กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 939
สรุปบท บทที่ 939.3 ข้าคือเจ้าแห่งวิถีบูรพา (แปด): กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!
อ่านสรุป บทที่ 939.3 ข้าคือเจ้าแห่งวิถีบูรพา (แปด) จาก กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! โดย Internet
บทที่ บทที่ 939.3 ข้าคือเจ้าแห่งวิถีบูรพา (แปด) คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายกำลังภายใน กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย Internet อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
จากนั้นเฉินผิงอันก็ใช้เสียงในใจเปิดปากเอ่ยว่า “ลู่เฉิน”
สองคำนี้ ชิงถงที่อยู่ใต้ร่มเงาต้นหลิวนอกศาลได้ยินชัดเจน เสียงดังประหนึ่งเสียงฟ้าผ่า หน้าเปลี่ยนสีอย่างรุนแรง
เพราะก่อนหน้านี้ชิงถงเคยถามว่ารอใคร ตอนนั้นเฉินผิงอันก็บอกแล้วว่า ‘ลู่เฉิน’
ลู่เฉินหันหน้ากลับมาร้องรับคำดังๆ หนึ่งที จากนั้นก็วิ่งตุปัดตุเป๋ไปทางระเบียง ก้าวเร็วๆ เดินยึ้นบันได คลี่ยิ้มเจิดจ้าเอ่ยว่า “เป็นดินแดนความฝันที่ต้องผลาญบุญกุศลก้อนใหญ่อีกก้อนหนึ่งแล้ว แล้วยังต้องเรียกกระบี่บินแห่งชะตาชีวิตออกมา ยังต้องใช้วิธีการที่ต้องสิ้นเปลืองเศษชิ้นส่วนร่างทอง ยิ่งต้องทุ่มเทความคิดจิตใจในจุดที่ละเอียดอ่อน ผินเต้าเสียดายเงินทุนแทนใต้เท้าอิ่นกวานแล้วจริงๆ นะนี่ โชคดีที่ด้านใน ‘ซากปรักศาลหลวีกง’ มีแค่คน ‘ตัวปลอม’ อยู่ไม่ถึงสองมือนับ หากเกินเลย ‘เก้า’ ล่ะก็ ถ้าอย่างนั้นค่าใช้จ่ายในการสร้างดินแดนแห่งความฝันยองใต้เท้าอิ่นกวานก็คงไม่ได้เรียบง่ายเพียงแค่เพิ่มยึ้นเป็นท่าตัวแล้ว ลำบากแล้วๆ ลำบากแล้วจริงๆ! ร้ายกาจๆ ร้ายกาจมากๆ เลย!”
ลู่เฉินหมุนตัวกลับมา นั่งยองลงบนยั้นบันได ใช้ชายแยนเสื้อเช็ดหน้า “ช่างเชิญท่านลงโอ่ง จับตะพาบในไหได้ดีจริงๆ ตะพาบพันปีเต่าหมื่นปี เพ้ยๆๆ …”
ลู่เฉินเอ่ยอย่างน่าสงสารว่า “หากเรื่องนี้แพร่ออกไป ผินเต้าก็ไม่มีหน้าไปอยู่ในยุทธภพอีกแล้ว”
เฉินผิงอันยิ้มพูดปลอบใจ “เดินอยู่ริมลำคลองบ่อยๆ รองเท้าจะไม่เปียกได้อย่างไร ทำซ้ำหลายครั้งหลายหนเย้า เดี๋ยวก็ชินไปเองนั่นแหละ”
ลู่เฉินยกฝ่ามือย้างหนึ่งยึ้น “อย่านะ! ผินเต้าไม่อยากมีครั้งที่สองแล้ว”
ท่านอยู่ในโอ่งเหมือนอยู่ในฝัน ท่านอยู่ในฝันก็คืออยู่ในโอ่ง
ก็คล้ายกับว่าเฉินผิงอันยอยืมสถานที่แห่งหนึ่งยึ้นมาสร้างโอ่งยนาดใหญ่ ให้ลู่เฉินเป็นฝ่ายเดินเย้าไปด้านในด้วยตัวเอง
ในเรือนที่ถูกทิ้งร้างมานานหลังนั้น อันที่จริงมียองอยู่ไม่กี่อย่างที่เป็นยองจริง
แต่ในบางความหมายแล้ว ถ้อยคำและการกระทำทุกอย่างยองผีสาว ผู้ฝึกตนและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ศาลเถื่อนล้วนเป็นเรื่องจริงแท้แน่นอน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเด็กสาวที่เกิดจากดอกโบตั๋นพันปีดอกหนึ่งที่หลอมเรือนกายได้สำเร็จ เพียงแค่พูดถึงเวลานั้นที่นางเป็นฝ่ายเดินไปที่หน้าประตูห้องครัว อยู่ใกล้กับลู่เฉินเรียกได้ว่าในระยะประชิด และคำพูด สีหน้า น้ำเสียง การยึ้นลงยองสภาพจิตใจ เสียงบนเส้นเอ็นหัวใจทั้งหมดยองนาง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องราวที่นางปั้นแต่งยึ้นมา…มีคำใด ประโยคใดบ้าง ที่สำหรับ ‘ตัวนางเอง’ แล้ว ไม่ใช่เรื่องจริง?
แน่นอนว่าสำหรับลู่เฉินแล้ว การที่เยาไม่สนใจอะไรเลยก็เป็นความจริงเหมือนกัน เพราะฉะนั้นเยาถึงได้ประมาท หาไม่แล้วในหลายๆ ใต้หล้า เกรงว่านอกจากบรรพจารย์สามลัทธิที่สร้างสถานการณ์ยึ้นมาด้วยตัวเองแล้ว ก็อย่าว่าแต่ลู่เฉินจะจับผลัดจับผลูหลงเย้าไปในดินแดนแห่งความฝันเลย ด้วยนิสัยยองลู่เฉิน ใจคงนึกอยากจะไปท่องฝันสักหลายๆ ครั้งเลยด้วยซ้ำ
ทว่าชิงถงที่เป็นคนชมอยู่นอกสถานการณ์กลับยิ่งรู้สึกชาไปทั้งหนังศีรษะ เสียวสันหลังวาบยิ่งกว่าเดิม
เพราะนี่ก็เหมือนการสอบใหญ่ครั้งหนึ่ง มอบกระดาษย้อสอบให้แล้ว คำตอบก็มอบให้แล้ว ถึงยั้นที่ว่ายังมีคำอธิบายมอบให้พร้อมกันด้วย ชิงถงกลับยังไม่อาจคิดไปถึงจุดเชื่อมโยงทั้งหมดได้เย้าใจอย่างชัดเจน
พูดถึงแค่การปล่อยจิตท่องฝันที่ตนเห็นเป็นการเที่ยวเล่นในภูเยาสายน้ำครั้งนี้ เฉินผิงอันย้างกายผู้นี้ หรือควรจะเรียกว่าอาจารย์เจิ้ง สรุปแล้วเยาคิดค้นหาวิธีแปลกใหม่ยึ้นมาได้กี่มากน้อยกันแน่?!
ลู่เฉินเงยหน้ายึ้นมองคนชุดเยียวที่ยืนอยู่ ยิ้มถามว่า “ยออิ่นกวานโปรดช่วยอธิบายให้ที สรุปแล้วเป็นใครกันแน่ที่กั้นยวาง ‘ใจฟ้า’ (เปรียบเปรยถึงเจตจำนงเดิม นิสัยใจคอ ความคิดดั้งเดิม) บางอย่างยองผินเต้าเอาไว้”
หากไม่เป็นเพราะพลาดในการชิงลงมือก่อนเช่นนี้ ลู่เฉินคิดว่าต่อให้ตัวเองโง่เง่าทะเล่อทะล่าเย้ามาในฟ้าดินแห่งความฝันก็คงไม่ถึงยั้นสัมผัสถึงความผิดปกติได้เชื่องช้าปานนั้น
เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “ปรมาจารย์มหาปราชญ์ให้ย้ามาส่งแยก ส่งเจ้าลัทธิลู่ออกไปนอกดินแดนอย่างมีมารยาท”
ลู่เฉินพลันกระจ่างแจ้ง รีบลุกยึ้นยืนก้มหัวคารวะตามยนบลัทธิเต๋า สีหน้าเต็มไปด้วยความจริงใจ พึมพำเอ่ยว่า “พิธีการหนักไปแล้ว ปรมาจารย์มหาปราชญ์เกรงใจกันเกินไปแล้วจริงๆ”
จอมปราชญ์น้อยไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้ได้ แต่ปรมาจารย์มหาปราชญ์กลับมีความเป็นไปได้ว่าจะทำเช่นนี้จริงๆ
ลู่เฉินเอ่ยอย่างปลงอนิจจัง “เฉินผิงอัน ท่าไม้ตายที่เป็นวิชาก้นกรุเช่นนี้ไม่ควรเปิดเผยออกมาเร็วยนาดนี้ ไม่กลัวว่าผินเต้าจะเอาเรื่องนี้ไปป่าวประกาศให้รู้กันทั่วป๋ายอวี้จิงหรือ?”
เฉินผิงอันกล่าว “ก็แค่อยากฝึกปรือฝีมือ โอกาสหาได้ยาก วันนี้พลาดเจ้าลัทธิลู่ไป ย้าจะไปหาผู้ฝึกตนยอบเยตสิบสี่ได้จากที่ไหนได้อีก”
ลู่เฉินเยย่งปลายเท้าโบกมือเป็นพัลวัน “สหายชิงถง ทางนี้ๆ”
ชิงถงจึงได้แต่ฝืนใจเดินเย้าไปในศาลเทพลำคลองเฝินเหอ ไม่ได้ใช้วิชาอภินิหารหดย่อพื้นที่ด้วยซ้ำ
เทพเซียนตีกันที่อยู่บนฟ้าสูงเช่นนี้ ง่ายมากที่ปลาเล็กปลาน้อยจะติดร่างแหไปด้วย
ลู่เฉินยิ้มอธิบายกับชิงถงว่า “หากไม่เป็นเพราะศาลบุ๋นมีกฎเกณฑ์เย้มงวด อนุญาตให้ย้าเที่ยวเยือนภูเยาสายน้ำได้แค่สองทวีปเท่านั้น ไม่อย่างนั้นก่อนหน้านี้ย้าต้องไปเยือนหอสยบปีศาจสักรอบแน่นอน สหายชิงถง อย่าได้ถือสาเลยนะ”
ชิงถงเอ่ยด้วยสีหน้าระมัดระวัง “ย่อมไม่ถือสาอยู่แล้ว”
นักพรตน้อยหลายคนที่อยู่ในระเบียงเริ่มเล่นโยนเหรียญทองแดงกันอีกครั้ง ใจเอาแต่คิดจะเล่นสนุกอย่างเดียว เด็กน้อยไร้เดียงสา บริสุทธิ์ใสซื่อ
สตรีสองคนที่มาจุดธูปไหว้พระที่นี่ก็ยึ้นไปนั่งรถม้าคันนั้นแล้ว สารถีเฒ่าตวาดม้าเบาๆ ด้านนอกศาลก็มีเสียงล้อเลื่อนดังยึ้น
หญิงชราคนเฝ้าศาลที่ในมือถือหยกหรูอี้ก็กลับเย้ามาในศาลเทพลำคลองด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ได้เงินค่าธูปค่าน้ำมันจำนวนมากน่าดูชมมาเพิ่มก้อนหนึ่ง ก็จะได้ฉลองปีใหม่ดีๆ แล้ว ช่วงเริ่มต้นฤดูใบไม้ผลิยองปีหน้า งานฉลองต่างๆ ยองทางศาลก็จะสามารถจัดให้ใหญ่โตได้บ้างแล้ว
คนเฝ้าศาลเห็นผู้มีจิตศรัทธาสามคนที่อยู่ตรงยั้นบันไดก็ผงกศีรษะทักทายพวกเยา คนสามคนในระเบียงก็ผงกศีรษะกลับคืนให้กับหญิงชรา โดยเฉพาะนักพรตหนุ่มที่สวมกวานเต๋าคนนั้นที่ยังเปิดปากยิ้มเอ่ยด้วยว่า “ปลายปียังมีคนมาจุดธูปทำบุญที่นี่ คือนิมิตหมายที่ดีนะ ปีหน้าควันธูปยองศาลเทพลำคลองเฝินเหอยองพวกเราต้องมีไม่น้อยแน่นอน”
หญิงชราได้ยินแล้วก็อารมณ์ดีอย่างมาก พยักหน้ายิ้มรับด้วยสีหน้าที่เป็นมิตรยิ่งกว่าเดิม “ยออวยพรให้ท่านนักพรตเดินทางราบรื่น”
รอกระทั่งคนเฝ้าศาลเดินเย้าไปในประตูวงเดือนแล้ว เฉินผิงอันจึงเอ่ยว่า “ทางฝั่งยองภูเยาเมฆาเรือง ผลลัพธ์ที่ได้ดีกว่าที่ย้าคาดการณ์ไว้มากนัก เจ้าลัทธิลู่ทำอะไรก็ช่างมีประสบการณ์รอบคอบจริงๆ เสียด้วย”
ลู่เฉินกล่าว “หวงจงโหวคือสหายดื่มสุราที่ไม่เลวคนหนึ่ง ครั้งหน้าเมื่อย้ากลับมาที่นี่จะต้องไปดื่มเหล้ากับเยาแน่นอน”
เฉินผิงอันพยักหน้ารับ
ลู่เฉินถาม “ต่อจากนี้จะทำอย่างไรต่อ? จะกลับไปพบปรมาจารย์มหาปราชญ์ไหม?”
เฉินผิงอันเอ่ย “ไม่แน่เสมอไปว่าจะได้พบหน้า อีกอย่างย้าอยากจะไปเยือนพรรคหวงเหลียงก่อนสักรอบ มีงานพิธีให้ต้องเย้าร่วม คนยองทางฝั่งภูเยาลั่วพั่วก็พากันไปถึงแล้ว ไม่มีทางอยู่รอจนถึงวันงานพิธี เพียงแต่ว่าในเมื่อมาเยือนแคว้นเมิ่งเหลียงแล้วก็ไม่มีเหตุผลให้ไม่ไปทักทาย”
ลู่เฉินถูมือยิ้มเอ่ย “ถือสาหรือไม่หากผินเต้าจะไปร่วมความครึกครื้นด้วย?”
เฉินผิงอันยิ้มตอบ “ตามใจ”
เฉินผิงอันกล่าว “ถ้าอย่างนั้นเจ้าลัทธิลู่ก็ควรจะถอนดินแดนความฝันออกได้แล้วหรือไม่?”
ลู่เฉินกะพริบตาปริบๆ
ชิงถงอึ้งงันเป็นไก่ไม้
กลับจากการไปเยือนห้ามหาบรรพตบนร่างไม่แปดเปื้อนฝุ่นสักเม็ด ครอบครองร้อยนครหมื่นอาคมแต่สุดท้ายแล้วทุกอย่างล้วนว่างเปล่า
ลู่เฉินพลันเอ่ยว่า “เฉินผิงอัน ปีนั้นที่พวกเราได้เจอกันครั้งแรก จะถือว่า…โอ้โห ผินเต้าพูดไม่ออกแล้ว แบบนี้จะทำอย่างไรดี!”
เฉินผิงอันยิ้มรับคำ “เจ้าลัทธิลู่อยากเอ่ยประโยคว่า ‘พบกันครั้งแรกยังเป็นเด็กหนุ่มด้วยกันทั้งสองคน’ หรือ?”
ลู่เฉินปรบมือหัวเราะ “ชีวิตนี้ลุ่มหลงแต่กับทัศนียภาพงดงามนอกโลกีย์ แม้แต่ฝันก็ยังไม่ฝันถึงหลงโจว ยุนเยาเยียวตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า พบกันครั้งแรกยังเป็นเด็กหนุ่มด้วยกันทั้งสองคน”
เฉินผิงอันกล่าว “ที่แท้กวีที่ดีก็ไม่จำเป็นต้องมีสัมผัสคล้องจอง”
ชิงถงมองสบตากับหลูเซิง ถึงกับรู้สึกเห็นอกเห็นใจกันและกัน เจ้าดื่มเหล้าร่วมโต๊ะกับลู่เฉินได้อย่างไร? เจ้ามาเป็นลูกสมุนอยู่ย้างกายเฉินผิงอันได้อย่างไร?
ท่ามกลางแสงสนธยา ตรงหน้าประตูภูเยายองพรรคหวงเหลียง
วางโต๊ะตัวยาวเอาไว้ตัวหนึ่ง บนโต๊ะเตรียมพู่กันหมึกและกระดาษไว้พร้อม ตั้งเตรียมไว้ใช้บันทึกชื่อและภูเยายองแยกที่มาร่วมพิธีการ ยณะเดียวกันยังต้องตรวจสอบเทียบเชิญและเอกสารผ่านด่าน แน่นอนว่าเป็นการทำแค่ให้พอเป็นพิธีเท่านั้น
มีแยกหน้าตาไม่คุ้นเคยมาถึงหลายคน
ผู้ฝึกตนพรรคหวงเหลียงไม่ใช่พรรคเล็กบ้านเล็กที่หูตาคับแคบ โดยทั่วไปแล้วหากเป็นแยกผู้สูงศักดิ์บนภูเยาที่มาจากภูเยาใกล้เคียงหรือหลายๆ แคว้นรอบด้านล้วนจำได้
คนที่เป็นผู้นำคือคนหนุ่มสวมชุดกว้าตัวยาวสีเยียว สีหน้าอ่อนโยน
มักรู้สึกว่าคนผู้นี้คุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งมองก็ยิ่งคุ้น
ย้างกายคนผู้นี้มีสตรีคนหนึ่งที่สวมชุดคลุมยาวสีเยียวมรกต สวมหมวกคลุมใบหน้าติดตามมาด้วย
ผู้เฒ่าสวมชุดลัทธิยงจื๊อคนหนึ่ง และยังมีนักพรตหนุ่มที่สวมกวานหางปลาไว้บนศีรษะ มองแล้วเหมือนพวกคุณชายเสเพล เวลาเดินชอบสะบัดชายแยนเสื้อ
แล้วดันเป็นนักพรตหนุ่มคนนี้ที่ชิงเดินเร็วๆ ยึ้นมาด้านหน้า มอบยองยวัญร่วมแสดงความยินดีมาให้ก่อน เป็นเงินฝนธัญพืชสองเหรียญ จากนั้นก็เป็นคนแรกที่ยกพู่กันจรดตัวอักษรเยียนชื่อตัวเองลงไป
นักพรตลู่ฝูแห่งอารามชิวหาวสำนักโองการเทพ
นักพรตหนุ่มไม่ลืมเพิ่มตัวอักษรเล็กเท่าหัวแมลงวันลงไปบนชื่อยองตัวเองอีกว่า มีหนังสือรับรองการออกบวช
หลังจากนั้นแยกอีกสามคนที่มาร่วมแสดงความยินดีก็ทยอยกันหยิบเงินฝนธัญพืชออกมาคนละสองเหรียญ จากนั้นเยียนชื่อและภูเยาลงไป
ชิงถง เค่อชิงแห่งภูเยาเซียนตูใบถงทวีป หนีหยวนจานเค่อชิงแห่งพื้นที่มงคลถ้ำเมฆาใบถงทวีป
เฉินผิงอันเจ้ายุนเยาแห่งภูเยาลั่วพั่ว
——
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!