กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 927
สรุปบท บทที่ 927.2 ยืมพันภูเขาหมื่นสายน้ำจากท่านทั้งหลาย (เจ็ด): กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!
อ่านสรุป บทที่ 927.2 ยืมพันภูเขาหมื่นสายน้ำจากท่านทั้งหลาย (เจ็ด) จาก กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! โดย Internet
บทที่ บทที่ 927.2 ยืมพันภูเขาหมื่นสายน้ำจากท่านทั้งหลาย (เจ็ด) คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายกำลังภายใน กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย Internet อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
ภายหลังต่อให้จะจำต้องเปิดประตูต้อนรับแขก แต่ทำอะไรก็ยังไม่มีความพิถีพิถันอยู่เหมือนเดิม
ก็เหมือนฮว่อหลงเจินเหรินอยากจะไปพบหลิวจวี้เป่าที่ศาลบรรพชนประจำตระกูลแต่จำต้องผ่านด่านให้ได้เสียก่อน
ขี่ลาหาลาอะไรนั่น ม้วนภาพทั้งหมดสิบสองภาพ ฟ้าดินมายาสิบสองแห่ง การหยั่งเชิงมากมายที่ชิงถงจัดวางไว้ต่อเนื่องร้อยเรียงกันล้วนเป็นการสาวเส้นไหมบนจิตแห่งมรรคาของเฉินผิงอัน ลงแรงกับใจคน ซักไซ้สืบเสาะให้รู้แน่ชัดบนผืนนาหัวใจ ไปเยี่ยมเยียนลานประกอบพิธีกรรมในภูเขาของผู้ฝึกตน
นี่เท่ากับเป็นการประลองมรรคกถา การถามมรรคาอย่างหนึ่งของผู้ฝึกตน
นี่ก็คือการถามกระบี่ระหว่างผู้ฝึกกระบี่ การถามหมัดระหว่างผู้ฝึกยุทธเต็มตัว
หากจะให้ลองยกตัวอย่างอีกข้อหนึ่งก็เหมือนเฉินชิงตูออกจากกำแพงเมืองปราณกระบี่ ไปเป็นแขกที่ศาลบุ๋นแผ่นดินกลาง
จะต้องผ่านการทดสอบความรู้ด้านบทกวีบทประพันธ์แต่ละขั้นให้ได้เสียก่อน
เสี่ยวโม่หันหน้ามาถาม “ชิงถง จะถามเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย มีภัยแฝงอะไรที่ยากจะเอื้อนเอ่ยหรือไม่?”
ถามคำถามจบ เสี่ยวโม่ก็รอฟังคำตอบ ชิงถงทำท่าจะพูดแต่ก็ไม่พูดอยู่หลายครั้ง สุดท้ายก็ยังคงเงียบงันไม่เอ่ยคำใด
เสี่ยวโม่จึงพยักหน้าพูดกับตัวเองว่า “ไม่พูดก็จะถือว่าเจ้ายอมรับแล้ว”
ในสายตาของเสี่ยวโม่ นี่ก็คือการไว้หน้าแต่ไม่ยอมให้หน้ากันตามแบบฉบับอย่างหนึ่ง
อดทนกับเจ้ามานานมากพอแล้วนะ
ก่อนหน้านี้เจอกับสารถีเฒ่าในเมืองหลวง อีกฝ่ายก็เป็นแค่ขุนนางหลักกกองพิฆาตหน่วยอวี้ซูกรมสายฟ้าในยุคบรรพกาลเท่านั้น ตำแหน่งขุนนางไม่ใหญ่ ความสามารถไม่มากพอ
อีกอย่างเรื่องพวกนั้นก็เป็นเรื่องเก่าแก่ปีมะโว้แล้ว แล้วนับประสาอะไรกับที่ก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไร เปิดบัญชีผ่านมานานแล้ว กลับมาพลิกเปิดบัญชีเก่าๆ ไม่ใช่นิสัยการกระทำของเสี่ยวโม่
ส่วนอวี่จิ่นผีเซียนที่อยู่ข้างกายจงขุยก็เหมือนเรื่องตลกที่ล้อเล่นกันขำๆ มากกว่า
เสี่ยวโม่เก็บไม้เท้าเดินป่าไว้ในชายแขนเสื้อ
จิตหยินของชิงถงตระหนกลนทันที ไม่ทำตัวเป็นคนใบ้อีกต่อไป รีบร้อนเอ่ยว่า “ช้าก่อน!”
เพียงแต่เสี่ยวโม่ไม่ได้สนใจชิงถงอีกแล้ว
อีกทั้งต่อจากนี้ชิงถงก็มิอาจห้ามปรามไม่ให้เสี่ยวโม่…ออกกระบี่ได้อีก
ฟ้าดินเล็กสองแห่งที่เหมือนมีกระจกบานหนึ่งแบ่งบนล่าง เส้นเขตแดนที่เชื่อมโยงฟ้าดินกับฟ้าดินเข้าด้วยกันคล้ายผ้าผืนหนึ่งที่ปกคลุมหมื่นสรรพสิ่งในฟ้าดินเอาไว้ ผลกลับถูกคนใช้นิ้วขยุ้มหยิบขึ้นมา สุดท้ายฉีกออกจนเกิดเป็นรูขาด
แล้วก็เหมือนรังไหมรังหนึ่งที่มีผู้ฝึกกระบี่แหวกรังไหมออกมา
ห่างไปไกล เฉินผิงอันที่สัมผัสถึงความผิดปกติได้อย่างเฉียบไวหันหน้าไปมองทางเสี่ยวโม่
ครั้งแรกที่ได้พบเจอกับเสี่ยวโม่คือในดวงจันทร์ฮ่าวไฉ่ อีกฝ่ายมีใบหน้าเป็นคนแก่ พลังอำนาจดุร้ายกำเริบเสิบสาน ออกกระบี่อย่างเฉียบคม
รอกระทั่งทั้งสองฝ่ายได้พบเจอกันอีกครั้งก็คือคนหนุ่มที่สุภาพสง่างามคนหนึ่งแล้ว
แต่เสี่ยวโม่ในเวลานี้ ตัวคนก็เหมือนกับชื่อคือ ‘แปลกหน้า’ (โม่เซิง) อย่างมากแล้ว
ไม่เห็นร่างจริง เห็นเพียงกายธรรม
ชุดคลุมอาคมตัวหลวมโพรกบนร่าง ใบหน้าที่เดี๋ยวผลุบเดี๋ยวโผล่ แสงสีขาวนวลกระจ่าง ร่างทั้งร่างโปร่งใสแวววาว สะอาดบริสุทธิ์ประหนึ่งแก้วใส มองไม่เห็นกระดูก เส้นเอ็นเส้นชีพจรหรือเลือดเนื้อใดๆ
เส้นผมสีขาวหิมะยาวเหยียด ล่องลอยดุจภาพมายา กลิ่นอายเซียนอบอวลแผ่ความศักดิ์สิทธิ์
มือหนึ่งถือกระบี่ พลังอำนาจโอ่อ่าเคร่งขรึม ปณิธานกระบี่เฉียบขาดเด็ดเดี่ยว ปรากฎกายอยู่ในท่วงท่าถือกระบี่บินทะยาน
นี่คงจะเป็นท่วงท่าในยามที่เสี่ยวโม่อยู่บนยอดเขาขั้นสมบูรณ์แบบของขอบเขตกระมัง?
มายังฟ้าดินที่อยู่เหนือผิวกระจก
ร่างจริงของต้นอู๋ถงก็อยู่ที่นี่
เสี่ยวโม่ยังไม่ได้ปล่อยกระบี่อย่างจริงจังเลยสักครั้ง ทว่าปราณกระบี่บนร่างกลับอัดแน่นท่วมท้นฟ้าดินเสียแล้ว
ทั่วทั้งฟ้าดิน เพียงชั่วพริบตานั้นก็มี ‘เสาค้ำ’ ปราณกระบี่นับไม่ถ้วนผุดครืนขึ้นมาเสียงดังสนั่นหวั่นไหว แทงทะลุลอดฟ้าดินอย่างไร้ความยำเกรง
ฟ้าดินที่น่าสงสารเหมือนผ้าแพรผืนหนึ่งที่ผ่านการถักทอเย็บปะอย่างประณีต แต่กลับต้องถูกแท่งน้ำแข็งปลายแหลมฉายประกายเฉียบคมนับร้อยนับพันแทงทะลุเป็นรูพร้อมๆ กัน
ฟ้าดินที่กว้างใหญ่ไพศาลถูกแสงกระบี่จำนวนหลายหมื่นกรีดเฉือน กลายมาเป็นเศษเล็กเศษน้อย จุดที่น่ากลัวที่สุดนั้นอยู่ที่ว่าจำนวนของแสงกระบี่ที่ปรากฎอยู่ในมุมหลากหลายไร้ระเบียบให้กล่าวถึงพวกนี้ยังเพิ่มจำนวนทับซ้อนอย่างบ้าคลั่ง เป็นเหตุให้ลำแสงเก่าที่เกิดจากการรวมตัวกันของปราณกระบี่ถูกแสงกระบี่ใหม่เอี่ยมกะเทาะแตกได้อย่างง่ายดายเพียงชั่วพริบตา
ผู้ฝึกตนห้าขอบเขตบนของใบถงทวีป พลังจิตแข็งแกร่งหรืออ่อนด้อยจะอิงตามขอบเขตสูงต่ำของแต่ละคน แรงสั่นสะเทือนบนจิตแห่งมรรคาจะเกิดขึ้นในระดับไม่เท่ากัน ทำให้สัมผัสได้ถึงความผิดปกติอย่างเลือนราง
อริยะปราชญ์ลัทธิขงจื๊อสามท่านที่เฝ้าพิทักษ์ม่านฟ้าของใบถงทวีปทอดสายตามองมาไกลๆ แล้วพลันหัวเราะ เห็นเพียงว่ากลางอากาศเหนือภาคกลางของใบถงทวีปคล้ายกับมีลูกแสงลูกหนึ่งปรากฏขึ้นมา เพียงแต่ไม่รู้ว่าเหตุใดถึงเต็มไปด้วยหนามแหลม ปราณกระบี่อึมครึมน่าสะพรึงกลัว
อาจารย์ผู้เฒ่าท่านหนึ่งที่อยู่ใกล้กับลูกแสงมากที่สุดพูดกลั้วหัวเราะเบาๆ ว่า “หอสยบปีศาจตัวดี เหตุใดถึงกลายเป็น…เม่นตัวหนึ่งไปแล้วเล่า?”
บุญคุณความแค้นส่วนตัวระหว่างผู้ฝึกตนประเภทนี้ จะขัดขวางไปไย
อีกอย่างอาจารย์ผู้เฒ่าไม่วิ่งไปช่วยไกล่เกลี่ยแบบลำเอียงเข้าหาฝ่ายหนึ่งก็ถือว่าไว้หน้าสหายชิงถงผู้นี้มากแล้ว
หลายปีมานี้ที่สงครามใหญ่ปิดฉากลง เนื่องจากไม่รู้ว่าด้วยเหตุใดปรมาจารย์มหาปราชญ์ หลี่เซิ่ง หย่าเซิ่งถึงไม่พูดอะไรสักคำ หอสยบปีศาจแห่งนี้ก็แสร้งทำเป็นหูหนวกเป็นใบ้ไปด้วย ราวกับผีขี้เหนียวที่กำถุงเงินเอาไว้แน่น ไม่ยอมควักเงินจ่ายแม้แต่แดงเดียว เอาแต่นั่งดูดายอยู่เฉยๆ เป็นเหตุให้การเก็บกวาดแผงลอยเละเทะที่ภูเขาสายน้ำย่อยยับ ใจคนแตกฉานซ่านเซ็นของใบถงทวีปได้แต่ให้เจ้าขุนเขา วิญญูชนและนักปราชญ์ของสำนักศึกษาสามแห่งวิ่งวุ่นไปทั่ว เหน็ดเหนื่อยกันจนสายตัวแทบขาด เนื่องจากมิอาจเข้าร่วมกับกิจธุระในโลกมนุษย์คือกฎเหล็กข้อหนึ่งที่หลี่เซิ่งตั้งไว้ให้กับอริยะปราชญ์ผู้มีเทวรูปซึ่งทำหน้าที่นั่งพิทักษ์ม่านฟ้าอย่างพวกเขานานแล้ว ดังนั้นพวกเขาสามคนจึงได้แต่เป็นกังวลเท่านั้น ไม่อาจพูดบ่นแสดงความไม่พอใจต่อหอสยบปีศาจได้แม้แต่ครึ่งคำ
อันที่จริงขัดหูขัดตาอีกฝ่ายมานานหลายปีแล้ว
มิอาจเรียกร้องให้คนอื่นทำตัวเป็นอริยะปราชญ์ได้
อาจารย์ผู้เฒ่าที่เคยเอ่ยชมอิ่นกวานหนุ่มเองกับปากว่า ‘เด็กรุ่นหลังช่างมีมาดสง่างามเหลือเกิน’ ผู้นี้สะบัดชายแขนเสื้อ ปิดบังภาพบรรยากาศผิดปกติแห่งฟ้าดินนั้นเอาไว้
ทำไม เป็นหน้าที่ที่ต้องทำ ใครจะมาหาข้อตำหนิข้าได้?
หอสยบปีศาจแห่งหนึ่งที่ได้รับการแต่งตั้งอย่างถูกต้องจากศาลบุ๋น กับลูกศิษย์ลัทธิขงจื๊อสายของเหวินเซิ่งคนหนึ่ง ถือเป็นคนบ้านเดียวกันที่ปิดประตูตีกันเอง นี่เรียกว่าเรื่องน่าอายไม่ควรเอาไปแพร่งพรายนอกบ้าน
สนามรบแห่งใหม่ในฟ้าดิน จิตหยินของชิงถงกับผู้เฒ่าร่างกำยำที่เป็นจิตหยางกายนอกกายสลายหายวับไปพร้อมกัน กลับคืนสู่ร่างจริงอีกครั้ง
เพราะถึงอย่างไรก็ต้องรับมือกับผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตบินทะยานคนหนึ่ง ชิงถงหรือจะกล้าประมาท
ส่วนร่างจริงของต้นอู๋ถงก็ได้กลายเป็นบุรุษเรือนกายสูงเพรียว มีเส้นแสงมืดสว่างตัดสลับกัน ใบหน้าพร่าเลือน บนศีรษะสวมกวานเต๋าพุดตาน บนร่างสวมเสื้อเกราะใหม่เอี่ยมตัวหนึ่ง ด้านในสวมชุดคลุมอาคมสีทองหนึ่งตัว เท้าสวมรองเท้าสีเขียวมรกต ตรงเอวห้อยแผ่นหยกโบราณเรียบง่ายหนึ่งชิ้น บนแขนสองข้างมีกำไลรัดแขนสีแดงสด สรุปก็คืออะไรที่เอามาสวมได้ก็ล้วนถูกนำมาใช้หมดแล้ว สมบัติอาคมบนภูเขาสารพัดอย่าง การแต่งกายฉูดฉาดสะดุดตา…
ขณะเดียวกันนั้นผู้ฝึกตนใหญ่ขอบเขตบินทะยานที่มีอายุขัยในการฝึกตนยาวนานผู้นี้ก็ไม่ได้อยู่เฉยรอความตาย เท้าย่ำดารา สองมือทำมุทรา เรือนกายประหนึ่งดอกไม้ที่เบ่งบาน
ร่างจำแลงของชิงถงมีมากนับพันร่าง ต่างคนต่างร่ายวิชาอภินิหาร พากันเรียกสมบัติอาคมที่ไม่เหมือนกัน ร่ายคาถาทั้งโจมตีและป้องกันที่แตกต่างกัน
ช่างสมกับคำว่าทักษะมากไม่ทับตัวตายจริงๆ
เพียงแต่ว่าเวทคาถามีมาก ประเภทของคาถาก็คละปนกันยุ่ง ไม่พูดถึงความลี้ลับของมรรคกถาและความสูงของตบะ คาดว่าลำพังเพียงแค่วิธีการที่ชิงถงร่ายใช้ในวันนี้ก็น่าจะเลื่อนเป็นสิบอันดับแรกของไพศาลได้แล้ว
ร่างจำแลงเหล่านี้ของชิงถงมีร้อยกว่าคนที่รับผิดชอบสร้างค่ายกลขึ้นมาชั่วคราว สร้างเป็นค่ายกลขุนเขาสายน้ำ ส่วนที่เหลือซึ่งมีจำนวนมากกว่าเป็นร่างจำแลงของยันต์ เพื่อป้องกันแสงกระบี่ที่ผุดพุ่งออกมาไม่หยุดยั้งเหล่านั้น ก็ถึงกับยอมที่จะให้พินาศวอดวายกันไปทั้งคู่
และผู้ฝึกตนขอบเขตบินทะยานที่บอกว่าตัวเองเป็นยันต์ใหญ่อยู่สองสามชนิดอย่างชิงถง ยันต์ใหญ่ทั้งหลายที่เป็นวิชาก้นกรุก็ได้ถูกเรียกออกมาพร้อมกันด้วย แต่ละชนิดต่างผสานกับมหามรรคาของห้าธาตุ เรียกได้ว่าบรรลุสู่ขั้นสูงสุดของเส้นทางแห่งยันต์
ชุดคลุมอาคมสีแดงสดกำลังข้ามร่องฟ้าดินที่เสี่ยวโม่แหวกไว้ออกมา ประหนึ่งเซียนจากสวรรค์ยุคบรรพกาลที่เดินขึ้นสู่ที่สูง เท้าเหยียบย่างลงบนความว่างเปล่า เดินขึ้นบันไดมาทีละขั้น ค่อยๆ เผยกายช้าๆ
สองมือสอดกันไว้ในชายแขนเสื้อ ดาบสองเล่มทับซ้อนกันไว้ตรงเอว ข้างกายมีกระบี่เย่โหยวที่พุ่งตัวมากลางอากาศด้วยตัวเองติดตามมาด้วย
แต่ชั่วพริบตาชิงถงกลับรู้สึกเหมือนร่างหล่นลงในโพรงน้ำแข็ง เมื่อเทียบกับเสี่ยวโม่ที่ถือกระบี่ขยับประชิดตัว สองฝ่ายสวนผ่านกันไป ชิงถงที่ยืนอยู่ที่เดิมถูกแสงกระบี่โค้งตัดหัวไปแล้ว
ศีรษะลอยกระเด็นขึ้นสูง
บางทีอาจเป็นเพราะเฉินผิงอันไม่ทันส่งเสียงห้ามปรามเสี่ยวโม่ บางทีอาจใช้เสียงในใจพูดคุยแล้ว แต่เสี่ยวโม่เก็บกระบี่ไม่ทัน
บางทีเสี่ยวโม่อาจได้ยินเสียงในใจ ทว่านิสัยเหี้ยมอำมหิตของผู้ฝึกกระบี่เผ่าปีศาจยุคบรรพกาลผู้นี้กลับบังเกิดขึ้นมาแล้ว จึงไม่ยินดีจะหยุดกระบี่
หรืออาจเป็นไปได้ยิ่งกว่าว่า เฉินผิงอันไม่ได้ส่งเสียงเตือน เพราะเขาไม่ยินดีจะเปิดปากตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
คร้านจะเปิดปาก
ใครเล่าจะรู้ได้
กระบี่ยาวที่เกิดจากปณิธานกระบี่ซึ่งรวมตัวกันอยู่ในมือของเสี่ยวโม่เล่มนั้นสลายหายไปด้วยตัวเอง เขาเปลี่ยนมือที่ถือกระบี่ กวาดตามองไปรอบด้าน ยิ้มบางๆ จะดีจะชั่วก็เป็นผู้ฝึกตนขอบเขตบินทะยานคนหนึ่ง ไหนเลยจะถูกสังหารตายคาที่ได้อย่างง่ายดายถึงเพียงนี้ ห่างจากคำว่ากายดับมรรคาสลายอยู่อีกช่วงระยะทางหนึ่ง
แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ง่ายกว่าการพยายามสังหารหย่างจื่อในปีนั้น หนึ่งเพราะขอบเขตบินทะยานของหย่างจื่ออยู่บนยอดเขาสูงยิ่งกว่า อีกทั้งร่างกายของนางเกิดมาก็แข็งแกร่งอยู่แล้ว บวกกับที่โลกมนุษย์ในยุคบรรพกาล อาณาบริเวณกว้างใหญ่ไพศาล และเส้นทางการฝึกตนของหย่างจื่อก็ได้รับเงื่อนไขพิเศษจากสวรรค์ บนร่างแบกรับโชคชะตาน้ำบนมหามรรคาไว้ส่วนหนึ่ง เป็นเหตุให้ทุกครั้งที่เจอกับดินแดนที่มีน้ำ หย่างจื่อจะหนีได้ไวมากเป็นพิเศษ ความเร็วในการหลบหนีเร็วกว่าแสงกระบี่เสียอีก
ทว่าชิงถงผู้นี้กลับตกอยู่ในสภาวะที่วาดพื้นที่เป็นกรงขัง
ศีรษะนั้นสูญสลายด้วยความเร็วที่ตาเปล่ามองเห็นประหนึ่งต้นไม้ที่แห้งเหี่ยวร่วงโรย ก่อนจะกลายเป็นเถ้าธุลีที่กระจายหายไประหว่างฟ้าดิน
ด้านหลังของเสี่ยวโม่ ตำแหน่งที่ร่างจริงของชิงถงอยู่ เสื้อเกราะวิเศษร่วงลงพื้นดังเคร้ง เสียงดังกังวาน ส่วนชุดคลุมอาคมตัวนั้นก็หล่นลงอย่างหม่นหมอง กองทับอยู่บนเสื้อเกราะวิเศษ
ใช้วิธีหลบหนีที่คล้ายกับวิชาอภินิหารจักจั่นลอกคราบ
ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง แค่กิ่งใบเท่านั้นที่ได้รับความเสียหาย ลำต้นยังดีอยู่
แน่นอนว่าความเสียหายบนมหามรรคาของชิงถงกลับเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้
สี่ทิศของฟ้าดินมีเสียงคำรามเดือดดาลประดุจเสียงอสนีบาตดังกึกก้อง “อย่าหวังว่าได้คืบแล้วจะเอาศอก!”
ที่นี่คือหอสยบปีศาจหนึ่งในเก้าหอพิทักษ์เมืองของไพศาล
เจ้าเสี่ยวโม่ก็คือเผ่าปีศาจที่มาจากใต้หล้าเปลี่ยวร้าง!
ทว่าเสี่ยวโม่กลับคลี่ยิ้มเจิดจ้า พริบตาเดียวก็มองไม่เห็นกายธรรมแล้ว เพราะเขาตามเบาะแสเส้นนั้นไปไล่ฆ่าอีกฝ่ายต่อ
กายธรรมที่กลิ่นอายเซียนล่องลอย แสงจันทร์ดอกอ้อไร้ร่องรอยให้ตามหา
ครู่ต่อมา ขอบฟ้าก็มีดวงจันทร์สีดำทะมึนพิลึกพิลั่นอย่างถึงที่สุดลอยขึ้นมา เป็นชิงถงที่ถูกบีบให้เผยร่าง จำต้องร่ายวิชาอภินิหารรักษาชีวิตซึ่งเป็นวิชาก้นกรุอย่างร่างดวงจันทร์ออกมา
ส่วนกายธรรมของเสี่ยวโม่ เมื่อเปรียบเทียบกันแล้วก็เหมือนเมล็ดงากับปากบ่อน้ำ ทว่าบริเวณใกล้เคียงดวงจันทร์กลับมีแสงที่เล็กมากจุดหนึ่งส่องสว่างขึ้นมาก่อน จากนั้นก็พลันกลายเป็นเส้นที่ลากยาวไปในชั่วพริบตา สุดท้ายเส้นยาวแสงกระบี่เส้นนั้นก็เหมือนเจียวหลงตัวมหึมาที่ทะยานร่างขึ้นกลางอากาศ เลื้อยคดเคี้ยวขึ้นไปเหนือดวงจันทร์
นี่คือเวทกระบี่ที่เสี่ยวโม่คิดค้นขึ้นเองหลังจากที่แอบทอตาข่ายดักกินดวงจันทร์ดวงหนึ่งบนวิถีโคจรของตะวันจันทราในปีนั้น เรียกว่าเวทกลืนจันทร์
เพียงแต่เมื่อเทียบกับมรรคกถา ‘กินตะวัน’ ที่สมชื่อจริงแท้แน่นอนของสหายในยุคบรรพกาลที่ได้ครอบครอง ‘เสื้อเกราะเหว่ย’ ผู้นั้นแล้ว เสี่ยวโม่ยอมรับว่าตัวเองยังด้อยกว่าไม่น้อย
——
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!