กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 968

ขอบเขตถ้ำสถิต ขอแค่ได้เลื่อนเป็ นขอบเขตถ้ำสถิตก็จะสำมำรถ หลุดพ้นจำกห้วงมหำสมุทรแห่งควำมทุกข์ทนได้แล้ว

แต่รอกระทั่งเหตุเปลี่ยนแปลงอันน่ำสะท้ำนฟ้ ำที่ชักนำให้แผ่นดิน จมดิ่งครั้งนั้นปรำกฏขึ้น วังม่ำนเมิ่งก็ยังไม่ได้เลื่อนเป็ นขอบเขตถ้ำ สถิต นำงไม่เหมือนกับพวกบรรพจำรย์ร่วมสำนักที่ตกใจจนทำอะไร ไม่ถูกเหมือนสุนัขไร ้บ้ำน นำงรู ้สึกว่ำไม่เป็ นอะไร ถึงขั้นที่ว่ำยังรู ้สึก ผ่อนคลำยคล้ำยหลุดพ้นได้หลำยส่วน นำงไม่ยินดีติดตำมคนร่วม สำนักไปหลบภัยอยู่ที่พรรคชิงจ้วน จึงหำโอกำสเดินจำกมำให้จบ เรื่องกันไป ไหนเลยจะยังมีเวลำมำสนใจนำงอยู่พวกเขำต่ำงก็ง่วนอยู่ กับกำรคบค้ำกับขุนนำงสูงศักดิ์ของรำชวงศ์สกุลอวี๋ พยำยำมปืนขึ้น เตียงของเจ้ำประมุขและลูกหลำนตระกูลชั้นสูง บนเส้นทำงของกำร หลบภัยนั้น ชื่อเสียงขอ พรรคนำงเรียกได้ว่ำฉำวโฉ่ไปทั่วทุกหัวถนน กระทั่งยำมที่หำยนะใหญ่มำเยือน วังม่ำนเมิ่งถึงเพิ่งจะรู ้ว่ำอันที่จริง พรรคของตัวเองไม่ได้มีบรรพจำรย์โอสถทองอะไรอยู่เลย

ในสำยตำของวังม่ำนเมิ่ง วิธีกำรเอำชีวิตรอดของคนที่เป็ นสตรี อย่ำงแท้จริงคงมีอย่ำงหวงถิงแห่งภูเขำไท่ผิงเท่ำนั้น

และยังมีเหยำจิ้นจือฮ่องเต้หญิงของรำชวงศ์ต้ำเฉวียนที่ก็ไม่แย่ เหมือนกัน นำงถึงกั สำมำรถช่วงชิงบัลลังก ์ขึ้นครองรำชย์ กลำยเป็ น ฮ่องเต้ด้วยตัวเองได้

ชุยตงซำนมองนำง ยิ้มบำงๆ เอ่ยว่ำ “วันหน้ำอยำกพบเจอหวงถิง หรือไม่ก็เหยำจิ้นจือกับตำตัวเองหรือไม่ ได้มองดูใกล้ๆ กับตำว่ำพวก นำงมีวิธีกำรใช ้ชีวิตอย่ำงไรกันแน่?”

วังม่ำนเมิ่งพลันคืนสติ อกสั่นขวัญผวำ ตกตะลึงจนหน้ำซีดขำว พูดเสียงสั่นว่ำ “เจ้ำรู ้ควำมคิดในใจของข้ำได้อย่ำงไร?!”

เห็นได้ชัดว่ำไปกระตุกโดนพยับหมอกที่ใหญ่ที่สุดในใจของสตรี ขึ้นมำ ผู้ฝึกตนทำเนียบที่ “รำกฐำนของตระกูล” ลึกล้ำพวกนี้ วิธีกำร ที่ใช ้เล่นกับใจคนและย่ำยีคน ช่ำงทำให้นำงขวัญผวำพรั่นพรึงไม่ คลำยเลยจริงๆ

อีกอย่ำงผู้ฝึ กตนคนหนึ่งที่สำมำรถได้ยินเสียงในใจของผู้อื่น จะต้องมีขอบเขตเริ่มต้นที่เซียนเหรินแน่นอน

ชุยตงซำนกล่ำว “อันที่จริงเจ้ำเองก็รู ้ว่ำผู้ฝึกตนทำเนียบบนภูเขำ ใช่ว่ำจะมีแต่คนที่อำมหิตโหดร ้ำย ใจทมิฬหินชำติไปเสียทั้งหมด เพียงแต่ว่ำเจ้ำเองก็ไม่ต่ำงจำกหงโจว เดิมพันแพ้ไปสองครั้งจึงไม่กล้ำ เดิมพันเป็ นครั้งที่สำมแล้ว กำรเดิมพันเล็กๆ น้อยๆ ครั้งแรกของเจ้ำ คือเดิมพันว่ำผู้ถ่ำยทอดมรรคำของเจ้ำจะไม่เอำแต่มองดูเจ้ำก ำลังจะ ตำยโดยไม่ช่วยเหลือ เจ้ำเดิมพันแพ้แล้ว ครั้งที่สองก็คือเดิมพันใน

สติปัญญำและฝีมือของตัวเจ้ำเอง มีสถำนะเป็ นผู้ฝึกตนหญิง แต่กลับ ต้องยอมกล้ำกลืนควำมไม่เป็ นธรรมเพื่อรักษำหน้ำทุกฝ่ ำยอดทนกับ ควำมอัปยศมีชีวิตแบบซังกะตำยไปก่อนชั่วครำว เชื่อว่ำจะต้องมีวันที่ เปลี่ยนแปลงสถำนกำรณ์ให้ดีขึ้นได้อย่ำงแน่นอน แต่สุดท้ำยก็ยังพ่ำย แพ้ ยังคงมองไม่เห็นควำมหวังใดๆจึงจ ำต้องยอมรับชะตำกรรม”

ชุยตงซำนสอดสองมือไว้ในชำยแขนเสื้อ “คำพูดบำงอย่ำง หำก อยู่กับอำจำรย์ ข้ำต้องไม่มีทำงกล้ำพูดอย่ำงแน่นอน แต่อยู่กับเจ้ำ กลับไม่มีอะไรให้ต้องคิดมำกแล้ว”

ชุยตงซำนชี้ไปยังหิมะใหญ่ด้ำนนอก “นับแต่โบรำณมำหิมะใหญ่ ในวันที่อำกำศหนำวเหน็บมิอำจทำให้คนมีเงินหนำวตำยได้แม้แต่คน เดียว แต่หำยนะเมื่อหลำยปีก่อนที่พวกจักรพรรดิ ขุนนำงชนชั้นสูง และเซียนซือท ำเนียบต่ำงก็ไม่มีใครโชคดีหนีพ้นกลับไม่เหมือนกัน แล้ว คนดีคนเลว คนรวยคนจน ล้วนประสบเครำะห์กันหมด แต่อย่ำง น้อยที่สุด อย่ำงน้อยที่สุดก็ทำให้คนที่สมควรตำยไปตั้งนำนแล้ว และ ในสำยตำของพวกเรำก็เป็ นคนชั่วที่ทำชั่วไม่ได้ชั่วตอบแทน “สวรรค์ ไม่ยอมรับตัวไป” ต้องหนำวตำยกันไปเยอะมำก”

“ก็ถูกนะ หลำยคนที่อยู่ในสำยตำของผู้ฝึกตนอิสระอย่ำงวังม่ำน เมิ่ง คือพวกที่เสวยสุขอย่ำงเต็มที่แล้วถึงจะตำย ชีวิตนี้ก่อกรรมทำ เข็ญอยู่ในโลกมนุษย์ ต่อให้ตำยไป ไม่ว่ำจะตำยอย่ำงไรก็ดูเหมือนว่ำ จะไม่ขำดทุน ดังนั้นเจ้ำจึงยังรู ้สึกอัดอั้นตันใจ รู ้สึกไม่สำแก่ใจอยู่บ้ำง”

“ไม่ต้องกังวลมำกนักหรอก เมื่อไปถึงข้ำงล่ำง พวกเขำก็จะเรียก ฟ้ ำฟ้ ำไม่ชำนเรียกดินดินไม่ตอบรับเองนั่นแหละ เรื่องของกำรใช ้หนี้ คืน แต่ไหนแต่ไรมำกรรมที่ตำมสนองก็ไม่สนุกเลยล่ะ”

วังม่ำนเมิ่งเม้มปำก

คนผู้หนึ่งที่แสดงสีหน้ำว่ำไม่ยี่หระสิ่งใดอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน บำงที อำจจะเป็ นคนที่สนใจให้ควำมสำคัญกับทุกสิ่งมำกที่สุด

ก็เหมือนอย่ำงที่วังม่ำนเมิ่งเลื่อมใสภูเขำไท่ผิงมำนำน นำงจึงไป เที่ยวเยือนที่นั่น แต่กลับไม่กล้ำไปถึงหน้ำประตูภูเขำของภูเขำไท่ผิง

รำวกับว่ำหำกนำงได้เห็นอักษรสำมตัวค ำว่ำ ‘ภูเขำไท่ผิง’ บน กรอบป้ ำยหน้ำประตูภูเขำจะถือเป็ นกำรสบประมำทภูเขำไท่ผิงอย่ำง หนึ่ง

ชุยตงซำนยิ้มกล่ำว “ข้ำไม่ค่อยสนิทกับภูเขำไท่ผิง แต่อำจำรย์ ของข้ำกับหวงถิงเจ้ำส ำนักคนใหม่คือสหำยรักกัน แน่นอนว่ำอย่ำ เข้ำใจผิด พวกเขำไม่ได้มีควำมสัมพันธ ์ชำยหญิงอย่ำงที่เจ้ำคิด เฮ้อ วันหน้ำเจ้ำต้องเปลี่ยนนิสัยบ้ำงแล้วจริงๆ อย่ำเอำแต่คิดเรื่องในโลกไป ทำงควำมสัมพันธ ์ฉันท์ชู้สำวเสียหมด ทุกวันนี้อำจำรย์ของข้ำยังเป็ น ผู้ถวำยงำนที่ได้รับกำรบันทึกชื่อของภูเขำไท่ผิงด้วย ดังนั้นหำกเจ้ำ ยินดีจะไปฝึกตนที่ภูเขำไท่ผิง ข้ำก็สำมำรถ ขอให้อำจำรย์ช่วยแนะน ำ เจ้ำกับหวงถิงได้ เจ้ำวำงใจเถอะ ข้ำคือลูกศิษย์ผู้เป็ นที่ภำคภูมิใจของ

อำจำรย์ และอำจำรย์ของข้ำท่ำนนั้น ขอแค่เป็ นเรื่องที่เขำพยักหน้ำ ตอบตกลงก็ไม่มีเรื่องใดที่เขำทำไม่ได้

วังม่ำนเมิ่งเกือบจะถูกเด็กหนุ่มชุดขำวผู้นี้ปั่นหัวจนเป็ นบ้ำอยู่แล้ว ใบหน้ำของนำงเต็มไปด้วยควำมเหนื่อยล้ำ เอ่ยด้วยควำมจนใจเป็ น ทบทวีว่ำ “ชุยตงซำน เจ้ำคิดอะไรอยู่กันแน่แล้วคิดจะท ำอะไร?”

นำงไม่ได้รู ้สึกว่ำอีกฝ่ ำยละโมบอยำกครอบครองควำมงำมของ นำง อยำกนอนกับนำง? ด้วยรูปโฉมของ “เด็กหนุ่ม” ผู้นี้ ใครอยำก นอนกับใครก็ยังไม่แน่เลยนะ

ชุยตงชำนพลิกฝ่ ำมืออีกครั้ง เอ่ยเย้ยหยันตัวเองว่ำ “จริงที่ข้ำ คอยคิดว่ำท ำไมพรำนรำถึงต้องมีควำมคิดและคิดอย่ำงไรมำโดย ตลอด ปัญหำสองข้อนี้รุมเร ้ำข้ำมำนำนหลำยปีแล้ว”

ตอนอยู่ในร ้ำนยำตระกูลหยำง ชุยตงซำนกับผู้เฒ่ำที่ถูกอำจำรย์ เรียกขำนว่ำ “ท่ำนปู่ หยำง” เคยมีบทสนทนำที่เปิดเผยจริงใจต่อกัน ครั้งหนึ่ง

หยำงเหล่ำโถวถำมว่ำเรื่องนั้นเป็ นอย่ำงไรบ้ำงแล้ว บังเอิญยิ่งนัก ก็คือคำถำมที่คืนนี้วังม่ำนเมิ่งจับผลัดจับผลูถำมออกมำพอดี

ตอนนั้นจิตวิญญำณของชุยฉำนแบ่งหนึ่งออกเป็ นสอง ขุยฉำน มองควำมคิดในใจของชุยดงชำน ในเวลำหนึ่งวัน ควำมคิดมีน้อย ที่สุดคือสองเรื่อง มีมำกที่สุดก็มำกถึงเจ็ดหมื่นกว่ำเรื่อง ชุยตงซำน ย้อนกลับมำมองชุยฉำน ควำมคิดอย่ำงน้อยสำมเรื่อง อย่ำงมำกสุด

แปดหมื่น “ทั้งสองคน” ต่ำงก็มีข้อดีข้อเสีย เทียบกันด้ำนควำมน้อย ห่ำงกันแค่หนึ่งเท่ำนั้น เทียบกันด้ำนควำมมำก กลับต่ำงกันหนึ่งหมื่น

ต้องรู ้ว่ำกำร “เกิดควำมคิด’ เช่นนี้ ไม่ใช่คำกล่ำวที่ว่ำละทิ้งโลก นั่งอยู่ในภำวะลืมตนของลัทธิเต๋ำ แล้วก็ไม่ใช่กำรนั่งเข้ำฌำนทำ สมำธิของลัทธิพุทธ หำไม่แล้วกำรฝึกตนของผู้ฝึกลมปรำณ จิตใจ จมจ่อมอยู่ภำยใน เก็บรวบรวมควำมคิดก็คงไม่ใช่เรื่องยำก

ส่วนคนธรรมดำทั่วไป หำกเข้ำใจผิดคิดว่ำกำรนอนหลับจะไม่ เกิดควำมคิดใดๆ นั่นก็เป็ นควำมเข้ำใจผิดอย่ำงมหันต์แล้ว

ชุยตงซำนยิ้มเอ่ยว่ำ “นอนหลับ นอนหลับ คือนอนและหลับ สิ่งที่ นอนคือสังขำรและจิตวิญญำณ กำรพักผ่อนเช่นนี้คือกำรพักผ่อน ของเจ็ดวิญญำณในสำมจิตเจ็ดวิญญำณ สิ่งที่หลับก็คือจิตสำนึก นี่ ก็คือสำมจิต เพียงแต่ว่ำหลำยๆ คนเมื่อตื่นขึ้นมำ ควำมฝันที่จำได้ กลับเลือนรำง หลำยคนยังเข้ำใจผิดคิดว่ำตัวเองหลับไปโดยไม่ฝัน ก็ เหมือนคนหลำยคนที่รู ้สึกเหมือนตกหน้ำผำอยู่ในควำมฝัน อันที่จริง นั่นก็คือกำรกระตุ้นทำงจิตวิญญำณอันเล็กน้อย และกำรที่เผ่ำมนุษย์ กลำยเป็ นผู้นำของหมื่นสรรพชีวิตได้ สืบสำวรำวเรื่องกันแล้วก็อยู่ ที่ว่ำ “มีควำมฝัน” เมื่อเทียบกับผู้ฝึ กตนเผ่ำปี ศำจก็คือกำรเปิ ด สติปัญญำแต่กำเนิดที่พวกเขำ “ปรำรถนำแม้ในยำมหลับฝัน’ เมื่อ เทียบกับผู้ฝึ กลมปรำณของเผ่ำมนุษย์เรำแล้ว ร่ำงจริงที่แข็งแกร่ง ทนทำนของเผ่ำปีศำจเป็ นทั้งที่พึ่งที่ทำให้พวกเขำดำรงอยู่ในปฐพีได้ แล้วไยจะไม่ใช่กรงขังที่แน่นหนำอย่ำงหนึ่งด้วยเล่ำ”

ชุยตงซำนตั้งใจไว้ว่ำลูกศิษย์ผู้สืบทอดเก้ำคนของเขำในอนำคต ยกตัวอย่ำงเช่นคนกระเบื้องเกำตี เซี่ยเซี่ย หูฉู่หลิง เจี่ยงชวี่ ฯลฯ ชุย ตงซำนจะแบ่งแยกพวกเขำเป็ นคนละประเภทกัน สอนพวกเขำไปตำม ควำมสำมำรถ ถ่ำยทอดวิชำที่ตนมีให้พวกเขำอย่ำงหมดหน้ำตัก ตั้งใจอบรมปลูกฝังเป็ นอย่ำงดี มีควำมอดทนที่ดีเยี่ยมต่อพวกเขำ

และชุยตงซำนจะยังรับลูกศิษย์ผู้สืบทอดแต่ในนำมมำอีกเก้ำคน ลูกศิษย์ประเภทนี้จะมำรับมำอย่ำงตำมใจ ดูแค่ควำมถูกชะตำและ อำรมณ์ของตนเท่ำนั้น แน่นอนว่ำอำจจะเป็ นเฉียนโหวเอ๋อร ์แล้วก็ สำมำรถเป็ นวังม่ำนเมิ่งที่อำยุตั้งแปดสิบปีแล้วแต่กลับยังมีตบะเป็ น ขอบเขตถ้ำสถิตตรงหน้ำผู้นี้ ถึงขั้นที่ว่ำยังสำมำรถเป็ นหงโฉวผู้ฝึก ยุทธขอบเขตหกอำยุเกือบร ้อยปีได้ด้วย เมื่อเทียบกันแล้ว คุณสมบัติ ในกำรฝึ กวรยุทธของหงโฉวไม่ถือว่ำแย่เกินไปนักเพียงแค่ว่ำไม่มี อำจำรย์คอยให้คำชี้แนะ หำไม่แล้วกำรเลื่อนสู่ขอบเขตเจ็ดก็ไม่ใช่ เรื่องยำกเลย เพรำะถึงอย่ำงไรไม่ว่ำผู้ฝึกยุทธขอบเขตร่ำงทองคนใดก็ ตำมในใต้หล้ำแห่งนี้ ไม่ต้องสนใจว่ำจะใช่กระดำษเปียกหรือเยื่อไม้ไผ่ หรือไม่ ก็ล้วนสำมำรถมีควำมเกี่ยวข้องกับวิถีวรยุทธได้ทั้งสิ้น