กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 971

เฉินผิงอันกล่าว “แผนการนี้ ก่อนหน้านั้นไม่ได้ปรึกษาเจ้า ข้า ต้องขอโทษเจ้าด้วยรับรองว่าจะไม่มีคราวหน้าอีก”

ชุยตงซานยิ่งน้อยเนื้อต่าใจ “ศิษย์ไม่ใช่คนอื่นคนไกลสักหน่อย หากอาจารย์ยังพูดจาเกรงใจกันแบบนี้อีก ศิษย์จะเสียใจจริงๆ แล้วนะ”

เฉินผิงอันหัวเราะหึหึ

ชุยตงซานรีบยึดเอวตรงพูดเสียงดังกังวานทันทีว่า “ศิษย์ไม่ น้อยใจ!”

เฉินผิงอันก้มหน้าถูมือ เป่ าลมที่เป็ นควันขาวออกมาจาก ปากเบาๆ

หย่างจื่อ ปีศาจใหญ่บนบัลลังก ์ราชา แน่นอนว่าต้องถือว่าเป็ น ปลาใหญ่ที่พาตัวมาติดหว่างแห

หากไม่เป็ นเพราะคาพูดประโยคนั้นของผู้อาวุโสซ่ง ขอแค่หย่า งจื่อกล้ามาที่ใบถงทวีปถ้าอย่างนั้นก็อย่าหวังว่าจะได้จากไปอีก

ตน บวกกับเสี่ยวโม่ ชุยตงซาน หมี่อวี้ แค่นี้ก็พอแล้ว

นอกสนามรบ ล่อลวงด้วยผลประโยชน์ เชิญท่านลงโอ่ง จากนั้น ค่อยรวบแหล้อมสังหาร การกระทานี้แน่นอนว่าผิดต่อคุณธรรมใน ยุทธภพ ดังนั้นเฉินผิงอันถึงได้มีบทสนทนานั้นกับผู้อาวุโสซ่ง

หากจะพูดถึงสถานะและขอบเขต หย่างจื่อที่ถูกศาลบุ๋นขังไว้ใน กลุ่มเทือกเขาเตาหลอมเหล่าจวิน กับหลิวชาที่ถูกกักขังอยู่ในพื้นที่ ลับแห่งขุนเขาสายน้าของสวนกงเต๋อ ทั้งสองฝ่ายต่างก็เป็ นหนึ่งในสิบ สี่ปีศาจใหญ่อดีตบัลลังก ์ราชาเก่า เพียงแต่ว่าฐานะของหลิวชาสูงกว่า แน่นอนว่าหากหลิวชาไม่ได้ถูกเฉินฉุนอันขัดขวางเอาไว้ ได้กลับคืน สู่บ้านเกิดด้วยสถานะของผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตสิบสี่ ทุกวันนี้หลิวชาก็ จะกลายเป็ นผู้นาบนวิถีกระบี่อย่างสมชื่อของใต้หล้าเปลี่ยวร ้างแล้ว และการที่หย่างจื่อถูกเฉินผิงอัน “พะวงหาอยู่ตลอดเวลา” เช่นนี้ ไม่ เพียงแค่เพราะอีกฝ่ ายเปิดฉากสังหารไปสี่ทิศบนสนามรบ วิธีการที่ใช ้ อามหิตโหดเหี้ยมพอข้ามผ่านกาแพงเมืองปราณกระบี่เข้ามาในใต้ หล้าไพศาลแล้ว หย่างจื่อยังออกแรงไปอีกไม่น้อย ทว่าเรื่องที่ทาให้ เฉินผิงอันเกิดจิตสังหารอย่างแท้จริงยังคงเป็ นเรื่องที่หย่างจื่อที่เคย สังหารเซียนกระบี่ผู้หนึ่งอย่างทารุณกรรมท่ามกลางสายตาจับจ้อง มองมาของคนมากมายบนสนามรบของกำแพงเมืองปราณกระบี่

ชุยตงซานมีความหมายเหมือนต้องการทุ่มไหที่แตกให้แหลกไป เลย คล้ายกับตัดสินใจไว้แล้วว่าจะต้องถามให้รู ้เหตุผลจงได้ “หยุดมือ เปลี่ยนใจกะทันหัน ไม่ใช่ว่าทุกสิ่งที่ทามาก่อนหน้านี้ล้วนเสียเปล่า หรอกหรือ ในใจของอาจารย์จะรู ้สึกอัดอั้นไปอย่างยาวนานหรือ ไม่?”

เฉินผิงอันเงียบไม่ตอบ

ขังหลิวชาและหย่างจื่อไว้ไม่สังหาร ล้วนเป็ นความหมายของ ศาลบุ๋นแผ่นดินกลางหรือควรจะพูดให้ถูกก็คือเป็ นความต้องการ ของหลี่เซิ่ง

ก่อนหน้านี้ภายในของศาลบุ๋นเองก็ใช่ว่าจะไม่มีความเห็นต่าง เพียงแต่ว่าหลี่เซิ่งตัดสินใจเช่นนี้แล้วจึงไม่มีใครเถียงในเรื่องนี้กันอีก

ชุยตงซานถอนหายใจเบาๆ ใช ้ปลายเท้าเตะหิมะที่ทับถมอยู่บน เส้นทางไปเรื่อยๆ

หลังจากที่อาจารย์กลับไปยังบ้านเกิด ภูเขาลั่วพั่วก่อตั้งสานัก ขึ้นมา นอกจากจะเข้าร่วมงานพิธีของภูเขาตะวันเที่ยงซึ่งก่อให้เกิด ความครึกโครมไม่น้อยแล้ว ภายหลังก็ยังเลือกที่จะให้ภูเขาลั่วพั่วอยู่ ในสถานะคล้ายปิดภูเขาอย่างเหนือการคาดการณ์ของทุกคน แล้ว อาจารย์ก็เลือกใบถงทวีปมาก่อตั้งสานักเบื้องล่างอย่างรวดเร็วปานไฟ ไหม้

อย่างแรกยังถือว่าสมเหตุสมผล แต่หากจะพูดถึงอย่างหลัง คิดจะ ชดเชยแผ่นดินของหนึ่งทวีปที่เสียหายย่อยยับก็จาเป็ นต้องมีถิ่นฐาน ของตัวเองเสียก่อน ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลส่วนรวมหรือเหตุผลส่วนตัว แน่นอนว่าล้วนเข้าใจได้

แต่ชุยตงซานกลับได้กลิ่นผิดปกติบางอย่างมาตั้งแต่แรกแล้ว บางทีจูเหลี่ยนที่อยู่ภูเขาลั่วพั่วก็อาจจะสัมผัสได้เหมือนกัน แต่พ่อครัว เฒ่าคนเจ้าเล่ห์ผู้นั้นกลับแกล้งโง่

ปีนั้นหย่างจื่อจัดกาลังพลไม่ถูกวิธี บัญชาการณ์ทัพไม่ได้เรื่องจึง สร ้างความเดือดร ้อนให้กับทางฝั่งของกระโจมเจี่ยจื่อ หย่างจื่อที่ต้อง ท าความดีชดใช ้ความผิดจึงออกมาจากสนามรบชั่วคราวพร ้อมกับ หวงหลวน หวนกลับมายังพื้นที่ใจกลางของเปลี่ยวร ้างอีกครั้ง รับผิดชอบควานหาตัวและดักสังหารผู้ฝึ กกระบี่ของกาแพงเมือง ปราณกระบี่ที่หลบซ่อนตัวอยู่ในเปลี่ยวร ้าง

ตอนนั้นเฉินผิงอันออกคาสั่งว่าห้ามให้การช่วยเหลือพวกผู้ฝึ ก กระบี่เหล่านั้น ผลคือยังคงมีผู้ฝึ กกระบี่กลุ่มหนึ่งที่ออกไปจากหัว ก าแพงเมืองอยู่ดี

และเรื่องนี้ก็เป็ นจุดที่ทาให้อิ่นกวานหนุ่มผู้นั่งบัญชาการณ์ คฤหาสน์หลบร ้อนถูกคนวิจารณ์อย่างสาดเสียเทเสียมากที่สุด จนถึง ทุกวันนี้นครบินทะยานของใต้หล้าห้าสีก็ยังมีผู้ฝึกกระบี่อีกไม่น้อยที่ ยังจดจาเรื่องนี้อยู่ในใจ รู ้สึกว่าเฉิ นผิงอันเลือดเย็นเห็นแก่ ผลประโยชน์มากเกินไป ต่อให้จะเป็ นอิ่นกวานคนสุดท้ายของก าแพง เมืองปราณกระบี่ได้อย่างดี แต่ก็ยังไม่ถือว่าเป็ นผู้ฝึกกระบี่ของกาแพง เมืองปราณกระบี่อย่างเต็มตัว

แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะคาวิพากษ์วิจารณ์พวกนี้ เฉินผิงอันถึงได้ เกิดความคิดอยากสังหารหย่างจื่อมากเป็ นพิเศษ ถึงได้ใช ้ทุกวิถีทาง เพื่อให้บรรลุเป้ าหมาย พาชิงถงไปพบหย่างจื่อโดยเฉพาะ จากนั้นใช ้ ข้ออ้างว่าต้องการท าการค้าล่อลวงให้นางเป็ นฝ่ ายออกมาจากพื้นที่ ลับแห่งนั้นด้วยตัวเอง

ก็เหมือนอย่างการกระทาตอนที่เจอได้เจอกับทหารม้าแคว้นเป่ ย เยี่ยนโดยบังเอิญระหว่างที่เดินทางท่องเที่ยวอุตรกุรุทวีปเมื่อครั้งอดีต

ชีวิตคนมักจะมีการกลับมาพบเจอกันอีกครั้งท่ามกลางขุนเขา สายน้าเช่นนี้อยู่เสมอ

ชุยตงซานถามหยั่งเชิงว่า “การที่เฮ้อเซียงถิงและอวี๋ชิงจาง ออกไปจากภูเขาลั่วพั่ว อันที่จริงเป็ นอาจารย์ที่สั่งให้อวี๋เยว่รับลูกศิษย์ อย่างลับๆ หรือ?

เฉินผิงอันส่ายหน้า ในที่สุดก็ยอมเปิดปาก “ตอนนั้นไหนเลยจะ คิดถึงเรื่องที่อยู่ห่างไกลเช่นนี้ได้ เป็ นแค่ความบังเอิญเท่านั้น ก็โชคดี ที่พวกเขาติดตามอวี่เยว่จากไปแล้ว ไม่ต้องได้เจอกับหย่างจื่อ ไม่อย่างนั้นเรื่องเละเทะครั้งนี้ ข้าก็ไม่รู ้ว่าจะเก็บกวาดอย่างไรเลย จริงๆ”

เด็กก็คือเด็ก ดังนั้นเรื่องบางอย่าง พวกผู้ใหญ่จึงไม่อาจคาดหวัง ให้พวกเด็กๆ ไปท าความเข้าใจ หลักการเหตุผลบางอย่างก็มีเพียง ระหว่างการเติบโตเท่านั้นที่พวกเด็กๆ จะค่อยๆ ท าความเข้าใจได้ด้วย ตัวเอง

หากจะบอกว่าในความฝันคือปั้นตุ๊กตาหิมะ ถ้าอย่างนั้นเติบใหญ่ ขึ้นมาก็เหมือนได้กินข้าวเย็นๆ

หากหย่างจื่อปรากฏตัวในใบถงทวีป เข้าร่วมเรื่องการขุดเจาะลา น้าใหญ่ ต่อให้หย่างจีอร่ายเวทอ าพรางตา เวลานานเข้าก็ยังต้อง กลายเป็ นกระดาษที่ห่อไฟได้ไม่มิด

สักวันจะต้องถูกตัวอ่อนเซียนกระบี่ที่มาจากกาแพงเมืองปราณ กระบี่กลุ่มนั้นรู ้เรื่องวงในได้แน่

มีรากฐานมหามรรคาจากปีศาจใหญ่แห่งเปลี่ยวร ้างเหมือนกัน แต่เสี่ยวโม่กลับไม่เหมือนกัน เขาหลับสนิทอยู่ในดวงจันทร ์เฮ่าไฉ่มา นานนับหมื่นปี ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับ กาแพงเมืองปราณกระบี่ แม้แต่น้อย

บวกกับในบรรดาสิบเซียนกระบี่บนยอดเขาสูงสุดในอดีตที่มีเฒ่า หูหนวกเป็ น “หนึ่งในห้าสุดยอด” ดังนั้นผู้ฝึ กกระบี่ในท้องถิ่นของ กาแพงเมืองปราณกระบี่จึงค่อนข้างเปิดกว้างสาหรับเรื่องนี้

และยังมีเถาถิงแห่งเปลี่ยวร ้างที่อยู่ข้างกายหลี่ไหว อยู่ในภูเขา ใหญ่แสนดี้มาอย่างยาวนาน บวกกับความสัมพันธ ์ระหว่างเซียนกระบี่ ใหญ่ผู้อาวุโสกับเฒ่าตาบอด เถาถิงคิดจะผูกปมแค้นกับก าแพงเมือง ปราณกระบี่ก็ยังยาก เขาไม่มีความกล้ามากพอ

แต่หย่างจื่อนั้นไม่เหมือนกัน

เรื่องที่ถูกจับตัวคือเรื่องหนึ่ง ทั้งสองฝ่ ายไม่เจอหน้ากัน จนตายก็ ไม่ไปมาหาสู่กัน แต่หากหย่างจื่อมาถึงใบถงทวีปแล้วยังไม่สังหาร กลับเป็ นอีกเรื่องหนึ่ง

ศาลบุ๋นมีการพิจารณาเป็ นของตัวเอง