กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 987

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ยสัพยอกว่า “อายุก็ไม่น้อยแล้ว แล้วก็เคยขึ้น เหนือล่องใต้มาก่อน ไม่เคยเจอสตรีที่ถูกใจบ้างเลยหรือ? เจ้าชอบเขา แต่เขาไม่ชอบเจ้า เขาชอบเจ้า แต่เจ้าดันไม่ชอบเขา? สูงก็ไม่ได้ต่าก็ ไม่ได้เช่นนี้ ก็เลยถูกถ่วงเวลาเอาไว้?”

จ้าวซู่เซี่ยเอ่ยอย่างเขินอาย “ไม่เคยคิดในด้านนี้มาก่อน”

เฉินผิงอันเอ่ยเย้ยหยันตัวเองว่า “ไม่พูดถึงเรื่องนี้แล้ว ไม่พูดถึง เรื่องนี้แล้ว เพราะถึงอย่างไรเรื่องของการเร่งรัดให้คนอื่นแต่งงาน เป็ น เรื่องที่แม้แต่หมาก็ยังรังเกียจ เพิ่งจะเป็ นอาจารย์คนเขาได้แค่ไม่กี่วันก็ ไม่ควรวางมาดผู้อาวุโสที่ไม่ไม่เป็ นที่ชื่นชอบอย่างนี้”

ลูกศิษย์ผู้สืบทอดของเฉินผิงอันในเวลานี้มีทั้งสิ้นห้าคน ชุยตง ซาน เผยเฉียน เฉาฉิงหล่าง จ้าวซู่เซี่ย กวอจู๋จิ่ว

ชุยตงซานกลายเป็ นเจ้าสานักของสานักแห่งหนึ่งแล้ว เผยเฉียน ก็ยิ่งเป็ นผู้ฝึกยุทธขอบเขตปลายทางที่มีชื่อเสียงเลื่องลือไปทั้งใต้หล้า

เฉาฉิงหล่างคือเมล็ดพันธ ์บัณฑิตอันดับหนึ่ง เป็ นปิ้งเหยียนใน การสอบเคอจวี่ของต้าหลี ทุกวันนี้คือเขียนดินโอสถทอง เพิ่งจะได้ เป็ นเจ้าแห่งยอดเขาของยอดเขาจิ่งซิง

กวอจู๋จิ่วมาจากกาแพงเมืองปราณกระบี่ คือผู้ฝึกกระบี่โอสถทอง มาจากสายคฤหาสน์หลบร ้อน อยู่ที่บ้านเกิดก็คือสุดยอดของสุดยอด ในกลุ่มผู้ฝึกกระบี่รุ่นเยาว์

ดูเหมือนว่าจะมีแค่จ้าวซู่เซี่ยเท่านั้นที่ไร ้ชื่อเสียง ไม่เพียงแต่ทุก วันนี้ไม่มีเรื่องราวอะไรที่มีค่าพอให้พูดถึง หลัจากนี้ไปเขาก็อาจจะยิ่ง นานก็ยิ่งทิ้งระยะห่างกับคนร่วมสานักทั้งหลายเรื่อยๆ

จ้าวซู่เซี่ยเองก็ไม่เคยคิดถึงอนาคตของตัวเอง บางทีผ่านไปอีก ยี่สิบสามสิบปี อย่างมากที่สุดเขาอาจจะเป็ นผู้ฝึ กยุทธขอบเขตร่าง ทอง หรืออาจจะไม่ใช่ ขอบเขตมีแต่จะหยุดชะงักอยู่ที่ขอบเขตหกไป เนิ่นนาน

ด้วยเหตุนี้ก่อนหน้านั้นที่ภูเขาลั่วพั่วเลือนเป็ นส านัก เฉินผิงอัน พลันรับเขาเป็ นลูกศิษย์ผู้สืบทอด รับเข้าท าเนียบของศาลบรรพจารย์ ยอดเขาจี้เซ่อ คนที่ประหลาดใจที่สุดไม่ใช่คนอื่น แต่เป็ นจ้าวซู่เซี่ย เอง

เนื่องจากเฉินผิงอันมักจะออกเดินทางไกลเป็ นประจา อันที่จริง เรื่องของการสอนหมัดอาจารย์จูถือว่าทุ่มเทจิตใจอย่างมาก

เพียงแต่ทุกครั้งที่จ้าวซู่เซี่ยฝ่ าทะลุขอบเขต ห่างจากค าว่า แข็งแกร่งที่สุดซึ่งสามารถช่วงชิงโชคชะตาบู๊มาได้ไกลจนมิอาจเอื้อม ถึง

ในเรือนพักของจ้าวซู่เซี่ยมีกรอบป้ ายหน้าห้องหนังสืออยู่กรอบ หนึ่ง เป็ นลายมือของเฉินผิงอันเอง

เรือนฉิวสือ (เน้นให้สอดคล้องกับความเป็ นจริง)

คาดว่านี่น่าจะเป็ นความหวังที่ใหญ่ที่สุดที่เฉินผิงอันมีต่อจ้าว ซู่เซี่ยแล้ว

เฉินผิงอันน าทางจ้าวซู่เซี่ยไป คนหนึ่งเดินหน้าคนหนึ่งตามหลัง เดินขึ้นบันไดเรือนไม้ไผ่ไป

เฉินผิงอันเดินช ้ามาก เขาเอ่ยเนิบช ้าว่า “ชูเชี่ย ตามความเห็น ของข้า คนผู้หนึ่งได้ครอบครองพรสวรรค์สองอย่างที่ล้าค่าอย่างถึง ที่สุด อย่างที่มองเห็น คือพรสวรรค์ อย่างที่มองไม่เห็น คือความ ขยันหมั่นเพียร จ้าวหลวนคืออย่างแรก ส่วนเจ้าคืออย่างหลัง แน่นอน ว่าไม่ได้บอกว่าจ้าวหลวนไม่ขยันฝึกตน แล้วก็ไม่ได้พูดว่าเจ้าไร ้ซึ่ง พรสวรรค์ สามารถกลายเป็ นผู้ฝึกยุทธขอบเขตสี่ได้ ก็ถือว่าได้เดิน เข้าห้องห้อง ปณิธานหมัดอยู่บนร่าง เป็ นเรื่องที่คนที่เรียนวรยุทธกี่ มากน้อยปรารถนาแม้ในยามหลับฝัน บางทีอยู่นอกภูเขา หากมีแค่ คนในยุทธภพก็ไม่ควรยกตนข่มท่านมากเกินไป ตาสูงมองไม่เห็นหัว ใคร แต่ภูเขาลั่วพั่วค่อนข้างพิเศษ ข้าต้องท าให้เจ้าไม่ดูถูกตัวเองมาก เกินไป ไม่ปฏิเสธตัวเองมากเกินไป เผยเฉียนคือเผยเฉียน จ้าวซู่เซี่ย คือจ้าวซูเซี่ย ฝึกหมัดอันดับแรกอยู่ที่ตัวเอง ถามหมัดแบ่งสูงต่ากับ โลกมนุษย์เป็ นอย่างหลัง ลาดับขั้นตอนก่อนหลังของในเรื่องนี้มิอาจ ผิดพลาดได้”

พูดมาถึงตรงนี้ เฉินผิงอันก็เอ่ยหยอกล้อว่า “อาจารย์ดีเกินไป ศิษย์พี่หญิงแข็งแกร่งเกินไป บางครั้งก็เป็ นภาระอย่างหนึ่งเหมือนกัน สินะ?”

จ้าวซู่เซี่ยอืมรับหนึ่งที เป็ นคนชื่อคนหนึ่งจริงๆ เสียด้วย มาถึงระเบียงชั้นสองของเรือน ไม้ไผ่ เฉินผิงอันไม่ได้รีบร้อนเปิดประตู

“เพียงแต่ว่าเมื่อพวกเราทุ่มเทความพยายามให้กับเรื่องบางเรื่อง เมื่อเวลานานวันเข้าก็ย่อมมองเห็น เพียงแต่ว่าง่ายที่จะมองไม่เห็น เพราะคนที่พยายามกับคนที่มองดูอยู่ด้านข้างล้วนไม่รู ้สึกว่านี่คือ พรสวรรค์อย่างหนึ่ง”

“ข้ารู้สึกมาโดยตลอดว่า หากไม่เคยกัดฟันพยายามมาก่อน อย่างแท้จริงก็ไม่มีคุณสมบัติจะพูดถึงเรื่องพรสวรรค์ เมื่อเลือกทาง เส้นหนึ่งแล้ว จากนั้นมองเห็นประตูแล้วเดินเข้าไปโดยที่ไม่เสียสมาธิ ยืนหยัดต่อไปด้วยจิตใจแน่วแน่บนเส้นทางที่ถูกต้อง เหยียบลงบนพื้น เต็มเท้า แล้วพลันเงยหน้ามองไป เวลานี้คนที่เจ้ามองไม่เห็นแผ่นหลัง คนที่เดินอยู่เบื้องหน้าเจ้าก็คือคนมีพรสวรรค์ พ่ายแพ้ให้กับพวกเขา คือชะตาชีวิต หากไม่พอใจก็สามารถบ่นฟ้ าได้อย่างตรงไปตรงมา โดยที่ไม่โทษตัวเอง กินอิ่มมีเสื้อผ้าให้สวมใส่ นอนหลับสบาย ถามใจ ตัวเองแล้วไม่ละอาย”

“รู ้ถึงความต่างระหว่างตัวเองกับผู้มีพรสวรรค์พวกนั้นแล้ว ผลลัพธ ์ที่ได้หลังจากพยายามไปแล้ว ก็อย่าได้รู ้สึกว่าไม่มีประโยชน์ ส าหรับการเรียนวรยุทธและชีวิตของเจ้าในภายหลังแล้วล้วนมี ประโยชน์อย่างมาก”

“เพราะบนเส้นทางของการเรียนวรยุทธ ข้ากับเฉาสือก็มี ความสัมพันธ ์ประมาณนี้ต่อกัน”

จ้าวซู่เซี่ยลังเลเล็กน้อย แต่ก็ยังตัดสินใจที่จะพูดอย่าง ตรงไปตรงมา “อาจารย์ ไม่ใช่ว่าใครก็สามารถไล่ตามเฉาสือไปทัน อีกทั้งยังสามารถมองเห็นแผ่นหลังของเฉาสือได้ตลอดเวลา”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม รู ้สึกปลาบปลื้มใจอย่างถึง ที่สุด ดีมากเลย อันดับแรกก็มีลุกศิษย์อย่างเฉาฉิงหล่าง ภายหลังยังมี ลูกศิษย์อย่างจ้าวซู่เซี่ย ใครจะยังกล้าพูดว่าขนบธรรมเนียมของภูเขา ลั่วพั่วข้าไม่เที่ยงตรงอีก?

เฉินผิงอันกล่าว “ซูเซี่ย เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่าบนเส้นทางชีวิตคน ของพวกเรา บางทีอาจจะมีบุคคลที่คล้ายคลึงกับเฉาสืออยู่?”

จ้าวซู่เซี่ยพยักหนา เอ่ยเสียงทุ้มหนัก “เข้าใจแล้ว!”

เฉินผิงอันถาม “ชูเซี่ย เจ้าคิดว่าเผยเฉียนที่เป็ นศิษย์พี่หญิงมี ข้อดีที่ใหญ่ที่สุดคืออะไรหรือควรจะพูดว่าเรื่องที่ทาให้เจ้าอยากเรียนรู ้ มาจากนางมากที่สุดคือเรื่องใด?”

จ้าวซู่เซี่ยตอบอย่างไม่ลังเล “ศิษย์พี่หญิงทั้งทนกับความ ยากล าบากใหญ่แล้ว แล้วก็มีความคิดเป็ นของตัวเองด้วย สองข้อนี้ ศิษย์พี่หญิงเหมือนอาจารย์มาก”

ยกตัวอย่างเช่นช่วงที่เผยเฉียนฝึกหมัดอยู่ที่นี่ นางเคยกระโดด ลงไปจากหน้าผาทุกวัน…ถามหมัดกับพื้นดิน! เรื่องประเภทนี้ จ้าว ซู่เซี่ยคิดว่าต่อให้ตัวเองฝึกหมัดไปอีกร ้อยปี ก็ยังคิดไม่ได้

ดังนั้นจ้าวซู่เซี่ยจึงไม่เคยคิดว่าเผยเฉียนประสบผลส าเร็จในการ เรียนวรยุทธอย่างถึงวันนี้ได้เพียงแค่เพราะนางมีพรสวรรค์ในการ เรียนหมัดดีเท่านั้น

เฉิ นผิงอันยืนอยู่กลางระเบียง เอามือประคองจับราวรั้ว ทอดสายตามองไปยังทิศไกลยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “จะบอกความในใจที่ข้า ไม่เคยพูดให้ใครฟังกับเจ้า อันที่จริงข้ามีความปรารถนาอย่างหนึ่งมา โดยตลอด”

จ้าวซู่เซี่ยมีสีหน้าจริงจัง รอคอยฟังค าพูดประโยคถัดไป

เฉินผิงอันพลันเปลี่ยนใจ ยิ้มเอ่ยว่า “ประโยคนี้อีกเดี๋ยวไว้ค่อย พูด ต้องปิดประตูพูด”

และลูกศิษย์สองคนที่เป็ นขอบเขตปลายทาง แต่ภูเขาลั่วพั่วยังมีจูเหลี่ยน
มีเจิ้งต้าเฟิงที่ทุกวันนี้อยู่ที่ใต้หล้าห้าสี