กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 965

“แม่นางน้อย” คนนี้ คือป้ายจิ้ง ผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตบินทะยานขั้น สูงสุดของเมื่อหมื่นปี ก่อนจริงๆ หรือ?

เซี่ยโก่วหัวเราะร่วน

หากว่าอยู่ในใต้หล้าเปลี่ยวร้าง เจ้าก็คอยดูเถอะว่าข้าจะพูดง่าย

หรือไม่?

เซี่ยโก่วเอ่ยลาแล้วทิ้งเรือนกายเป็นเส้นตรงดิ่งลงไปยังพื้นดิน ขณะที่อยู่ห่างจากบน พื้นอีกหลายจังก็พลันหยุดนิ่ง แล้วพลิ้วกายลง บนพื้นเบาๆ

เชื่องช้าจริงๆ ชื่นชม ๆ

จากนั้นเซี่ยโก่วก็เริ่มท่องเที่ยวไปตามขุนเขาสายน้ําอย่าง เชื่องช้าจริงๆ ชื่นชม ขนบธรรมเนียมและผู้คนของต่างบ้านต่างเมือง แน่นอนว่าสําหรับนางแล้ว ใต้หล้าเปลี่ยว ร้างแห่งนั้นก็ไม่ถือว่าเป็น บ้านเกิดอะไร

ระหว่างทางหากเจอกับสตรีหน้าตางดงามก็จะแสร้งปลอมตัวเป็น

เด็กหนุ่ม เปลี่ยนน้ําเสียงเล็กน้อย ขยับเข้าไปเอ่ยหยอกเย้าเกี้ยวพา สองสามประโยค ในตํารากล่าวไว้ได้ดี แม่ นางคนงามนิสัยเรียบร้อย กําลังเก็บต้นหม่อนอยู่ตามริมทาง ยามพวกนางแย้มยิ้มช่างน่ามอง

เหลือเกิน แล้วก็มีที่บอกว่าม้าของจักรพรรดิและขุนนางเบียดเสียดนับ พันตัว เดินเยื้องย่างเชื่องช้าอยู่บนทางหลวง พลังอํานาจน่าครั่น

คร้าม เซี่ยโก่วมักจะนั่งอยู่บนกิ่งต้นไม้ของป่าชานเมือง เอานิ้วแตะ

น้ําลายพลิกเปิดตําราอ่านดูอยู่บ่อยๆ

เจ้าคนที่ทุกวันนี้ใช้ชื่อว่าเสี่ยวโม่ ปีนั้นตอนที่ไปหลบนางอยู่ที่ถ้ํา ปี้เซียวแล้วพอออกมา จากชายหาดลั่วเป่าอีกครั้งก็กลายมาเป็นตา เฒ่าเนื้อตัวสกปรกมอมแมมแล้ว เฮ้อ ทําให้นางที่ได้เห็นรู้สึกเวทนา

ยิ่งนัก

ตอนนี้หากใช้คํากล่าวของ

เนื้อหนังมังสาก่อนหน้านี้หล่อเหลารูปงามถึงปานใด สวมชุดขาว พลิ้วไสว พกกระบี่เดินทางไกลเพียงลําพัง ในตําราก็คือ มาดองอาจไม่มีใครเหมือนเลิศล้ําเป็นเอก

ถึงอย่างไรมุมมองความงามของแต่ละคนย่อมต่างกันออกไป ป๋า

ยจิ่งเห็นแล้วรู้สึกชื่นชอบ ต่อให้ปีนั้นเสี่ยวโม่จะไม่เคยล่อลวงหมู่ภมร ด้วยตัวเองมาก่อน แต่ก็ยังติดหนี้รักหลายก้อนอย่างเลี่ยงไม่ได้

แน่นอนว่าพวกสตรีที่ตาไม่มีแววพวกนั้นล้วนถูกป้ายวิ่งตามไปหาถึง

ที่แล้วพูดคุยความในใจกันไปแล้ว อันที่จริงก็เหมือนอย่างที่ป้ายจิ่งพูด

เองว่า ไม่แน่เสมอไปว่านางจะชอบเขามากสักเท่าไร แต่นางเบื่อนี่นา ฝึกตน? นางต้องฝึกตนอย่างจริงจังด้วยหรือ?ฟ้าสูงแผ่นดินกว้างใหญ่

ถึงอย่างไรก็ควรต้องหาเรื่องอะไรทําบ้าง นอกจากนี้แล้วป้ายวิ่งยัง เคยได้ยินเรื่องเล่าเรื่องหนึ่งบอกว่า “นักพรต” ผู้นั้นได้อธิบายเรื่อง ของ “ลักษณะที่แท้จริง” ให้ ผู้ฝึกลมปราณฟัง บอกว่าผู้ฝึกตน ระหว่างที่เดินขึ้นสู่ที่สูงจําเป็นต้องรักษาจิตใจดั้งเดิมและความเป็น

ตัวเองดั้งเดิมเอาไว้ได้ ระหว่างนี้ก็มีเคล็ดลับและมีทางลัดมากมายให้

แม้จะบอกว่าคนที่พอจะต่อสู้ได้ของใต้หล้าไพศาลต่างก็ไปอยู่ใต้

หล้าเปลี่ยวร้างกัน หมดแล้ว ก็เหมือนอย่างอุตรกุรุทวีปใต้ฝ่าเท้า นางในเวลานี้ ว่ากันว่าฮว่อหลงเงินเหรินที่เป็น ลูกพี่ใหญ่ของในพื้นที่ ทุกวันนี้ก็ไม่ได้อยู่ที่ยอดเขาพาตี้เหมือนกัน แต่เซี่ยโก่วก็ยังฝืนนิสัย

ยืนหยัดที่จะไม่ไปก่อเรื่อง หากอยู่ล่างภูเขาแล้วเจอกับพวกอันธพาล ที่ชอบไปเดินวนอยู่หน้า ประตูผี เซี่ยโก่วก็ไม่ถือสาพวกเขา

เพราะถึงอย่างไรก็ได้ยินมาว่าทุกวันนี้ทางฝั่งของศาลบุ๋นเป็น

ผู้ดูแลเรื่องอาหารการกิน สตรีอย่างหย่างจื่อนั่นก็ไม่ใช่ล้อรถหน้าที่ พลิกคว่ําหรอกหรือ? เฮ้อ ล้อรถหน้าที่พลิกคว่ํา (เปรียบเปรยถึง

บทเรียนจากอดีต) คํากล่าว อรถ (เปรียบเปรยถึง

ในทุก วันนี้ช่างมีมากมายจริงๆ

จาก

ตําราบนโลกมนุษย์

ไม่ว่าจะอย่างไร จะดีจะชั่วก็ควรจะหาตัวเจ้าผีขี้ขลาดผู้นั้นให้เจอ ก่อนค่อยว่ากัน หาก ไม่เป็นเพราะทุกวันนี้ไม่เหมาะจะต่อสู้กัน งูเจ้า ถิ่นคนแรกที่นางจะไปเจอก็คือป้ายฉางบุคคล อันดับหนึ่งของผู้ฝึก กระบี่ในอุตรกุรุทวีป แน่นอนว่าไม่ได้ไปเพื่อถามกระบี่ จะให้ถามกระบี่ กับผู้เยาว์คนหนึ่งที่ไม่ใช่ขอบเขตบินทะยานได้อย่างไร รังแกคนหรือ

อย่างไร

บนหลังคาเรือนที่เป็นแก้วใสสีเหลืองของตําหนักลัทธิเต๋าแห่ง

หนึ่ง เซี่ยโก่วอําพราง เรือนกาย นั่งขัดสมาธิ กินเนื้อหมักเต้าเจี้ยว พลางจิบเหล้าคําเล็ก มองนักพรตน้อยหลายคน ถือแล้ปัดฝุ่นสะบัด ไปมาพลางฝึกท่าย่ําเท้าอย่างจริงจังอยู่ตรงนั้น จากคําอธิบายบน

ตํารา ทั้งหลาย ทุกวันนี้มีนักพรตอยู่มากมายแล้ว คําว่าเหยียบพายุ ย่างดารา ยิ่งนานวันก็ยิ่งมีลูก เล่นมากขึ้นเรื่อยๆ ฝีเท้าของเหล่า นักพรตเปลี่ยนทิศทาง กราบไหว้ดวงดาว อัญเชิญเทพลง มาจุติ ประหนึ่งเหยียบย่างอยู่บนพายุบนฟ้าและบนดวงดาว นับตั้งแต่สาม ก้าวย่างเก้าวิถีใน ช่วงแรกเริ่มสุด วิถีแห่งดวงดาวมีการผันแปรอย่าง ต่อเนื่อง กลายมาเป็นซับซ้อนมากขึ้น เรื่อยๆ หากระหว่างที่เหยียบ พายุยังเพิ่มการทํามุทราเข้าไปด้วย ก็เล่าลือกันว่ามีมากถึงหนึ่งพัน เก้าร้อยกว่าชนิดเลยด้วยซ้ํา

เซี่ยโก่วลูบหมวกขนเตียว ส่ายหน้าพึมพํา “ยิ่งลูกเล่นมากเท่าไร ความคิดก็ยิ่งน้อยลงมากเท่านั้น”

เซี่ยโก่วเคยเห็นกับตาตัวเองมาก่อนว่าคนบางคนที่เป็นหนึ่งใน

ตัวสํารองสิบผู้กล้าใน ใต้หล้าจําแลงกายเป็นนกช่วยถ่ายทอดมรรคา

ตัวสํารองได้มีวิชาคาถาบทนี้

นั่นต่างหากถึงจะเป็นบรรพจารย์อย่างแท้จริง

ดูพวกนักพรตน้อยย่ําเท้าท่าเหยียบพายุแล้วรู้สึกเบื่อ

เซี่ยโก่วดื่ม

เหล้าหมดหนังกา แล้วจึงขยับเปลี่ยนที่นั่ง มาอยู่ในหมู่ชาวบ้าน นั่ง

ยองอยู่ด้านข้าง มองคนเอาข้าวเหนียวใส่ใน อ่างหินแล้วตําให้แหลก กําลังทําขนมข้าวเหนียวกันอยู่ ก่อนหน้านี้เซี่ยโก่วเคยกินขนมก้อน ข้าวเหนียวมาก่อน เห็นแล้วน้ําลายสออยากกิน

หลังจากนั้นก็ข้ามมหาสมุทรใหญ่ เซี่ยโก่วจึงมาถึงแจกันสมบัติ ทวีป ไปเยือนเมืองหล วงของต้าหลีก่อนรอบหนึ่ง เรียนรู้ภาษา ทางการ หรือก็คือภาษากลางของแจกันสมบัติทวีปในทุกวันนี้ สุดท้ายเซี่ยโก่วมายืนอยู่นอกตรอกเล็กเส้นหนึ่ง ดูเหมือนว่าด้าน

ในจะมีบ้านของซิ่วหู่ผู้นั้นอยู่

สองมือของนางถือขาหมูมันเยิ้มไว้มือละขา

เหนือปากตรอกเล็กมีพื้นที่ประกอบพิธีกรรมมอซอขนาดเท่า เปลือกหอยอยู่แห่งหนึ่ง มี อาจารย์และศิษย์คู่หนึ่งอยู่ด้านใน ผู้ฝึกตน เฒ่าที่อยู่ข้างในมองนางแวบหนึ่ง เซี่ยโก่วแสร้ง ทําเป็นไม่รับรู้ บางทีอาจเป็นเพราะผู้ฝึกตนเฒ่าอายุมากแล้วถึงได้แยกแยะไม่

ถูก แอบใช้เสียงในใจ สอบถามลูกศิษย์ที่เห็นได้ชัดว่าอายุน้อยยิ่งกว่า ว่ารู้จักแม่นางน้อยที่อยู่นอกตรอกหรือไม่ว่า เป็นใคร มีประวัติความ เป็นมาหรือไม่ หากแม่นางน้อยเดินเข้ามาในซอยจะต้องออกไปขัด ขวางหรือไม่

หลังจากนั้นเซี่ยโก่วก็แอบแวะไปดูสํานักกระบี่หลงเฉวียน

หลักๆ แล้วเพราะได้ยินมาว่าหร่วนฉงคือผู้ถวายงานอันดับหนึ่ง ของราชวงศ์ต้าหลี ผลคือเป็นแค่ขอบเขตหยกดิบเท่านั้น ทว่า

ความสามารถในการหลอมกระบี่กลับนับว่าพอใช้ได้

ในภูเขามีผู้ฝึกกระบี่หนุ่มท่าทางเอ้อระเหยลอยชายอยู่คนหนึ่ง ขอบเขตของเขาไม่สูง แต่กลับประหลาดนัก ถึงกับสัมผัสได้ถึงการ ลอบมองของตน ทั้งสองฝ่ายจึงสบตากันอยู่ไกลๆ

รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่เซี่ยโก่วก็ไม่ได้คิดลึก ในที่สุดก็มาถึงอําเภอไหวหวง เขตการปกครองหลงเฉวียน

จังหวัดจู่โจวต้าหลี

ตลอดทางมานี้นอกจากผู้ฝึกกระบี่หนุ่มของสํานักกระบี่หลง เฉวียนคนนั้นที่น่าสนใจ อยู่บ้างเล็กน้อยแล้ว ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ เจอบุคคลยิ่งใหญ่ที่แท้จริงคนใด

เซียโก๋วทําตามกฎของที่นี่ด้วยการ

เซี่ยโก่วทําตามกฎของที่นี่ด้วยการเดินเท้า

เดินจากตัวจังหวัดไป

ทางทิศใต้ มาถึงเมือง เล็กแล้วก็หาร้านที่ตั้งอยู่ด้านล่างขั้นบันได ซื้อ ขนมสองสามชิ้นมากิน อ่านต่อที่ โนเวลแอลเค

หลังจากนั้นก็เดินไปทางภูเขามั่วมั่ว

ฮ่าๆ เจ้าคอยดูเถอะ ข้ามาดักรออยู่หน้าประตูแล้ว