กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 923
สรุปบท บทที่ 923.5 ยืมพันภูเขาหมื่นสายน้ำจากท่านทั้งหลาย (สาม): กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!
อ่านสรุป บทที่ 923.5 ยืมพันภูเขาหมื่นสายน้ำจากท่านทั้งหลาย (สาม) จาก กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! โดย Internet
บทที่ บทที่ 923.5 ยืมพันภูเขาหมื่นสายน้ำจากท่านทั้งหลาย (สาม) คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายกำลังภายใน กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย Internet อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “เรือไปถึงสะพานย่อมต้องจอด ก็ถือเสียว่าเป็นการท่องเที่ยวที่เดินชมนกชมไม้ไปตลอดทางก็แล้วกัน”
เฉินผิงอันเกือบจะเข้าใจผิดคิดว่าไปถึงพื้นที่มงคลร้อยบุปผาแล้ว
ตลอดทางมีบุปผาพืชพรรณแปลกตาอยู่มากมาย เมื่อเข้าคู่กับสตรีที่ยืนอยู่ก็มีท่วงทำนองที่เป็นเอกลักษณ์แตกต่างกันไป หลากหลายรูปแบบ
สุดท้ายก็มาถึงตำหนักใหญ่ที่งดงามแห่งหนึ่ง นอกตำหนักมีเด็กสาวที่คล้ายจะแจ้งชื่อของ ‘ปัญญาชนในโลกมนุษย์’ สองท่านอย่างพวกเฉินผิงอันด้วยน้ำเสียงที่คล้ายกับการร้องเพลง
เด็กสาวคนนั้นอายุแค่ประมาณสิบสี่สิบห้าปี ขยับตัวอย่างชดช้อยอรชร เรือนกายบอบบาง มิอาจต้านทานลม ขยับตัวทีก็ราวกับจะได้ยินเสียงข้อต่อกระดูกลั่น
เฉินผิงอันพาเสี่ยวโม่เดินข้ามธรณีประตูมาแล้วก็มองไปยังฮูหยินที่นั่งอยู่ในตำแหน่งสูง รูปลักษณ์ของนางสุภาพสง่างาม บนศีรษะสวมมงกุฎสีเขียวมรกต รูปร่างคล้ายมงกุฎของนางสนมในวังหลัง
ในตำหนักมีสาวใช้อยู่หลายสิบคน ทุกคนล้วนเป็นสาวงามล่มเมือง
ผลคือฮูหยินที่นั่งอยู่ในตำแหน่งประธานบอกว่าพวกเจ้าสองคนต่างก็เป็นปัญญาชนผู้มีความรู้ นางจึงอยากจะขอฟังบทกลอนประชันเพลงจากพวกเขา
เฉินผิงอันเพียงแค่ดื่มเหล้า คือเหล้าร้อยบุปผาประเภทหนึ่ง พอได้ยินว่าต้องแต่งกลอนประชันเพลงก็บอกให้เสี่ยวโม่ทำแทน
เจ้าตัวดี เสี่ยวโม่ไม่ตื่นเวทีแม้แต่น้อย ยกจอกลุกขึ้นยืน ท่องบทกวีที่พรรณนาถึงพืชพรรณบุปผาซึ่งสอดคล้องกับบรรยากาศหลายสิบบท อีกทั้งยังเป็นบทรวมกวีที่เสี่ยวโม่เอาตรงโน้นมาประติดประต่อกับตรงนี้
ทำเอาเฉินผิงอันที่ได้ยินถึงกับก้มหน้ากุมขมับ ไม่กล้ามองหน้าใคร
สตรีเหล่านั้นกลับให้การสนับสนุนดีมาก ทำท่าตกตะลึงอึ้งทึ่ง ราวกับยอมศิโรราบให้กับความรู้ความสามารถของเสี่ยวโม่แล้ว
สุดท้ายเสี่ยวโม่ก็ช่วยตบตาจนผ่านด่านไปได้จริงๆ
ในมือคนทั้งสองยังถือจอกเหล้า เสี่ยวโม่ยิ้มเอ่ย “รู้สึกยังไม่สาแก่ใจพอเลย”
เฉินผิงอันโยนจอกเหล้าที่กลิ่นเครื่องประทินโฉมค่อนข้างฉุนในมือใบนั้นให้เสี่ยวโม่ แล้วตบไหล่ของเสี่ยวโม่หนึ่งที “วันหน้าถามกระบี่กับคนอื่นให้มาก ประชันบทกลอนกับคนอื่นให้น้อย”
เข้ามาอยู่ในตลาดที่จอแจแห่งหนึ่งแล้ว มีผู้เฒ่าแบกหาบขายดอกไม้ สีแดงสีขาวมองดูแล้วน่ารักน่าเอ็นดู ตอนกลางวันที่แสงแดดอบอุ่นสาดส่อง ผู้เฒ่าปลดคานหาบบนบ่าลง หยิบพัดออกมาเล่มหนึ่ง โบกพัดพัดเอาลมเย็นๆ ต่อให้จะไม่พูดถึงว่าผู้เฒ่าคือบุคคลที่มีสีสัน พูดถึงแค่พัดพับในมือก็ไม่เหมือนของที่จะอยู่ในมือของคนจากหมู่บ้านชนบทได้เลยจริงๆ ด้านบนหน้าพัดคือกลอนบทหนึ่ง ตัวอักษรงดงาม แต่ละคำประดุจดั่งสาวงามที่ใช้ความคิดลึกซึ้ง ช่วงท้ายของหน้าพัดยังมีการลงนามไว้ด้วย
เฉินผิงอันตบไหล่เสี่ยวโม่หนักๆ อีกครั้ง
เสี่ยวโม่ทำหน้าคลางแคลง
เฉินผิงอันยิ้มตาหยีเอ่ยว่า “ไหนบอกว่ายังไม่สาแก่ใจมากพออย่างไรเล่า? บังเอิญนัก ท่องเนื้อหาในตำรามามากมายขนาดนั้น ความรู้มีอยู่เต็มท้อง วิสัยทัศน์อันกว้างไกลอุดมสมบูรณ์ ต่อจากนี้ก็มีพื้นที่ให้ใช้งานแล้ว”
ใบหน้าของเสี่ยวโม่เต็มไปด้วยความกังขาไม่เข้าใจ แต่เฉินผิงอันกลับเห็นว่าเขาแกล้งโง่เสียมากกว่า จึงยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “อย่ามัวอึ้งอยู่สิ รีบไปถามประวัติความเป็นมาของพัดจากท่านลุง ข้าจะแกล้งทำเป็นผู้ติดตามของเจ้า เจ้าก็บอกไปว่าตัวเองคือบัณฑิตที่เข้าเมืองหลวงมาสอบ ไม่แน่ว่าอาจมีค่ำคืนเข้าหอชื่นมื่นรอเจ้าอยู่ก็ได้นะ”
เสี่ยวโม่มองหน้าพัดแล้วขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะส่ายหน้า “บทกลอนของคุณหนูท่านนี้เขียนได้…ฝีมือสูสีกับเสี่ยวโม่จริงๆ”
เฉินผิงอันพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เสี่ยวโม่ นี่มันเรื่องอะไรกัน! นิยายบุรุษมากความสามารถกับโฉมสะคราญที่อ่านมามากมายขนาดนั้นล้วนอ่านมาอย่างเสียเปล่าหรือ? เรื่องอย่างบทกวีคำร้องนี้ การชื่นชมบทกวีของกันและกันในนิยายจะต้องทำให้ดีถึงขีดสุด ในเมื่อสร้างภาพลักษณ์ของบุรุษมากความสามารถกับสาวงาม ก็ต้องบรรยายไว้ว่าบทกวีของพวกเขาเขียนได้ดีเพียงใด เหล่านักเขียนนิยายยังต้องเขียนบทกวีดีๆ แทนพวกเขาอีกหลายบทด้วย”
เสี่ยวโม่พลันรู้สึกหัวโตเท่ากระด้ง
จากนั้นก็เป็นอย่างที่คุณชายพูดจริงๆ เขาเกือบจะต้องร่วมหอใต้แสงเทียนกับหญิงสาวอายุน้อยนางหนึ่งแล้ว แต่สุดท้ายก็ใช้การที่สองฝ่ายแลกเปลี่ยนของแทนใจกัน ถือเป็นการมอบคำอธิบายให้จึงผ่านด่านนี้ไปได้
เห็นว่าสีหน้าของคุณชายค่อนข้างเคร่งเครียด เสี่ยวโม่ก็รีบใช้เสียงในใจเอ่ยทันทีว่า “คุณชาย คือแผนเล่นงานอย่างลับๆที่ต่อเนื่องกันหรือ?”
เฉินผิงอันส่ายหน้ากล่าว “ไม่ถือเป็นแผนลับ แต่เป็นแผนการอย่างเปิดเผย”
หลังจากนั้นเฉินผิงอันก็ได้กลายมาเป็นจักรพรรดิของแคว้นที่ผาสุกแห่งหนึ่ง ทว่าการกระทำของเขากลับเหลวไหลบิดเบี้ยว ถึงกับมอบตำแหน่งจ้วงหยวนหญิงให้กับเด็กสาวคนหนึ่งที่มีพรสวรรค์มีไหวพริบ แขกพากันมาหามากมาย คนที่มาขอบทประพันธ์ขอน้ำหมึกมีไม่ขาดสาย ระหว่างนั้นเด็กสาวได้พบกับบัณฑิตหนุ่มคนหนึ่งที่รอคอยอยู่ด้านล่างหอเรือนอย่างยากลำบาก เนื่องจากเขาขากะเผลก นางจึงเลือกใช้ถ้อยคำที่คลุมเครือ ค่อนแคะไปคำรบหนึ่ง บัณฑิตมีชาติกำเนิดจากตระกูลชั้นสูง แต่กลับมีความรู้แค่ครึ่งๆ กลางๆ จึงไม่รู้ความนัยเสียดสีของเด็กสาว ตอนที่เหล่าสหายมานั่งกันเต็มห้องโถง เขาก็ยังลำพองใจ ผลคือถูกคนเปิดโปงความลับ จึงกลายเป็นตัวตลกสำหรับทุกคน นับแต่นั้นมาจึงเกิดความอาฆาตแค้นในหัวใจ ขว้างจอกเหล้า คำรามเดือดดาลว่า บุตรสาวของอัครเสนาบดีที่ยังมีชีวิตอยู่อย่างนางรังแกบุตรชายของอัครเสนาบดีที่ตายไปแล้วอย่างข้างั้นหรือ?
คนผู้นี้วางแผนไม่หยุด สร้างเรื่องให้ตระกูลของเด็กสาวเกิดหายนะติดต่อกันหลายครั้ง โชคดีที่บิดาของนางอยู่ในตำแหน่งสูงมีอำนาจมาก สถานะสูงศักดิ์เป็นถึงขุนนางหลักของกรมขุนนาง อีกทั้งยังเป็นผู้นำของฝ่ายน้ำใส แต่กระนั้นกว่าจะสยบคลื่นลมที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องได้ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย รอกระทั่งมีวันหนึ่งคุยเรื่องนี้กับบุตรสาวต่อหน้า ใต้เท้าเจ้ากรมถึงได้เข้าใจต้นสายปลายเหตุที่วกวนนี้ หลังจากนั้นก็ได้ป่าวประกาศหาลูกเขยให้กับบุตรสาว ในตระกูลจึงเท่ากับว่ามีลูกเขยที่ถูกใจเพิ่มมาคนหนึ่ง หลังจากนั้นพ่อตากับลูกเขยก็ร่วมมือกันเล่นงานเจ้าคนที่วางแผนชั่วร้ายซึ่งเรียกตัวเองว่าเป็นบุตรชายของอัครเสนาบดีที่ตายไปแล้ว ตามหลักแล้วจุดจบย่อมต้องเป็นอธรรมมิอาจเอาชนะธรรมะ คนดีได้อยู่ร่วมกันพร้อมหน้าพร้อมตา
ทว่าจักรพรรดิซึ่งเป็นเจ้าผู้ครองแคว้นอย่างเฉินผิงอันกลับทำเพียงแค่มองเรื่องวุ่นวายพวกนี้อย่างดูดาย ในช่วงเวลาที่เป็นกุญแจสำคัญไม่ได้เอ่ยประโยคทวงความเป็นธรรมให้กับใต้เท้าเจ้ากรมขุนนางที่ต้องติดคุก และยิ่งไม่ได้ออกพระราชโองการช่วยชีวิตจ้วงหยวนที่ถูกเนรเทศไปไกลพันลี้ เพียงแค่ว่าก่อนที่เด็กสาวในอดีต ภรรยาของผู้อื่นในปัจจุบันจะกลายเป็นหญิงคณิกาในสถานเริงรมย์ เขาได้ออกโองการลับฉบับหนึ่ง จากนั้นเดินทางออกจากวังหลวง ฮ่องเต้เรียกบุรุษขาเป๋ที่เป็นคนวัยกลางคนแล้วมา มองหอซิ่วโหลวที่อยู่ห่างไปไกลร่วมกับฝ่ายหลัง ฮ่องเต้ถามบุรุษคนนั้นว่า หวนนึกถึงอดีตอันห่างไกล เจ้าอยู่ที่นี่ ในใจคิดอะไรอยู่ ทุกวันนี้เวลาผ่านไปนานหลายปีขนาดนี้แล้ว ยังจำได้อยู่หรือไม่?
บุรุษขาเป๋พยักหน้า บอกว่าตัวเองจดจำได้อย่างชัดเจน
หลังจากนั้นฮ่องเต้ที่ได้รับคำตอบที่แท้จริงก็ไปที่คุก มองเจ้ากรมผู้เฒ่าที่โขกหัวไม่หยุดโดยมีลูกกรงเหล็กกั้นขวาง ‘ฮ่องเต้’ ทรุดตัวลงนั่งยอง ถามใต้เท้าขุนนางคนสำคัญผู้นี้ว่ายังจำประโยคที่เอ่ยในปีนั้นได้หรือไม่
เสี่ยวโม่เองก็ไม่เร่งรัด เพียงแค่อยู่เป็นเพื่อนคุณชายบ้านตนเงียบๆ บ้างก็เดินไปท่ามกลางแสงสนธยาเลือนราง บ้างก็ยืนอยู่ข้างร้าน บ้างก็ติดตามทุกคนที่ในมือถือคบเพลิงเดินไปบนถนนตอนกลางคืน บ้างก็นั่งอยู่บนขั้นบันไดนอกประตู ฟังเสียงเด็กน้อยในห้องสะดุ้งตื่นจนถึงหลับสนิท…
กระทั่งเวลาสิบชั่วยามถูกใช้หมดลง วันนี้เสี่ยวโม่ก็มายืนอยู่ในร้านขายแผ่นแป้งย่างเป็นเพื่อนคุณชายอีกครั้ง คนทั้งสองยืนอยู่ข้างถ้วยน้ำ เฉินผิงอันยังคงมองภาพที่เหรียญทองแดงร่วงลงน้ำแต่ไม่จมครั้งแล้วครั้งเล่า เสี่ยวโม่ถอนหายใจ ใช้เสียงในใจเอ่ยเบาๆ ว่า “คุณชาย แค่ต้องการประโยคเดียวเปิดเผยความจริงก็จะสามารถทำลายภาพลวงตาของที่แห่งนี้ได้ พวกเราควรไปกันได้แล้ว”
ริมฝีปากของเฉินผิงอันขยับเล็กน้อย แต่กระนั้นก็ยังไม่ส่งเสียงใดๆ ออกมา
เสี่ยวโม่ทำท่าจะพูดแต่ก็หยุดไปอยู่หลายครั้ง สุดท้ายก็ไม่ได้เปิดปากเอ่ยอะไร
ความจริงนั้นโหดร้ายเกินไป บางทีอาจเป็นสตรีที่ยังไม่ตาย แต่ทารกน้อยได้ตายก่อนวัยอันควรไปนานแล้ว หรือบางทีอาจเป็นทั้งแม่และลูกที่คลอดยากตายกันไปทั้งคู่
ก็เหมือนอย่างบุรุษที่ไม่เคยได้กลับคืนมายังบ้านเกิดคนนั้น บางทีอาจตายอยู่ต่างบ้านต่างเมืองไปแล้ว หรือบางทีอาจจะยังไม่ตาย ใครเล่าจะรู้ได้
เสี่ยวโม่พลันเงยหน้าขึ้น ภาพเหตุการณ์รอบด้านสลายหายไปราวฝุ่นควัน ตรงหน้าเผยให้เห็นต้นอู๋ถงที่สูงเทียมฟ้าต้นหนึ่ง ราวกับว่ามันเกิดและเติบโตอยู่ในน้ำ
เฉินผิงอันกลับก้มหน้าลง บังเอิญหลุบตาลงก็ได้เห็นต้นไม้ใหญ่สูงเสียดฟ้าที่เหมือนห้อยกลับหัวอยู่พอดี
ต้นอู๋ถงต้นหนึ่ง บนพื้นเต็มไปด้วยใบไม้ร่วงแห้งเหลือง
เสี่ยวโม่เหลือบตามอง นั่นคือภาพเคลื่อนไหวที่หนึ่งใบไม้คือโลกหนึ่งใบ ดุจขี่ม้าชมบุปผา ชีวิตคนสารพัดหลากหลายต่างกันไป
พริบตานั้นฟ้าดินที่เดิมทีสว่างไสวก็เปลี่ยนมาเป็นมืดสลัว ทั้งยังมีตะเกียงดวงหนึ่งลอยอยู่เหนือผิวน้ำ หลังจากนั้นก็ราวกับว่าดวงดาวบนฟ้าได้ร่วงกระจายลงมาในโลกมนุษย์เพียงชั่วพริบตา ก่อนจะค่อยๆ มารวมตัวกันหนาแน่น ส่องแสงสว่างพร่างพราว จำนวนมากนับร้อยนับพันล้าน มากจนเกินกว่าจะนับได้หมด
เสี่ยวโม่พลันขยับไปด้านข้างหนึ่งก้าวตามจิตใต้สำนึก
ที่แท้เฉินผิงอันที่อยู่ข้างกายก็ไม่รู้ว่าได้เปลี่ยนมาเป็นสวมชุดคลุมสีแดงสดตั้งแต่เมื่อไหร่ ใบหน้าของเขาพร่าเรือน ทั้งเรือนกายและจิตวิญญาณล้วนเกิดจากเส้นด้ายที่ถักทอตัดสลับกัน
คงเป็นเพราะถูกมหามรรคาของหอสยบปีศาจสยบกำราบเอาไว้ เรือนกายของเขาจึงเกิดเป็นภาพวูบวาบพร่าเลือนเป็นระยะ จิตวิญญาณเกิดเสียงสอดประสาน สะเทือนเลือนลั่นดังเหนือเกินกว่าเสียงใดในโลก ราวกับว่ามีอิ่นกวานคนสุดท้ายของกำแพงเมืองปราณกระบี่เผยตัวพร้อมกันหลายคน
——
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!