กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 934
สรุปบท บทที่ 934.3 ข้าคือเจ้าแห่งวิถีบูรพา (สาม): กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!
สรุปตอน บทที่ 934.3 ข้าคือเจ้าแห่งวิถีบูรพา (สาม) – จากเรื่อง กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! โดย Internet
ตอน บทที่ 934.3 ข้าคือเจ้าแห่งวิถีบูรพา (สาม) ของนิยายกำลังภายในเรื่องดัง กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! โดยนักเขียน Internet เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
ต่อมาผู้เฒ่าก็สะบัดชายแขนเสื้อ เอาสองมือไพล่หลัง ยิ้มตาหยีเอ่ยว่า “เสียดายหรือไม่?”
ชิงถงไม่รู้ว่าเฉินผิงอันเสียดายหรือไม่ แต่ตนกลับรู้สึกเสียดายแทนเขาอย่างมาก
คุณความชอบใหญ่เท่าฟ้าดินเช่นนี้ แทบจะเติมน้ำหมึกเข้มๆ ลงบนสมุดคุณความชอบของศาลบุ๋นได้หน้าหนึ่งเต็มๆ เลย!
เอาไปทำการค้ากับสิ่งศักดิ์สิทธิ์แห่งภูเขาสายน้ำได้อีกกี่มากน้อย?
เฉินผิงอันตีหน้าเคร่งเอ่ยว่า “ยังดี”
ผู้เฒ่ายิ้มกล่าว “การค้าสำเร็จ ถ้าอย่างนั้นคงไม่ส่งแขกแล้ว”
เฉินผิงอันพลันเอ่ยว่า “ผู้อาวุโสอย่าลืมเอาคุณความชอบครึ่งหนึ่งส่งต่อไปให้นครบินทะยานของใต้หล้าห้าสีด้วย ข้าแค่ผสานมรรคากับกำแพงเมืองปราณกระบี่ครึ่งหนึ่ง กำแพงเมืองปราณกระบี่อีกครึ่งหนึ่งกลับไม่ได้เป็นของข้า”
“สมเหตุสมผลดีแล้ว”
กระทั่งบัดนี้ผู้เฒ่าถึงได้มีสีหน้าอ่อนโยนเมตตาขึ้นกว่าเดิม ไม่ปกปิดแววตาชื่นชมของตัวเองแม้แต่น้อย “ไม่เสียแรงที่เป็นศิษย์น้องเล็กของชุยฉานและฉีจิ้งชุน”
ชิงถงมีสีหน้าอึ้งค้างไปอีกรอบ
ทั้งสองคนคุยกันไม่รู้สึกเปลืองแรง แต่ข้าที่เป็นคนฟังอยู่ด้านข้างกลับรู้สึกเหนื่อยใจมากนะ
ผู้เฒ่าถึงกับสะบัดชายแขนเสื้อ ประสานมือคารวะคนหนุ่ม
เฉินผิงอันจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ประสานมือคารวะผู้เฒ่ากลับคืน
เฉินผิงอัน มาเยือนวันที่ห้าเดือนห้า
ส่วนผู้เฒ่าคนนี้ กลับจากไปวันที่ห้าเดือนห้า
ทั้งสองฝ่ายพบเจอกันที่ทะเลสาบซูเจี่ยน
แผ่นหลังของอาจารย์และเหล่าปราชญ์ผู้ล่วงลับค่อยๆ เดินห่างไปไกลบนเส้นทาง
ทว่าคนผู้หนึ่งที่เคยมองเงาหลังของคนเหล่านั้นก็จะต้องกลายมาเป็นเงาหลังให้กับคนที่อายุน้อยกว่าได้มองดูเช่นเดียวกัน
หลังจากผู้เฒ่ายืดตัวขึ้นแล้วก็ตบไหล่เฉินผิงอัน สีหน้าอ่อนโยนเหมือนผู้ใหญ่ในตระกูลที่มองผู้เยาว์ที่ได้ดิบได้ดีของตัวเอง เอ่ยเสียงเบาว่า “ได้รับการสั่งสอนอบรมที่ดี”
เฉินผิงอันยืดเอวขึ้นตรง ริมฝีปากขยับน้อยๆ แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ว่าดวงตาเป็นประกาย พยักหน้ารับเงียบๆ
ทางฝั่งของต้นอู๋ถง
เฉินผิงอันที่นั่งขัดสมาธิลืมตาขึ้น พรูลมหายใจยาวเหยียด
เสี่ยวโม่รีบเก็บกายธรรมล่องลอยที่มีปราณกระบี่อึมครึมน่าสะพรึงกลัวลงไปทันที ถามเสียงเบาว่า “คุณชาย สบายดีใช่ไหม?”
เฉินผิงอันพยักหน้ายิ้มรับ “ถือว่าราบรื่นมากแล้ว”
ศิษย์พี่ชุยฉานเคย ‘ยืมตัวอักษร’ จากคนอื่น
หนึ่งในนั้นคือคำว่า ‘ภูเขา’ ตอนอยู่สวนกงเต๋ออาจารย์บอกว่านั่นคือตัวอักษรแห่งชะตาชีวิตของผู้อำนวยการใหญ่สถานศึกษาหลี่จี้
ถ้าอย่างนั้นอักษรคำว่า ‘น้ำ’ อยู่ที่ไหน?
แม้ว่าอาจารย์จะไม่เคยพูดถึง แต่เฉินผิงอันกลับเดาได้นานแล้ว
แน่นอนว่าต้องเป็นผู้อาวุโสที่สถานประกอบพิธีกรรมอยู่ที่ทะเลสาบซูเจี่ยน เคยเขียนบท ‘เวิ่นเทียน’ (ถามฟ้า) ผู้นี้แล้ว
ดังนั้น ‘ธูปใจ’ ของผู้อาวุโสท่านนั้นจะเป็นธูปน้ำดอกหนึ่งที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดในฟ้าดิน
อันที่จริงผู้อาวุโสและผู้เยาว์ต่างก็รู้กันดีอยู่แก่ใจโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยเป็นคำพูด
เพียงแต่ว่าเรื่องแบบนี้ไม่จำเป็นต้องบอกชิงถง
ชิงถงรีบเก็บจิตหยางกายนอกกายมาทันที หลังจากกลับคืนสู่ร่างจริงแล้วก็ยืดแขนบิดขี้เกียจ “คุณความชอบครบสมบูรณ์ ในที่สุดก็ปิดงานได้แล้ว!”
เฉินผิงอันยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “ยังไม่จบเรื่องเลยนะ”
ชิงถงนอนหงายทิ้งตัวไปด้านหลัง อันที่จริงก็ได้เตรียมใจมาก่อนแล้ว ภูเขาสายน้ำต้องแอบอิงกัน
ไม่มีเหตุผลที่เฉินผิงอันจะทำการค้ากับแค่เทพวารี ยังมีเทพภูเขาอีกนะ
ชิงถงมองฟ้าอย่างเหม่อลอย สายตาฉายแววไม่พอใจ ร้องโอดครวญว่า “อย่างเจ้านี่เรียกว่าถ้าไม่ทำก็ไม่ทำ พอได้ทำก็ทำถึงที่สุดโดยไม่ยอมฟังอีร้าค่าอีรมหรือไม่?”
เฉินผิงอันลุกขึ้นยืน สิบนิ้วสอดประสาน ยืดเส้นยืดสาย เอ่ยว่า “พวกเราสามารถพักผ่อนกันก่อนสักครู่หนึ่งได้”
อยู่ว่างๆ ไม่มีอะไรทำ เฉินผิงอันก็เดินถอยหลังโดยหันหน้าเข้าหาต้นอู๋ถง
ดวงจันทร์ห้อยแขวนอยู่บนกิ่งต้นอู๋ถง ลมพัดต้นไม้โบราณฟ้าครามฝนตก แสงจันทร์สาดส่องบนทะเลทรายราบเรียบ ค่ำคืนฤดูร้อนน้ำค้างเกล็ดหิมะแข็ง
เสี่ยวโม่เห็นว่าคุณชายของตนอารมณ์ไม่เลวก็มีสีหน้าดีๆ ให้ชิงถงได้เห็นบ้าง
เฉินผิงอันเดินก้าวถอยหลังอย่างเนิบช้า ยิ้มเอ่ยว่า “ก่อนหน้านี้เจอหย่างจื่อ ได้ยินมาเรื่องหนึ่ง นางบอกว่าป๋ายจิ่งที่มีฉายามากมายผู้นั้นชอบเจ้า”
เห็นแก่ที่ชิงถงพูดจาทวงความเป็นธรรมให้ตอนอยู่ในป๋ายอวี้จิงจำลอง เฉินผิงอันก็จะไม่ทำตัวขี้ฟ้องแล้ว
เสี่ยวโม่เขินอาย พลันรู้สึกหัวโตเท่ากระด้ง ใบหน้าเต็มไปด้วยสีหน้าของคนที่ไม่อยากหวนนึกถึงเรื่องราวในอดีต
เฉินผิงอันสอดสองมือไว้ในชายแขนเสื้อ เอ่ยสัพยอกว่า “มีอะไรให้ต้องลำบากใจกัน ไม่สู้เอาอย่างพวกพ่อครัวเฒ่า เซียนกระบี่ใหญ่หมี่ โจวอันดับหนึ่งให้มาก”
เสี่ยวโม่ส่ายหน้า “อาจารย์จูเคยบอกว่ามีเพียงคนรักเดียวใจเดียวเท่านั้นที่มีเสน่ห์ที่สุด พูดคำเดียวก็ปลุกให้คนในฝันตื่นขึ้นมาได้ ดังนั้นสำหรับเรื่องความรักชายหญิงแล้ว เอาอย่างใครก็ไม่สู้เอาอย่างคุณชาย”
ชิงถงพลันเกิดการตระหนักรู้อย่างหนึ่ง หรือว่านี่ก็คือขนบธรรมเนียมของภูเขาลั่วพั่ว?
เฉินผิงอันเอ่ยเสียงเบา “ทุกเรื่องล้วนต้องวางแผนจากในจุดที่เลวร้ายที่สุดเสมอ ต้องค่อยๆ คิดอย่างรอบคอบรัดกุม ไตร่ตรองให้ถี่ถ้วน ส่วนทุกอย่างต่อจากนั้นล้วนสามารถมองเป็นเรื่องที่เปลี่ยนแปลงให้ดีขึ้นทีละเล็กทีละน้อยได้”
ชิงถงใคร่ครวญอย่างละเอียดอยู่พักหนึ่ง “ดูเหมือนว่าจะมีเหตุผลอยู่บ้าง”
ตรงราวระเบียง
หลวี่เหยียนเอ่ยว่า “ดูเหมือนสหายชิงถงจะยังมึนงงไม่เข้าใจอยู่ดีว่า เดิมทีนี่ก็คือการปกป้องมรรคาและถ่ายทอดมรรคาที่ได้แต่ปรารถนามิอาจได้มาครอบครองครั้งหนึ่ง”
ปรมาจารย์มหาปราชญ์พยักหน้ายิ้มเอ่ย “ก็ต้องดูว่าเมื่อไหร่ที่สหายชิงถงของพวกเราผู้นี้ความโชคดีจะมาเยือนทำให้สติปัญญาได้เปิดกว้างแล้ว”
หลวี่เหยียนถาม “คุณความชอบที่กระจายออกไปในป๋ายอวี้จิงจำลอง มีจำนวนไม่น้อย หลังจบเรื่องทางฝั่งศาลบุ๋นจะไม่…?”
ปรมาจารย์มหาปราชญ์ส่ายหน้า “แน่นอนว่าไม่มีทางชดเชยอะไรให้เฉินผิงอันเพิ่มเติม ประโยคที่ว่า ‘กินข้าวร่วมโต๊ะ ต่างคนต่างถือถ้วย’ ของโจวจื่อ คำพูดไม่น่าฟัง แต่เหตุผลกลับถูกต้อง”
หลวี่เหยียนพยักหน้า ถึงอย่างไรเฉินผิงอันก็เป็นลูกศิษย์ลัทธิขงจื๊อตามระบบสายบุ๋นที่ถูกต้อง การใช้จิตเดินทางในความฝันครั้งนี้ บอกว่าเป็นการทำการค้า แต่อันที่จริงยังเป็นการกระทำของบัณฑิต
อาจารย์ผู้เฒ่าเรือนกายสูงใหญ่ท่านนี้ลูบหนวดยิ้มบางๆ “คนที่เข้าใจข้ารู้ความกังวลในใจข้า คนที่ไม่เข้าใจข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าข้าต้องการอะไร”
หลวี่เหยียนพลันเอ่ยว่า “หากผินเต้าจำไม่ผิด ทุกวันนี้เฉินผิงอันยังไม่ได้เป็นแม้กระทั่งนักปราชญ์กระมัง? เหวินเซิ่งไม่ได้พูดอะไรบ้างหรือ?”
ปรมาจารย์มหาปราชญ์หัวเราะเสียงดัง “เรื่องของการปกป้องคนกันเอง ในศาลบุ๋นไม่มีใครเชี่ยวชาญเท่าซิ่วไฉเฒ่าอีกแล้ว คอยดูเถอะ ต้องมีวันที่ซิ่วไฉเฒ่าอดรนทนไม่ไหวแน่ ถึงเวลานั้นก็จะวางท่าว่าตัวเองเตือนปากเปียกปากแฉะด้วยความหวังดี ยกเอาหลักการเหตุผลออกมาเป็นกระบุงโกย คนอื่นจะเถียงก็เถียงไม่ชนะ ฟังแล้วรำคาญหูไม่น้อย แต่ไม่ฟังก็ไม่ได้อีก”
หลวี่เหยียนยิ้มอย่างเข้าใจ “น่าเสียดายที่ไม่เคยไปฟังการประชุมที่ศาลบุ๋น”
ปรมาจารย์มหาปราชญ์เอ่ย “เรื่องนี้ง่ายเลย ข้าจะแจ้งให้หลี่เซิ่งทราบสักคำ จะจัดให้สหายฉุนหยางนั่งอยู่ข้างซิ่วไฉเฒ่าเลย เป็นอย่างไร?”
หลวี่เหยียนส่ายหน้า “อย่าดีกว่า”
เฉินผิงอันหยุดเดิน เดินก้าวเดียวกลับมาที่เดิม นั่งกลับลงไปอีกครั้ง เอ่ยว่า “ออกเดินทางกันต่อ”
ชิงถงถอนหายใจ “ช่างมีชะตากรรมที่ต้องเหน็ดเหนื่อยจริงๆ”
เสี่ยวโม่ยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “สหายชิงถงพูดว่าอะไรนะ? ข้าได้ยินไม่ชัด พูดอีกรอบสิ”
ชิงถงสีหน้าแข็งทื่อ “ไม่มีอะไร”
เฉินผิงอันหลับตาลง สองมือวางทับซ้อนกันไว้ตรงหน้าท้อง
เชิญทุกท่านเข้าสู่ความฝันอีกครั้ง
ขอยืมหมื่นขุนเขาหนาหนักจากท่านทั้งหลาย
ความคิดล่องลอย หกประสาทข้ามผ่านลำน้ำมหาสมุทร ผูกความคิดนึกถึงมหาบรรพต ข้าคือเจ้าแห่งวิถีบูรพา
——
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!