กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 932
สรุปบท บทที่ 932.1 ข้าคือเจ้าแห่งวิถีบูรพา (บน: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!
อ่านสรุป บทที่ 932.1 ข้าคือเจ้าแห่งวิถีบูรพา (บน จาก กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! โดย Internet
บทที่ บทที่ 932.1 ข้าคือเจ้าแห่งวิถีบูรพา (บน คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายกำลังภายใน กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย Internet อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
แคว้นหวงถิง ในอำเภอเล็กแห่งหนึ่ง อำเภอมีชื่อว่าสุ้ยอัน สุ้ยที่แปลว่าสมปรารถนา อันคือสงบสุขปลอดภัย อยู่ใต้อาณัติของจังหวังเหยียนโจว และจังหวัดเหยียนโจวนี้ก็เป็นสถานที่ที่ได้เปรียบทางการด้านการศึกษา มีจ้วงหยวนและจิ้นซื่อมากที่สุดในแคว้นหวงถิง อำเภอแห่งนี้ไม่มีทางหลวง แต่มีปัญญาชนอยู่มากมาย ก่อนที่เฉินผิงอันจะเข้ามาในอำเภอก็สามารถมองเห็นเจดีย์เหวินชางที่ตั้งอยู่บนยอดเขาเล็กๆ แห่งหนึ่งได้แล้ว
นับแต่โบราณมาสถานที่ที่ขนบธรรมเนียมฝ่ายบุ๋นรุ่งโรจน์ก็มักจะเป็นเช่นนี้ ยังไม่เห็นเมืองก็เห็นเจดีย์เหวินชางก่อนแล้ว
ชิงถงแผ่พลังจิตออกไปตรวจสอบในอำเภอแห่งนี้พักหนึ่ง ดูเหมือนว่าไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ไม่เหมือน หากจะบอกว่าเป็นเพราะ ‘ต่อให้น้ำไม่ลึก แต่เมื่อมีมังกรก็ศักดิ์สิทธิ์’ ทว่าด้วยขอบเขตและสายตาของชิงถง ตามหลักแล้วก็ควรจะมองเบาะแสออกบ้างถึงจะถูก เพียงแต่ว่าลำธารลำคลองโดยรอบอำเภอเหมือนจะไม่มีแม่ย่าลำคลองอยู่แม้แต่คนเดียว อำเภอแห่งหนึ่ง ปราณวิญญาณเบาบางอย่างถึงที่สุด โชคชะตาบู๊ก็ยิ่งเจือจางจนน่าอนาถ สามารถมองข้ามไปได้อย่างสิ้นเชิง ส่วนโชคชะตาบุ๋นกลับมีลางเป็นกลุ่มๆ เป็นเส้นๆ เพียงแต่ว่าไม่เป็นโล้เป็นพาย ส่วนใหญ่คือการสืบทอดที่ทอดยาวมาจากบุญกุศลที่บรรพบุรุษสร้างไว้ มาจากซุ้มประตูหินบางแห่ง รวมไปถึงกรอบป้ายหน้าศาลบรรพชนของพวกที่เป็นคำว่า ‘จิ้นซื่อจี๋ตี้’ เสียมากกว่า ในตระกูลคนยากจนของตรอกเก่าโทรมก็มีอยู่บ้าง ชิงถงยิ่งไม่เข้าใจ หรือว่าตัวเองจะตาไม่ดี มีพวกผู้ฝึกตนใหญ่ขอบเขตยอดเขาหรือไม่ก็พวกอริยะผู้มีคุณธรรมที่ไม่เผยตัวบนโลกมาซ่อนตัวอยู่ที่นี่ จึงจงใจปิดบังความลับสวรรค์ส่วนนี้เอาไว้อย่างนั้นหรือ?
ชิงถงจึงอดไม่ไหวถามว่า “คราวนี้พวกเราจะมาหาใคร?”
เฉินผิงอันยิ้มตอบ “ไม่ได้มาหาใคร แค่แวะมาดูเฉยๆ รอให้เรื่องสำนักเบื้องล่างของใบถงทวีปสิ้นสุดลงแล้ว ข้ากลับไปยังภูเขาลั่วพั่ว ในอนาคตจะมาอยู่ที่นี่เป็นเวลานาน…ก็ไม่ถือว่านานเท่าไร ค่อนข้างคล้ายคลึงกับการขานชื่อเข้าเวรของที่ว่าการมากกว่า ก็คือจะมาเปิดโรงเรียนสอนเด็กเล็กสักแห่ง”
ก่อนหน้านี้เฉินผิงอันยืมใช้มรรคกถาของลู่เฉินชั่วคราวทำให้อยู่ในสถานะของผู้ฝึกตนขอบเขตสิบสี่ ในระหว่างการเดินทางไกลครั้งนั้นเขาก็ได้หมายตาที่แห่งนี้ เดิมทีแคว้นหวงถิงก็อยู่ติดกับอาณาเขตของต้าหลีเก่า ไม่ไกลไม่ใกล้จากภูเขาลั่วพั่ว เขาจึงคิดว่าในอนาคตจะมาเป็นอาจารย์สอนหนังสืออยู่ที่นี่
ชิงถงนึกว่าตัวเองฟังผิดไป “โรงเรียนสอนเด็กเล็ก?! เปิดโรงเรียนสอนหนังสือ เป็นอาจารย์?”
หากจะบอกว่าเฉินผิงอันที่ยังไม่มียศตำแหน่งอยู่ในศาลบุ๋นกำลังจะได้ดูแลหนึ่งในเจ็ดสิบสองสำนักศึกษาของลัทธิขงจื๊อ ทำหน้าที่เป็นเจ้าขุนเขาของสำนักศึกษา หรือถึงขั้นไม่ได้เป็นรองเจ้าขุนเขา ชิงถงก็คงไม่ถึงขั้นตื่นตะลึงถึงเพียงนี้
เฉินผิงอันพยักหน้า “ด้วยความรู้น้อยนิดนี้ของข้า น้ำหมึกมีแค่ครึ่งถัง แน่นอนว่าต้องเป็นได้แค่อาจารย์สอนหนังสือของเด็กเล็กเท่านั้น”
ชิงถงหรือจะเชื่อคำพูดประโยคนี้ของเฉินผิงอัน รีบทำตัวให้กระปรี้กระเปร่าทันใด รู้สึกว่าเมื่อครู่นี้ตอนที่ตนสอดส่ายพลังจิตออกไปสำรวจต้องพลาดร่องรอยอะไรไปเป็นแน่ จึงเป็นเหตุให้หาความมหัศจรรย์ที่แท้จริงของที่แห่งนี้ไม่เจอ ทันใดนั้นอำเภอสุ้ยอันทั้งแห่งก็ถูกดวงจิตเมล็ดงาของชิงถงปกคลุมไว้ภายใน ที่ว่าการ ศาล บ้านเรือน ตรอกซอกซอย ร้านรวงทั้งหลาย แม้แต่ก้นบ่อน้ำเก่าๆ ก็ยังไม่ปล่อยผ่าน เพียงแต่ว่ายังคงหาอะไรไม่เจอ เพียงไม่กี่ชั่วพริบตาผ่านไป ชิงถงยังไม่ถอดใจ ไล่ตรวจตราภูเขาและกระแสน้ำไหลทั้งหลายนอกอำเภอไปอีกรอบ มองดูเส้นทางไปมาของภูเขาและธารน้ำอย่างละเอียด สุดท้ายก็เก็บพลังจิตกลับมา ถามหยั่งเชิงว่า “เจ้าหมายตาตัวอ่อนผู้ฝึกตนคนใดที่อนาคตยาวไกลไร้ขีดจำกัดไว้หรือ?”
เฉินผิงอันเอ่ยสัพยอก “หากเจ้าอยู่กับศิษย์พี่ชุยของข้าจะต้องได้ดิบได้ดีมากแน่นอน”
ชิงถงฟังความนัยในประโยคนี้ออก คือกำลังบอกว่าหากไม่มีผลประโยชน์ตนก็ไม่ยอมตื่นเช้าสินะ
เฉินผิงอันสอดสองมือไว้ในชายแขนเสื้อ พาชิงถงเดินเท้าเข้าไปในอำเภอ ทั้งสองฝ่ายเหมือนเดินเข้ามาในดินแดนไร้ผู้คน
บนถนนมีผู้คนสัญจรกันขวักไขว่ เพราะเป็นวันสิ้นปี ต่อให้ร้านที่อยู่สองข้างทางต่างปิดหมด แต่กระนั้นก็ยังคึกคักจอแจ
เฉินผิงอันกล่าว “ก่อนหน้านี้ผ่านมายังที่แห่งนี้ เคยได้เปิดอ่านอักขรานุกรมของที่ว่าการอำเภออยู่หลายเล่ม ร้อยกว่าปีแล้วที่ไม่มีจิ้นซื่อปรากฎตัว เหมือนเป็นปีแห้งแล้งที่ได้ผลเก็บเกี่ยวมาน้อย”
ชิงถงถึงนึกขึ้นได้ว่าในม้วนภาพมายาสิบสองภาพนั้น อิ่นกวานหนุ่มที่มาจากสายเหวินเซิ่งผู้นี้ เห็นได้ชัดว่าคุ้นเคยกับระบบของการสอบเคอจวี่อย่างมาก
หรือคิดจะปิดบังชื่อแซ่มาเป็นอาจารย์อยู่ที่นี่ วันๆ คลุกคลีตีโมงอยู่กับเด็กน้อยสวมกางเกงเปิดก้น ขี้มูกไหลย้อยจริงๆ?
เจ้าสำนักของสำนักสองแห่งผู้ยิ่งใหญ่ ลูกศิษย์ปิดสำนักของสายเหวินเซิ่ง คิดจะเสียเวลาหลายปีหรืออาจถึงขั้นหลายสิบปีเพียงเพื่ออบรมปลูกฝังนายท่านจิ้นซื่อคนหนึ่งอย่างนั้นหรือ?
เฉินผิงอันพูดกับตัวเองว่า “นามแฝงคิดไว้เรียบร้อยแล้ว ให้ชื่อว่าโต้วอี้”
ชิงถงถาม “คือคำว่าอี้จากในประโยค ‘ชาวประชามีธัญพืช ใต้หล้าก็สงบสุข’ ของบทอี้จี้น่ะหรือ?”
เฉินผิงอันคล้ายจะประหลาดใจอยู่บ้าง ร้องเอ๊ะหนึ่งที “คิดไม่ถึงว่าความรู้ของสหายชิงถงก็ไม่ตื้นเขินเหมือนกัน”
ชิงถงมุมปากกระตุก “อิ่นกวานชมเกินไปแล้ว”
เฉินผิงอันกล่าว “เกินหรือไม่เกินไม่รู้ แต่คำชมนี้เป็นของจริง”
พอชิงถงคิดถึงประโยค ‘ล้วนสำคัญ’ ที่อิ่นกวานหนุ่มเอ่ยกับเฉินเจินหรงที่ชายฝั่งของชีหลี่หลงก่อนหน้านี้ก็ปลอบใจตัวเองว่า เทียบกับบนไม่พอ เทียบกับล่างมากเหลือแหล่
ชิงถงถามยิ้ม “หากใต้เท้าอิ่นกวานลงแรงกับการสอบเคอจวี่ จะสามารถสอบติดอันดับหนึ่งสามครั้งรวดเลยหรือไม่?”
เฉินผิงอันครุ่นคิดแล้วเอ่ยว่า “สอบติดสามครั้งรวด? เรื่องที่แม้แต่จะคิดก็ไม่ต้องคิด หากว่าอยู่ในราชวงศ์ต้าหลี อย่าว่าแต่สามอันดับของขั้นที่หนึ่งเลย ข้าคิดจะสอบติดเป็นจิ้นซื่อขั้นสองก็ยังยาก แต่หากจะพูดถึงแคว้นหวงถิง ช่วยช่วงชิงกรอบป้ายจิ้นซื่อจี๋ตี้แผ่นหนึ่งกลับมาให้อำเภอสุ้ยอันกลับยังพอจะมีหวังอยู่มาก ไม่แน่เสมอไปว่าวิชาความรู้ของข้าสูงส่ง ก็แค่ว่าในเรื่องของการเขียนบทความ ยิ่งเป็นแคว้นเล็กก็ยิ่งมีเคล็ดลับมากมาย ยิ่งมีทางลัดให้เดิน รูปแบบตัวอักษรบนกระดาษข้อสอบมีการแบ่งปลีกย่อยไปอีก สามารถเขียนตามแนวทางความรู้ของพวกอาจารย์ที่คุมห้องสอบและอาจารย์ผู้ตรวจข้อสอบได้ เอาเป็นว่าสามารถเขียนตามความชื่นชอบของพวกเขาได้ก็แล้วกัน”
ชิงถงเอ่ย “ได้ยินมาว่าในบรรดาลูกศิษย์ผู้สืบทอดของเจ้ามีเมล็ดพันธ์บัณฑิตนามว่าเฉาฉิงหล่างอยู่คนหนึ่งที่เคยสอบติดเป็นปั้งเหยี่ยนของราชสำนักต้าหลี?”
หากรู้จักพูดแบบนี้แต่แรก ข้าก็คงเลี้ยงเหล้าผู้อาวุโสชิงถงไปนานแล้ว
เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “ขอเสริมสักหน่อย นอกจากเป็นปั้งเหยียนในการสอบหน้าพระที่นั่งแล้ว ก่อนหน้านั้นเฉาฉิงหล่างยังเป็นฮุ่ยหยวนของการสอบรอบฤดูใบไม้ผลิในเมืองหลวงด้วย ดังนั้นถึงได้บอกว่าสายตาของฮ่องเต้ซ่งเหอช่างธรรมดาเสียเหลือเกิน”
หากว่าเลือกเฉาฉิงหล่างเป็นจ้วงหยวน คราวก่อนที่พบเจอกันในงานเลี้ยงแต่งงานที่เมืองหลวง ต่อให้ตนไม่ตอบตกลงกับเรื่องนั้น แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็จะลุกขึ้นยืนต้อนรับ
พูดถึงแค่สำนักศึกษาชุนซานในภายหลัง เฉินผิงอันคุยเล่นกับอาจารย์เรื่องนี้ก็มีคำกล่าวที่แทบไม่ต่างกันไม่ใช่หรือ? คนผู้หนึ่งเพื่อลูกศิษย์ คนผู้หนึ่งเพื่อลูกศิษย์ของลูกศิษย์ ต่างก็ช่วยพูดทวงความเป็นธรรให้แก่เขา
พาชิงถงเดินทะลุถนนตรอกซอกซอยไปด้วยความคุ้นเคยตลอดทาง ระหว่างนั้นอยู่ดีๆ เฉินผิงอันก็เอ่ยถามเรื่องหนึ่งว่า “ก่อนหน้านี้ตอนอยู่ในร้านเหล้า ดูเหมือนว่าเจ้าจะพูดคุยกับหย่างจื่อเรื่องของเสี่ยวโม่ ทั้งยังคุยกันอย่างอารมณ์ดีด้วย? มี…เรื่องราวในอดีตกันหรือ?”
ชิงถงส่ายหน้า “ไม่มี! ไม่มีเด็ดขาดเลย!”
ท่าทางร้อนตัวอย่างเห็นได้ชัด
เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “ไหนลองเล่ามาสิ ข้ารับรองว่าจะไม่เอาไปบอกเสี่ยวโม่”
เฉินผิงอันนวดคลึงปลายคาง จุ๊ปากพูด “คิดไม่ถึงว่าเสี่ยวโม่ของพวกเราก็จะมีเรื่องราวเช่นนี้อยู่ด้วย”
แคว้นหวงถิงแห่งนี้ ในอาณาเขตของแคว้นมีแม่น้ำหันสือ แม่น้ำอวี้เจียงและแม่น้ำป๋ายกู่ และยังมีลำคลองเถี่ยเชวี่ยนที่เป็นตอนบนของแม่น้ำป๋ายกู่ ล้วนเป็นแม่น้ำที่ได้รับการแต่งตั้งซึ่งอยู่ในอันดับต้นๆ
ในฐานะหนึ่งในแคว้นใต้อาณัติของราชวงศ์ต้าหลี ได้ครอบครองโชคชะตาน้ำมากมายขนาดนี้ก็ถือว่าบรรพบุรุษสะสมบุญกุศลมาไว้มากแล้ว เพราะถึงอย่างไรก็ได้สืบทอด ‘กิจการบรรพบุรุษ’ ส่วนหนึ่งจากแคว้นเสินสุ่ยในอดีต
บรรพบุรุษบุกเบิกภูเขาของจวนจื่อหยาง ผู้ฝึกตนหญิงอู๋อี้กลับมาจากเดินทางไกล นั่งโดยสารเรือข้ามฟากส่วนตัวที่ลักษณะเป็นเรือหอเรือนหลากสีลำหนึ่ง กลับมายังอาณาเขตบ้านตน ตอนที่ผ่านลำคลองเถี่ยเชวี่ยน อู๋อี้พลิ้วกายลงจากเรือ โบกชายแขนเสื้อหนึ่งครั้ง เปลี่ยนสาวใช้หลายสิบคนที่อยู่บนเรือให้เป็นยันต์คนกระดาษก่อน จากนั้นทำมุทราเงียบๆ เปลี่ยนเรือสามชั้นที่แกะสลักงดงามให้กลายเป็นเรือน้อยจากแกนไม้ท้อแกะสลักลำหนึ่ง เก็บใส่ไว้ในชายแขนเสื้อพร้อมกับยันต์
ศาลเทพลำคลองของแม่น้ำเถี่ยเชวี่ยนมีชื่อว่าศาลจีเซียง ในศาลตั้งบูชาเทวรูปลงสีองค์หนึ่งที่มีลักษณะเป็นขุนนางบุ๋นวัยชราคล้ายลูกศิษย์ลัทธิขงจื๊อ เมื่อสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายมรรคาอันเข้มข้นของบรรพจารย์บุกเบิกภูเขาของจวนจื่อหยาง บนเทวรูปก็มีแสงสีทองเปล่งประกาย ไอน้ำแผ่อบอวล ผู้เฒ่าร่างสูงผอมคนหนึ่งเดินออกมา เขาก็คือเทพลำคลองของที่แห่งนี้ พริบตาเดียวก็พลิ้วกายออกจากศาลไปไกลร้อยกว่าลี้ เห็นสตรีร่างสูงโปร่งที่คิ้วตาเย็นชาบนชายฝั่ง ผู้เฒ่ารีบประสานมือโค้งกายก้มตัวคารวะต่ำสุดด้วยพิธีการใหญ่ ตะเบ็งเสียงดังลั่นว่า “เกาเหนียงเทพน้อยแห่งลำคลองเถี่ยเชวี่ยนขอต้อนรับต้งหลิงหยวนจวิน!”
ความจริงใจเพียงพอหรือไม่ก็ต้องดูว่าเสียงดังพอหรือไม่
แม้ว่าเขาจะเป็นเทพลำคลองที่ได้รับการแต่งตั้งอย่างถูกต้องจากราชสำนักแคว้นหวงถิง แต่ในความเป็นจริงแล้วกลับอยู่ใต้อาณัติของจวนจื่อหยาง ศาลเทพลำคลองแห่งนี้จึงค่อนข้างคล้ายคลึงกับ ‘ศาลประจำบ้าน’ แล้ว
อู๋อี้คือบุตรสาวคนโตของเจียวเฒ่าเฉิงหลงโจว มีฉายาว่าต้งหลิง ทั้งยังเป็นบรรพจารย์บุกเบิกภูเขาของจวนจื่อหยาง เนื่องจากเป็นผู้ฝึกตนหญิง เชี่ยวชาญวิชาคาถาจึงถูกเรียกขานอย่างให้ความเคารพว่าต้งหลิงหยวนจวิน
แน่นอนว่าเป็นการล้ำเส้นอย่างหนึ่ง ยศหยวนจวินนี้ไม่ใช่ว่าผู้ฝึกตนหญิงคนใดจะสวมไว้บนศีรษะก็ได้ แต่ในใต้หล้าไพศาลแห่งนี้ ขอแค่ไม่ใช่นักพรตหญิงลัทธิเต๋าและสิ่งศักดิ์สิทธิ์แห่งขุนเขาสายน้ำ ทางฝั่งศาลบุ๋นก็จะไม่ถือสามากนัก ข้อนี้ค่อนข้างคล้ายคลึงกับศาลเถื่อนที่ราชสำนักในท้องถิ่นของแต่ละแคว้นพยายามห้ามปรามแต่ก็ห้ามไม่ไหว แต่หากว่าอยู่ในใต้หล้ามืดสลัวที่ระบบพิธีการของลัทธิเต๋ายึดถือกันอย่างเคร่งครัดแล้ว หากไม่ใช่นักพรตหญิงห้าขอบเขตบนจะไม่อาจได้รับยศหยวนจวินเด็ดขาด นี่เป็นกฎเหล็กที่เจ้าลัทธิใหญ่ตั้งไว้
เมื่อก่อนอู๋อี้ลำพองใจกับคำเรียกขานอย่างเคารพนับถือว่า ‘ต้งหลิงหยวนจวิน’ นี้มาโดยตลอด ไม่เคยรู้สึกว่าเป็นการเสียมารยาทอะไร คนนอกอย่างมากก็แค่เรียกมาก่อนล่วงหน้าหลายร้อยปีเท่านั้น ถึงอย่างไรสักวันหนึ่งตนก็ต้องได้ตำแหน่งหยวนจวินมาครองอย่างถูกต้องชอบธรรม
ทว่าวันนี้อู๋อี้กลับขมวดคิ้วมุ่น เอ่ยตำหนิว่า “หยวนจวินอะไรกัน ไม่เข้าใจกฎระเบียบบ้างเลยหรือไร”
เทพลำคลองเถี่ยเชวี่ยนรีบเปลี่ยนคำพูดใหม่ทันที “เทพน้อยคารวะบรรพจารย์ต้งหลิง!”
การที่อู๋อี้เปลี่ยนนิสัย แน่นอนว่าเป็นคำสั่งที่ได้มาจากบิดา เฉิงหลงโจวสั่งนางว่าอยู่ในบ้านเกิดต้องเคารพกฎระเบียบให้มากหน่อย วางมาดที่ไร้สาระว่างเปล่านั้นลงซะ ไม่อย่างนั้นหากวันใดเขารู้เข้า และทำให้เขาได้คำประเมินที่ไม่ดีจากเว่ยซานจวินแห่งขุนเขาเหนือและกรมพิธีการต้าหลี ก็จะให้นางไปปิดประตูอ่านตำราอยู่ที่สำนักศึกษาต้าฝูนานร้อยปี หลีกเลี่ยงไม่ให้คนนอกตำหนิว่าเขาเฉิงหลงโจวสอนบุตรได้ไม่ดี
ก่อนหน้านี้ไม่นานอู๋อี้เพิ่งจะนั่งเรือข้ามฟากของตระกูลฝูนครมังกรเฒ่าข้ามมหาสมุทรไปเยือนใบถงทวีปเพื่อพบบิดามารอบหนึ่ง ถือว่าเป็นการแสดงความยินดีที่บิดาได้เลื่อนตำแหน่งสูง แน่นอนว่าอู๋อี้ไม่กล้าไปมือเปล่า ได้เอาสมบัติในคลังลับของจวนจื่อหยางเกินครึ่งไปมอบเป็นของขวัญแสดงความยินดีด้วย น้องชายที่เนื่องจากเป็นเทพวารีแม่น้ำหันสือ มิอาจออกจากอาณาเขตได้โดยพลการ ยิ่งมิอาจเดินทางไกลข้ามทวีปได้ จึงได้แต่ให้พี่สาวอย่างอู๋อี้นำของขวัญไปมอบให้แ
เฉิงหลงโจวผู้เป็นบิดาได้เลื่อนขั้นจากรองเจ้าขุนเขาสำนักศึกษาหลินลู่ภูเขาพีอวิ๋นมาเป็นเจ้าขุนเขาสำนักศึกษาต้าฝูแห่งใบถงทวีปหนึ่งในเจ็ดสิบสองสำนักศึกษาลัทธิขงจื๊อ
อันที่จริงสำหรับพี่น้องทั้งสองแล้ว ข้อดีเพียงหนึ่งเดียวของเรื่องนี้ก็คือพวกเขาไม่ต้องกังวลว่าวันใดตัวเองจะถูกบิดาจับกินเป็นอาหารบำรุงกำลังอีก
——
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!