กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 921
สรุปบท บทที่ 921.1 ยืมพันภูเขาหมื่นสายน้ำจากท่านทั้งหลาย (บน): กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!
อ่านสรุป บทที่ 921.1 ยืมพันภูเขาหมื่นสายน้ำจากท่านทั้งหลาย (บน) จาก กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! โดย Internet
บทที่ บทที่ 921.1 ยืมพันภูเขาหมื่นสายน้ำจากท่านทั้งหลาย (บน) คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายกำลังภายใน กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย Internet อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
เฉินผิงอันเดินตรวจตราเรือข้ามฟากไปพร้อมกับหมี่ลี่น้อยก็เจอกับผู้ดูแลเรือสองคนที่เดินตรงมาหา
ผู้คุมกฎฉางมิ่งที่สวมชุดคลุมยาวสีขาวหิมะ เนื่องจากนางต้องเข้าร่วมงานพิธีของสำนักเบื้องล่าง ตอนนี้จึงมารับหน้าที่เป็นผู้ดูแลใหญ่ของเรือเฟิงยวนชั่วคราว นางเดินนวยนาดตรงมา ก่อนจะหยุดลง ยอบกายคารวะเฉินผิงอันด้วยบุคลิกสุภาพสง่างาม “คารวะคุณชาย”
ในฐานะผู้ดูแลรองของเรือข้ามฟากที่เจ้าขุนเขาหนุ่มเลือกตัวมาด้วยตัวเอง เทพเซียนผู้เฒ่าเจี่ยจึงจัดการดูแลตนเองอย่างสะอาดเอี่ยมตั้งแต่หัวจรดเท้า รูปร่างผอมเพรียว หนวดเคราและเส้นผมเป็นสีขาวหิมะ ฐานะและสภาพแวดล้อมทำให้บุคลิกของคนเปลี่ยนแปลง เขาจึงยิ่งมีมาดของยอดฝีมือนอกโลกมากขึ้นเรื่อยๆ เทพเซียนผู้เฒ่าได้ยกเอาการแต่งกายที่เป็นสมบัติก้นกรุออกมาใช้งานแล้ว ทุกวันนี้สวมชุดคลุมเต๋า สวมรองเท้าปักลายเมฆ ตรงเอวห้อยชิ่ง (เครื่องดนตรีประเภทเคาะหรือตี) หยกขนาดเล็กอันหนึ่ง ของชิ้นนี้เป็นนักพรตเฒ่าตาบอดที่ควักกระเป๋าเงินซื้อเองเมื่อนานมาแล้ว เป็นสมบัติวิเศษที่เขาถูกใจตั้งแต่แรกเห็นจึงซื้อมาจากร้านฉ่าวโถวตรอกฉีหลง บนชิ่งหยกมีตัวอักษรขนาดเล็กเท่าหัวแมลงวันแกะสลักไว้ด้วยฝีมือที่โบราณและเรียบง่าย ‘ลมสวรรค์พัดชิ่ง ข้าท่องคัมภีร์หวงถิง เสียงทองเสียงหยก เหล่าทวยเทพให้การเคารพกันและกัน’
เจี่ยเฉิงยืนอยู่ข้างกายฉางมิ่ง ตำแหน่งค่อนไปทางด้านหลังเล็กน้อย คารวะเฉินผิงอันตามขนบของลัทธิเต๋า เอ่ยอย่างนอบน้อมว่า “คารวะเจ้าขุนเขา”
ส่วนรองเท้าลายเมฆปักด้วยด้ายสีรากบัวบนเท้าของเทพเซียนผู้เฒ่าคู่นี้ ก็คือหนึ่งในของขวัญที่อาจารย์เสี่ยวโม่มอบให้
เฉินผิงอันยิ้มพลางอธิบายว่า “เมื่อครู่นี้พาเสี่ยวโม่ไปเยือนใต้หล้าห้าสีด้วยกันมารอบหนึ่ง เพิ่งจะกลับมา”
เจี่ยเฉิงเอ่ยด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเสียดาย “ฮูหยินเจ้าขุนเขาไม่ได้กลับมาด้วยกันหรือ?”
เฉินผิงอันพยักหน้า “นางต้องปิดด่าน ปลีกตัวมาไม่ได้ แล้วนับประสาอะไรกับที่สถานะของนางในทุกวันนี้ไม่ค่อยเหมาะที่จะไปมาระหว่างสองใต้หล้าบ่อยๆ”
เทพเซียนผู้เฒ่าถอนหายใจยาวเหยียด “บุพเพวาสนาที่สวรรค์สรรค์สร้าง การจัดการของผู้เฒ่าจันทรา ต่อให้เป็นเช่นนี้ก็ยังได้อยู่ร่วมกันน้อยกว่าพรากจาก เจ้าขุนเขาและฮูหยินเจ้าขุนเขาต่างก็ลำบากแล้ว”
เฉินผิงอันเพียงอืมรับหนึ่งที คลี่ยิ้มไม่ได้เอ่ยอะไร
ผู้คุมกฎฉางมิ่งมองเจ้าขุนเขาหนุ่มแล้วเอ่ยอย่างคนที่เข้าใจผู้อื่นเป็นอย่างดี “คุณชายมีเรื่องจะปรึกษาหรือ?”
ทั้งสองฝ่ายพบกันครั้งแรกในคุกของเฒ่าหูหนวก ซึ่งก็ถือว่าเป็นสถานที่ประกอบพิธีกรรมของสิงกวานหาวซู่ด้วย
ริมลำธารมีสตรีนั่งทุบผ้า เด็กสาวซักผ้า มองปราดๆ ก็คือสาวงามในชนบทสองคนที่รูปโฉมงดงามเป็นธรรมชาติ
กาลเวลาผันผ่าน ตะวันจันทราเคลื่อนดุจกระสวย โดยไม่ทันรู้ตัวก็ผ่านไปนานหลายปีแล้ว
ตอนนั้นผู้ฝึกกระบี่รุ่นเยาว์สองคนที่ถูกเซียนกระบี่ใหญ่ผู้อาวุโสจับโยนเข้าไปในคุก ต่างคนก็ต่างได้รับโชควาสนา ตู้ซานอินกลายเป็นลูกศิษย์ผู้สืบทอดเพียงหนึ่งเดียวของหาวซู่ โยวอวี้ที่มีนิสัยเรียบง่ายบริสุทธิ์กลายเป็นลูกศิษย์ของเฒ่าหูหนวก
เด็กสาวที่จำแลงร่างมาจากบรรพบุรุษเงินฝนธัญพืช สุดท้ายติดตามหาวซู่ผู้เป็นเจ้านายออกไปจากกำแพงเมืองปราณกระบี่ด้วยกัน ใช้นามแฝงว่าจี๋ชิง ติดตามตู้ซานอินออกเดินทางไปท่องใต้หล้าไพศาลด้วยกัน เคยเผยกายอยู่ในนครหรงเม่าของเรือราตรี
ปีนั้นเด็กชายผมขาวเคยเอ่ยคำว่า ‘ทำตอนนี้เลย’ ช่วยให้ ‘บรรพบุรุษอิ่นกวาน’ มองเห็นรูปโฉมที่แท้จริงของพวกนาง พูดถึงแค่จี๋ชิง ตอนนั้นผิวกายของนางปรากฏเป็นสีเขียวมรกตที่มีกลิ่นอายของความโบราณ ตรงหน้าผากเหมือนหน้าต่างสวรรค์บานเล็กที่เปิดออก สาเหตุเป็นเพราะนางถือกำเนิดด้วยรูปลักษณ์ของเงิน จึงมีรอยมีด รอยแกะสลักตัวอักษรดำรงอยู่
เฉินผิงอันทำท่าจะพูดแต่ก็ไม่พูด
ฉางมิ่งยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “คุณชายมีเรื่องต้องรีบใช้เงินเหรียญทองแดงแก่นทองหรือ?”
พูดเข้าประเด็นในคำเดียว
เงินเหรียญทองแดงแก่นทองไม่ใช่ของแปลกใหม่สำหรับเฉินผิงอัน ถึงขั้นพูดได้ว่าช่างเตาเผาเด็กหนุ่มของตรอกหนีผิง ปีนั้นจำนวนครั้งที่ได้เห็นเงินเหรียญทองแดงแก่นทองในเมืองเล็กยังมากกว่าเงินทองของจริงที่ไหลเวียนในตลาดเสียอีก
ในอดีตเพื่อเป็นค่าผ่านทางของการเข้าไปในถ้ำสวรรค์หลีจู เงินเหรียญทองแดงแก่นทองมีสามชนิด แบ่งออกเป็นเงินอิ๋งชุน เงินก้งหย่างและเงินยาเซิ่ง
เงินต้นแบบสามชนิดที่ขอให้จวี้จื่อสำนักโม่เป็นคนสร้างขึ้นในช่วงแรกสุด เฉินผิงอันเดาว่าเกินครึ่งน่าจะมาจากฝีมือของอาจารย์ซานซานจิ่วโหว ไม่อย่างนั้นสกุลซ่งต้าหลีในเวลานั้นที่เป็นแค่แคว้นใต้อาณัติของราชวงศ์สกุลหลู ยังอยู่ไกลเกินกว่าจะเป็นราชสำนักต้าหลีที่หนึ่งแคว้นก็คือหนึ่งทวีปมากนัก ด้วยรากฐานกำลังทรัพย์ที่ตื้นเขินของสกุลซ่งไม่มีทางเชิญให้จวี้จื่อแห่งสำนักโม่มาช่วยหลอมเงินได้ไหวแน่นอน
และเงินสามชนิดนี้ก็เป็นผลงานที่งดงามเป็นอันดับหนึ่งของเงินเหรียญทองแดงแก่นทองบนโลก เพียงแต่ว่าปีนั้นสกุลซ่งต้าหลีควบคุมเข้มงวดเกินไป เงินทุกถุงล้วนเท่ากับว่าออกจากมือซ้ายเข้าไปอยู่ในมือขวา ถึงได้ไม่ได้แพร่ไปถึงทวีปอื่น รอกระทั่งถ้ำสวรรค์หลีจูปริแตกแล้วร่วงลงมาหยั่งรากลงกับพื้นดิน ลดระดับขั้นจากหนึ่งในสามสิบหกถ้ำสวรรค์ขนาดเล็กมาเป็นพื้นที่มงคล เงินเหรียญทองแดงแก่นทองสามชนิดที่ราชสำนักต้าหลีสร้างขึ้นอย่างลับๆ บางส่วนถึงได้ค่อยๆ กระจายออกไปจากคลังสมบัติของสกุลซ่ง นำไปใช้หนี้บนภูเขาส่วนหนึ่งอย่างเงียบเชียบ
ตามคำกล่าวของเด็กชายผมขาว รูปแบบของเงินบรรพบุรุษบนโลกส่วนใหญ่มักจะมาเป็นคู่ หากว่าสามารถทำให้มหามรรคาจำแลงออกมาเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีสติปัญญาก็จะกลายเป็นคู่รักเทพเซียนอันดับหนึ่งบนโลก
เฉินผิงอันไม่ปิดบังอีกต่อไป บอกไปตามสัตย์จริงว่า “‘จันทร์กลางบ่อ’ กระบี่บินแห่งชะตาชีวิตของข้าเล่มนั้น หากคิดจะยกระดับก็ต้องหลอมแม่น้ำแห่งกาลเวลาขึ้นมาสายหนึ่ง ตอนอยู่นครบินทะยาน หนิงเหยามอบให้ข้ามาแล้วบางส่วน ตามหลักก็มากพอจะให้ข้าสร้างแม่น้ำแห่งกาลเวลาสายหนึ่งแล้ว เพียงแต่ว่าเรื่องของการหลอมกระบี่นี้ไม่ค่อยเหมือนกับสถานการณ์ทั่วไป มันก็คือหลุมที่ไร้ก้น”
ฉางมิ่งคลี่ยิ้มหวาน ถามเสียงอ่อนโยน “เดิมทีก็เป็นเรื่องที่ยิ่งมีมากก็ยิ่งมีประโยชน์มาก เรียบง่ายอย่างยิ่ง ไยคุณชายต้องรู้สึกลำบากใจด้วย? หรือว่าแค่อนุญาตให้ขุนนางวางเพลิง ไม่อนุญาตให้ชาวบ้านจุดตะเกียง? หรือจะบอกว่าภูเขาลั่วพั่วของพวกเราอนุญาตให้เจ้าขุนเขามานะหมั่นเพียร เป็นนกนางแอ่นที่คาบดินโคลนมาทำรัง เสริมเติมสมบัติได้คนเดียว ไม่อนุญาตให้คนอื่นใช้เรี่ยวแรงอันน้อยนิดช่วยเหลือเจ้าขุนเขาบ้าง?”
เฉินผิงอันสะอึกอึ้งไปทันใด
อันที่จริงเหตุผลจะพูดกันแบบนี้ไม่ได้ หากเป็นแค่เงินเทพเซียนธรรมดาทั่วไป เฉินผิงอันย่อมไม่รู้สึกลำบากใจแม้แต่น้อย เพียงแต่ว่าวัตถุอย่างเงินเหรียญทองแดงแก่นทองนั้น เกี่ยวพันไปถึงการฝึกตนบนมหามรรคาของฉางมิ่ง เฉินผิงอันหลอมกระบี่จันทร์กลางบ่อ ยิ่งมีมากก็ยิ่งมีประโยชน์มาก อันที่จริงฉางมิ่งก็ยิ่งเป็นเช่นนี้ การเลื่อนขั้นขอบเขตของนางไม่มีวิธีอื่น มีเพียงการกินเงินเท่านั้น อีกทั้งกินแค่เงินเหรียญทองแดงแก่นทองอย่างเดียว นี่คล้ายคลึงกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์แห่งขุนเขาสายน้ำที่ได้แต่อาศัยควันธูปในโลกมนุษย์มาหล่อหลอมร่างทอง นอกจากนี้แล้วคาถาเซียนวิชาอาคมทุกอย่างบนโลกล้วนเป็นความเลื่อนลอย
ฉางมิ่งยิ้มถาม “ในฐานะที่ฉางมิ่งเป็นผู้คุมกฎของภูเขาลั่วพั่ว หรือว่าอาศัยแค่ขอบเขตอย่างเดียว? โจวอันดับหนึ่งคือผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตเซียนเหริน หมี่อวี้เองก็กำลังจะกลายเป็นขอบเขตเซียนเหริน เจ้าสำนักชุยคือเซียนเหริน คงโหวแห่งตรอกฉีหลงก็ยิ่งเป็นขอบเขตบินทะยาน ถ้าอย่างนั้นข้ายังจะควบคุมพวกเขาได้อีกอย่างไร? ไม่สู้ออกจากตำแหน่งผู้คุมกฎแล้วมอบให้เซียนกระบี่ใหญ่หมี่ที่ฝ่าทะลุขอบเขตมาเป็นไม่ดีกว่าหรือ?”
บทสนทนาระหว่างเจ้าขุนเขาภูเขาลั่วพั่วและผู้คุมกฎไม่ได้มีการปิดบังอำพราง ไม่ได้ใช้เสียงในใจพูดคุย เห็นได้ชัดว่าไม่ได้เห็นเทพเซียนผู้เฒ่าเจี่ยเป็นคนนอก
เจี่ยเฉิงที่อยู่ด้านข้างได้ยินอย่างชัดเจน เพียงแต่ฟังไปฟังมากลับรู้สึกว่าท่าจะไม่ดีแล้ว
สหายฉางมิ่งโกรธแล้ว
อีกทั้งครั้งแรกที่โกรธยังเป็นความโกรธที่มีพุ่งเข้าใส่เจ้าขุนเขาของพวกเราด้วย
ไม่เสียแรงที่เป็นผู้คุมกฎของภูเขาลั่วพั่ว! หากเป็นตน มีหรือจะกล้า
แต่นี่ก็แสดงให้เห็นว่า หลิ่วซวี่ที่ตั้งแต่ต้นจนจบเรียกคนผู้นั้นด้วยคำว่า ‘เถ้าแก่รอง’ ไม่เคยเรียกว่า ‘อิ่นกวาน’ เคารพนับถือเฉินผิงอันมากเพียงใด
อะไรที่บอกว่าดีกว่าคนรู้จักกันผิวเผินนิดหน่อยเท่านั้น?
ใครจะไปเชื่อ?
มีเพียงหยวนเซวียนที่ทำราวกับว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น ยิ้มถามว่า “ท่านลุงหลิ่ว ได้ยินมาว่าอิ่นกวานผู้นั้นเป็นทั้งผู้ฝึกกระบี่ แล้วยังเป็นปรมาจารย์ใหญ่วิถีวรยุทธคนหนึ่งด้วย?”
ตามการประกาศบนกระดานรายชื่อของปีนั้น ในฐานะหนึ่งในสิบคนรุ่นเยาว์ของหลายใต้หล้า อิ่นกวานคนสุดท้ายของกำแพงเมืองปราณกระบี่คือผู้ฝึกยุทธขอบเขตยอดเขาและยังเป็นผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตก่อกำเนิด
หลิ่วซวี่ยกมือออก คีบผักกาดขาวผัดเปรี้ยวเผ็ดขึ้นมากินหนึ่งคำ พยักหน้าเอ่ย “ตอนที่เพิ่งไปถึงกำแพงเมืองปราณกระบี่ อันที่จริงเถ้าแก่รองยังไม่ใช่ผู้ฝึกกระบี่ แต่วิชาหมัดสูงมากจริงๆ ข้าได้ยินหวงโซ่วเล่าว่า ตอนที่เถ้าแก่รองยังเป็นเด็กหนุ่มแล้วมาเยือนกำแพงเมืองปราณกระบี่เป็นครั้งแรก ดูเหมือนว่าจะแพ้หมัดให้กับเฉาสือสามครั้ง ภายหลังกลับมาที่กำแพงเมืองปราณกระบี่อีกครั้ง เฉาสือกลับออกไปจากกระท่อมบนหัวกำแพงเมืองแล้ว แต่เถ้าแก่รองกลับเอาชนะอวี้เจวี้ยนฟูของราชวงศ์เสวียนมี่แผ่นดินกลางได้ การถามหมัดสองครั้งนั้น ข้าเห็นทุกขั้นตอนมากับตาตัวเอง”
หยวนเซวียนถามอีก “เฉินอิ่นกวานชอบสะพายกระบี่สวมชุดคลุมอาคมใช่หรือไม่?”
หลิ่วซวี่ไม่ดื่มเหล้าอีก เพียงแค่คีบกับแกล้มมากิน เขาชอบเคี้ยวละเอียดกลืนช้าๆ เอ่ยเนิบช้าว่า “เวลาปกติไม่สวมชุดคลุมอาคม แต่พอไปถึงสนามรบกลับชอบสวมหลายๆ ชิ้น ผู้ฝึกกระบี่ในท้องถิ่นของกำแพงเมืองปราณกระบี่หลายคน โดยเฉพาะคนรุ่นเยาว์ต่างก็เลียนแบบเอาอย่างเขา ไม่รู้สึกว่าเป็นเรื่องที่น่าอายอีกต่อไป รักษาชีวิตรอดสำคัญกว่า ไม่แน่ว่าอาจจะได้คุณความชอบทางการสู้รบเพิ่มมาอีกก้อนหนึ่งก็เป็นได้ ส่วนบนร่างของเถ้าแก่รองสวมชุดคลุมอาคมกี่ตัวกันแน่ นี่เป็นปริศนามาโดยตลอด เถ้าแก่รองในเวลานั้นได้ไปรับหน้าที่เป็นอิ่นกวานที่คฤหาสน์หลบร้อนแล้ว จึงไม่มีโอกาสได้ถามเขา”
“คำกล่าวที่ว่า ‘ใต้โซ่วเฉินเหนืออิ่นกวาน’ ทุกวันนี้ยังแพร่ไปไม่มาก วันหน้าพวกเจ้าก็จะเข้าใจความหมายของคำกล่าวนี้เอง”
บนสนามรบ ยอมเจอกับหนิงเหยาดีกว่าเจอกับอิ่นกวาน นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น
“นอกจากหลีเจินลูกศิษย์คนสุดท้ายของบรรพบุรุษใหญ่แห่งภูเขาทัวเยว่ ยังมีตัวอ่อนเซียนกระบี่กลุ่มของกระโจมเจี่ยเซิน แต่ละคนล้วนมีสถานะที่ปิดบังอำพราง มีประวัติความเป็นมายิ่งใหญ่ไม่ต่างกัน การล้อมฆ่าที่ผ่านการวางแผนอย่างตั้งใจ ผลกลับกลายเป็นว่าต้องเจอกับความยากลำบากใหญ่หลวงด้วยน้ำมือของเถ้าแก่รอง อีกทั้งผู้ฝึกกระบี่เฝ่ยหรานที่ทุกวันนี้เป็นผู้ครองใต้หล้าเปลี่ยวร้างก็เคยแอบเล่นงานเถ้าแก่รองมาก่อนเหมือนกัน”
ฟังแล้วไม่เหมือนสักเท่าไรนะ?
ในความทรงจำ คนผู้นั้นเป็นคนที่มีมารยาทอย่างมากเลยนี่นา
ถ้าอย่างนั้นก็คงจะเป็นคนที่แซ่เดียวชื่อเดียวกันสินะ? อีกทั้งยังเคยมาเยือนอุตรกุรุทวีปของพวกเรามาก่อน ใต้หล้าจะมีเรื่องที่บังเอิญเช่นนี้จริงๆ หรือ?
หลิ่วซวี่ขมวดคิ้วน้อยๆ “หยวนเซวียน จะพูดจาให้รวดเร็วตรงไปตรงมาหน่อยไม่ได้หรือ?”
หยวนเซวียนหัวเราะฮ่าๆ แล้วถึงได้ไม่มัวอ้อมค้อม เล่ารายละเอียดการเดินทางท่องหุบเขาผีร้ายของตัวเองในปีนั้นให้หลิ่วซวี่ฟัง ที่ทะเลสาบถงลวี่แห่งนั้น ได้เจอกับจอมยุทธพเนจรสะพายกระบี่ที่สวมชุดคลุมอาคม สวมงอบไม้ไผ่ได้อย่างไร ตนยังเคยชวนให้อีกฝ่ายมาตกปลาด้วยกัน มองออกว่าอีกฝ่ายคือคนบนเส้นทางเดียวกันกับ ‘หยวนหนึ่งฉื่อ’ อย่างตน การเดินทางหาประสบการณ์ครั้งนั้นของหยวนเซวียน นอกจากจะไปเพื่อปลาหลั่วแล้ว เขาก็ยังอยากตกปลาหลีสีเงินที่ถูกบนภูเขาขนานนามว่า ‘เจียวทะเลสาบน้อย’ มาเหมือนกัน หนึ่งปีจะโตหนึ่งจิน หนึ่งร้อยปีให้หลังก็จะมี ‘หนวดมังกร’ งอกออกมาสองหนวด ทุกๆ สามปีหนวดจะยาวหนึ่งชุ่น กระทั่งยาวหนึ่งฉื่อ ปลาหลีก็จะสามารถเดินลงน้ำกลายเป็นเจียวได้…และจอมยุทธพเนจรหนุ่มที่เป็นผู้ฝึกยุทธเต็มตัว แต่ก็คล้ายจะเป็นผู้ฝึกกระบี่ด้วยคนนั้นก็ทำอะไรรอบคอบมีประสบการณ์ ต้อนรับขับสู้ได้อย่างรัดกุมไร้ช่องโหว่ ก่อนที่ทั้งสองฝ่ายจะจากกันยังชมว่าตนคือ…คนเก่าแก่ในยุทธภพด้วย!
——
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!