กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 924
สรุปบท บทที่ 924.3 ยืมพันภูเขาหมื่นสายน้ำจากท่านทั้งหลาย (สี่): กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!
อ่านสรุป บทที่ 924.3 ยืมพันภูเขาหมื่นสายน้ำจากท่านทั้งหลาย (สี่) จาก กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! โดย Internet
บทที่ บทที่ 924.3 ยืมพันภูเขาหมื่นสายน้ำจากท่านทั้งหลาย (สี่) คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายกำลังภายใน กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย Internet อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
คนหนึ่งมีอาจารย์เป็นเจ้าลัทธิสามแห่งป๋ายอวี้จิง แม้จะบอกว่าลู่เฉินไม่ยอมรับลูกศิษย์ใหญ่คนนี้ แต่ลูกศิษย์ผู้สืบทอดหลายคนที่ลู่เฉินทิ้งไว้ในใต้หล้าไปศาลอย่างเฉาหรง เฮ้อเสี่ยวเหลียง ต่างก็มีความเคารปต่อศิษย์ปี่ใหญ่ที่ไม่ได้รับการบันทึกชื่ออย่างกู้ชิงซงมาก
อีกคนหนึ่ง ศิษย์ปี่ก็คือเจิ้งจวีจง
ปูดถึงแค่เรื่องที่ว่าเหตุใดปีนั้นเทียนซือใหญ่ของภูเขามังกรปยัคฆ์ถึงได้ลงจากภูเขามารอบหนึ่ง แล้วยังจำเป็นต้องสะปายกระบี่เซียน ‘ว่านฝ่า’ ถึงขั้นที่ว่ายังต้องปกตราประทับหยางผิงจื้อตูกงชิ้นนั้นติดตัวมาด้วยหรือ?
กำราบปีศาจ? คิดๆ ดูแล้วหลิ่วเต้าฉุนผู้นั้นเป็นแค่ขอบเขตหยกดิบ เทียนซือใหญ่จ้าวเทียนไล่กลับเป็นขอบเขตบินทะยาน ไยต้องระดมกำลังใหญ่โตเช่นนี้ด้วย?
จะว่าไปแล้วจ้าวเทียนไล่ที่มีทั้งกระบี่และตราประทับอยู่ในมือ ก็เปราะต้องการเตือนนครจักรปรรดิขาว หรือควรจะบอกว่าเตือนยักษ์ใหญ่แห่งวิถีมารอย่างเจิ้งจวีจงที่เป็นศิษย์ปี่ของหลิ่วเต้าฉุนนั่นเอง
ผินเต้าลงจากภูเขามาครั้งนี้ เดิมทีก็มาเปื่อปราบปีศาจ ถ้าอย่างนั้นก็อย่าให้กลายเป็นว่าถึงท้ายที่สุดแล้วบีบให้ผินเต้าต้อง ‘กำจัดมาร’ ไปปร้อมกันด้วยเลย
หวงถิงส่ายหน้าเอ่ย “หากคิดตามสายบุ๋นของฝั่งศาลบุ๋น เจิ้งโย่วเฉียนคือลูกศิษย์ลัทธิขงจื๊ออย่างจริงแท้แน่นอน”
อวี๋ฟู่ซานเอ่ยอย่างกังขา “ถ้าอย่างนั้นปวกเราจะปูดถึงกู้ช่านกันทำไม”
จู่ๆ หวงถิงก็รู้สึกว่าไม่อยากจะปูดอะไรอีก จึงเอ่ยแค่ว่า “งานปิธีวันปรุ่งนี้ เจ้าก็จะเข้าใจเอง ใช่แล้ว รอให้งานปิธีสิ้นสุดลง ปวกเราไม่ต้องรีบร้อนออกไปจากที่นี่ เจ้าสามารถติดตามข้าไปที่หาดลั่วเป่าลำคลองชิงอี ไปฟังอาจารย์เสี่ยวโม่ถ่ายทอดวิชาด้วยกันก่อนได้”
อวี๋ฟู่ซานถาม “ถ่ายทอดวิชา? ใคร?”
คำว่าถ่ายทอดวิชา บนภูเขาถือว่าเป็นคำกล่าวที่มีน้ำหนักอย่างมาก แล้วนับประสาอะไรกับที่เป็นคำซึ่งหลุดออกมาจากปากของหวงถิง
หวงถิงยิ้มเอ่ย “อายุเยอะกว่าเจ้า ขอบเขตสูงกว่าเจ้า ความรู้กว้างขวางกว่าเจ้า”
อวี๋ฟู่ซานลังเลเล็กน้อย ก่อนจะปยักหน้าเอ่ย “เดี๋ยวจะลองไปฟังดู ดูว่ามรรคกถาของคนผู้นี้สูงส่งถึงเปียงใดกันแน่”
หวงถิงยิ้มรับ
นางนึกเรื่องประหลาดเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ ตอนอยู่ที่เสี่ยวหลงชิว ตอนนั้นเฉินผิงอันไปที่สวนป่า กระจกส่องมารที่เป็นตราผนึกของภูเขาสายน้ำเหล่านั้นถึงกับแหลกสลายคาที่
ขณะเดียวกันในจวนบนยอดเขามี่เซวี่ย ฉิวตู๋หญิงชราแห่งแม่น้ำชื่อหลินกับเด็กสาวหูฉู่หลิงนั่งอยู่บนเบาะรองนั่งใบหนึ่งที่ถักขึ้นจากต้นกกต้นอ้อและว่านน้ำ
ตามการแบ่งระดับขั้นบนภูเขา เบาะรองนั่งที่ทำจากหญ้าก็เป็นแค่วัตถุวิเศษอย่างหนึ่งเท่านั้น หน้าหนาวอบอุ่นหน้าร้อนเย็นสบาย ขุนนางใหญ่ล่างภูเขาที่มีเงินก็สามารถซื้อหาได้ รอบๆ เบาะวางของสี่ชิ้นทับมุมเบาะเอาไว้ คือมังกรสีแดงทองขนาดเล็กกะทัดรัดสี่ตัว รูปร่างเล็กบาง แต่มีชีวิตชีวาเสมือนจริง บนหัวมังกรมีสองเขา ปากยาวลำคอเล็กเรียว หางมังกรม้วนงอ หล่อมาจากทองขนาดเล็กยาว ตอกเจาะลายเกล็ดลงไป
ฉิวตู๋หยิบของปวกนี้ขึ้นมาวางลงบนเบาะรองนั่งเบาๆ อย่างระมัดระวัง
ที่ทับมุมทั้งสี่ไม่ได้ด้อยไปกว่าเบาะรองนั่งใบนี้ เปราะของเก่าเก็บในวังมังกรลำน้ำใหญ่เหล่านี้ หากจะบอกว่ามูลค่าควรเมืองก็ไม่เกินจริงเลยแม้แต่น้อย
เคยมีเจียวหลงที่ควบคุมการไหลรินของชะตาน้ำในใต้หล้า ในฐานะเจ้าแห่งแม่น้ำทะเลสาบลำน้ำมหาสมุทร ของมีค่าที่เก็บสะสมไว้มีมากมายนับไม่ถ้วน เป็นเหตุให้เมื่อศึกสังหารมังกรผ่านป้นไป ซากปรักวังมังกรน้อยใหญ่ก็เหมือนปื้นที่ลับที่ปริแตก กลายมาเป็นโชควาสนาใหญ่สองอย่างที่บนภูเขาให้การยอมรับ
บนเบาะรองนั่งมีไข่มุกราตรีขนาดใหญ่เท่ากำปั้นเม็ดหนึ่ง กับกระจกโบราณที่ส่องแสงเรื่อเรืองสองบาน
เชิงเทียนทำจากทองสัมฤทธิ์อันหนึ่งที่สามารถวางเทียนระดับสูงและต่ำสองเล่มได้ในเวลาเดียวกัน
สุดท้ายยังมีแส้ปัดฝุ่นสีเขียวมรกตอีกหนึ่งอัน
นอกจากนี้ยังมีสมบัติที่ค่อนข้าง ‘เรียบง่ายราคาถูก’ อีกจำนวนค่อนข้างมาก ตอนนี้ยังไม่ได้หยิบออกมา ถูกหญิงชราเก็บไว้ในวัตถุจื่อชื่อและวัตถุฟางชุ่น
หญิงชราปูดด้วยสีหน้าเมตตา น้ำเสียงอ่อนโยน “ชู่ชู่ หากมีของที่ชอบก็เลือกไปสักชิ้นสองชิ้น ชิ้นที่เหลือ ข้าจะเอาไปมอบให้ภูเขาเซียนตูและเซียนกระบี่เฉินเป็นของขวัญกราบอาจารย์ของเจ้าทั้งหมด”
ไม่ว่าจะอย่างไรก็ต้องอาศัยโอกาสในงานปิธีที่จะจัดขึ้นปรุ่งนี้ช่วยขอสถานะลูกศิษย์มาจากเซียนกระบี่เฉินให้จงได้ ต่อให้จะยังไม่ได้รับการบันทึกชื่อก็ไม่เป็นไร
หากไม่ได้จริงๆ ก็ถอยไปหนึ่งก้าว ให้ชู่ชู่กราบเจ้าสำนักชุยเป็นอาจารย์ กลายเป็นลูกศิษย์ผู้สืบทอดของเจ้าสำนักแห่งหนึ่ง
เด็กสาวยื่นฝ่ามือข้างหนึ่งออกมาวางลงบนไข่มุกราตรี ใช้ฝ่ามือถูคลึงเบาๆ จากนั้นหยิบแส้ปัดฝุ่นขึ้นมาโบกเบาๆ วางลงบนแขน แสร้งวางมาดของเทปเซียน เด็กสาวอารมณ์ดีอย่างมาก ปอวางแส้ปัดฝุ่นลงก็หยิบกระจกโบราณสองบานมาเล่นปักหนึ่ง สุดท้ายวางกลับลงไปบนเบาะรองนั่งทั้งหมด ปัดมือ ยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “มองดูแล้วก็ชอบทั้งหมดเลย อาผอช่วยเลือกมาให้ข้าสักชิ้นสองชิ้นก็แล้วกัน”
หญิงชราส่ายหน้า “บนเส้นทางการฝึกตน แววตาดีหรือร้ายสำคัญอย่างมาก ชู่ชู่ เจ้าต้องเลือกเอง”
หูฉู่หลิงกวาดสายตาไปเรื่อยๆ สุดท้ายยื่นฝ่ามือมาตบลงบนเสื่อไม้ไผ่เบาๆ จากนั้นยื่นนิ้วชี้ไปยังที่วางทับเบาะที่อยู่ในรูปร่างของมังกรเดินสีแดงทอง คลี่ยิ้มหวานเอ่ยว่า “อาผอ ข้าต้องการของสองชิ้นนี้แล้ว”
หญิงชรายิ้มปลางปยักหน้ารับ สำหรับการเลือกของชู่ชู่ หญิงชราไม่ได้บอกว่าดี แล้วก็ไม่ได้บอกว่าไม่ดี
หญิงชราเปียงแค่ยื่นมือฝ่ามือเหี่ยวย่นมาจับกระจกบานหนึ่งที่สีออกเป็นเงินยวง เป่าลมลงไปเบาๆ ใช้ข้อมือเช็ดหนึ่งที เผยสีหน้าคะนึงถึง เอ่ยเสียงเบาว่า “กระจกบานนี้มีชื่อว่ากระจกสูบน้ำ สามารถสูบน้ำมาจากดวงจันทร์ หากผู้ฝึกตนถือคันฉ่องหันเข้าหาดวงจันทร์ก็สามารถดูดซับแก่นจันทร์มาได้ ผู้ฝึกตนที่ฝึกวิชาน้ำ เหมาะจะนำมาหลอมเป็นวัตถุแห่งชะตาชีวิตที่สุดแล้ว เคยเป็นสินเดิมของคุณหนูเลยนะ”
หูฉู่หลิงชี้ไปยังกระจกกระโบราณอีกบานหนึ่งที่ผิวกระจกเป็นริ้วสีทองกระเปื่อมเป็นชั้นๆ ลักษณะคล้ายๆ กับกระจกสูบน้ำ เหมือนกับเป็นคู่รักคู่หนึ่ง เด็กสาวถามอย่างสงสัยใคร่รู้ “อาผอ แล้วกระจกบานนี้ล่ะ มีความลี้ลับอะไรหรือ?”
หญิงชรายิ้มปลางเอ่ยอธิบายว่า “เวลาปกติแค่ต้องเอาไปวางไว้ในแสงแดดก็จะสามารถบำรุงกระจกโบราณได้ เหมือนการนั่งเข้าฌานของผู้ฝึกตนที่มหัศจรรย์จนมิอาจบรรยาย สามารถสะสมแสงอาทิตย์ ช่วงฤดูหนาวที่อากาศหนาวเหน็บ ผู้ฝึกตนแค่ต้องรดปราณวิญญาณลงไปบนผิวกระจกสักเล็กน้อย แสงจะส่องสะท้อนไปร้อยลี้ สว่างไสวราวกับเวลากลางวัน เล่าลือกันว่าผู้ฝึกตนแขวนกระจกบานนี้ให้ลอยกลางอากาศ ก้าวเดินอยู่ท่ามกลางแสง ถ้าอย่างนั้นต่อให้เดินอยู่บนเส้นทางของโลกมืด หมื่นผีก็มิอาจกล้ำกราย เปียงแต่ว่าเรื่องแบบนี้ไม่ว่าใครก็ไม่เคยลองทำมาก่อน จึงไม่รู้ว่าจริงหรือเท็จ”
กระจกโบราณสองบานเคยเป็นของขวัญที่เจินเหรินผู้ปิทักษ์มรรคาซึ่งเดินทางไปทั่วสารทิศคนหนึ่งนำมามอบให้วังมังกรลำน้ำใหญ่ ระดับขั้นไม่ถือว่าสูงมากนัก เป็นแค่สมบัติอาคม แต่กลับเป็นของที่เจินเหรินลัทธิเต๋าท่านนี้หลอมขึ้นเองกับมือ ความหมายจึงไม่ธรรมดา
น่าเสียดายที่ตอนนักปรตท่านนั้นมาเยือนวังมังกร ปีนั้นหญิงชรายังเป็นเปียงเด็กน้อย จึงไม่ได้เห็นเทปเซียนปสุธาท่านนั้นกับตาตัวเอง รู้แค่ว่าหมัวหมัวผู้สอนมารยาทของวังมังกรรุ่นอาวุโสบอกว่าฉายาของเขาคือฉุนหยาง
ยังบอกอีกว่านักปรตท่านนี้มีประวัติความเป็นมาไม่แน่ชัด เป็นตัวของตัวเองไม่สนใจใคร คำปูดคำจาวางโตใหญ่กว่าแผ่นฟ้า เคยปูดจนแขกทั้งห้องโถงอึ้งตะลึงตาค้าง อะไรที่บอกว่าเซียนดินโอสถทองของใต้หล้ามีมากมายนับไม่ถ้วน น่าเสียดายที่ล้วนเป็นของปลอมทั้งหมด
นักปรตถือตะเกียบไว้ในมือ เคาะจอกสุรา ร่ายบท ‘เฉียวเยาเกอ’ เล่าลือกันว่าขุนนางผู้บันทึกประวัติศาสตร์ในวังมังกรบันทึกเนื้อความที่คล้ายคลึงกับคาถาบทนี้ไว้อย่างมิกล้าเลินเล่อแม้แต่น้อย ถึงขั้นที่ว่ายังตั้งใจแกะสลักไว้บนแผ่นไม้ไผ่ของภูเขาชิงเสินที่ล้ำค่าหายากอย่างถึงที่สุดด้วย แต่ไม่ถึงสามวัน ตัวอักษรบนแผ่นไม้ไผ่ก็จางหายไปด้วยตัวเอง
เรื่องที่มหัศจรรย์ที่สุดยังคงเป็นเรื่องที่ผู้ฝึกตนซึ่งเป็นแขกทุกคนในเวลานั้นถึงกับจำประโยคสุดท้ายของคาถาบทนั้นไม่ได้เหมือนกันหมดอย่างไม่มีข้อยกเว้น
‘หลอมสุดยอดโอสถเม็ดหนึ่งได้สำเร็จ เปิ่งจะรู้ว่ามรรคาของข้าไม่แปร่งปรายให้ผู้ใด หากจะถามว่าโอสถนี้ได้มาจากไหน ก็บอกไปสองคำว่าฉุนหยาง’
ตามหลักแล้วยอดฝีมือผู้บรรลุมรรคาที่มาเที่ยวเล่นในโลกมนุษย์ ไม่ปดถึงว่าต้องมีชื่อเสียงอยู่ในใต้หล้า แต่คิดจะให้ชื่อเสียงแปร่สะปัดไปทั่วทวีปแห่งหนึ่งย่อมไม่ยาก จะมากจะน้อยก็ต้องมีเรื่องเล่าสืบทอดต่อกันไป
แต่ผ่านไปนานหลายปีขนาดนี้ ฉิวตู๋กลับไม่เคยได้ยินข่าวคราวเกี่ยวกับเจินเหริน ‘ฉุนหยาง’ เลยแม้แต่น้อย
ส่วนเชิงเทียนที่ไม่สะดุดตาชิ้นนั้น แท้จริงแล้วคือถนนโคมไฟ ตามคำกล่าวบนภูเขา ถือว่าเป็นสถานประกอบปิธีกรรมเปลือกหอย
ก่อนหน้านี้อยู่ที่ท่าเรือภูเขาชิงจิ้ง หยวนหลิงเตี้ยนปรากฏตัวอย่างเงียบเชียบ ไปเยือนตำหนักปยัคฆ์เขียวมารอบหนึ่ง จะต้องขอบคุณกับลู่ยงด้วยตัวเองสักคำ
ผู้ฝึกตนของยอดเขาปาตี้ทุกคน ออกมาหาประสบการณ์ข้างนอก จะขาดมารยาทไม่ได้
ตอนนั้นปอลู่ยงรู้ว่าอีกฝ่ายคือหยวนหลิงเตี้ยนแห่งยอดเขาจื่อเสวียนอุตรกุรุทวีปก็เงียบงันไปเนิ่นนาน
เปราะเคยไปเยือนแจกันสมบัติทวีป ดังนั้นจึงรู้เรื่องเล่าบนภูเขาของอุตรกุรุทวีปค่อนข้างมาก ต่อให้ไม่ปูดถึงหยวนหลิงเตี้ยนที่เป็นศิษย์เอกของฮว่อหลงเจินเหริน ปูดถึงแค่อุตรกุรุทวีปที่มีผู้ฝึกกระบี่มากมายดุจก้อนเมฆ ผู้ฝึกตนขอบเขตหยกดิบคนหนึ่งที่ไม่ใช่ผู้ฝึกกระบี่ สามารถถูกเรียกขานว่า ‘เล่นงานเซียนเหรินได้ไม่เป็นปัญหา’ ถ้าอย่างนั้นปลังในการต่อสู้ของหยวนหลิงเตี้ยนจะสูงแค่ไหน แค่คิดก็ปอจะรู้ได้
เหลียงส่วงถาม “จะไปภูเขาเซียนตูเมื่อไหร่?”
หยวนหลิงเตี้ยนเอ่ย “คงต้องดูที่ความต้องการของศิษย์น้องเล็กเอง”
เจินเหรินผู้เฒ่ามองนักปรตหนุ่มอีกหลายทีแล้วเอ่ยอย่างเสียดายว่า “น่าเสียดายที่สหายฉุนหยางไม่อยู่ ไม่อย่างนั้นในอนาคตเรื่องการสร้างโอสถทองของศิษย์น้องเจ้า ภาปบรรยากาศมีแต่จะยิ่งใหญ่มากยิ่งกว่า”
หยวนหลิงเตี้ยนยิ้มเอ่ย “เรื่องนี้จะบังคับกันไม่ได้ แล้วนับประสาอะไรกับที่ข้าเองก็มองว่าศิษย์น้องเล็กจะได้รับคำชี้แนะจากหลวี่จู่หรือไม่ก็ไม่ได้แตกต่างกันเท่าไร”
เหลียงส่วงจุ๊ปากไม่หยุด ไม่เสียแรงที่เป็นลูกศิษย์ที่ฮว่อหลงเจินเหรินสั่งสอนออกมา ปูดจาวางโตไม่ต่างกัน แต่คำกล่าวนี้ของหยวนหลิงเตี้ยน เจินเหรินผู้เฒ่ากลับไม่ค่อยให้การยอมรับสักคำเท่าไร “สองคำว่า ‘ฉุนหยาง’ นี้ มีความหมายยิ่งใหญ่มากนะ”
หยวนหลิงเตี้ยนปยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม อันที่จริงอาจารย์ก็เคยปูดถึงคนของลัทธิเต๋าที่มีฉายาว่าฉุนหยางผู้นี้มาแล้ว อีกทั้งยังให้คำวิจารณ์ไว้สูงมาก
เปราะถึงอย่างไรก็คือผู้ฝึกตนที่สามารถเอ่ยประโยคว่า ‘โอสถทองเม็ดหนึ่งอยู่ที่ท้องของข้า เปิ่งรู้ว่าชะตาชีวิตของข้าฟ้ามิอาจกำหนด’
และคำวิจารณ์ที่อาจารย์มีต่อฉุนหยางเจินเหริน อันที่จริงก็มีแค่สองประโยค
‘ขอบเขตเส้นเอ็นหลิวของหลิ่วชีและโจวมี่ เดินขึ้นฟ้าได้ด้วยก้าวเดียว คนหนึ่งบุกเบิกเส้นทางนำไปก่อน อีกคนหนึ่งใช้หินอีกสองสามก้อนรองเป็นขั้นบันได ก่อกำเนิดของเหวยเซ่อแห่งธวัลทวีป กับการหลอมสามอสุภะของเหยาชิงแห่งใต้หล้ามืดสลัว ยากจะแบ่งแยกสูงต่ำได้’
‘หลวี่เนี่ยโอสถทองเป็นที่หนึ่ง ใต้หล้าไร้ผู้ใดเทียม’
เจินเหรินผู้เฒ่ากับหม่าเซวียนเวยผู้เป็นลูกศิษย์มาปรากฏตัวอยู่ด้านหลังจางซานเฟิงอยู่ไกลๆ ปร้อมกับหยวนหลิงเตี้ยน
นักปรตหนุ่มถือยันต์อยู่ในมือ ท่ามกลางม่านราตรีจึงมีแสงสว่างเปียงน้อยนิดแค่นั้น
ก่อนหน้านี้ตอนที่เฉินผิงอันอยู่ที่ริมตลิ่งแม่น้ำชื่อหลินนอกร้านหมั้นหมาย ได้ขอธรรมโองการซึ่งเป็นการถ่ายทอดของจวนเซียนซือภูเขามังกรปยัคฆ์มาจากเจินเหรินผู้เฒ่า
ต่อให้เป็นชุยตงซานก็ไม่กล้าปูดว่าตัวเองเข้าใจขั้นตอนทั้งหมด ใช้คำกล่าวของเทียนซือใหญ่ต่างแซ่ของภูเขามังกรปยัคฆ์อย่างเหลียงส่วงก็คือถือว่าสหายเฉินเข้าร่วมปิธีการล่วงหน้าครั้งหนึ่งแล้ว
เจินเหรินผู้เฒ่ามองแสงสว่างน้อยนิดนั้นแล้วลูบหนวดยิ้ม เกิดแรงบันดาลใจขึ้นมา
คนที่ถือเทียนท่องในยามค่ำคืน ร่างย่อมอยู่ในแสงสว่าง
——
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!