ไม่มีพื้นที่ให้แสดงฝีมือทั้งปลาบปลื้มทั้งเสียดาย ปลาบปลื้มก็เพราะบารมีและชื่อเสียงของภูเขาบ้านตนขจรขจายไปไกล ที่เสียดายก็เพราะอีกฝ่ายยังไม่ได้รับรู้วิถีการรับรองแขกของตนเลย
เรือข้ามฟากเฟิงยวนพอจะมองเห็นเค้าโครงแผ่นดินของใบถงทวีปได้อย่างเลือนรางแล้ว
เพียงไม่นานท่ามกลางแสงราตรี เรือข้ามฟากก็มาถึงท่าเรือภูเขาชิงจิ้งที่ตั้งอยู่ทางทิศเหนือของทวีป เฉินผิงอันพาพวกเผยเฉียนขึ้นเขาไปเยี่ยมเยือนยอดเขาเทียนแจว๋ตำหนักพยัคฆ์เขียว
ก่อนหน้านี้ศาลบรรพจารย์ของที่นี่ได้ย้ายไปอยู่ที่แจกันสมบัติทวีปแล้ว ก่อกำเนิดเฒ่าลู่ยงก็ยิ่งกลายเป็นผู้ถวายงานอันดับสองของราชวงศ์ต้าหลี เล่าลือว่ามีความสัมพันธ์ที่ไม่ตื้นเขินกับซ่งมู่อ๋องเจ้าเมืองต้าหลี มีมิตรภาพส่วนตัวต่อกัน
คราวก่อนเฉินผิงอันมอบตราประทับชิ้นหนึ่งที่ด้านใต้แกะสลักเป็นคำว่าชิงจิ้งมาให้ อดีตเจ้าสำนักเจียงแห่งสำนักกุยหยก โจวอันดับหนึ่งแห่งภูเขาลั่วพั่วที่เดินทางมาร่วมกันก็ได้มอบประโยคหนึ่งให้แก่เทพเซียนผู้เฒ่า
‘ใบถงทวีปมีลู่ยง เท่ากับว่าทำให้ในใจและในสายตาของผู้ฝึกตนใต้หล้าไพศาลมีสำนักที่ตั้งตระหง่านไม่ล้มลงแห่งหนึ่งเพิ่มมา’
หลังจากนั้นลู่ยงก็เลือกวันฤกษ์งามยามดี เผาผลาญโชคชะตาขุนเขาสายน้ำของภูเขาชิงจิ้งส่วนหนึ่ง สุดท้ายเขาที่โชคไม่เลวจึงหลอมยานั่งลืมตนสองเตาออกมาได้สำเร็จ นำไปส่งให้เรือนอวิ๋นฉ่าวภูเขาผูซานของเย่อวิ๋นอวิ๋นทีเดียวรวด เจินเหรินผู้เฒ่าไม่ได้เก็บไว้เองส่วนตัว ไม่ได้แอบฮุบไว้สองสามเม็ดตามกฎดั้งเดิมอย่างที่หาได้ยาก
อันที่จริงทางฝั่งของเย่อวิ๋นอวิ๋น ตามการคาดการณ์ แค่ทุ่มเงินก้อนใหญ่ซื้อยามาได้หนึ่งเตาก็ถือว่าเป็นเรื่องน่ายินดีไม่คาดฝันที่ใหญ่เทียมฟ้าแล้ว ผลกลับกลายเป็นว่ามอบให้เปล่าๆ มาถึงสองเตา อีกทั้งยังเป็นลูกศิษย์ผู้สืบทอดคนหนึ่งของเจ้าตำหนักพยัคฆ์เขียวที่นำมามอบให้ถึงเรือนอวิ๋นฉ่าวภูเขาผูซานด้วยตัวเอง เย่อวิ๋นอวิ๋นที่ไม่ค่อยชอบการต้อนรับขับสู้ผู้คนจึงออกมารับรองแขกด้วยตัวเอง ผู้ฝึกยุทธขอบเขตปลายทางหญิงผู้นี้อยากจะขอซื้อ ‘เม็ดชุดขนนก’ มูลค่าควรเมืองสองเตาตามราคาตลาดอย่างที่ตกลงไว้กับเฉาเซียนซือก่อนหน้านี้
คาดไม่ถึงว่านักพรตโอสถทองของตำหนักพยัคฆ์เขียวผู้นั้นจะยืนกรานไม่รับเงิน แล้วก็ไม่สนด้วยว่าปรมาจารย์หญิงที่ถูกเรียกขานว่าหวงอีอวิ๋นผู้นี้จะเป็นผู้ฝึกยุทธขอบเขตปลายทางอะไร นักพรตแค่ยืนกรานเรื่องเดียวว่าหากเรือนอวิ๋นฉ่าวผูซานไม่รับไปเปล่าๆ ตนก็จะเอาโอสถกลับไป
ถึงอย่างไรโอสถนั่งลืมตนของตำหนักพยัคฆ์เขียวบ้านตนก็ไม่ต้องกลุ้มใจว่าจะขายไม่ออกอยู่แล้ว
คู่ควรกับคำว่า ‘มีเพียงหนึ่งเดียวในใต้หล้า’ ได้แต่ปรารถนามิอาจได้มาครอบครอง ยานี้หลอมยากอย่างมาก เนื่องจากวิชาลับการหลอมโอสถที่สืบทอดมารุ่นต่อรุ่นไม่แพร่งพรายต่อคนนอกของตำหนักพยัคฆ์เขียวนั้นยังมีวัตถุดิบที่สำคัญอย่างถึงที่สุดอีกอย่างหนึ่ง นั่นก็คือปราณวิญญาณภูเขาสายน้ำที่มีเฉพาะบนภูเขาชิงจิ้ง ดังนั้นจึงเป็นยามหัศจรรย์ที่เซียนดินทั้งทวีปในอดีตได้แต่ปรารถนาแม้ในยามหลับฝัน ไม่อย่างนั้นก็มิอาจกลายมาเป็นของที่ทางศาลบรรพจารย์ของใบถงทวีปใช้ ‘ประทาน’ ให้เป็นรางวัลได้
ในอดีตทุกครั้งที่ลู่ยงหลอมยาสำเร็จก็จะจงใจแอบ ‘เม้ม’ ไว้เม็ดสองเม็ด นำไปมอบให้ภูเขาไท่ผิงเปล่าๆ เพราะถึงอย่างไรโอสถหนึ่งเตาที่สำนักทั้งหลายสั่งจองไว้ล่วงหน้า แต่ไหนแต่ไรมาจำนวนเม็ดยาก็ไม่มีจำนวนที่แน่นอนอยู่แล้ว
ขายให้กับสำนักใหญ่แห่งต่างๆ ในหนึ่งทวีป เพราะต้องการเงิน บวกกับความสัมพันธ์ควันธูป
มอบให้กับภูเขาไท่ผิงเปล่าๆ ก็เพราะเลื่อมใสในมาดของจอมยุทธผู้ผดุงคุณธรรมของเทียนจวินผู้เฒ่าและเจ้าขุนเขา
เนื่องจากบุญคุณความแค้นในอดีตเป็นเหตุให้ลู่ยงได้รับการยอมรับจากผู้ฝึกตนทั้งทวีปว่าเป็นผู้ฝึกตนที่มีอคติต่อเทพเซียนพสุธาที่เป็นผู้ฝึกยุทธในยุทธภพมากที่สุด
ดังนั้นเย่อวิ๋นอวิ๋นถึงได้ประหลาดใจเช่นนั้น
วันนี้หลังจากที่เฉินผิงอันรำลึกความหลังกับเทพเซียนผู้เฒ่าไปแล้วก็มีสีหน้าลำบากใจอย่างหาได้ยาก “พี่ใหญ่ลู่ ข้าอาจจะต้องสั่งจองโอสถนั่งลืมตนจากท่านอีกเตาแล้วล่ะ ภายในสิบปีก็ได้”
เนื่องจากโอสถชนิดนี้สามารถช่วยบำรุงจิตใจของผู้ฝึกลมปราณ ช่วยจัดระเบียบและกำจัดภัยแฝงเล็กๆ น้อยๆ ในด้านการฝึกตนที่อยู่ตามขุนเขาสายน้ำเรือนกายมนุษย์ สำหรับเฉินผิงอันที่ทุกวันนี้บาดเจ็บและขอบเขตถดถอยอย่างหนักแล้ว ยานั่งลืมตนของตำหนักพยัคฆ์เขียวแห่งนี้จึงเป็นการให้ยาถูกโรคพอดี บางทีไม่ว่าจะเปรียบเทียบกับยาล้ำค่าหายากชนิดใดก็อาจเป็นดั่งฝนที่ตกลงมาทันเวลามากกว่าด้วยซ้ำ ไม่ใช่การปักบุปผาลงบนผ้าแพรอะไร แต่เป็นการส่งถ่านท่ามกลางหิมะอย่างแท้จริง
ไม่อย่างนั้นเฉินผิงอันก็คงไม่มีทางเปิดปากขอร้องเช่นนี้
ในทวีปบ้านตน สำนักกุยหยก เสี่ยวหลงชิว อารามจินติ่ง ราชสำนักต้าเฉวียน ฯลฯ ต่างก็พากันร้องขอโอสถนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงแจกันสมบัติทวีปทางทิศเหนือและยังมีจวนอ๋องเจ้าเมืองในเมืองหลวงสำรองของต้าหลี สำนักโองการเทพ ตระกูลฝูนครมังกรเฒ่า อารามเต๋าของเซียนจวินเฉาหรงที่ต่างก็มีการสั่งจองไว้ล่วงหน้า ตามลำดับที่กำหนดไว้แน่นอนแล้ว อย่าว่าแต่หนึ่งถึงสองร้อยปีเลย ภายในสามร้อยปี ลู่ยงก็ไม่มีเวลาว่างแล้ว
แต่ลู่ยงกลับยังหัวเราะเสียงดังกังวาน “บังเอิญยิ่งนัก ในมือของผินเต้ายังเหลืออีกสองสามเม็ด จะมอบให้น้องเฉินเดี๋ยวนี้เลย”
เดิมทีคิดว่าจะเอาไว้มอบให้กับลูกศิษย์ผู้สืบทอดและลูกศิษย์ของลูกศิษย์เพื่อเป็นของขวัญในการเปิดยอดเขา เมื่อหลายปีก่อนต้องติดตามตนระเหเร่ร่อนไปทั่ว คุณความเหนื่อยยากสูงยิ่ง อยู่ในแจกันสมบัติทวีปแห่งนั้น ตั้งแต่ต้นจนจบ จากช่วงแรกเริ่มสุดที่ต้องตกระกำลำบาก คอยทนรับสายตาดูหมิ่นเหยียดหยามของผู้คน กระทั่งหลอมโอสถให้กับกองทัพชายแดนต้าหลีโดยไม่รับค่าตอบแทน ก็เหมือนลมและน้ำได้หมุนเวียนผลัดเปลี่ยน กลายเป็นได้รับความเคารพ จวนเซียนจำนวนไม่น้อยของแจกันสมบัติทวีปมีทั้งที่บอกเป็นนัยและบอกอย่างชัดเจนแก่ลูกศิษย์ผู้สืบทอดของตำหนักพยัคฆ์เขียวว่า อยากจะรับสมัครตัวพวกเขา ให้พวกเขาเปลี่ยนสำนัก แต่กลับไม่มีใครที่อยากจะออกจากทำเนียบศาลบรรพจารย์ของตำหนักพยัคฆ์เขียว
หากรู้แต่แรกว่าคุณชายเฉินต้องการโอสถนั่งลืมตน คราวก่อนที่มอบให้เย่อวิ๋นอวิ๋นเปล่าๆ สองเตาก็คงไม่ทำตัวซื่อสัตย์ขนาดนั้นแล้ว
เฉินผิงอันกำลังจะพูด เจินเหรินผู้เฒ่าก็ยกมือขึ้นบ่นก่อนแล้ว “หยุดเลย ถ้อยคำห่างเหินก็อย่าได้พูดเลย จะทำลายมิตรภาพของกันและกันไปเปล่าๆ”
เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “เรื่องการก่อสร้างใหม่ของตำหนักพยัคฆ์เขียว หากมีเรื่องอะไรที่ต้องการการช่วยเหลือ พี่ใหญ่ลู่ก็เขียนใบรายการมาได้เลย เรือเฟิงยวนสามารถช่วยซื้อหามาให้ได้ การค้าครั้งนี้ ภูเขาลั่วพั่วมีจุดประสงค์เพียงอย่างเดียว ไม่ขาดทุนและไม่ได้กำไร”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!