กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 923

เสี่ยว​โม่ยืน​เอนกาย​พิง​ประตู​ ส่ายหน้า​อย่าง​อ่อนใจ​

รอ​กระทั่ง​เฉิน​ผิง​อัน​เดิน​ออก​มาจาก​ห้อง​ ม้วน​ภาพ​ก็​แปรเปลี่ยน​ เข้ามา​อยู่​ใน​เขต​ชายแดน​ของ​สนามรบ​แห่ง​หนึ่ง​ สอง​ทัพ​ประจัญบาน​กัน​ มีเพียง​แม่น้ำ​เส้น​หนึ่ง​กั้น​ขวาง​ รถม้า​ บุคคล​ล้วน​มีรูปลักษณ์​โบราณ​เก่าแก่​ ฝั่งหนึ่ง​มีธงผืน​ใหญ่​ตั้ง​ตระหง่าน​ เขียน​สอง​คำ​ว่า​เมตตา​และ​น้ำใจ​ กองทัพ​ของ​อีก​ฝ่าย​หนึ่ง​แข็งแกร่ง​น่า​กริ่งเกรง​มากกว่า​ จักรพรรดิ​ท่าน​นั้น​กำลัง​พูด​กลั้ว​หัวเราะ​เสียงดัง​อยู่​กับ​กุนซือ​ข้าง​กาย​ บอ​กว่า​กองทัพ​ฝ่าย​ศัตรู​มีเสื้อเกราะ​มาก​พอ​ แต่​คุณธรรม​น้ำใจ​กลับ​ไม่มาก​พอ​ กองทัพ​ของ​กว่า​เห​ริน​มีไม่พอ​ แต่​คุณธรรม​น้ำใจ​กลับ​มาก​พอ​เหลือแหล่​ จะต้อง​เอาชนะ​ได้​อย่าง​แน่นอน​

หลังจากนั้น​กุนซือ​ก็​มองเห็น​ว่า​อีก​ฝ่าย​กำลัง​ระดมกำลัง​ทัพ​ข้าม​แม่น้ำ​ จึงแนะนำ​จักรพรรดิ​ผู้​มีคุณธรรม​น้ำใจ​ว่า​ให้​ลุย​น้ำ​ไป​โจมตี​ระหว่างทาง​ สอง​ทัพ​ต่อสู้​พัวพัน​ แตก​ซ่าน​พ่ายแพ้​

เฉิน​ผิง​อัน​ยืน​มอง​เฉย​อยู่​ด้าน​ข้าง​ตลอด​ หลังจากที่​ม้วน​ภาพ​กลับคืน​สู่สภาพเดิม​สอง​รอบ​ เขา​ถึงได้​ไป​ที่​กองทัพ​ใหญ่​ มาหยุด​อยู่​ข้าง​กาย​บุคคล​ที่​มีสีสัน​เพียง​หนึ่งเดียว​ ฝ่าย​หลัง​ถามว่า​ “กว่า​เห​ริน​ผิด​หรือ​?”

เฉิน​ผิง​อัน​สอด​สอง​มือ​ไว้​ใน​ชาย​แขน​เสื้อ​ ไม่เอ่ย​ตอบ​คำ​

“ตำรา​ประวัติศาสตร์​ใน​โลก​ยุค​หลัง​พูดถึง​กว่า​เห​ริน​เช่นไร​?”

เฉิน​ผิง​อัน​ยังคง​เงียบ​

“ไม่พูดถึง​ตำรา​ประวัติศาสตร์​ แล้ว​พวก​ชาวบ้าน​ล่ะ​ เกร็ดพงศาวดาร​ทั้งหลาย​ล่ะ​?”

จักรพรรดิ​ท่าน​นี้​เศร้าโศก​เสียใจ​อย่าง​สุดซึ้ง​ น้ำตา​คลอ​กลบ​เต็ม​ดวงตา​ ตบ​แอก​หน้า​รถม้า​อย่าง​แรง​ พูด​อย่าง​ร้าวราน​ปาน​จะขาดใจ​ “คงจะ​มีประโยค​ดี​ๆ อยู่​บ้าง​กระมัง​?!”

เฉิน​ผิง​อัน​ยังคง​ไม่ได้​ให้​คำตอบ​ เพียง​กล่าวว่า​ “เรื่อง​ที่​ถูกต้อง​ เรื่อง​ที่​ดี​ เรื่อง​ที่อยู่​ตรงหน้า​ เรื่อง​ที่อยู่​ภายหลัง​ เรื่อง​ที่​เกิดขึ้น​ในเวลานั้น​ เรื่อง​ที่​เกิดขึ้น​มานาน​พันปี​ ปะปน​อยู่​รวมกัน​ จะแยก​ออก​จากกัน​อย่าง​ชัดเจน​ได้​อย่างไร​?”

“แล้ว​นับประสาอะไร​กับ​ที่​ท่าน​ยัง​ไม่ใช่ผู้ฝึก​ตน​ อยู่​ใน​หน้า​ที่ใด​ก็​ทำ​ตามหน้าที่​นั้น​ ต้อง​ดูแล​ความปลอดภัย​ของ​ปวงประชา​ใน​หนึ่ง​แคว้น​ให้​ดี​ ตัว​อยู่​ใน​สนามรบ​ ก็​ต้อง​เอา​ชนะสงคราม​ที่อยู่​ตรงหน้า​ให้ได้​”

จักรพรรดิ​ผู้​ที่​แคว้น​ล่มสลาย​ซึ่งตะโกน​ก้อง​คำ​ว่า​ ‘คุณธรรม​น้ำใจ​’ หลาย​ต่อ​หลายครั้ง​ท่าน​นี้​ เรือน​กาย​ถึงกับ​สลาย​หาย​ไป​ทันที​

หลังจากนั้น​เฉิน​ผิง​อัน​กับ​เสี่ยว​โม่ก็ได้​เจอ​กับ​คน​และ​เรื่องราว​ประหลาด​อีก​มากมาย​

คน​ทั้งสอง​ล่องเรือ​ลำ​น้อย​ไป​ท่ามกลาง​ราตรี​แสงจันทร์​ เคลื่อน​คลอน​ไป​ตาม​กระแสน้ำ​ไม่หยุดนิ่ง​ จน​มาถึงสะพาน​โบราณ​แห่ง​หนึ่ง​ก็​เห็น​หอ​เรือน​หลัง​เล็ก​ที่​ตั้งอยู่​ริมน้ำ​ ที่แท้​ทุกครั้งที่​เจอ​กับ​ลม​เย็น​และ​แสงจันทร์​ก็​จะสามารถ​มองเห็น​เงาร่าง​ล่องลอย​ของ​สตรี​ที่​เดิน​วนเวียน​กลับไปกลับมา​อยู่​ใน​ระเบียง​ของ​หอ​เรือน​ ท่าทาง​กลัดกลุ้ม​ทุกข์ระทม​ นาง​มักจะ​โยน​เงิน​และ​ทอง​ลง​น้ำ​บ่อยๆ​

จากนั้น​ห่าง​ไป​อีก​พัน​ลี้​ ในที่สุด​เฉิน​ผิง​อัน​ก็​เห็น​คุณชาย​ผู้​สง่างามที่​เรือน​กาย​มีสีสัน​คน​หนึ่ง​ เขา​อยู่​ใน​ตลาด​ที่​เสียงดัง​จอแจ​ ให้​ข้า​รับใช้​นั่งคุกเข่า​กับ​พื้น​แล้ว​ตัวเอง​ขึ้นไป​นั่ง​บน​หลัง​ของ​อีก​ฝ่าย​ สั่งให้​เด็กรับใช้​เป่าขลุ่ย​ สั่งให้​บ่าว​ที่อยู่​ใต้​ก้น​ทำท่า​บิน​เหมือน​นก​กระเรียน​ บ่าว​ยืดตัว​ขึ้น​ช้าไป​เล็กน้อย​ คุณชาย​ก็​เสียใจ​ ร้อง​สะอึกสะอื้น​ไม่เป็น​เสียง​ พูด​พึมพำ​กับ​ตัวเอง​ว่าไม่ได้​เทพธิดา​มาครอง​ ก็​เป็น​เซียน​น้ำ​ไป​พบ​คน​งามก็แล้วกัน​ จากนั้น​ก็​ลุกขึ้น​แล้ว​วิ่ง​ตะบึง​ กระโดด​ลง​ไป​ใน​สระน้ำ​ที่อยู่​ด้าน​ข้าง​ คง​คิด​จะฆ่าตัวตาย​ เพียง​แต่กลับ​ถูก​พวก​บ่าว​รับใช้​ไป​งมตัว​ขึ้น​มา ตัว​เปียก​ซ่ก​กลายเป็น​ไก่​ตกน้ำ​

เฉิน​ผิง​อัน​จึงให้​เสี่ยว​โม่ทำหน้าที่แทน​ ช่วย​ส่งจดหมาย​ฉบับ​หนึ่ง​ไป​ให้​อีก​ฝ่าย​ บุรุษ​มาก​ความสามารถ​กับ​โฉมสะคราญ​เช่นนี้​ ต่อให้​จะรักใคร่​กัน​อย่าง​จริงใจ​ แต่​เฉิน​ผิง​อัน​กลับ​คร้าน​จะเป็น​คน​ผูก​ด้าย​แดง​ให้​กับ​อีก​ฝ่าย​

ต่อมา​ก็​มาถึงกึ่งกลาง​ภูเขา​แห่ง​หนึ่ง​ มีภิกษุ​เฒ่ารูป​หนึ่ง​พา​เณร​น้อย​คน​หนึ่ง​ลง​จาก​ภูเขา​ เจอ​กับ​สตรี​กลางทาง​ ภิกษุ​เฒ่าก็​เอ่ย​แค่​ว่า​เสือ​ล่าง​ภูเขา​กิน​คน​ ห้าม​เข้าใกล้​ ต้อง​หลบเลี่ยง​ให้​ไกล​

ระหว่าง​ที่​หวน​กลับมา​ใน​ภูเขา​ เณร​น้อย​มีสีหน้า​เขินอาย​ ลูบคลำ​ศีรษะ​โล้น​เลี่ยน​เล็ก​ๆ ของ​ตัวเอง​ เอ่ย​กับ​อาจารย์​ว่า​ ไม่ว่า​สิ่งใด​ข้า​ก็​ไม่ต้องการ​ แค่​ต้องการ​เสือ​ที่​กิน​คน​ล่าง​ภูเขา​ตัว​นั้น​ ใน​ใจรู้สึก​อาลัยอาวรณ์​ตัดใจ​จาก​มัน​ไม่ได้​

เฉิน​ผิง​อัน​กลั้น​ขำ​

ภายหลัง​กลับ​ไป​ที่วัด​เก่า​โทรม​ใน​ภูเขา​ ช่วงเวลา​ที่​อากาศ​เยียบ​เย็น​หนาวเหน็บ​ ภิกษุ​เฒ่าถึงกับ​ผ่า​เทวรูป​ไม้ออกมา​ทำเป็น​ฟืน​ โยน​เข้าไป​ใน​กองไฟ​เพิ่ม​ความอบอุ่น​ หันหน้า​ไป​มอง​บัณฑิต​ชุด​เขียว​ที่​เดิน​ทางเข้า​เมืองหลวง​ไป​ร่วม​สอบ​จึงมาขอ​ค้างแรม​ที่วัด​หนึ่ง​คืน​

เฉิน​ผิง​อัน​ส่ายหน้า​เอ่ย​กับ​ภิกษุ​ว่า​ท่าน​ทำได้​ ข้า​ทำ​ไม่ได้​

ภิกษุ​เฒ่าจึงถามว่า​ทำไม​ถึงจะทำไม​่ได้​ล่ะ​ แต่ไหนแต่ไร​มาการกราบไหว้​พุทธองค์​ก็​คือ​การกราบไหว้​ตัวเอง​ไม่ใช่หรือ​

เฉิน​ผิง​อัน​เพียง​นิ่งเฉย​ไม่สะทกสะท้าน​

ดังนั้น​ม้วน​ภาพ​ที่​อาจารย์​และ​ศิษย์​ขึ้น​เขา​ลง​เขา​ ภิกษุ​เฒ่าหวนกลับ​วัด​ผ่า​เทวรูป​มาทำเป็น​ฟืน​จึงวนเวียน​ซ้ำไปซ้ำมา​อยู่​ตลอด​

สุดท้าย​เสี่ยว​โม่ทน​มอง​ต่อไป​ไม่ไหว​จริงๆ​ จึงอด​หันไป​พูด​กับ​ภิกษุ​เฒ่าไม่ได้​

ภิกษุ​เฒ่าถึงได้​ลุกขึ้น​ยืม​ ก้มหัว​ พนม​สิบ​นิ้ว​ให้​กับ​เสี่ยว​โม่

หลัง​ฝนตก​พบ​เจอ​หญิง​ชรา​คน​หนึ่ง​ สวม​เสื้อผ้า​เก่า​ขาด​แต่​ควบ​ขี่ม้า​ เครื่องประดับ​ม้างามหรูหรา​ เห็นได้ชัด​ว่า​ขัดแย้ง​กัน​อย่าง​สิ้นเชิง​

หญิง​ชรา​หยุด​ม้า ถามเสียง​อบอุ่น​สีหน้า​อ่อนโยน​ “คุณชาย​จะไป​ที่ใด​หรือ​?”

เฉิน​ผิง​อัน​บอ​กว่า​จะไป​เยี่ยม​ญาติ​ที่​นอกเมือง​ หญิง​ชรา​เอ่ย​ว่า​ “ระหว่างทาง​มีน้ำท่วม​ อีก​ทั้ง​ยังมี​เสือ​ร้าย​เป็น​ภัย​อยู่​มาก​ ไม่สู้ติดตาม​ข้า​ไป​พัก​ใน​เรือน​เก่า​มอซอ​ ตะวันขึ้น​ค่อย​ออกเดินทาง​ย่อม​สบาย​กว่า​มาก​”

เฉิน​ผิง​อัน​จึงประสานมือ​คารวะ​ขอบคุณ​

สตรี​ควบม้า​เดิน​นำ​คน​ทั้งสอง​เข้าไป​ใน​เส้นทาง​เล็ก​เงียบสงบ​อย่าง​เนิบ​ช้า เดินทาง​กัน​ไป​ได้​ประมาณ​สามสี่ลี้​ก็​พอ​จะมองเห็น​แสงตะเกียง​ใน​ป่า​ หญิง​ชรา​จึงใช้แส้หวด​ม้าชี้ไป​ที่​แสงไฟ ยิ้ม​เอ่ย​ว่า​ถึงแล้ว​

บ้าน​หลัง​นี้​เรียก​ได้​ว่า​มีแค่​กำแพง​สี่ด้าน​จริงๆ​ นอกจาก​เตียง​ไม้และ​โต๊ะ​ตัว​หนึ่ง​ก็​มีแค่​ตะเกียง​ดวง​หนึ่ง​ที่​แขวน​ไว้​บน​ผนัง​ หญิง​ชรา​เงยหน้า​ขึ้น​ช้าๆ ลูบ​ผม​ตรง​จอนหู​ สีหน้า​ซึมเศร้า​ ทว่า​ของ​ที่​หญิง​ชรา​เอา​มาใช้รับรอง​แขก​กลับ​อุดมสมบูรณ์​ มีทั้ง​ปลา​ทั้ง​เนื้อ​ ทว่า​ได้​แต่​ใช้อ่าง​แทน​กา​ ทั้ง​ต้อง​ให้​เฉิน​ผิง​อัน​กับ​เสี่ยว​โม่หัก​กิ่งไม้​มาแทน​ตะเกียบ​ ทั้ง​ปลา​ทั้ง​เนื้อ​และ​ข้าว​ล้วน​เย็นเยียบ​ คน​ปกติ​ยาก​จะกลืน​ลงคอ​ แต่​สำหรับ​เฉิน​ผิง​อัน​แล้ว​ไม่นับ​เป็น​อะไร​ได้​

หลัง​กินข้าว​อิ่ม​แล้ว​เฉิน​ผิง​อัน​นั่ง​อยู่​ข้าง​โต๊ะ​ พื้นดิน​ใน​ห้อง​ขรุขระ​ไม่ราบเรียบ​ โต๊ะ​ตัว​เมื่อครู่นี้​ก็​เอียง​กะ​เท่​เร่​ เฉิน​ผิง​อัน​จึงเดิน​ไป​ที่​ป่า​นอกบ้าน​ ผ่า​ฟืน​มาทำเป็น​ท่อนไม้​รอง​ไว้​ใต้​ขา​โต๊ะ​ หญิง​ชรา​เอ่ย​ขอบคุณ​หนึ่ง​คำ​ แล้ว​หญิง​ชรา​ก็​จุด​ตะเกียง​ไล่หา​แมลง​ เฉิน​ผิง​อัน​เอง​ก็​ไม่ถามว่า​ทำไม​คน​ที่​ยาก​จนถึง​ได้​มีอาหาร​รับรอง​แขก​อุดมสมบูรณ์​เช่นนี้​ เพียงแค่​หยิบ​กระบอก​ยาสูบ​ออกมา​แล้ว​เริ่ม​พ่น​ควัน​โขมง​ หญิง​ชรา​จ้องหน้า​เขา​นิ่ง​อยู่​หลายครั้ง​ ทำ​ท่าจะ​พูด​แต่​ก็​ไม่พูด​

เฉิน​ผิง​อัน​ถาม “ขอ​ถามห​มัว​มัว​ ตอนนี้​อยู่​ใน​ช่วง​ฤดู​ใด​?”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!