กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 979

ปกติหมี่ลี่น้อยเป็ นคนกินข้าวเร็วมากอยู่แล้ว พอได้ยินประโยคนี้ ก็แสร ้งทาเป็ นเคี้ยวช ้าๆ อย่างละเอียด โคลงศีรษะ ยกนิ้วโป้ งให้จูเห ลี่ยน “อร่อยมาก อร่อยมาก รสชาติล้าเลิศจริงๆ! ฝีมือของพ่อครัว เฒ่าก็ถือเป็ นการปักบุปผาลงบนผ้าแพรเหมือนกัน”

เซียนเว่ยเพิ่งจะคีบน่องไก่ขึ้นมา พอได้ยินก็รีบคีบปลาหลูดอกซิ่ง มาค าใหญ่ทันที เคยได้ยินชื่อปลาแม่น้าประเภทนี้มานานแล้ว หามา ลิ้มลอง? เป็ นเรื่องที่แม้แต่จะคิดก็ยังไม่กล้าคิดเลย ใต้หล้านี้สิ่งที่ สามารถเอามาโอ้อวดได้ดีที่สุดคืออะไร ก็เงินไงล่ะ

เด็กชายชุดสีชาดมีชาติกาเนิดมาจากคนจิ๋วควันธูป อันที่จริง อาหารรสเลิศไม่รสเลิศอะไร มันไม่มีความสนใจใดๆ ถึงอย่างไรก็ชิม ไม่รู ้ว่ารสชาติดีหรือไม่ดีอยู่แล้ว แต่เพราะว่ามักจะมาขอข้าวกินที่นี่ บ่อยๆ หน่วนซู่จึงเตรียมถาดน้ามันใบเล็กไว้ให้เด็กชายชุดสีชาด โดยเฉพาะ ใช ้ตะเกียบคีบตักมาคาหนึ่ง เมื่อเทียบกับคนปกติทั่วไปก็ เท่ากับว่าได้กินอาหารโต๊ะใหญ่แล้ว

จูเหลี่ยนคุยเล่นถึงเรื่องหนึ่ง “คุณชาย ทุกวันนี้ที่ตัวจังหวัดมี ตระกูลแซ่เฉินย้ายจากอาเภอไหวหวงไปอยู่ที่นั่นหลายตระกูล คล้าย กับนัดหมายกันมาอย่างไรอย่างนั้น เพิ่งจะผ่านปีใหม่ไปก็เริ่มง่วนกับ การแก้ท าเนียบวงศ์ตระกูลกันใหม่แล้ว พยายามจะให้มีความสัมพันธ

เป็ นญาติกับคุณชายอ้อมๆ ให้ได้ อืม ข่าวพวกนี้เป็ นผู้พิทักษ์ขวา ตรอกฉีหลงของพวกเราที่ไปสืบมาได้”

เด็กชายชุดสีชาดบ่นเบาๆ “เรื่องเล็กน้อยขี้หมูราขี้หมาแห้งแบบ นี้ก็คู่ควรให้พ่อครัวเฒ่าเอามาพูดบนโต๊ะอาหารด้วยหรือ ลดเกียรติ ภูเขาลั่วพั่วเกินไป แล้วก็ดูแคลนข้าด้วย”

อยู่กับพ่อครัวเฒ่า เจ้าตัวน้อยไม่มีข้อพิถีพิถันอันคร่าครือะไร แล้ว หนึ่งเพราะจูเหลี่ยนพูดคุยด้วยง่าย ไม่มีข้อห้ามใดๆ นอกจากนี้ แม้จะบอกว่าจูเหลี่ยนคือผู้ดูแลใหญ่ของภูเขาลั่วพั่ว อยู่ในต าแหน่งสูง กุมอานาจอย่างแท้จริง แต่กลับมิอาจมายุ่งเรื่องของการเลื่อนขั้นใน วงการขุนนางของตรอกฉีหลงและสายเรือนไม้ไผ่ที่ตนอยู่ได้ ขุนนาง ใหญ่โตมิสู้ขุนนางผู้มีอานาจรับผิดชอบโดยตรง ขาใหญ่นี้ไม่กอดก็ ไม่เป็ นไร ประจบเอาใจทุกคนไม่ใช่เรื่องที่ควรท า เพราะเท่ากับว่า ไม่ได้เอาใจใครเลย เดี๋ยวจะเป็ นการทิ้งภาพจาว่าเป็ นตัวชี้ประจบไว้ใน ใจของหัวหน้าใหญ่เผยเอาได้

เซียนเว่ยจุ๊ปากยิ้มเอ่ย “เจ้าคงไม่ใช่ศิษย์น้องส านักเดียวกันกับ นักพรตเฒ่าเจียหรอกนะ?”

จูเหลี่ยนไม่สนใจเด็กชายชุดแดงที่ไม่รับน้าใจ ถามต่อไปว่า “เรื่องนี้จะทาอย่างไรดี? ต้องให้ข้าไปพูดคุยกับที่ว่าการสองแห่งของ เขตการปกครองและของจังหวัด ให้พวกเขาออกหน้าขัดขวาง หรือไม่? หาไม่แล้วคนเรียบเรียงท าเนียบวงศ์ตระกูลที่รับเงินมาแล้ว ท างานเวลาจรดพู่กันขึ้นมาย่อมไม่เขียนอย่างคลุมเครือแน่”

ยามที่วิถีทางโลกสงบดี อาชีพอย่างผู้เรียบเรียงผังทาเนียบวงศ์ ตระกูลนี้ เมื่อก่อนมิอาจได้พบเจอแสงสว่าง ส่วนใหญ่ล้วนเป็ น ปัญญาชนยากจนที่ไม่มีตาแหน่งติดตัว ถึงได้หาเลี้ยงชีพด้วยวิธีนี้ ได้ แต่แอบหาเงินอย่างลับๆ ทุกวันนี้กลับไม่เหมือนกันแล้ว แคว้น มากมายทางทิศใต้ของแจกันสมบัติทวีปมีอาชีพนี้อยู่ทุกหนทุกแห่ง และหลายคนต่างก็หันไปท าอาชีพนี้กันโดยเฉพาะ

เฉินผิงอันส่ายหน้า “ไม่ต้องไปสนใจ พวกเขาอยากท าอะไรก็ให้ ท าไปเถอะ”

เด็กชายชุดสีชาดตัดสินใจแล้วว่าจะต้องเป็ นขุนนางผู้จงรักภักดี จึงบากหน้าเอ่ยทัดทานว่า “ใต้เท้าเจ้าขุนเขา เรื่องประเภทนี้จะไม่ สนใจไม่ได้นะ หากไม่ทันระวัง ท่านลุงท่านอาอะไรที่ตัวจังหวัดก็ อาจจะผุดขึ้นมามากมายเหมือนหน่อไม้ฤดูใบไม้ผลิหลังฝนตกคืน เดียวโผล่พรวดมากองใหญ่ แน่นอนว่าพวกเขาไม่กล้ามาวางมาด เป็ นผู้อาวุโสที่ภูเขาลั่วพั่ว เพียงแต่ว่าที่ตัวจังหวัด มากปากคนก็มาก ความ หากแพร่ออกไปถึงอย่างไรก็ไม่น่าฟังใต้เท้าเจ้าขุนเขา หาก ท่านเชื่อใจข้าน้อย กินอาหารมื้อนี้เสร็จลงจากภูเขาไป ข้าก็จะเอา เรื่องนี้ไปแจ้งกับศาลเทพแห่งผืนดินและศาลเทพอภิบาลเมืองประจา อาเภอทั้งหมดภายใต้การดูแลของเกาขึ้นคาน….เอ่อ เทพอภิบาล เมืองเกา ทุกที่ล้วนมีสหายรักของข้าอยู่ เวลาปกติพวกเขาไม่ค่อยไป มาหาสู่กับเกาผิงเท่าไร แต่กลับยังพอมีมิตรภาพกับข้าอยู่บ้าง หลาย ปีมานี้อันที่จริงล้วนเป็ นข้าน้อยที่คอยจัดการกิจธุระต่างๆ ลงมือทำ

ด้วยตัวเอง ไม่เลอะเลือนเลยแม้แต่น้อย แล้วนับประสาอะไรกับที่เรื่อง นี้ ทางฝั่งภูเขาลั่วพั่วของพวกเราก็มีเหตุผลอย่างเต็มที่ ไม่ถือเป็ นการ ใช ้ผลประโยชน์ส่วนตัวเบียดบังผลประโยชน์ส่วนรวมอะไรด้วยซ้า ข้า เป็ นคนเปิดปากเอง รับรองว่าจะพิฆาตกลิ่นอายสกปรกชั่วร ้ายที่ไร ้ซึ่ง เหตุผลขุมนี้ให้สิ้นซากให้จงได้!”

เฉินผิงอันยิ้มอธิบาย “ไม่เป็ นไร เจ้าไม่ต้องระดมกาลังใหญ่โต ขนาดนี้ บางครอบครัวที่อยู่ในกลุ่มคนเหล่านั้นเป็ นญาติกับบรรพ บุรุษข้าจริงๆ ต่อให้จะเป็ นญาติห่างๆ ที่ไม่เคยไปมาหาสู่กันมาก่อน แต่ในนามก็ถือว่าเป็ นญาติกัน หากเจ้าไปขัดขวางก็ง่ายที่จะ กลายเป็ นว่าไม่มีพื้นที่ให้เจรจากันอีก คาดว่าตระกูลเหล่านี้คงไม่กล้า จ้างคนให้มาเรียบเรียงท าเนียบวงศ์ตระกูลใหม่เลยด้วยซ้า จะปล่อยให้ พวกเขาตัดชื่อของคนที่อยู่ในสายบรรพบุรุษข้าออกก็คงไม่ดีกระมัง หากจะบอกว่าต้องไปพูดคุยกับตระกูลแซ่เฉินสองกลุ่มที่ตัวจังหวัด ก็ ไม่จ าเป็ นอีกเหมือนกัน ถึงอย่างไรบนท าเนียบวงศ์ตระกูลของแซ่ ตัวเองก็ไม่ได้ลดน้อยลง ถ้าอย่างนั้นทาเนียบบ้านคนอื่นจะมีสกุลเฉิน สายหนึ่งเพิ่มมาหรือไม่ก็ตามใจพวกเขาแล้ว”

เด็กชายชุดสีชาดเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยอย่างขลาดๆ ว่า “ความใจกว้างของเจ้าขุนเขาคนดี เท่ากับความใจกว้างของเกาผิง ร ้อยคนเลยทีเดียว”

เจ้าตัวน้อยที่นั่งขัดสมาธิกลัวว่าใต้เท้าเจ้าขุนเขาจะเข้าใจผิด จึง รีบยกมือขึ้นประกบสองนิ้ว “ข้าน้อยสามารถสาบานต่อสวรรค์ได้ว่านี่ ไม่ใช่ค าประจบสอพลอแน่นอน!”

หัวหน้าใหญ่เผยเคยบอกว่า อาจารย์พ่อของนางเป็ นคนเที่ยงตรง ซื่อสัตย์ มีเพียงหนึ่งเดียวไม่มีใครเหมือน ดังนั้นชั่วชีวิตนี้จึงไม่ชอบได้ ยินค าประจบยกยอจากคนข้างกายมากที่สุด มักจะสั่งสอนลูกศิษย์ ใหญ่เปิดขุนเขาอย่างนางเป็ นประจาว่า อยากจะมีชีวิตที่ดีอยู่ในยุทธ ภพ อยากมีสหายอยู่ทั่วทุกหนแห่งไปไหนก็เป็ นที่ต้อนรับ คาว่าจริงใจ ก็ต้องมาเป็ นหนึ่งน้าลายหนึ่งฟองตะปูหนึ่งดอก!

“เคล็ดลับในยุทธภพ” ที่ทองพันชั่งก็ยากจะหาซื้อได้เช่นนี้ เด็กชายชุดแดงหรือจะกล้าฟังเข้าหูซ ้ายทะลุออกหูขวา ต้องจดจ าไว้ ขึ้นใจอยู่แล้ว

เฉินผิงอันมองหน่วนซู่ ใช ้สายตาสอบถามว่าใช่เผยเฉียนที่สอน เขาหรือไม่?

เด็กหญิงชุดกระโปรงสีชมพูปิดปากหัวเราะคิก ทั้งไม่ฟ้ องนาย ท่าน แล้วก็ไม่อยากจะโกหก

เฉินผิงอันมีความเคยชินอยู่อย่างหนึ่ง ขอแค่อยู่บนภูเขาลั่วพั่ว ดื่มเหล้าไม่เคยถ่วงรั้งการกินอาหาร ตอนอยู่ร ้านเหล้าบ้านตัวเองที่ กาแพงเมืองปราณกระบี่ก็มักจะดื่มเหล้าหนึ่งชามพร ้อมกับบะหมี่ห ยางชุนหนึ่งชามเสมอ

เสี่ยวโม่กล่าว “คุณชาย ได้ยินมาว่าป๋ ายฉางแห่งอุตรกุรุทวีป ก่อนหน้านี้ไม่นานได้เริ่มปิดด่านอย่างเป็ นทางการแล้ว”

เฉินผิงอันยิ้มถาม “ผู้ปกป้ องมรรคาคือใคร มีข่าวแพร่ออกมา ไหม?”

เสี่ยวโม่ส่ายหน้า “ไม่ทราบ”

ป๋ ายฉางเซียนกระบี่อันดับหนึ่งแห่งทิศเหนือ อยู่ที่คอขวด ขอบเขตเซียนเหรินมานานหลายปีแล้ว

แล้วนับประสาอะไรกับที่ป๋ ายฉางยังมีความเกี่ยวข้องกับเถียนห ว่านแห่งภูเขาตะวันเที่ยง ศิษย์น้องหญิงของโจวจื่อ

หากไม่เป็ นเพราะเฉินผิงอันและชุยตงซานต่างก็สอดเท้าเข้า แทรก คาดว่าขอบเขตบินทะยานของป๋ ายฉาง แม้อาจจะไม่ได้เดินบน เส้นทางที่ถูกต้อง เท่ากับว่าฮุบเอาโชคชะตาวิถีกระบี่เกือบพันปีของ ตลอดทั้งแจกันสมบัติทวีปไป แต่อย่างน้อยวิถีกระบี่ของป๋ ายฉางก็จะ บริสุทธิ์มากกว่าเดิม ผลสาเร็จด้านเวทกระบี่ในอนาคตก็มีแต่จะยิ่ง สูงส่งยาวไกล สืบสาวราวเรื่องกันแล้ว ดีเลวล้วนอยู่ที่ใจคน ไม่ได้อยู่ที่ ใจฟ้ า

เฉินผิงอันพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “หากไม่ใช่ป๋ ายฉางเชิญเซียนเห รินที่ตัวเองไว้ใจ ทั้งยังต่อสู้ได้เก่งให้มาช่วยปกป้ องด่านให้ ไม่อย่างนั้นนี่ก็คงจะเป็ นข่าวปลอม อันที่จริงป๋ ายฉางเป็ นขอบเขตบิน

ทะยานแล้ว แต่ก าลังเฝ้ าตอรอกระต่าย รอให้ใครบางคนไปท าลาย เรื่องดีๆของเขา”