กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 936
สรุปบท บทที่ 936.4 ข้าคือเจ้าแห่งวิถีบูรพา (ห้า): กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!
อ่านสรุป บทที่ 936.4 ข้าคือเจ้าแห่งวิถีบูรพา (ห้า) จาก กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! โดย Internet
บทที่ บทที่ 936.4 ข้าคือเจ้าแห่งวิถีบูรพา (ห้า) คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายกำลังภายใน กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย Internet อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
เถ้าแก่ผู้เฒ่าส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม เพราะสวี่เจี่ยเป็นเพื่อนกับเฉาสือ จึงไม่ค่อยชอบขี้หน้าเฉินผิงอันมาโดยตลอด
เฟิงจวินก็ยิ่งโคลงศีรษะ มือหนึ่งถือชามเหล้า อีกมือหนึ่งยกขึ้นมาพูดโต้เถียงว่า “คำพูดนี้ผิดถนัด ดูแคลนสหายเฉินเกินไปแล้ว คนคนหนึ่งหิวโหยถึงขีดสุดสามารถกินซาลาเปาไส้เนื้อลูกใหญ่ได้ทีเดียวเก้าลูก คนธรรมดากินซาลาเปา ยิ่งกินยิ่งรู้สึกว่าไม่อร่อย หากกินซาลาลูกแรกแล้วรสชาติยังเหมือนกับซาลาเปาลูกที่เก้า นั่นก็คือผู้ฝึกตนแล้ว ชั่วชีวิตนี้ผินเต้าขึ้นเหนือล่องใต้มาจนทั่ว ท่องไปทั่วใต้หล้า เห็นคนมานับไม่ถ้วน คนอย่างสหายเฉินนี้กลับมีน้อยจนนับนิ้วได้”
ไหวเหลียนเอ่ย “พวกเจ้าสองคนอยากถามก็ถาม ไม่ต้องอ้อมค้อม”
คนผู้หนึ่งจงใจพูดถึงเฉินผิงอัน อีกคนก็รับคำต่อ สืบสาวราวเรื่องกันแล้วก็เพราะสงสัยว่าเหตุใดตนถึงปฏิเสธไม่ให้เฉินผิงอันเดินขึ้นเขานั่นเอง
เฟิงจวินถามอย่างสงสัย “ในเมื่อสหายไหวเหลียนไม่ได้มีความรู้สึกที่ไม่ดีต่ออิ่นกวานหนุ่ม ถึงขั้นที่ว่ายังมีความรู้สึกดีๆ อย่างที่ไม่คิดจะปิดบัง ถ้าอย่างนั้นเหตุใดวันนี้ถึงไม่อนุญาตให้เขาขึ้นเขา แล้วยังทำเรื่องที่เกินความจำเป็นด้วยการจงใจพูดแรงๆ ให้คนเสียใจด้วยเล่า?”
ไหวเหลียนหัวเราะหยัน “ผู้ฝึกกระบี่ไม่ดูขอบเขตของตัวเอง หรือว่าต้องดูที่สถานะ?”
เฟิงจวินแกว่งชามเหล้า “แต่ถึงอย่างไรนี่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่ไม่ให้เขาขึ้นเขากระมัง?”
นอกจากสถานะผู้ฝึกกระบี่แล้ว ถึงอย่างไรเฉินผิงอันก็ยังเป็นผู้ฝึกยุทธขอบเขตปลายทางที่ถามหมัดกับเฉาสือถึงสี่ครั้งด้วย
ไหวเหลียนกล่าว “ให้เหตุผลไปแล้ว จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่พวกเจ้า”
เฟิงจวินพูดด้วยสีหน้าเสียดาย “น่าเสียดายที่บนเรือข่าวสารไม่ว่องไวพอ ไม่อย่างนั้นต่อให้ทุบหม้อขายเหล็ก ผินเต้าก็ต้องสะสมเงินฝนธัญพืชให้ครบหนึ่งเหรียญแล้วลงเดิมพันว่าสหายเฉินต้องชนะเฉาสือให้จงได้”
เกี่ยวกับผู้ฝึกยุทธวัยเดียวกันสองคนอย่างเฉาสือและเฉินผิงอัน ศึกเขียวขาวในสวนกงเต๋อครั้งนั้น ผู้ฝึกตนบนภูเขา ผู้ฝึกยุทธล่างภูเขาพากันวิพากษ์วิจารณ์ถกเถียงกันไม่หยุด
โดยทั่วไปแล้วล้วนเป็นผู้ฝึกตนบนภูเขาที่เลื่อมใสเฉาสือ รู้สึกว่าบนเส้นทางวรยุทธในอนาคต ชีวิตนี้เฉินผิงอันไม่อาจยืนเคียงบ่ากับเฉาสือได้อย่างแท้จริงแล้ว ได้แต่ไล่ตามเขาไปตลอดทางเท่านั้น
เฉาสือจะต้องเป็นอุปสรรคในการเรียนวรยุทธของเฉินผิงอันไปตลอดชีวิต หากโชคดีก็อาจได้รับคำเรียกขานว่า ‘บุคคลอันดับสองในใต้หล้า’
แต่ผู้ฝึกยุทธส่วนใหญ่กลับยอมรับในตัวเฉินผิงอันมากกว่า
มีแค่ทัศนคติเดียวที่คนทั้งบนและล่างภูเขาถือว่ามีความเห็นพ้องต้องกัน
นั่นก็คือไม่พูดถึงระดับความสูงต่ำของวิถีวรยุทธในท้ายที่สุดของเฉาเฉินสองคน พูดถึงแค่ขั้นตอนการเรียนวรยุทธฝึกหมัด
สามารถเอาอย่างเฉินผิงอัน แต่ไม่ต้องเรียนรู้จากเฉาสือ
เฉินผิงอันพาชิงถงออกมาจากทวีปแดนเทพแผ่นดินกลาง หวนกลับไปยังแจกันสมบัติทวีป เดินอยู่บนเส้นทางสันเขาที่มีชื่อว่ายอดเขาเฟินสุ่ย
ชิงถงเอ่ยอย่างไม่อยากเชื่อ “มาเยือนศาลเทพภูเขาแห่งนี้แล้วก็จะปิดงาน สามารถกลับสำนักใบถงได้จริงๆ แล้วหรือ?”
เฉินผิงอันอืมรับหนึ่งที
เหวยเว่ยเหนียงเนียงเทพภูเขาเดินออกมาจากเทวรูปดินเผาในศาล รอกระทั่งได้เห็นเซียนกระบี่หนุ่มที่สวมชุดกว้าตัวยาวสีเขียวสวมรองเท้าผ้า นางก็รู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย
อาจารย์เฉิน เซียนกระบี่เฉิน เจ้าขุนเขาเฉิน ใต้เท้าอิ่นกวาน?
หากเหวยเว่ยจำไม่ผิด นี่เป็นครั้งที่สี่แล้วที่คนแซ่เฉินมาเยือนที่นี่
ไม่ถึงสามสิบปี แต่มาเยือนถึงสี่ครั้ง!
หึ
หรือว่าจะ…
พอความคิดนี้ของนางปรากฏขึ้นมาก็นึกอยากจะตบบ้องหูตัวเองแรงๆ สักที อ่านบันทึกภูเขาสายน้ำเล่มนั้นจนโง่ไปแล้วหรือไร?! หรือว่าลืมภาพฉากที่ได้พบเจอกันครั้งแรกไปแล้ว?
ไม่เคยรักหยกถนอมบุปผา มีแต่จะบดขยี้บุปผาอย่างโหดร้าย
ทุกวันนี้ศาลเทพภูเขาถือว่าได้ร่ำรวยเป็นเศรษฐีแล้ว
เหวยเว่ยจำต้องยอมรับว่าล้วนเป็นสิ่งที่คนตรงหน้ามอบให้ ก่อนหน้านี้เซียนกระบี่เฉินถ่ายทอดวิชาและขั้นตอนการลงมือต่างๆ ให้กับศาลบ้านตน ล้วนได้ผลดีจริงๆ
เฉินผิงอันนั่งอยู่บนม้านั่งตัวยาวที่ทำมาจากหินเขียวด้านนอกศาล ยิ้มเอ่ยว่า “ทุกเรื่องล้วนยากตอนเริ่มต้นเสมอ หนึ่งเรื่องราบรื่นทุกเรื่องก็ล้วนราบรื่น ขอแสดงความยินดีด้วย”
เหวยเว่ยยืนอยู่ด้านใต้ต้นสนเขียว ยิ้มกว้างเอ่ยว่า “หากไม่เป็นเพราะมีกิจธุระมากมาย บวกกับตัวข้าเองเป็นแค่เทพภูเขาตัวเล็กๆ รากฐานไม่มั่นคง ขยับย้ายไปที่อื่นได้ไม่ง่าย ไม่อย่างนั้นป่านนี้ข้าก็คงไปเยือนภูเขาลั่วพั่วเพื่อขอบคุณเซียนกระบี่เฉินด้วยตัวเองแล้ว”
ก่อนหน้านี้ให้สาวใช้ที่รับหน้าที่เป็นเทพผู้ช่วยของศาลทำตามวิธีของเฉินผิงอัน เอาอย่างเทพหญิงในตำราไปเข้าฝัน ท่องขุนเขาสายน้ำพร้อมกับบัณฑิตที่เดินทางไปสอบในเมืองหลวง ล่องลอยดุจเซียนที่จับมือกันเที่ยวชมภูเขาวารี ถูกบัณฑิตที่รูปโฉมค่อนข้างอัปลักษณ์แต่กลับมีความรู้มากผู้นั้นมองเป็นนิมิตหมายอันดีหลังตื่นจากฝัน เป็นเหตุให้มีความมั่นใจเต็มเปี่ยม ตอนอยู่ในสนามสอบของเมืองหลวงความคิดก็พรั่งพรูราวกับน้ำพุได้จริงๆ ยามจรดพู่กันจึงเหมือนมีเทพช่วย
แม้ว่าไม่ได้ติดสามอันดับแรกในขั้นหนึ่งของจิ้นซื่อจี๋ตี้ แต่กลับได้ขั้นสองมา ได้รับขานชื่อในตำหนักทอง ภายหลังยังถึงขั้นเป็นข้อยกเว้นถูกรับเข้าสำนักบัณฑิตฮั่นหลินโดยที่ไม่จำเป็นต้องทดสอบ ได้รับตำแหน่งผู้ตรวจสอบตำรา ระดับขุนนางคือขั้นเจ็ดชั้นโท หากไม่เกิดเรื่องไม่คาดฝัน อีกไม่นานก็จะได้ไปรับหน้าที่เป็นขุนนางหลักของหกกรม หากได้ไปรับตำแหน่งนอกเมืองหลวงก็สามารถเริ่มเดินจากระดับอำเภอของวงการขุนนางขึ้นสูงไปได้ทีละก้าว อีกทั้งว่ากันว่าในการสอบระดับมณฑลที่เมืองหลวง ขุนนางคุมสอบหลักที่ตรวจสอบบทความของในหนึ่งแคว้นมายี่สิบกว่าปี รวมไปถึงขุนนางผู้อ่านข้อสอบทั้งหลายต่างก็เอ่ยชมข้อสอบของคนผู้นี้ไม่ขาดปาก เพียงแต่ว่าการสอบหน้าพระที่นั่งในภายหลังกลับแสดงศักยภาพผิดพลาดไปสักหน่อย ถึงได้ไม่ติดสามอันดับแรกที่จะถูกฮ่องเต้ใช้พู่กันแต้มชาดวาดวงกลมลงบนชื่อ
บัณฑิตผู้สอบติดเคอจวี่ ระหว่างที่ออกจากเมืองหลวงเดินทางกลับบ้านเกิดได้ตรงมาที่ศาลเทพภูเขา จุดธูปโขกหัวคารวะ เขียนตัวอักษรลงบนผนัง พอกลับไปถึงห้องหนังสือของตัวเองยังเขียนบทกวีอีกหนึ่งบท บันทึกไว้ในตำรารวบรวมบทความของตัวเองซึ่งมีไว้บรรยายเรื่องมหัศจรรย์เรื่องนี้โดยเฉพาะ คิดว่าวันหน้าจะออกเป็นหนังสือ
บัณฑิตผู้นั้นรู้สึกเหมือนตัวเองฝันไป เป็นฝันงดงามที่กลายมาเป็นความจริง สำหรับเหวยเว่ยและเทพหญิงผู้รับใช้สองคนแล้ว ไยจะไม่ใช่แบบเดียวกันเล่า
เฉินผิงอันหัวเราะร่าเอ่ยเตือนว่า “วันหน้าอ่านตำราอริยะปราชญ์ให้มาก อ่านตำราเบ็ดเตล็ดพวกนั้นให้น้อยลงหน่อย”
เหวยเว่ยยังไม่รู้ว่า อันที่จริงนี่เป็นครั้งที่ห้าแล้วที่เฉินผิงอันมาที่นี่
เพียงแต่ว่าคราวก่อนเห็นเหวยเว่ยกับข้ารับใช้หญิงที่มีเทวรูปตั้งบูชาอยู่ในศาลสองคน พูดคุยกันถึงบันทึกขุนเขาสายน้ำเล่มนั้น คุยกันอย่างเบิกบานใจ เหนียงเนียงเทพภูเขายังหัวเราะจนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเสื่อ
เฉินผิงอันจึงไม่ได้ปรากฏตัว หลีกเลี่ยงไม่ให้เป็นการทำลายบรรยากาศ
เหวยเว่ยมึนงง เพียงแค่พยักหน้าตอบตกลง
เฉินผิงอันส่ายหน้ายิ้มกล่าว “ไม่ต้องคิดมาก หากว่าในใจเจ้ารู้สึกไม่สบายใจจริงๆ ทุกๆ วันที่สิบห้าก็สามารถจัดงานวัดขึ้นมาครั้งหนึ่งได้ พยายามช่วยเพิ่มควันธูปให้กับวัด”
เหวยเว่ยดวงตาเป็นประกาย “งานวัด?”
เฉินผิงอันกล่าว “เจ้าก็แค่ให้เช่าร้าน เก็บเงินค่าเช่ามาเล็กน้อย เงินค่าเช่าควรให้ถูกหน่อย ไม่ควรแพงเกินไป วันหน้าก็สามารถอาศัยรายรับที่เป็นน้ำสายเล็กไหลยาวเส้นนี้ ค่อยๆ สะสมเงินไปทีละน้อยได้ ถึงเวลานั้นค่อยจ้างช่างที่มีฝีมือล่างภูเขากลุ่มหนึ่งให้มาสร้างโถงอรหันต์ที่วาดภาพสิบหกภาพจริง ภาพสิบแปดอรหันต์เหมือนในม้วนภาพวาดหรือไม่ก็หน้าพัดของล่างภูเขา เมื่อทำเรื่องนี้สำเร็จก็ถือว่าเจ้าได้แก้บนแล้ว แต่ตามความเห็นข้า ทางที่ดีที่สุดควรตั้งบูชาเทวรูปพระอรหันต์ห้าร้อยรูปไว้ในโถงอรหันต์พร้อมกันเลย คนที่เข้ามาในห้องโถงสามารถอิงตามอายุและแปดอักษรชะตาเกิดของตัวเอง เลือกพระอรหันต์มาองค์หนึ่งก่อนแล้วเริ่มนับไปเรื่อยๆ กระทั่งนับไปถึงพระอรหันต์องค์สุดท้ายก็จะได้รับการปกป้องจากพระอรหันต์องค์นั้น”
เหวยเว่ยเบิกตากว้างเอ่ยว่า “แบบนี้ก็ได้ด้วยหรือ?!”
ในคำพูดของเหวยเว่ยเต็มไปด้วยความทึ่ง เจ้าเฉินผิงอันจะเป็นเซียนกระบี่เป็นเจ้าขุนเขาไปทำไม ไปทำการค้าไม่ดีกว่าหรือ
หากว่าข้าเป็นบรรพบุรุษสำนักการค้าจะต้องให้เจ้าไปเป็นผู้ช่วยอันดับสองแน่นอน!
เฉินผิงอันเอ่ยอย่างขำๆ ปนฉุน “ไม่ใช่ว่าข้าพูดจาเหลวไหลเสียหน่อย เดิมทีก็มีข้อพิถีพิถันเช่นนี้อยู่แล้ว”
ก่อนหน้านี้พาเผยเฉียนกับเฉาฉิงหล่างออกเดินทางไกล ระหว่างนั้นเคยเดินทางผ่านวัดแห่งหนึ่ง แล้วก็เคยได้ยินคำกล่าวเช่นนี้ในวัดใหญ่แห่งนั้นจริงๆ
เหวยเว่ยรีบยกสองมือพนมสิบนิ้ว เอ่ยอย่างว่องไว “มีความจริงใจย่อมศักดิ์สิทธิ์ ขอแค่มีความจริงใจก็ย่อมศักดิ์สิทธิ์นะ”
เฉินผิงอันลุกขึ้นยืน กำลังสองจิตสองใจในเรื่องหนึ่ง บุญกุศลก้อนหนึ่งที่เพิ่มมาจากที่คาดไว้ จะเอาไปใช้ที่ไหนดี?
และเวลานี้เอง น้ำเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นมาในทะเลสาบหัวใจ สอบถามเขาในเรื่องหนึ่ง
“เฉินผิงอัน เจ้ามองศึกตรีจตุครั้งนั้นอย่างไร?”
เฉินผิงอันลังเลไปเล็กน้อย ก่อนจะให้คำตอบของตัวเอง
คนผู้นั้นยิ้มเอ่ย “ดีมาก สามารถกลับได้แล้ว”
ใบถงทวีป ในระเบียงของหอสยบปีศาจ หลวี่เหยียนยิ้มถาม “คำตอบอะไรที่ทำให้ปรมาจารย์มหาปราชญ์พอใจได้ถึงขนาดนี้?”
คำถามข้อนี้จะว่าไม่ใหญ่ก็ไม่ได้
ในฐานะลูกศิษย์ปิดสำนักของสายเหวินเซิ่ง เฉินผิงอันคิดอยากจะตอบคำถามให้เหมาะสม กุญแจสำคัญนั้นอยู่ที่ความจริงใจ ซึ่งไม่ง่ายเลยสักนิด
ปรมาจารย์มหาปราชญ์ลูบหนวดยิ้ม “เฉินผิงอันแค่เอ่ยประโยคเดียวว่า ‘ขงจื๊อกล่าวว่าการศึกษาไม่แบ่งชนชั้น’”
ต่อให้เป็นหลวี่เหยียนก็ยังอึ้งตะลึงไปนาน ครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ก่อนจะยกมือตบราวรั้วเบาๆ พูดกลั้วหัวเราะเสียงดังว่า “ผินเต้าได้แต่ทอดถอนใจที่สู้ไม่ได้”
——
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!