กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 915

สายเฉวียนฝู่

เฉินผิงอันพาเสี่ยวโม่เดินลอดผ่านระเบียงไปเยี่ยมเยียนเกาเหย่โหว

เกาเหย่โหวยืนรอรับแขกอยู่ที่หน้าประตูห้อง เอ่ยหยอกล้อว่า “ความรู้สึกที่ได้เดินเล่นในถิ่นของตัวเองเป็นอย่างไรบ้าง ไม่เลวกระมัง?”

นครบินทะยานในทุกวันนี้ ใครบ้างไม่รู้ว่าที่ว่าการที่ปกป้องอิ่นกวานเฉินผิงอันมากที่สุดถึงขั้นไม่ใช่คฤหาสน์หลบร้อนที่ผู้ฝึกกระบี่มีจำนวนน้อยนิด แต่เป็นเฉวียนฝู่ที่เสียงดีดลูกคิดดังสะเทือนฟ้าแห่งนี้

เคยมีผู้ฝึกกระบี่รุ่นเยาว์คนหนึ่งที่เป็นโจรขโมยกลอนคู่ไม่สำเร็จก็เอ่ยประโยคหนึ่งออกมาตามตรงว่า

หากข้าได้ยินใครพูดจาว่าร้ายเถ้าแก่รอง ขอโทษด้วย วันหน้าหากมาทำธุระที่เฉวียนฝู่ก็รอถูกข้าเล่นงานเถอะ

เฉินผิงอันยกม้านั่งมานั่งลง พูดเข้าประเด็นทันที “เทพเจ้าแห่งโชคลาภเกา เจ้าไม่ต้องขอบคุณข้าก่อนหรือ?”

เสี่ยวโม่ยืนอยู่นอกประตู มองออกว่าคุณชายเป็นที่นิยมที่นี่อย่างมาก ก็แค่ว่าผู้ฝึกตนของที่แห่งนี้คล้ายจะไม่ค่อยกล้าทักทายคุณชายสักเท่าไร

เกาเหย่โหวเอ่ยอย่างสงสัย “นี่หมายความว่าอย่างไร?”

เฉินผิงอันจุ๊ปากพูด “ทั้งที่เข้าใจแต่แกล้งทำเป็นเลอะเลือนกับข้าใช่ไหม?”

เกาเหย่โหวยิ้มเอ่ย “ขออิ่นกวานโปรดพูดมาตามตรงจะดีกว่า”

เฉินผิงอันส่ายหน้า “ช่างเถิด ถือเสียว่าข้าสีซอให้ควายฟังก็แล้วกัน”

เกาเหย่โหวหัวเราะร่า “ไม่สู้เปลี่ยนคำพูดเสียใหม่ ทิ้งสายตาให้คนตาบอดดูจะเป็นคำกล่าวที่ถูกต้องยิ่งกว่า”

คิดจะด่าคนอื่นต้องด่าตัวเองก่อน เคยเป็นเคล็ดลับเฉพาะของสายคฤหาสน์หลบร้อน

ข้าด่าตัวเองแรงๆ ก่อน เจ้าจะทำอย่างไรได้อีก?

เฉินผิงอันกวาดตามองไปรอบด้าน การประดับตกแต่งห้องเรียบง่ายจนแทบจะใกล้เคียงกับคำว่ายากจนข้นแค้นแล้ว แม้แต่กรอบป้ายสักชิ้นก็ยังไม่มี ก่อนหน้านี้ตลอดทางที่เดินมากวาดตามองห้องรายทางทั้งหลาย กรอบป้ายกลับมีสารพัดรูปแบบ ‘สวรรค์ย่อมตอบแทนคนขยันหมั่นเพียร’ ‘ระมัดระวังรับผิดชอบ’ ‘เพียงแค่คุ้นมือเท่านั้น’ ‘วิญญูชนต้องการทรัพย์สินเงินทองที่ได้มาอย่างชอบธรรม’ …กรอบป้ายเหล่านี้อยู่ในที่ว่าการของจวนเฉวียนฝู่ ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ประหลาดจริงๆ

อันที่จริงเวลานี้เกาเหย่โหวเริ่มเข้าใจแล้ว เฉินผิงอันกำลังพูดถึงเกาโย่วชิงน้องสาวของตนที่ติดตามเซียนกระบี่ลี่ไฉ่ไปยังอุตรกุรุทวีป เดินทางไปพร้อมกับเฉินหลี่เด็กหนุ่มที่ได้รับฉายาว่า ‘อิ่นกวานน้อย’ คนนั้น

หากว่าวันนี้เฉินผิงอันไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ เกาเหย่โหวก็ไม่มีทางคิดไปทางด้านนี้เลย หนึ่งเพราะ ‘ฮุ่ยหมิง’ กระบี่ประจำตัวที่เฉินหลี่พกไว้คือของตกทอดของเซียนกระบี่ท่านหนึ่งแห่งอุตรกุรุทวีป ดังนั้นเฉินหลี่ไปฝึกกระบี่อยู่ที่นั่นคือการจัดการที่ดีเยี่ยมจากคฤหาสน์หลบร้อน นอกจากนี้ปีนั้นน้องสาวอยู่ที่บ้านเกิดมีความประทับใจที่ดีเยี่ยมต่อผังหยวนจี้ เป็นแมลงตามก้นอีกฝ่ายอยู่นานหลายปี ทำท่าว่าหากไม่ใช่ผังหยวนจี้ก็จะไม่ยอมออกเรือน ทำเอาเกาเหย่โหวกลุ้มใจอย่างยิ่ง

กำแพงเมืองปราณกระบี่ในเวลานั้น เกาเหย่โหวที่มีชาติกำเนิดจากตรอกเก่าโทรมมีความสัมพันธ์ที่ไม่เลวกับผังหยวนจี้มาโดยตลอด เพียงแต่ว่าแม้แต่คนโง่ก็ยังมองออกว่าผังหยวนจี้ไม่เก็บเรื่องความรักชายหญิงมาใส่ใจเลยแม้แต่น้อย ดังนั้นความรักข้างเดียวของน้องสาวจึงไม่ได้มีความหมายมากนัก ยากที่ทั้งสองฝ่ายจะบ่มเพาะความรู้สึกต่อกันได้สำเร็จ

ดังนั้นหากสามารถทำสำเร็จได้จริง เกาโย่วชิงผู้เป็นน้องสาวกับเฉินหลี่สามารถผูกสมัครเป็นคู่บำเพ็ญเพียรอยู่ในต่างบ้านต่างเมือง น้องสาวของเขาก็จะมีคนคอยดูแล แน่นอนว่าเกาเหย่โหวต้องขอบคุณเฉินผิงอันให้ดีๆ ในเมื่อเฉินหลี่มีฉายาว่า ‘อิ่นกวานน้อย’ อีกทั้งยังเลื่อมใสเฉินผิงอันอย่างยิ่ง หากว่าในบางเรื่องเฉินหลี่สามารถเอาอย่างเฉินผิงอันได้จริง คิดดูแล้วก็ไม่เลวเลย

ไม่อย่างนั้นใต้หล้าไพศาลก็คือโลกแห่งโลกีย์วิสัยที่เต็มไปด้วยแสงสี คุณสมบัติในการฝึกกระบี่ของเฉินหลี่ดีเกินไป อีกทั้งรูปโฉมของเขาตอนที่เป็นเด็กหนุ่มก็โดดเด่นอย่างมาก หากไม่ทันระวังก็อาจกลายเป็นเซียนกระบี่หมี่คนที่สองเอาได้

เกาเหย่โหวคิดมาถึงตรงนี้ก็เริ่มเป็นกังวลขึ้นมาอีก ไม่เรียกว่าอิ่นกวานอะไรแล้ว แต่เรียกชื่ออีกฝ่ายออกมาตรงๆ ว่า “เฉินผิงอัน หากเฉินหลี่ไม่ชอบเกาโย่วชิงก็ช่างเถิด เกาโย่วชิงรักเข้าข้างเดียวก็โทษใครไม่ได้ แต่หากทั้งๆ ที่เฉินหลี่ชอบเกาโย่วชิง แต่กลับมีความคิดเป็นอื่น ผิดต่อโย่วชิง บัญชีนี้ข้าต้องมาคิดเอากับเจ้า แน่นอนว่าเฉินหลี่เองก็หนีไม่รอด”

เกาเหย่โหวรักและทะนุถนอมน้องสาว เคยเป็นเรื่องที่ทุกคนของกำแพงเมืองปราณกระบี่รับรู้ทั่วกัน

สามครั้งที่เป็นฝ่ายถามกระบี่กับผู้อื่นล้วนเป็นเพราะเกาโย่วชิงถูกหยอกเย้าเกี้ยวพากลางทาง หนึ่งคือชายโสดผีขี้เหล้า และอีกสองคนคือคนวัยเดียวกัน จุดจบของทั้งสามต่างก็ไม่ค่อยดีนัก

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “แม้ว่าการที่มาคิดบัญชีกับข้าจะไร้เหตุผลอย่างสิ้นเชิง แต่ข้ามีความมั่นใจต่อพฤติกรรมของเฉินหลี่และสายตาของเกาโย่วชิงอย่างมาก”

เกาเหย่โหวรู้สึกสบายใจขึ้นได้หลายส่วน

ไม่ยินดีจะพูดจาวกวนอ้อมค้อมกับเฉินผิงอัน เกาเหย่โหวถามตามตรงว่า “มาตรวจสอบบัญชีหรือ?”

ตามกฎแล้วผู้ฝึกกระบี่สายของอิ่นกวานมีอำนาจนี้อยู่ คฤหาสน์หลบร้อนที่รับผิดชอบตรวจตรานครบินทะยาน แม้แต่ฉีโซ่วและเกาเหย่โหวก็สามารถตรวจสอบได้ แล้วนับประสาอะไรกับแค่สมุดบัญชีไม่กี่เล่ม

“ประโยคนี้พูดไม่ถูก”

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “ต้องเป็นสายเฉวียนฝู่ของพวกเจ้าที่เป็นฝ่ายนำสมุดบัญชีมามอบให้คฤหาสน์หลบร้อนตามเวลาที่กำหนด”

เกาเหย่โหวส่ายหน้า “ไม่มีกฎข้อนี้”

เฉินผิงอันเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ สะบัดชุดกว้าตัวยาวสีเขียว ยกขานั่งไขว่ห้าง “ประเพณี ขนบธรรมเนียม ก็ต้องมีการเริ่มต้นก่อนจึงจะมีได้ไม่ใช่หรือ”

เกาเหย่โหวยังคงส่ายหน้า “เลิกหวังได้เลย ข้าไม่มีทางตอบตกลงกับเรื่องนี้ เว้นเสียจากว่าใต้เท้าอิ่นกวานเปิดการประชุมในศาลบรรพจารย์ แจ้งเรื่องนี้ให้ทราบ เฉวียนฝู่ของพวกเราถึงจะทำตามระเบียบวาระ”

เดิมทีคิดว่าคุยกันมาถึงตรงนี้ ทั้งสองฝ่ายก็น่าจะเจรจากันไม่สำเร็จแล้ว เกาเหย่โหวถึงขั้นเตรียมใจรับผลลัพธ์ที่เลวร้ายที่สุดเอาไว้แล้ว อย่างมากสุดก็ถูกเฉินผิงอันอาละวาดในจวนเฉวียนฝู่ไปรอบหนึ่ง

ถึงอย่างไรก็ใช่ว่าฉีโซ่วจะไม่เคยถูกหนิงเหยาอิ่นกวาน ‘ชั่วคราว’ ฟันมาก่อน ตนที่เป็นผู้นำสายเฉวียนฝู่ หากจะถูกอิ่นกวานตัวจริงฟันรอบหนึ่งก็ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

คิดไม่ถึงว่าเฉินผิงอันจะอืมรับหนึ่งที “ยิ่งนานวันพี่เกาก็ยิ่งสุขุมหนักแน่นขึ้นแล้ว”

เมื่อเป็นเช่นนี้กลับกลายเป็นว่าในใจเกาเหย่โหวเหมือนรัวกลอง หากถูกเฉินผิงอันก่อกวนต่อหน้า จะอย่างไรก็ดีกว่าถูกเจ้าหมอนี่วางแผนชั่วร้ายเล่นงานล่ะนะ

อารมณ์ของเกาเหย่โหวในเวลานี้ซับซ้อนยิ่ง จู่ๆ ก็พลันนึกถึงวันเวลาที่หนิงเหยาเป็นคนจัดการกิจธุระในคฤหาสน์หลบร้อนขึ้นมาเสียแล้ว

ไม่ต้องอกสั่นขวัญผวา ไม่มีอะไรอ้อมค้อมวกวน หน้าที่คือหน้าที่ ตรงไปตรงมาผึ่งผาย

เกาเหย่โหวถามอย่างใคร่รู้ “วันนี้มาที่นี่ไม่มีธุระสำคัญอะไรจริงๆ หรือ?”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “ไม่มีจริงๆ ก็แค่มารำลึกความหลังกับพี่เกาเท่านั้น ทำไม รู้สึกว่าแท้จริงแล้วพวกเราสองคนไม่มีความสัมพันธ์อะไรต่อกัน รังเกียจที่ข้าปีนป่ายมาตีสนิทขุนนางชั้นสูงอย่างพี่เกาอย่างนั้นหรือ?”