กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 989

หลังจากเด็กหญิงชุดกระโปรงชมพูออกไปจากห้องแล้ว เส้าอวิ๋น เหยียนก็ยิ้มเอ่ย “ห่างมานานเป็ นพันปี ข้าได้กลับบ้านเกิดครั้งนี้ หลักๆ แล้วก็จะแวะไปดูที่ภูเขาสุ่ยจิ่งสักหน่อย”

เฉินผิงอันพยักหน้า “ควรจะไปร าลึกความหลังที่นั่นจริงๆ

ปี นั้นเส้าอวิ๋นเหยียนให้หลิวจิ่งหลงคุ้มกันหลูสุ้ยไปส่ง น าเถา น้าเต้าที่มีระดับชั้นเป็ นอาวุธเซียนชิ้นนั้นส่งไปที่ภูเขาสุ่ยจิงแห่งอุตรกุ รุทวีป เดิมทีเรื่องนี้หากแพร่งพรายออกไปก็ง่ายที่จะกลายเป็ นหายนะ ใหญ่ หากตอนนั้นหลิวจิ่งหลงไม่ใช่ผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตหยกดิบส านัก ไม่ใช่สานักกระบี่ไท่ฮุยที่มีรากฐานแน่นหนาอยู่ในอุตรกุรุทวีป เส้าอวิ๋นเหยียนก็คงไม่กล้าเปิดปากพูดเรื่องนี้จริงๆ เพราะหากไม่ทัน ระวังก็มีแต่จะทาร ้ายคนอื่นทาร ้ายตัวเอง ไม่เพียงแต่สูญเสียสมบัติ หนักไป แล้วยังต้องเดือดร ้อนให้ผู้ฝึกกระบี่ที่เป็ นตัวอ่อนเทียนเซียน คนหนึ่งต้องตายไปก่อนวัยอันควร เพราะถึงอย่างไรทรัพย์สินเงินทอง ก็ทาให้คนหวั่นไหวได้เสมอ แล้วนับประสาอะไรกับที่เถาน้าเต้าที่มี มูลค่าควรเมืองชิ้นนี้ ใช ้เวลาปลูกอีกพันปี ก็อาจจะออก “น้าเต้าเลี้ยง กระบี่” ลูกใหม่มาได้อีกพรวนใหญ่

เส้าอวิ๋นเหยียนถามหยั่งเชิง “เกี่ยวกับเจ้าสานักหลิวและหลูสุ้ย? ใต้เท้าอิ่นกวานช่วยจับคู่ให้หน่อยได้ไหม?”

เฉินผิงอันรู ้สึกปวดหัวแปลบทันใด เอ่ยอย่างจนใจว่า “เซียน กระบี่เส้า เซียนกระบี่ใหญ่เส้า! เรื่องทานองนี้ ข้าที่เป็ นคนนอกจะเปิด ปากอย่างไร?”

แล้วนับประสาอะไรกับที่ซุนชิงเจ้าจวนไช่เฉวี่ยก็ไม่ได้เป็ นหนึ่งใน คนที่รักและเลื่อมใสเซียนสุราใหญ่หลิวหรอกหรือ?

เส้าอวิ๋นเหยียนถอนหายใจ หลูสุ้ยและหลิวจิ่งหลงแห่งส านักกระบี่ ไท่ฮุย กับอาจารย์ของหลูสุ้ยและตน ช่างเหมือนกันมากจริงๆ ต่างก็ เป็ นความรักความคิดถึงอันขมขื่น

เถาน้าเต้าเส้นนี้ ในอดีตเส้าอวิ๋นเหยียนกับอาจารย์ของหลูสุ้ย ได้มาพร ้อมกันในพื้นที่ลับแห่งหนึ่งที่เป็ นถ้าสวรรค์ซึ่งปริแตกไปแล้ว การที่ได้มาครอง นางมีคุณความชอบมากกว่าแต่นางกลับมอบ สมบัติหนักให้เส้าอวิ๋นเหยียนอย่างไม่มีลังเล เดิมทีทั้งสองฝ่ ายควรได้ เป็ นคู่บ าเพ็ญเพียรกัน เพียงแต่ว่าจับผลัดจับผลู ด้วยสาเหตุต่างๆ และความวกวนอ้อมค้อมนานาสุดท้ายมิอาจได้เป็ นคนรักที่ครองคู่อยู่ กันจนแก่เฒ่า เส้าอวิ๋นเหยียนเองก็กังวลว่าอยู่ที่อุตรกุรุทวีปจะไม่อาจ รักษาเถาน้าเต้าที่เป็ นสมบัติล้าค่าบนภูเขาเส้นนี้ไว้ได้ จึงเดินทางไป เยือนภูเขาห้อยหัวเพียงล าพัง

ดังนั้นภายหลังเมื่อพบเจอหลูสุ้ย เส้าอวิ๋นเหยียนจึงเห็นนางเป็ น เหมือนลูกสาวแท้ๆของตัวเอง

เฉินผิงอันถามอย่างใคร่รู ้ “ “ผลลัพธ ์” เป็ นอย่างไรบ้างแล้ว?”

ถัวเหยียนฮูหยินยื่นมือไปหยิบส้มมาลูกหนึ่ง ปอกผิวสองสามที โยนทิ้งลงพื้น ถูกอิ่นกวานหนุ่มเหล่ตามามอง นางก็รีบก้มตัวไปเก็บ เปลือกส้มพวกนั้นมาเงียบๆ นั่งตัวตรงอย่างส ารวม วางเปลือกส้มไว้ บนขา

เส้าอวิ๋นเหยียนพยักหน้ายิ้มเอ่ย “ผลลัพธ ์ดีกว่าที่คิดไว้ น้าเต้า เลี้ยงกระบี่ที่จะหลอมออกมาได้ส าเร็จมีแปดลูก ไม่กล้าพูดว่าจะต้อง ส าเร็จแน่นอน แต่กลับมีความหวังแน่ๆ ยังมีน้าเต้าอีกลูกหนึ่ง อีกทั้ง ลูกหนึ่งนี้ หากหลอมเป็ นน้าเต้าเลี้ยงกระบี่ได้สาเร็จ ระดับขั้นจะดีที่สุด เพียงแต่ว่าใครก็ไม่กล้าเดิมพัน เพราะถึงอย่างไรข้าก็เปิดราคาไว้สูง มาก สูงกว่าน้าเต้าเลี้ยงกระบี่อีกเจ็ดลูกที่เหลือ บอกตามตรงว่าเป็ น การกระท าอย่างจงใจของข้า เพราะไม่อยากจะขายออกไป”

“นี่คือตั้งใจจะยกให้ข้า?”

เฉินผิงอันดวงตาเป็ นประกาย เอ่ยเสียงทุ้มหนัก “ในฐานะ ของขวัญแสดงความยินดีที่ภูเขาลั่วพั่วของพวกเราได้ก่อตั้งสานัก เบื้องล่าง นี่ก็ออกจะล้าค่าเกินไปหน่อย ไม่เหมาะสมนัก แต่หากเซียน กระบี่เส้าจะยืนกราน ข้าก็คงได้แต่เคารพไม่สู้ยอมรับชะตากรรมแล้ว”

ถัวเหยียนฮูหยินยิ้มบางๆ

เส้าอวิ๋นเหยียนกล่าว “ขอแค่ใต้เท้าอิ่นกวานยินดีรับปากว่าจะ จับคู่ให้ ข้าก็จะมอบน้าเต้าเลี้ยงกระบี่ที่ถือว่าเป็ นเรื่องไม่คาดฝันนั้น ให้ แล้วค่อยมอบน้าเต้าลูกนี้ให้กับภูเขาลั่วพั่วเปล่าๆ!”

ถัวเหยียนฮูหยินได้ยินก็ใจสั่นน้อยๆ เส้าอวิ๋นเหยียนเจ้าก็ช่างตัด ใจเค้นเลือดตัวเองได้ลงคอ

เฉินผิงอันยิ้มพลางโบกมือ “ช่างเถอะๆ หากว่าข้ากล้าเปิดปาก พูด เซียนสุราหลิวต้องเลิกคบข้าแน่นอน”

เส้าอวิ๋นเหยียนท าท่าจะพูดแต่ไม่พูด

เฉินผิงอันยิ้มถาม “หรือว่าเป็ นป๋ ายฉางที่ข่าวสารว่องไว ก่อนจะ ปิดด่านก็เปิดปากขอน้าเต้าเลี้ยงกระบี่ลูกที่แปดนั้นจากเจ้าแล้ว?”

เส้าอวิ๋นเหยียนพยักหน้า

เฉินผิงอันกล่าว “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องลังเล ขาย ทาไมจะไม่ขาย เล่า โก่งราคาให้เต็มที่ไปเลย”

เส้าอวิ๋นเหยียนโล่งอก

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “สะพานส่วนสะพาน เส้นทางส่วนเส้นทาง การค้าส่วนการค้าเรื่องแบบนี้ไม่มีเหตุให้ต้องเล่นแง่อะไร”

เส้าอวิ๋นเหยียนเหมือนได้ยกก้อนหินออกจากอก

เฉินผิงอันพลันถามว่า “น้าเต้าที่จ่ายเงินไปแล้วก็ยังไม่แน่เสมอ ไปว่าจะได้มาอยู่ในมือลูกนั้น ไม่พูดถึงราคาสูงเทียมฟ้ าที่เจ้าตั้งไว้ หากเป็ นคนสนิทกันที่จะขอซื้อจากเจ้า คือราคาเท่าไร?”

เส้าอวิ๋นเหยียนยื่นนิ้วออกมาข้างหนึ่ง

เฉินผิงอันเดาะลิ้นไม่หยุด ขนาดคนสนิทกันซื้อก็ยังตั้งหนึ่งพัน เหรียญเงินฝนธัญพืช?!

เซียนกระบี่เส้าเจ้าไม่ได้ทาการค้า แต่นี่คือการแย่งเงินแล้ว

ถัวเหยียนฮูหยินเอ่ย “ระหว่างที่เดินทางมา ข้าก็ตกลงกับเส้าอวิ๋น เหยียนเรียบร ้อยแล้วว่า หากว่าใต้เท้าอิ่นกวานไม่ซื้อ ข้าก็จะควักเงิน ซื้อเอง มอบให้อาจารย์ลู่ ถือเป็ นของขวัญร่วมแสดงความยินดี ล่วงหน้าที่นางจะเลื่อนเป็ นขอบเขตบินทะยาน”

เฉินผิงอันพยักหน้า “มีใจแล้ว”

ลังเลอยู่ชั่วขณะ เฉินผิงอันก็ถามหยั่งเชิงว่า “เซียนกระบี่เส้า ล้วนเป็ นคนกันเอง เงินฝนธัญพืชหนึ่งพันเหรียญออกจะเกินไปหน่อย หรือไม่ ห้าร ้อยเหรียญ ข้าว่าค่อนข้างจะยุติธรรม เพราะถึงอย่างไรก็ ต้องเดิมพัน หากแพ้ เงินที่จ่ายไปก็ต้องไหลหายไปกับกระแสน้าเงิน ฝนธัญพืชตั้งห้าร ้อยเหรียญเชียวนะ น้าเต้าที่ไม่เป็ นรูปเป็ นร่างลูกนี้ หายไป ตัดใจไม่ลงแต่หากไม่หาย มองครั้งหนึ่งก็กลุ้มใจครั้งหนึ่ง ตั้ง ห้าร ้อยเหรียญ”

เส้าอวิ๋นเหยียนคร ้านจะพูดคุยเรื่องราคา ยิ้มถามว่า “ใต้เท้าอิ่นก วาน เจ้าไม่ซื้อจริงๆหรือ?”

เฉินผิงอันคิดไม่ตกจริงๆ เกาหัวเอ่ยว่า “หากว่าไม่มีเรื่องการขุด เจาะลาน้าใหญ่ ข้ากัดฟันก็ต้องซื้อมาให้ได้ ตอนนี้ข้ายากจนจริงๆ”

คนที่สามารถมอบให้ได้ อันที่จริงมีเยอะมาก แต่เฉินผิงอันกลับ ไม่มีความมั่นใจอะไรกับ โชคในการเดิมพัน’ ของตัวเอง

หากว่าไม่อาจหลอมออกมาเป็ นน้าเต้าเลี้ยงกระบี่ได้สาเร็จ และ ไม่ทันระวังถูกหลิวเสี้ยนหยางรู ้เรื่องนี้เข้า เฉินผิงอันก็จินตนาการได้ เลยว่าจะต้องถูกหลิวเสี้ยนหยางรัดคอกดหัวไล่ตามด่า มีเงินขนาดนี้ ท าไมไม่เอามามอบให้ข้าตรงๆ เลยเล่า

เฉินผิงอันเหลือบตามองถัวเหยียนฮูหยินที่คล้ายกับจะทาหน้า เหมือนไม่ใส่ใจแล้วโบกมือ บอกเป็ นนัยว่าไม่ซื้อแล้ว เพียงแต่ ขณะเดียวกันก็ใช ้เสียงในใจพูดคุยกับเส้าอวิ๋นเหยียน

สายตาของถัวเหยียนฮูหยินฉายประกายเร่าร ้อน แต่กระนั้นก็ยัง ถามอย่างระมัดระวังว่า “เส้าอวิ๋นเหยียน?”

เส้าอวิ๋นเหยียนยิ้มเอ่ย “เป็ นของเจ้าแล้ว”

กระทั่งบัดนี้ ถัวเหยียนฮูหยินถึงได้อดไม่ไหวหัวเราะออกมา

เฉินผิงอันกระตุกมุมปาก “ท าไม จ่ายเงินฝนธัญพืชแค่พัน เหรียญก็ท าให้ถัวเหยียนฮูหยินอารมณ์ดีขนาดนี้เชียวหรือ?”

ถัวเหยียนฮูหยินยิ่งหัวเราะดังกว่าเดิม