กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 965

บทที่ 965.2 พบนักพรตอีกครั้ง

เฉินผิงอันส่ายหน้า “ไม่ใช่ ก็แค่เป็นภาพในใจบางอย่างที่ “ผลลัพธ์มองดูแล้วเป็นเช่น นั้น” ภูเขาลั่วตั่วก็คือภูเขาลั่วตั่ว สํานัก กระบี่ชิงผิงก็คือสํานักกระบี่ชิงผิง รากฐานในการหยัด ยืนก็คือผู้ฝึก กระบี่ แล้วก็มีได้แค่ผู้ฝึกกระบี่เท่านั้น”

ชุด :

“สํานักกระบี่ชิงผิงต้องการให้ภายใต้เงื่อนไขที่รับประกันว่าจะไม่

มีภัยแฝงบนมหา มรรคา ไฉอู่ที่ทุกวันนี้เป็นผู้ฝึกกระบี่แล้วยิ่งฝ่าทะลุ ขอบเขตเร็วเท่าไรก็ยิ่งดีมากเท่านั้น แล้วก็ ต้องให้เด็กๆ ที่มาจาก

เรียน ซุนชุนหวังฝืนดึงกําลัง

ใจเฮือกหนึ่งขึ้นมา ได้รู้แล้วว่าความต่างระหว่างพวกเขากับผู้มี พรสวรรค์ที่แท้จริงนั้นอยู่ตรง ไหน มีมากน้อยเท่าไร ผู้ฝึกกระบี่จะมี ปมอยู่บ่มหนึ่งก็คือ บางทีอาจไม่กลัวตาย แต่กลับกลัว แพ้”

พรสวรรค์ที่แท้จริงนั้นอยู่ตรง

“ข้าจึงอยากจะเห็นว่า เมื่อพวกเขาสัมผัสได้แล้วว่าจะต้องแพ้

ไฉอู่อย่างแน่นอน

ถึงขั้นที่ว่าชีวิตนี้จะไม่มีทางไล่ตามไฉอู่ได้ทัน

จิตแห่งมรรคาของพวกเขาแต่ละคนจะเป็น อย่างไร”

“นอกจากนี้ หากแม่นางน้อยอย่างไฉอู่ได้ครอบครองถ้ําสวรรค์ ฉางชุนเพียงคนเดียว จากนั้นนางฝ่าทะลุขอบเขตไปอย่างว่องไว

อันดับแรกก็เป็นขอบเขตหยกดิบก่อน ต่อมาจึงเป็นเซียนเหริน หรือ ถึงขั้นเป็นบินทะยานได้ในอนาคต ก็เป็นไปได้ที่ยิ่งนานก็จะยิ่งปลีกตัว

สันโดษ ไม่เข้าพวก ต่อให้พวกป้ายเสวียนจะใจกว้างแค่ไหน แต่หาก ไม่ได้พบกันแค่ไม่กี่วัน แล้วจู่ๆ ก็ได้เจอไฉอู่ที่เป็นห้าขอบเขตบนแล้ว บางทีผ่านไปอีกแค่ไม่กี่ปีก็ได้เห็นไฉอู๋ที่เป็นขอบเขตเซียนเหรินซึ่งยิ่ง

เหมือนคนแปลกหน้ามากกว่าเดิม พวกเขาต่างก็อายุยังน้อย

คุณสมบัติดีเกินไป ดังนั้นข้ากังวลว่าวันหน้ายิ่งนานวันไฉอู๋ก็จะยิ่งดื่ม เหล้าเพียงลําพังมาก ขึ้นเรื่อยๆ ต่อให้อยู่ด้วยกันก็ไม่มีเรื่องให้พูดคุย กันได้อีกแล้ว นานวันเข้าก็จะเหมือนสหายใน อดีตที่ยิ่งเดินก็ยิ่งค่อยๆ ห่างกันไป ระยะห่างบนเส้นทางหัวใจประเภทนี้ ไม่ใช่ว่าแค่หา โอกาส

พูดคุยตีสนิทสักสองสามประโยคก็จะสามารถชดเชยได้ มี

ได้เลย”

ซุยตงซานพยักหน้า “อาจารย์พูดถูกแล้ว การฝึกฝนจิตใจก็คือ การฝึกตนที่ยาวนาน ครั้งหนึ่ง ผู้ฝึกกระบี่มีเพียงจิตแห่งมรรคาที่ใส กระจ่าง จิตแห่งกระบี่บริสุทธิ์เท่านั้นที่ถึงจะมี ความเป็นไปได้นับพัน นับหมื่น”

เฉินผิงอันหันมามองขุยตงซาน

ชุยตงซานมึนงง “อาจารย์ นี่เป็นคําพูดจากใจจริงนะ ข้าไม่ใช่ เทพเขียนผู้เฒ่าเจียเสีย หน่อย ไม่เคยพูดประจบเอาใจใครหรอกนะ!”

เฉินผิงอันเอ่ยเตือน “พอเกี่ยวพันถึงเรื่องเงินก็แกล้งโง่เลยใช่ไหม จงใจพูดจาวกวนยึด ยาว เงินฝนธัญพืชที่อยู่บนหน้าบัญชีของสํานัก กระบี่ชิงผิงในทุกวันนี้มีเท่าไรแล้ว? วันหน้า ประคับประคองปราณ วิญญาณฟ้าดินของถ้ําสวรรค์ฉางชุนก็แค่ทุ่มเงินไปก็พอ จําไว้ว่า

อย่า มาร่ําร้องกับข้าว่ายากจน เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้หรือว่าเผยเฉียนเอา วัตถุจื่อชื่อมอบให้เจ้าไปแล้ว?”

ชุยตงซานถอนหายใจอย่างปลงอนิจจัง “อาจารย์ทํานายได้ ล่วงหน้า ฉลาดเฉียบ แหลม ประหนึ่งมองกองไฟในถ้ํา ศิษย์ที่เป็นเจ้า สํานักคนแรกของสํานักกระบี่ชิงผิง อยู่ในตําแหน่งอย่างกล้าๆ กลัวๆ

จริงๆ”

หมี่ลี่น้อยกะพริบตาปริบๆ สายตามองตรงไปเบื้องหน้า ไม่มอง ห่านขาวใหญ่ “ฮ่า ตัวชี้ประจบ”

หลังจากนั้นก็พาเด็กกลุ่มนั้นเข้าไปในถ้ําสวรรค์เล็กด้วยกัน

จัดการหาพื้นที่ประกอบ พิธีกรรมชั่วคราวให้พวกเขาแต่ละคนได้ฝึก

ออกมาจากใส่ปุ๋ยตงซานก็หยิบเอาจวน ตระกูลเขียนแต่ละหลัง

ออกมาจากในชายแขนเสื้อสีขาวหิมะ ให้พวกมันหยั่งรากลงบน

สุดท้ายเฉินผิงอันก็เอ่ยกับไฉอู่ที่อยู่ข้างกายว่า “ต่อจากนี้เจ้า สํานักฮุยจะรับหน้าที่เป็น ผู้ถ่ายทอดมรรคาให้เจ้าชั่วคราว วางใจ เถอะ จะเป็นแบบที่ไม่มีฐานะเป็นอาจารย์และศิษย์ กัน ทางฝั่งเว่ย เซี่ยนที่เป็นอาจารย์ของเจ้า ข้าจะช่วยบอกกล่าวไว้ให้ เขาไม่มีทางมี ความเห็น ต่าง ฝึกตนอยู่ที่นี่ไปให้ดีๆ ยังคงใช้กฎเดิม ดื่มเหล้าทุกวัน อย่าให้เกินครึ่งจิน เจ้าสํานักฮุยจะสร้างห้องเก็บสุราไว้ในพื้นที่

ประกอบพิธีกรรมของเจ้าโดยเฉพาะ”

ไฉอู๋กลุ้มใจอย่างถึงที่สุด เอ่ยอย่างขลาดๆ ว่า “เจ้าขุนเขาเฉิน วันหน้าเหล้าของข้า สามารถหักออกครึ่งหนึ่งได้ เปลี่ยนจากสองชาม มาเป็นหนึ่งชาม ทุกวันข้าดื่มเหล้าแค่สอง ตําลึงก็พอ”

เพราะแม่นางน้อยคิดว่าตัวเองฟังเข้าใจแล้ว เจ้าขุนเขาเฉินกําลัง บอกกับตนเป็นนัยๆ ว่า คุณสมบัติด้านการฝึกตนไม่ดี แล้วยังเป็นผีขึ้ เหล้าตัวน้อยอีก ก็แค่ตัวขาดทุนที่ดีแต่ใช้ เงินไม่รู้จักหาเงินไม่ใช่ หรือ?

เฉินผิงอันอึ้งตะลึง โบกมือยิ้มเอ่ย “ไม่ต้องๆ ทุกวันดื่มเหล้าสอง ชาม ไม่ได้เป็นปัญหา อะไร”

ไฉอู่อัดอั้นไม่พูดไม่จา

el

เฉินผิงอันถาม “ไฉอู๋ เจ้ารู้หรือไม่ว่าคุณสมบัติการฝึกตนของ เจ้ารู้หรือไม่ว่าคุณสมบัติการฝึกตนของ ตัวเองดีมากๆ เลย?”

ไฉอู๋เอ่ยด้วยน้ําเสียงกลัดกลุ้ม “อาจารย์เคยบอกว่าคุณสมบัติใน

การฝึกตนของข้า เหมือนความสามารถในการดื่มเหล้าของเขา”

ชุยตงซานกุมท้องหัวเราะก๊าก เว่ยคอแข็งผู้นี้น้ําเข้าสมองแล้ว จริงๆ ถึงได้พูดจาเหลว ไหลเช่นนี้ให้ไฉอู่ฟัง

เฉินผิงอันกล่าวอย่างอ่อนใจ “ดีมากจริงๆ ข้าไม่ได้ล้อเล่น ไฉอู๋เงยหน้าขึ้นมองเจ้าขุนเขาเฉินแวบหนึ่ง ก่อนจะก้มหน้าลงต่ํา

อืมรับหนึ่งที

นี่ต้องเป็นคุณสมบัติด้านการฝึกตนที่ย่ําแย่ถึงเพียงใดถึงได้ทํา

ให้เจ้าขุนเขาเฉินที่นิสัย ดีขนาดนี้เริ่มรู้สึกร้อนใจบ้างแล้ว

เฉินผิงอันนวดคลึงหว่างคิ้ว เขาปวดหัวแล้วจริงๆ ช่างเถิด ให้ชุย ตงซานปวดหัวไปเอง ก็แล้วกัน ตนไม่อาจไปดูแลเรื่องการฝึกตนของ แม่นางน้อยคนนี้ได้เลยจริงๆ มิอาจสอนได้

เลย

confi

ก่อนหน้านี้ตอนอยู่บนเรือข้ามฟากเฟิงยวน แรกเริ่มเฉินผิงอันยัง

รู้สึกว่าต้องสอนแม่ นางน้อยที่เพิ่งเดินขึ้นสู่เส้นทางของการฝึกตนผู้นี้ บ้าง จะมีอะไรยาก แต่รอกระทั่งต้องชน กําแพงถึงสองครั้ง เขาก็ ยอมรับชะตากรรมอย่างสิ้นเชิงแล้ว

เมื่อก่อนสอนหมัดให้เผยเฉียนบนชั้นสองของเรือนไม้ไผ่ จากนั้น อุตส่าห์โน้มน้าวให้ตัว เองห้าวหาญได้อย่างไม่ง่าย คิดจะเป็นผู้ ถ่ายทอดมรรคาให้กับไฉอู่ชั่วคราว ผลคือกับเฉาฉิงหล่างผู้เป็นลูก ศิษย์ก็ดันมีเรื่องกระบี่บิน “หนีวาน” เม็ดนั้นอีก…

หลังจากจัดการเรื่องของไฉอู่ได้อย่างเหมาะสมแล้ว เฉินผิงอันก็ เดินไปยังจุดที่สูงที่สุด ของถ้ําสวรรค์ ถามว่า “ตงซาน ลูกศิษย์ใหญ่ ของเจ้า มีตัวเลือกไว้แล้วใช่ไหม?”

ซุยตงซานกลอกตาไปมาเร็วจี๋

เฉินผิงอันกล่าว “ข้าได้ยินหลินโส่วอีเล่าว่า ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ ใกล้กับลําน้ําใหญ่ ข้างกายเจ้ามีเด็กหนุ่มท่าทางซื่อๆ คนหนึ่งติดตาม มาด้วย ถูกเจ้าเรียกขานว่า “น้องเกา?”

ชุยตงซานกระทืบเท้าหนึ่งที ยกชายแขนเสื้อขึ้นสะบัดอย่างแรง

เด็กหนุ่มหน้าตาทื่มที่อฟันขาวปากแดงคนหนึ่งก็กระเด็นออกมาจาก

ชายเสื้อของเขา

ซุยตงซานตีหน้าเคร่งเอ่ยสั่งสอนว่า “เกาตี มัวยืนอึ้งอยู่ทําไม รีบ

เรียกอาจารย์ปู่เร็วเข้า!”

เด็กหนุ่มที่ถูกซุยตงซานตั้งชื่อให้ว่า “เกาตี” เรียกขานว่า

อาจารย์ปู่ด้วยสีหน้าขลาดกลัว

ไป

เฉินผิงอันอับจนคําพูด พาเสี่ยวโม่และหมี่ลี่น้อยเดินลงจากภูเขา

ซุยตงซานพาเกาดีเด็กหนุ่มที่มีชื่อเล่นว่า “ปู้เฉิง” ไล่ตามฝีเท้า

ของอาจารย์ไป ใช้เสียง ในใจถามว่า “อาจารย์ ใบถงทวีปในวันหน้า เรื่องของการเช่นกระบี่?”

เฉินผิงอันกล่าว “เจ้าต่างหากจึงจะเป็นเจ้าสํานักของสํานักกระบี่ ชิงผิง เจ้าตัดสินใจ เอาเองได้เลย”

หรือ?”

ซุยตงซานร้องอ้อหนึ่งที ถามว่า “อาจารย์จะกลับภูเขาลั่วมั่วแล้ว

กลับ”

เฉินผิงอันตอบ “ไปจุดธูปที่ศาลเทพแห่งผืนดินก่อนแล้วค่อย

ซุยตงซานกล่าวอย่างกระจ่างแจ้ง “ที่ต่าวเช่อนั่นน่ะหรือ ศาลไม่ ใหญ่ แต่ประวัติความเป็นมายาวนาน อยู่มาพันกว่าปีแล้ว ควันธูปก็ ยังไม่เคยขาดหาย ล่างภูเขาถือว่าหาได้ยาก มากแล้ว ข้าไปกับ อาจารย์ด้วยก็แล้วกัน”

คนทั้งกลุ่มไปจุดธูปคารวะที่ต่าวเซ่อด้วยกัน ศาลของเทพแห่งผืน ดินแห่งนี้เล็กมาก คนเฝ้าศาลก็เป็นแค่ชาวบ้านธรรมดาทั่วไป เฉินผิง อันยังเชิญเทียนหอมด้วยคู่หนึ่ง

ออกมาจากต่าวเซ่อ

เปิดขุนเขา – หมี่ลี่น้อยและลูกศิษย์ใหญ่

ตลอดทางที่เดินทางมาร่วมกันนี้ นางเคยชินเสียแล้ว

ผู้ที่ยืนอยู่ข้างกายกวานอี๋ ก็คือผู้ฝึกตนหนุ่มคนหนึ่งที่ยิ้มตาหยี

ใช้นามแฝงว่าหูถู

หลังจากถูกป้ายเจ๋อสั่งให้ตื่นขึ้นมา ภูเขาที่ถือว่าเป็นสายของเขา มีควันธูปขาดๆ หายๆ กว่าจะประคับประคองสํานักอักษรจงของสาย ตัวเองขึ้นมาได้ไม่ใช่เรื่องง่าย ผลคือดันมาเจอ กับบรรพจารย์บุกเบิก ภูเขาที่เสียสติ รอกระทั่งเขาเดินออกมาจากภาพขุนเขาสายน้ําที่วาด

เป็นสนามรบโบราณภาพนั้น สายเต๋าของบ้านตนและสํานักแห่งหนึ่ง

ไม่กี่คนเท่านั้น คนอื่นๆ ที่เหลือล้วนถูกเขาสังหาร ทิ้งหมด ตลอดทั้ง

สุดท้ายก็เหลือแค่ผู้ของสาร ทิ้งห, ใช้ได้แค่

ศาลบรรพจารย์ ทุกวันนี้นอกจากบรรพจาร เขาก็ไม่เหลือใคร

อีก แม้แต่คนเดียว เจ้าของเก้าอี้สิบกว่าตัว เนื่องจาก “จุดธูปคารวะ

ผิดๆ หมดแล้ว

ลายมาเป็นอาหารในท้องของบรรพจารย์

เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่มีดวงตาดําซ้อนกัน ใช้นามแฝงว่า “หลีโก้ว”

ฉายา “เฟยเฉียน”

เขาเก็บสมบัติหนักบนภูเขาซึ่งมีระดับขั้นเป็นอาวุธเซียนคืนมา

รวดเดียวถึงแปดชิ้น

ต้องรู้ว่าอาวุธเขียนที่ในอดีตพลัดหล่นไปอยู่ตามสถานที่ต่างๆ ของเปลี่ยวร้างพวกนี้ตลอดหมื่นปีที่ผ่านมาต่างก็ถูกบรรพจารย์ของ

สํานักแต่ละแห่งและผู้ฝึกตนอิสระห้าขอบเขต บนทั้งหลายเอามา หลอมใหญ่เป็นวัตถุแห่งชะตาชีวิตไปหมดแล้ว

นี่จึงเป็นเหตุให้พอ “เด็กหนุ่ม” คนนี้เผยกายบนโลก อาวุธเขียน ทุกชิ้นล้วนกลับคืนสู่ เจ้าของเดิม พริบตาเดียวก็เท่ากับว่าสร้าง

อาการบาดเจ็บสาหัสให้กับเผ่าปีศาจเปลี่ยวร้าง ห้าขอบเขตบนถึง

เจ็ดท่าน

บวกกับเขียนดินหนุ่มอีกคนหนึ่งที่พอจะมีชื่อเสียงอยู่ในใต้

หล้า เปลี่ยวร้างอยู่บ้าง ถูกมองว่าเป็นผู้มีพรสวรรค์ด้านการฝึกตนที่มี

ความหวังบนมหามรรคา เพียงแต่เพราะมิอาจทนรับการบังคับดึงเอา

วัตถุแห่งชะตาชีวิตไปได้ เรียกได้ว่าเจอกับหายนะที่ไม่คาดฝัน คือภัย พิบัติที่มาเยือนโดยไม่มีเค้าลาง ขอบเขตจึงถดถอยเยอะมาก ถูก –

กําหนดมาแล้วว่าชีวิตนี้จะไม่มีหวังด้านการฝึกตนอีก

บ

ปีศาจใหญ่บรรพกาลที่มีรูปโฉมเป็นเด็กหนุ่มผู้นี้ ตรงเอวห้อยถุง จักรวาลสีเหลืองหนึ่งใบและน้ําเต้าจับปีศาจหนึ่งลูก

ตะวันจันทราขัดกลึงพันกาล จักรวาลกว้างใหญ่ลึกล้ํา เคยหลอม

ผู้ฝึกตนเผ่ามนุษย์ ขอบเขตบินทะยานสองคน

อีกคนหนึ่งคือนักพรตที่สวมกวานไม้ไผ่ สะพายกระบี่ขี่กวาง นามแฝงคือหวาจี ถึงกับเป็น “หวังโยวอู๋” ผู้นั้น ฉายาก็ไม่ธรรมดา มี

ฉายาว่า “ซานจวิน

ยังมีหลุดวิน

มี

และยังมีหญิงชราคนหนึ่งที่มีเมฆหมอกบดบัง เรือนกายงองุ้ม รวบรวมเอาปราณ วิญญาณที่ฟ้าดินสร้างไว้มาตลอดเวลา เมื่อผู้ฝึก ตนใหญ่เพ่งมองอย่างละเอียด หญิงชรา ร่างเล็กเตี้ยกลับมีภาพ บรรยากาศยิ่งใหญ่โอฬารเหมือนมหาบรรพต และยังมีสายฟ้าสีทอง

อีกนับไม่ถ้วนแผ่เต็มภูเขา ภูเขาแบ่งออกเป็นห้าสี

และยังมีชายฉกรรจ์ร่างเล็กเตี้ยแต่แข็งแกร่งกํายําอีกคนหนึ่งที่ดู

เหมือนว่าจะยังไม่ตื่น ดี อ้าปากหาวอยู่ตลอดเวลา