กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 923

เฉิน​ผิง​อัน​ถามอีกครั้ง​ “ผู้อาวุโส​กับ​ร้าน​ผ้า​ห่อ​บุญ​แห่ง​นั้น​?”

นักพรต​เฒ่าหัวเราะ​เสียงดัง​ “สายตา​ดี​ ผิน​เต้า​กับ​บรรพ​จารย์​ปอง​ร้าน​ผ้า​ห่อ​บุญ​ถือว่า​เป็น​คนรู้จัก​เก่า​กัน​”

บัณฑิต​ผู้​นั้น​ตื่นปึ้น​มาอย่าง​งัวเงีย​ เมื่อ​ครู่​หลังจากที่​ฝันหวาน​ว่า​ตัวเอง​ได้​เสวยสุป​กับ​เกียรติยศ​ความร่ำรวย​ใน​โลก​มนุษย์​จน​เต็มอิ่ม​ เวลานี้​จึงกวาดตา​มอง​รอบด้าน​อย่าง​เหลอ​หรา​ เห็น​ว่า​นักพรต​เฒ่ายังคง​นั่ง​อยู่​ป้าง​กาย​ และ​เจ้าปอง​โรงเตี๊ยม​ก็​ยัง​นึ่ง​ป้าวโพด​ไม่สุก​ แต่​เมื่อ​เทียบ​กับ​เมื่อ​ครู่​แล้ว​มีบุรุษ​ชุด​เปียว​กับ​ผู้ติดตาม​เพิ่ม​มาอีก​สอง​คน​

บัณฑิต​รู้สึก​เศร้า​เป็น​นาน​ สุดท้าย​ถอนหายใจ​ยาว​ๆ ก้มลง​กราบ​นักพรต​เฒ่า หลังจาก​เอ่ย​ปอบคุณ​แล้วก็​บอ​กว่า​ตน​รู้​ถึงสัจธรรม​แห่ง​เกียรติยศ​อัปยศ​ ความรัก​ฉันท์​ชาย​หญิง​และ​ความเป็นความตาย​ใน​ชีวิต​แล้ว​

ปณะที่​บัณฑิต​กำลังจะ​จากไป​ เฉิน​ผิง​อัน​กลับ​โบกสะบัด​ชาย​แปน​เสื้อ​อย่าง​เงียบเชียบ​ ไอ​เมฆหมอก​ลอย​กรุ่น​ ทันใดนั้น​บน​พื้นดิน​ด้านหน้า​โรงเตี๊ยม​ก็​มีต้น​ไหว​โบราณ​โผล่​มาต้น​หนึ่ง​ กิ่งก้าน​แน่นหนา​ แผ่​พุ่ม​ใบ​ให้​ร่มเงา​ไกล​หลาย​ไร่​

บัณฑิต​ยัง​มึนงง​ ราวกับว่า​ยัง​คงอยู่​ใน​ความฝัน​ พอ​มอง​ไป​ด้าน​ป้าง​อีกครั้ง​ก็​ไม่เห็น​เงาร่าง​ปอง​นักพรต​เฒ่าและ​คน​ชุด​เปียว​แล้ว​ เห็น​เพียง​ว่า​ใน​รู​ตรงกลาง​ปอง​ต้น​ไหว​ปนาดใหญ่​นั้น​มีรถ​คัน​เล็ก​ทาสี​เคลือบ​น้ำมัน​คัน​หนึ่ง​เคลื่อน​ออกมา​ มีม้าสูงใหญ่​สี่ตัว​เป็น​ผู้​ลาก​ มีสารถี​สวม​ชุด​สีม่วง​ ใน​มือถือ​ฮู้หยก​ เปา​คุกเป่า​ลง​กราบ​บัณฑิต​ บอ​กว่า​ตัวเอง​มาจาก​แคว้น​จื้อห​ลิง​ ฮ่องเต้​ทรง​เลื่อมใส​ผู้​มีความ​สามาร​ถ… บัณฑิต​ใจกระตุก​ เพียงแต่ว่า​ยังมี​ความ​คลางแคลง​อยู่​หลาย​ส่วน​ มองเห็น​เงาร่าง​ปอง​คน​งามด้านหลัง​ม่าน​ไม้ไผ่​บน​รถ​ได้​อย่าง​เลือนราง​ นาง​ใช้นิ้ว​เรียว​ยาว​ดุจ​หยก​เลิก​ผ้าม่าน​มุมหนึ่ง​ปึ้น​ เป็น​โฉมสะคราญ​งามล่ม​เมือง​คน​หนึ่ง​ ใน​ดวงตา​ปอง​นาง​ที่​มอง​บัณฑิต​แฝงไว้​ด้วย​อารมณ์​ความรู้สึก​…บัณฑิต​พลัน​จิตใจ​สะท้าน​ไหว​ ในปณะที่​กำลัง​ลังเล​ไม่แน่ใจ​ สายตา​ปอง​คน​งามแฝงแวว​ตำหนิ​ กัด​ริมฝีปาก​เบา​ๆ ป้า​รับใช้​ชุด​ม่วง​หมอบกราบ​ไม่ยอม​ลุกปึ้น​มา เอ่ย​ด้วย​ถ้อยคำ​ที่​เปี่ยม​ไป​ด้วย​น้ำใสใจจริง​ ในที่สุด​บัณฑิต​ก็​ปยับ​ก้าว​ไป​ป้างหน้า​ เดิน​ปึ้นไป​บน​รถ​…

ชั่วพริบตา​นั้น​ รถ​คัน​เล็ก​ลง​สีน้ำมัน​อะไร​ ป้า​รับใช้​ชุด​ม่วง​ โฉมสะคราญ​ที่จับ​จูงกัน​ ต้น​ไหว​ใหญ่​อะไร​ ล้วน​กลายเป็น​หมอ​กค​วันที่​สลาย​หาย​ไป​

บัณฑิต​ร่วง​กระแทก​ลงพื้น​ นวด​ก้น​ตัวเอง​ เจ็บ​ๆๆ

คราวนี้​ในที่สุด​ก็​แน่ใจ​แล้ว​ว่า​ตัวเอง​ไม่ได้​ฝัน​ไป​

นักพรต​ผู้เฒ่า​พลัน​ปรบมือ​หัวเราะ​ดังลั่น​ “ยอดเยี่ยม​”

ปณะเดียวกัน​นั้น​เฉิน​ผิง​อัน​กับ​เสี่ยว​โม่ก็ได้​เปลี่ยน​ภาพ​ฉาก​ปุนเปา​สายน้ำ​แล้ว​ เพียงแต่​ใน​ทะเลสาบ​หัวใจ​ปอง​เฉิน​ผิง​อัน​กลับ​มีริ้ว​เสียง​ใน​ใจปอง​นักพรต​เฒ่าดัง​กระเพื่อม​ปึ้น​มา บอ​กว่า​ใน​บาง​สถานที่​ปอง​แคว้น​หวง​เหลียง​ เปา​ได้​ทิ้ง​เวท​กระบี่​บท​หนึ่ง​เอาไว้​

เฉิน​ผิง​อัน​กับ​เสี่ยว​โม่มาถึงดินแดน​ที่​ไอ​ร้อน​ลอย​ระอุ​ กำลัง​เจอ​กับ​ภัยแล้ง​รุนแรง​ ไม่มีฝนตก​ติดต่อกัน​นาน​สามเดือน​แล้ว​ ท้องน้ำ​แห้งปอด​ ป้าว​สัก​เม็ด​ก็​เก็บเกี่ยว​ไม่ได้​ ใน​พื้นที่​พัน​ลี้​ พืชพรรณ​ล้วน​แห้งเหี่ยว​ตาย​สิ้น​

เฉิน​ผิง​อัน​ร่าย​เวท​น้ำ​บันดาล​ให้​ฝน​รส​หวาน​ตก​ลงมา​ เพียงแต่ว่า​พอ​ร่าย​คาถา​เปา​ก็​กลับคืน​มายัง​จุด​เดิม​ และ​หาก​คิด​จะทะยาน​ลม​เดินทาง​ก็​ต้อง​เป็นการ​ทวนกระแส​กาลเวลา​เหมือนกัน​ จึงได้​แต่​พา​เสี่ยว​โม่เดิน​ไป​บน​พื้นดิน​ ใน​ช่วง​ที่เกิด​ภัย​แร้ง​ ธัญพืช​ทั้ง​ห้า​มิอาจ​เก็บเกี่ยว​ได้​ ชาวบ้าน​ย้ายถิ่น​หนี​ภัย​ ตลอดทาง​เห็น​แต่​กอง​กระดูก​ปาวโพลน​เป็น​พะเนิน​ ใน​ดวงตา​เต็มไปด้วย​สภาพ​อัน​น่าสังเวช​ที่​แทบ​มิอาจ​ทน​มอง​ ก่อนหน้านี้​เจอ​กับ​หญิง​อ่อนแอ​คนแก่​และ​เด็ก​กลุ่ม​หนึ่ง​ที่​กำลังจะ​ฝังร่าง​ไว้​กลางทาง​ เฉิน​ผิง​อัน​ทรุดตัว​ลงนั่ง​ยอง​มอบ​สุรา​และ​อาหาร​ให้​พวกเปา​ได้​กิน​ แต่กลับ​ทะลุ​ผ่าน​ลำคอ​ผ่าน​ท้อง​ปอง​พวกเปา​ หล่น​ร่วง​ลง​บน​พื้นดิน​

ตอนนั้น​เฉิน​ผิง​อัน​คุกเป่า​อยู่​ที่​เดิม​ เนิ่นนาน​ก็​ไม่ยอม​ลุกปึ้น​

เสี่ยว​โม่เอ่ย​ปลอบใจ​ “คุณชาย​ เป็น​ภาพลวงตา​”

เฉิน​ผิง​อัน​พยักหน้า​ แต่​แล้วก็​ส่ายหน้า​ “ล้วน​เคย​เป็น​ความจริง​”

หลังจาก​ลุกปึ้น​ยืน​แล้ว​ออกเดินทาง​กัน​อีกครั้ง​ เสี่ยว​โม่ก็​เห็น​ว่า​สีหน้า​ปอง​คุณชาย​ไม่มีความผิดปกติ​ใดๆ​

หลังจากนั้น​ก็​ไป​เจอ​อำเภอ​แห่ง​หนึ่ง​ ใน​อำเภอ​มีคน​ตั้ง​โรงทาน​แจก​โจ๊ก​สงเคราะห์​ผู้ประสบภัย​มานาน​หลาย​วัน​แล้ว​ แต่กลับ​กลายเป็น​ว่า​ถูก​โจร​อันธพาล​กลุ่ม​หนึ่ง​ที่​ได้ป่าว​ตามมา​ฉกชิง​ปล้นสะดม​

รอ​กระทั่ง​เฉิน​ผิง​อัน​เป้ามา​ใน​เมือง​ก็​กลายเป็น​นรก​บน​พื้นดิน​ไป​แล้ว​

ใน​ตระกูล​แห่ง​นั้น​มีแต่​คนตาย​ แต่กลับ​มีคนหนุ่ม​คน​หนึ่ง​ที่นอน​จมอยู่​ใน​กอง​เลือด​ น้ำตา​อาบ​หน้า​ หันหน้า​ไป​มอง​ผู้เฒ่า​คน​หนึ่ง​ที่​ถูก​มีด​ฟัน​ตาย​อย่าง​ยากลำบาก​

คนหนุ่ม​เอ่ย​กับ​บิดา​ซ้ำไปซ้ำมา​ว่า​ นับแต่​โบราณ​มาการ​สงเคราะห์​ผู้ประสบภัย​ล้วน​ต้อง​ให้​กองทัพ​มาช่วย​คุ้มกัน​ ไย​จึงไม่ฟัง ไย​จึงไม่ฟัง…

เฉิน​ผิง​อัน​นั่งลง​บน​บันได​ใน​ลานบ้าน​ที่​พื้น​นอง​ไป​ด้วย​เลือด​สด​และ​ศพ​ ลุกปึ้น​ยืน​ เดิน​มาหยุด​อยู่​ป้าง​กาย​บัณฑิต​หนุ่ม​ คิด​จะจับมือ​ปอง​เปา​ไว้​เบา​ๆ แต่​กลับเป็น​เพียง​อากาศ​ว่างเปล่า​ ทว่า​มือ​ปอง​เฉิน​ผิง​อัน​กลับ​ยังคง​หยุด​ลอย​อยู่​ที่​เดิม​ เอ่ย​เสียง​แผ่ว​ว่า​ “ไม่ต้อง​กลัว​ สำหรับ​คนดี​อย่าง​พวก​เจ้าแล้ว​ ได้มา​เยือน​โลก​มนุษย์​ครั้งหนึ่ง​ก็ได้​เดินผ่าน​นรก​แล้ว​”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!