กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 979

เฉินผิงอันออกมาจากเรือนพักของจูเหลี่ยน มาถึงนอกเรือนไม้ ไผ่ นั่งอยู่ข้างโต๊ะหินริมหน้าผาเพียงล าพัง

ภูเขาฮุยเหมิงทางทิศเหนือ กับเฉินผิงอันที่หันหน้าไปนอกหน้า ผาซึ่งเวลานี้หันหน้าไปมอง ยอดเขาเทียนตูที่อยู่ทางซ ้ายมือคือเพื่อน บ้าน ซึ่งอยู่ใกล้กับภูเขาลั่วพั่วมากกว่าภูเขา เที่ยวอวี๋และเชิงเขาฝู เหยา เพียงแต่ว่าภูเขาฮุยเหมิงที่อาณาเขตกว้างขวางได้ถูกภูเขาลั่ว พั่ว

เก็บมาไว้ในกระเป๋ าเรียบร ้อย กลายเป็ นภูเขาใต้อาณัติไปแล้ว ส่วนยอดเขาเทียนตู (ท้องฟ้ า/เมืองหลวงของจักรพรรดิ) ที่มี ความหมายยิ่งใหญ่มากนี้กลับถูกจวนเซียนของภาคกลางที่ในอดีต รากฐานของภูเขาพอๆ กับพรรคหวงเหลียงครอบครองไป อีกทั้งยังไม่ เหมือนกับยอดเขาอี้ไต้ ไม่เคยไปมาหาสู่กับภูเขาลั่วพั่ว ผู้ฝึกตนใน ภูเขาก็มีไม่มาก มีแค่สิบกว่าคนเท่านั้นชอบที่จะเก็บตัวเงียบไม่ค่อย ออกไปไหน หลายปีมานี้ก็แค่ฝึกตนอย่างสงบอยู่ในภูเขาเท่านั้น ว่า กันว่าผู้ฝึ กตนที่นั่งพิทักษ์ภูเขาลูกนี้ ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เซียนดิน โอสถทองด้วยซ้า

หากผู้ฝึกตนของสองภูเขาต่างคนต่างยืนบนยอดเขาแล้วมองกัน อยู่ไกลๆ ก็ยังเป็ นภูเขาลั่วพั่วแห่งนี้ที่สูงกว่า

ดังนั้นยอดเขาเทียนตูจึงไม่ขัดขวางการมองเห็นที่เปิดกว้างของ บนยอดเขาภูเขาลั่วพั่ว เฉินผิงอันกลายร่างเป็ นแสงกระบี่หลายสิบ เส้นมาที่ยอดเขา ยืนอยู่บนราวรั้ว สองมือสอดกันไว้ในชายแขนเสื้อ มองไปยังเมืองเล็กทางทิศตะวันออก แสงตะเกียงยามสายัณห์มองเห็น ได้ร าไร เฉินผิงอันกวาดตามองทุกตรอกซอกซอยไว้ในครรลองจักษุ

เมื่อก่อนในเมืองเล็ก พวกชายฉกรรจ์และยังมีชายแก่ขึ้นคาน บางคน ต่างก็ยินดีที่จะเดินผ่านตรอกหนีผิง ต่อให้อ้อมระยะทางไป หน่อยก็ยังจะต้องเดินผ่านให้ได้ ส่วนคนวัยเดียวกันที่อายุพอๆ กับเฉินผิงอันและซ่งจี๋ชิน อันที่จริงต่างก็ไม่ยินดีจะเดินผ่านตรอกหนี ผิงนัก บางครั้งที่เดินผ่านก็ไม่รู ้ว่าผู้อาวุโสในตระกูลสอนมาหรือพวก เขาคิดกันเอาเอง ถึงได้มักจะจงใจตะโกนพูดประโยคท านองว่า ครอบครัวพร ้อมหน้ากลมเกลียวเสียงดัง ด่าที่หนึ่งด่าถึงสอง คนหนึ่ง คือเด็กกาพร ้าที่ทาให้พ่อแม่ตาย อีกคนหนึ่งว่ากันว่าเป็ นบุตรนอก สมรสที่ผู้ตรวจการซ่งทิ้งไว้ข้างนอก มิน่าเล่าถึงได้มาอยู่รวมกันเป็ น เพื่อนบ้านกันได้

ทุกครั้งที่เป็ นวันที่สามสิบของสิ้นปีและวันที่หนึ่งของเดือนหนึ่ง รวมไปถึงวันเทศกาลชิงหมิง (หรือเชงเม้ง) แซ่สกุลแต่ละแห่งในเมือง เล็ก นอกจากหลุมศพของบรรพบุรุษบ้านตัวเองแล้ว ก็มักจะร่วมกัน ไปจุดธูปกราบไหว้ที่หลุมศพของบรรพบุรุษห่างไกลที่มีร่วมกัน แซ่ เฉินในเมืองเล็ก แน่นอนว่าไม่ถือเป็ นแซ่ใหญ่ ไม่ได้อยู่ในอันดับของสี่ แซ่สิบสกุลของถนนฝูลู่และตรอกเถาเย่ แต่กลับมีลายแยกออกไป

หลายสาย ตอนที่เฉินผิงอันเป็ นเด็กก็เคยตามบิดาไปเช่นไหว้หลุมศพ บรรพบุรุษเหมือนกัน มีเส้นทางสายหนึ่งที่กาหนดไว้ให้เดิน รอกระทั้ง พ่อแม่จากโลกนี้ไปแล้ว เขาก็เคยถือถาดเอากระดาษสีแดงไปวางเอา ธูปไปจุด เดินตามเส้นทางในความทรงจ าไปยังหลุมศพ เพียงแต่ว่ามี ครั้งหนึ่งถูกคนเจอเข้า พวกบุรุษแซ่เฉินทั้งหลายที่เดิมทีหากอิง ตามล าดับอาวุโสแล้วเขาจะต้องเรียกว่าปู่ เรียกว่าลุงต่างก็มีสีหน้าไม่ น่ามอง เพียงแต่ติดขัดอยู่ที่กฎของบรรพบุรุษซึ่งสืบทอดต่อกันมา หลายรุ่น สุดท้ายจึงไม่ได้เอ่ยคาพูดไม่น่าฟังอะไร เพียงแต่ว่าวันที่หนึ่ง เดือนหนึ่งของในปีหนึ่ง เฉินผิงอันค้นพบว่ากระดาษที่ตัวเองเอาไป แขวนในวันที่สามสิบของสิ้นปีไม่อยู่แล้ว ลองไปหาดูถึงค้นพบว่าดู เหมือนจะถูกคนโยนทิ้งไปในนาด้านข้างหลุมศพแทนแล้ว

เด็กชายไม่มีเวลามามัวเสียใจ กระโดดลงจากค้นนา หยิบเอา กระดาษสีแดงที่ถูกคนซึ่งมาอย่างระมัดระวัง ชั่วขณะนั้นเขาสับสนทา อะไรไม่ถูก ไม่รู ้ว่าหากเอากระดาษที่อยู่ในมือไปวางได้ก้อนหินหน้า หลุมศพอีกครั้งจะเป็ นการละเมิดข้อห้ามอะไรหรือไม่ แต่หากเอา กลับไปบ้านทั้งอย่างนี้ก็กังวลว่าจะทาผิดกฏอีก

เด็กชายที่ไว้ที่พึ่งจึงยืนอยู่ในคันนาอย่างเคว้งคว้างเช่นนั้นอยู่ นาน ไม่ได้รู ้สึกโกรธ แต่รู ้สึกว่างโหวงในใจ

หลังจากมีนั้น เดินยิ่งอันก็ไปไหว้แค่หลุมศพของพ่อแม่อย่าง เดียว

ท่ามกลางคันนา ท่ามกลางฟ้ าดิน

เฉินผิงอันนั่งอยู่บนราวรั้ว หยิบน้าเต้าเลี้ยงกระบี่ลูกนั้นออกมา แหงนหน้ากระดกดื่มเหล้าค าใหญ่

เรือนพักของจูเหลี่ยน เสี่ยวโม่และเว่ยเซียน รวมไปถึงเด็กชาย ชุดสีชาดต่างก็ยังอยู่ต่อ

อยู่ว่างไม่มีอะไรทา จูเหลี่ยนจึงหยิบโถเก็บเม็ดหมากออกมาเล่น หมากกับเสี่ยวโม่ เสียวโม่เรียนรู ้วิธีการเล่นหมากได้อย่างรวดเร็ว ฝีมือจึงพัฒนาจนเรียกได้ว่าผ่าทะลุล าไม้ไผ่หนึ่งวันหนึ่งขอบเขต

เด็กชายชุดสีขาดเพิ่งจะนั่งลงบนเม็ดหมากเม็ดหนึ่งที่หยิบ ออกมาจากกระดานหมาก

เซียนเว่ยก็ยิ้มคืบเม็ดหมากเม็ดหนึ่งออกมาจากโถ วางลงข้าง โต๊ะ เด็กชายชุคสีขาดถามว่าอะไรน่ะ เซียนเว่ยจึงยิ้มตอบว่าคาพูด เหมือนผายลมของเจ้ามีเยอะนี่นา

เจ้าคือหอมต้นไหน ถึงได้กล้าพูดจาสามหาวต่อหัวหน้าผู้พิทักษ์ ตรอกฉีหลงคนใหม่เช่นนี้? ก่อกบฏหรือไร เด็กชายชุดสีชาดจึงเริ่ม ลับฝีปากกับนักพรตเซียนเว่ย ทะเลาะกันไม่หยุด

เซียนเว่ยนึกถึงหวงอือวิ๋นคนนั้นขึ้นมาอีกจึงกดเสียงต่าถามว่า “พ่อครัวเฒ่า เจ้ารู ้สึกว่าเจ้าขุนเขาเย่ผู้นั้น สวยแค่ไหน? เจ้าว่าหาก พวกเราสองคนเจอนาง จะหวั่นไหวหรือไม่

จูเหลี่ยนยิ้มเอ่ย “คงไม่กระมัง

เซียนเว่ยทอดถอนใจ “ที่นี่ของพวกเราไม่ว่าอะไรก็ดีไปหมด ก็ แค่สตรีแปลกหน้าทีที่มีน้อย”

จูเหลี่ยนร ้องโอ้โหหนึ่งที “คล้องจองไม่เบา” (ในประโยคข้างต้นที่ เซียนเว่ยพูดมีค าว่าดี อ่านว่าห่าว ที่คล้องกับคาว่าน้อยที่อ่านว่าซ่าว)

เซียนเว่ยขยับคอเสื้อ “หากเสี่ยวเต้าไม่มีวิสัยทัศน์กว้างไกลจะ เป็ นโสดมาจนถึงทุกวันนี้ได้หรือ

เด็กชายชุดสีชาดกุมท้องหัวเราะก๊าก “เจ้าเนี่ยนะ? เซียนเว่ยหนอ เซียนเว่ย หากวันโดเจ้าแก่แล้ว ก็ไม่ใช่ว่าจะมีรูปโฉมเหมือนพ่อครัว เฒ่าหรอกหรือ คาดว่าคงไม่ได้มีหน้าตาเมตตาปราณีอย่างพ่อครัว เฒ่าด้วยซ้า”

จูเหลี่ยนยิ้มกล่าว “ดึงข้าไปเกี่ยวด้วยทาไม”

เด็กชายชุดสีชาดแสร ้งทาเป็ นเรอ เปลี่ยนเรื่อง เปลี่ยนเรื่อง

แสงจันทร ์ในคืนฤดูใบไม้ผลิ ก้อนเมฆบางเบาสายหมอกอ่อนจาง มักจะท าให้คนหนุ่มสาวมีความสุขได้เสมอ น่าเสียดายที่อายุก็ไม่น้อย แล้ว ยังไม่มีที่พักพิง นักพรตเซียนเว่ยรู ้สึกกลัดกลุ่มเล็กน้อย ตนคง จะไม่เป็ นโสดแบบนี้ไปตลอดชีวิตหรอกกระมัง ดูอย่างพ่อครัวเฒ่านี่สิ นี่ก็คือตัวอย่างที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไร

“เป็ นคุณชายผู้สง่างามที่แต่งกลอนให้หญิงขับร ้อง สวมชุดขาว ไม่เป็ นรองเหล่าขุนนางคนเสเพลเดินผ่านพุ่มบุปผา มักมีเสน่ห์เสมอ”

จูเหลี่ยนมือหนึ่งคืบเม็ดหมาก อีกมือหนึ่งอ้อมผ่านศีรษะ ยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “กาลเวลาผ่านไปเร็วไร ้เหตุผลมากที่สุด เด็กหนุ่มกลายเป็ น คนแก่ผมขาวโดยไม่ทันรู ้ตัว รูปโฉมในคันฉ่องก็เริ่มโรยรา ดอกท้อ เพิ่งจะเป็ นสีแดง ใบกล้วยก็เริ่มกลายเป็ นสีเขียว”

เซียนเว่ยใคร่ครวญถึงความหมายที่ซ่อนอยู่ ก่อนถามหยั่งเชิงว่า “พ่อครัวเฒ่า ตอนที่เจ้าเป็ นหนุ่ม คงไม่ใช่ว่าก็เคยมีความรักชายหญิง ที่พัวพันให้ทุกข์ตรมอยู่เหมือนกันกระมัง?”

จูเหลี่ยนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “วิญญูชนผู้เที่ยงตรงที่เคยอ่าน ต าราอริยะปราชญ์มาก่อน ไม่มีทางตีกับสตรีง่ายๆ หรอกนะ”

เซียนเว่ยหัวเราะหึหึ “เหมือนข้า เหมือนข้า”

เด็กชายชุดแดงหัวเราะจนเจ็บท้อง “เหมือนเกาผิง พวกเจ้า เหมือนทั้งคู่”

คนทั้งสามหันไปมองเสี่ยวโม่พร ้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย เสี่ยว โม่เอ่ยอย่างอ่อนใจยิ่ง นัก “ก็เหมือน ก็เหมือน”

ตอนที่เฉินผิงอันย้อนกลับมาที่เรือนไม้ไผ่ก็สังเกตเห็นว่าหน่วนซู่ ยืนเฝ้ าอยู่ตรงหน้าประตู ยิ้มเอ่ยว่า “ข้ามีกุญแจ”

เฉินหน่ วนซูแสร้งท าเป็ นกระจ่างแจ้ง เฉินผิงอันหัวเราะ “ไม่ เป็ นไรๆ เข้าไปนั่งในห้องได้พอดี”

ชั้นหนึ่งของเรือนไม้ไผ่ไม่มีฝุ่นเกาะสักเม็ด

บนโต๊ะหนังสือวางต้นชางผูกระถางหนึ่งที่เขียวปลั่งราวกับจะคั้น น้าออกมาได้ ไม่ใช่วัตถุตระกูลเซียน เป็ นหน่วนซู่ที่ขนมาจากลาธาร กลางภูเขาในอดีตและให้การดูแลเป็ นอย่างดี