กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 978

“จางเถียวเสียที่มีฉายาว่า “หลงป๋ อ” ผู้นั้นก็ช่างลงไม้ลงมือได้ลง คอ ชัดกระบวนท่าใส่มาบนร่างของพี่หวงม่าน น้าหนักหมัดเท้าของ บุคคลอันดับหนึ่งบนวิถีวรยุทธในใต้หล้า จุ๊ๆ น้องชายอย่างข้าแค่คิด ก็รู ้สึกเจ็บปวดแทนพี่หวงม่านแล้ว”

หวงม่านยิ้มบางเอ่ยว่า “ดูเหมือนจะยังไม่มีน้าหนักได้เท่าคาพูด ของเจ้าส านักชุยหรอก”

ชุยตงซานตบอกกล่าว “บัณฑิตเอ่ยวาจามักเป็ นสหายกับ หลักการเหตุผลอยู่เสมอ ตัวอักษรและถ้อยคาล้วนมิอาจเลื่อนลอยไร ้ แก่นสาร!”

กงเยี่ยนหลุดหัวเราะคิก หญิงงามคนนี้มีชื่อเล่นว่าอาอู่ นางแต่ง กายเหมือนชาววังเรือนกายสูงเพรียว มองดูเหมือนรูปร่างผอมบาง แต่แท้จริงแล้วกลับอาพรางความอวบอิ่มเอาไว้

มวยผมทรงเมฆา ปักปิ่นดอกไม้ไหวสีทองเอียงๆ กงเยี่ยนเพียงแค่ ประทินโฉมอย่างบางเบาก็มีรูปโฉมงามพิลาสล้าแล้ว สองข้างของเอว บางที่การอบด้วยมือเดียวแยกกันห้อยคันฉ่องทองสัมฤทธิ์โบราณ บานหนึ่งและผลึกแก้วใสหนึ่งชิ้นหนึ่ง

ก็ไม่แปลกที่หวงม่านมักจะเอ่ยสัพยอกบ่อยๆ ว่านางไม่ไปเป็ น ฮองเฮาเหนียงเนียงก็ช่างน่าเสียดายจริงๆ

บุรุษบนโลก ตอนอายุน้อยไม่รู ้จักความเลิศล้าของคาว่าอวบอิ่ม สายตามักจะวนเวียนอยู่แต่บนใบหน้าของสาวงามเท่านั้น จึงต้อง พลาดท่วงท านองดีๆ หลายอย่างไปเสียเปล่า

หากจะพูดถึงเนื้อหนังมังสาที่โดดเด่น หวงม่านที่เป็ นเซียนเหริน แม้จะเป็ นบุรุษ แต่รูปโฉมกลับไม่เป็ นรองสตรีอย่างกงเยี่ยนแม้แต่น้อย

บุรุษที่ถูกกล่าวถึงในนิยายชายมากความสามารถกับโฉม สะคราญ ดูเหมือนจะโขลกออกมาจากพิมพ์เดียวกัน หนีไม่พ้นว่า ใบหน้างามดุจหยกล้าค่า คิ้วกระบี่ทอดยาวหายไปในจอนผม รูปร่าง สูงสง่าดุจต้นไม้หยกรับลม…

เห็นว่าเด็กหนุ่มชุดขาวเริ่มก่อกวนอีกแล้ว ระหว่างที่ทะยานลม เบื้องหน้ามีทะเลเมฆหนาหนักชั้นหนึ่งปรากฏขึ้นมา ห่านขาวใหญ่ผู้ นั้นก็พลิกตัวตีลังกา ร่างทั้งร่างกลิ้งไปเบื้องหน้า ชายแขนเสื้อสองข้าง โบกสะบัดออกไป แหวกทะเลเมฆชั้นนั้นออกจากกัน

ซีหมานรวมเสียงให้เป็ นเส้นเอ่ยว่า “อยู่กับเจ้าหมอนี่แล้วทรมาน จริงๆ ไม่รู ้จริงๆ ว่าเฉินผิงอันทนกับลูกศิษย์ที่เป็ นเช่นนี้ได้อย่างไร”

กงเยี่ยนใช ้เสียงในใจพูดกลั้วหัวเราะ “ก่อนหน้านี้ได้ยินเจ้าสานัก น่าหลันพูดถึงอิ่นกวานหนุ่ม ค าประเมินน่าสนใจนัก บอกว่าเฉินผิง อันก็คือน้าเต้าต้นที่ในท้องมีแต่ความคิดชั่วร ้าย เวลาปกติเงียบขรึม พูดน้อย แต่อันที่จริงในหัวเอาแต่วางแผนเล่นงานคนอื่น แต่โดย ภาพรวมแล้วยังเป็ นคนที่พูดคุยด้วยง่าย เงื่อนไขก็คือต้องไม่ไปหา

เรื่องเขาก่อน มีอาจารย์ที่เป็ นเช่นนี้ หากยังหาลูกศิษย์ที่ไม่ชอบพูด มาอีก อยู่ด้วยกันก็ไม่รู ้จะคุยอะไรกันแล้ว ถ้าถามข้านะ ก็ต้องหาลูก ศิษย์ที่ร่าเริงสดใสแบบชุยตงซานนี่แหละ จะได้ปรับกลิ่นความเงียบ ขรึมของอาจารย์และความสดใสของลูกศิษย์ให้ผสานกันได้อย่าง สมดุล”

หลี่ป๋ าพลันเอ่ยแทรก “พวกเจ้ามองผิดแล้ว ตรงกันข้ามเลยด้วย ซ้า คนที่สดใสมีชีวิตชีวาคืออิ่นกวานหนุ่มที่มองดูเหมือนไม่ค่อยพูด นั่นต่างหาก อันที่จริงคนที่เรียกได้ว่าจิตแห่งมรรคาลึกล้า เงียบขรึม อึมครึม ต้องเป็ นเจ้าสานักชุยที่มองดูคล้ายไม่ยี่หระกับสิ่งใดผู้นี้ มากกว่า ฝ่ ายแรกมองวิถีทางโลกในแง่ดีอยู่เสมอ ส่วนฝ่ ายหลังกลับ มองโลกในแง่ร ้ายอย่างสิ้นเชิง ทั้งสองต่างก็อยู่กันคนละขั้วเลย ทีเดียว”

หวงม่านยิ้มเอ่ยคล้อยตาม “หลี่ป๋ ามองคนได้แม่นย ามากนะ”

คนทั้งกลุ่มลอดทะลุผ่านทะเลเมฆไปด้วยกัน สองข้างทางของ ก้อนเมฆเหมือนหิมะทับถมเป็ นก าแพงสูงสองด้าน

ชุยตงซานเหลือบมองเด็กหนุ่มที่เดินอยู่รั้งท้ายซึ่งหวังจูตั้งชื่อให้ ว่าหวังฉงจวี นามอวี้ซา ฉายา “หันซู สรุปก็คือหากไม่นับแซ่ ทุกชื่อก็ ล้วนมีความเกี่ยวข้องกับ “หิมะ” ทั้งหมด

อยู่ในกลุ่มคน หวังฉงจวีไม่ให้ความรู ้สึกถึงการด ารงอยู่เลยแม้แต่ น้อย ถูกหวังจูเอามาใช ้แรงงานอย่างเดียว ไหล่แบกมือหิ้วสัมภาระ น้อยใหญ่

หน้าผากของเด็กหนุ่มนูนขึ้นมาน้อยๆ เพิ่งจะหลอมเรือนกายได้ ส าเร็จ ในบรรดาโชควาสนาห้าอย่างของถ้าสวรรค์หลีจูในอดีต ไม่ พูดถึงจุดจบของแต่ละฝ่ ายว่าเป็ นอย่างไร พูดถึงแค่ขอบเขตสูงต่า ก็ เป็ น “งูสี่ขา” ที่ตอนนั้นเป็ นฝ่ ายเลือกซ่งจี๋ซินและจื้อกุยแห่งตรอกหนี ผิงตัวนี้ที่เอาออกหน้าออกตาไม่ได้มากที่สุด ทุกวันนี้เพิ่งจะเป็ น ขอบเขตถ้าสถิต นี่ต้องกินข้าวไม่อิ่มถึงเพียงใดถึงได้ตกมาอยู่ใน สภาพเช่นนี้ได้? สิ่งเดียวที่พอจะยกมาพูดได้ก็คือ น้าเต้าเปลือกสีม่วง ใบใหญ่ที่หวังฉงจวีสะพายไว้ด้านหลังซึ่งแกะสลักเป็ นอักษรโบราณ สองค าว่าจัวฟ่าง

ชุยตงซานถอนสายตากลับมาแล้วเริ่มพูดเจื้อยแจ้ว “พี่หญิงอาอู่ ไม่คิดจะไปลงหลักปักฐานที่สานักอวี่หลงจริงๆ หรือ? ถึงอย่างไรเจ้าก็ เป็ นคนรู ้จักเก่ากับเจ้าส านักน่าหลันแล้ว มีความสัมพันธ ์ส่วนตัวชั้นนี้ อยู่ คว้าเอาตาแหน่งเค่อชิงอันดับหนึ่งมาเป็ นก็ไม่ต้องเปลืองแรงสักกะ ฝึก”

“เป็ นคนว่างงานที่ฟ้ ามิอาจควบคุมดินมิอาจควบคุม แม้กระทั่ง เจ้าส านักของส านักหนึ่งก็ยังควบคุมไม่ได้ รับเงินเดือนมาเปล่าๆ โดย ไม่ต้องออกแรง ก็ไม่มีอิสระมากหรอกหรือ? เรื่องดีๆ แบบนี้ขนาดข้า ยังอิจฉาตาร ้อน น้องชายรู ้สึกว่าเทพธิดาอวิ๋นเซียนที่นิสัยนุ่มนิ่มผู้นั้น

ได้เจอกับพี่หญิงอาอู่แล้ว ก็มีแต่จะยินดีต้อนรับ ในเมื่อก่อนหน้า นี้อวิ๋นเซียนยังยินดีออกจากต าแหน่งเจ้าส านักไปเป็ นผู้คุมกฏอย่าง ไม่สมชื่อได้ คิดดูแล้วเมื่อพี่สาวไปเยือน อย่าว่าแต่เค่อชิงอันดับหนึ่งที่ พอมีครั้งแรกก็ต้องมีครั้งที่สองเลย คาดว่าหากให้นางยอมถอยออก จากตาแหน่ง ให้พี่หญิงอาอู่ไปเป็ นผู้คุมกฏของสานักก็ยังไม่ยาก ใช่ แล้ว หากว่ามีวันนี้จริง คงต้องรบกวนให้พี่หญิงอาอู่ทาตัวเป็ นผู้เฒ่า จันทรา บอกไปว่าข้ายินดีมารับหน้าที่เป็ นเค่อชิงอันดับหนึ่งของ สานักอวี่หลง เรื่องของเงินเดือน คุยกันได้ง่าย แค่มอบให้พอเป็ นพิธีก็ พอแล้ว”

“อีกอย่างสานักอวี่หลงเมื่อเทียบกับจวนวารีทะเลบูรพา หรือเมือง หลวงส ารองของต้าหลีในแจกันสมบัติทวีป จวนอ๋องเจ้าเมืองซ่งมู่ยัง อยู่ใกล้กับฝูเหยาทวีปมากกว่านะ ส านักของพี่สาวตอนนี้ไม่ได้อยู่ใน สภาพการณ์ที่ดีกันสักเท่าไร แล้วนับประสาอะไรกับที่หากอิงตามกฎ ของศาลบุ๋น ต่อจากนี้ร ้อยปี ถ้ายังไม่มีผู้ฝึกตนขอบเขตหยกดิบคน ใหม่ปรากฏตัว ก็ต้องถูกถอนอักษรจงออกจากชื่อสานักแล้ว พี่หญิง อาอู่ทนเห็นสานักต้องตกอับเช่นนี้ได้เชียวหรือ จะยอมเป็ นหวังเสี่ยว เอ้อที่ชีวิตแย่ลงทุกปีได้หรือ? ไปอยู่ที่สานักอวี่หลง พวกผู้เยาว์ที่อยู่ ในฝูเหยาทวีปเจอกับเรื่องอะไร พี่สาวก็ทะยานลมไปถึงได้เร็วกว่า ไม่ ต้องสิ้นเปลืองความสัมพันธ ์ควันธูปที่สะสมไว้ด้วย สามารถคลี่คลาย เรื่องต่างๆ ได้ด้วยตัวเอง ดังนั้นคิดๆ ดูแล้วเป็ นบรรพจารย์ผู้คุมกฏ ของสานักอวี่หลง คอยปกป้ องมรรคาให้กับสานักเก่า นั่งฟังการ

ประชุมอยู่ในศาลบรรพจารย์กับน้องชายที่เป็ นเค่อชิงอันดับหนึ่ง ขณะเดียวกันก็ช่วยให้ส านักอวี่หลงเป็ นพันธมิตรกับสานักกระบี่ชิง ผิง ยิงธนูนัดเดียวได้นกสามตัว คนโง่เท่านั้นแหละที่จะไม่ท า!”

กงเยี่ยนนินทาในใจไม่หยุด ไอ้หมอนี่เป็ นพยาธิในท้องของตน หรือไร ทาไมไม่ว่าเรื่องอะไรถึงได้รู ้ชัดเจนเช่นนี้

เด็กหนุ่มชุดขาวถอนหายใจดังเฮ้อ พูดด้วยสีหน้าไม่พอใจว่า “เปรียบเทียบแบบนี้ไม่น่าฟังเลย พยาธิน่าแขยงจะตายไป บอกว่า น้องชายเป็ นผ้านวมผืนน้อยที่แนบติดกายพี่หญิงอาอู่ยังจะน่าฟัง มากกว่า”

หวงม่านหลุดหัวเราะพรืด เกรงว่าคาเปรียบเทียบนี้น่าจะทาให้คน ฟังสะอิดสะเอียนมากกว่ากระมัง