กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 990

ทางฝั่งของโรงเรียนในอาเภอไหวหวง เลิกเรียนแล้ว สีท้องฟ้ ายัง วันอยู่มาก เด็กน้อยที่ฐานะทางบ้านดีหน่อยต่างก็พากันไปปล่อยว่าว

ดื่มน้าชา พูดคุยเรื่องประสบการณ์ที่พบเจอกันมาไปแล้ว เฉินผิง อันก็พาเส้าอวิ๋นเหยียนและถัวเหยียนฮูหยินออกมาจากในเรือน ไป เดินเที่ยวบนภูเขาลั่วพั่ว

กลุ่มคนเดินอยู่บนภูเขาเขียว สีขาวคือเมฆ สีมรกตคือต้นไม้ ไม่ รู ้ว่าเป็ นวันที่เท่าไรบนโลกมนุษย์

คิดไม่ถึงว่าเส้าอวิ๋นเหยียนจะหาข้ออ้างปลีกตัวไปเดินเล่นเพียง ล าพังอย่างไร ้คุณธรรมปล่อยให้ถัวเหยียนฮูหยินที่ต้องอยู่กับอิ่นก วานหนุ่มเพียงล าพังตึงเครียดสุดขีด

เฉินผิงอันเดินไปบนยอดเขาพร ้อมกับนาง ในมือมีเชือกหลากสี ที่ร ้อยเงินเหรียญทองแดงเอาไว้พวงหนึ่งปรากฏเพิ่มมา ยิ้มถามว่า “รู ้จักไหม?”

ถัวเหยียนฮูหยินหน้าเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย

เชือกหลากสีเส้นนี้ มาจากการหลอมรวมแก่นจิตวิญญาณหนึ่ง กลุ่มจากเทพีบุปผาหลายคนของพื้นที่มงคลร ้อยบุปผา

ไม่ได้เกี่ยวข้องกับนางโดยตรง แต่ก็มีความเกี่ยวข้องกันอยู่ ปีนั้น การที่ถัวเหยียนฮูหยินสามารถหนีไปที่ภูเขาห้อยหัว เทพีบุปผาหลาย ท่านของพื้นที่มงคลร ้อยบุปผาได้คอยช่วยออกแรงอย่างลับๆ กันไม่ น้อย

ดังนั้นในการประชุมศาลบุ๋นครั้งก่อน ถัวเหยียนฮูหยินจึงมีความ ใกล้ชิดสนิทสนทกับพื้นที่มงคลร ้อยบุปผามาก

เฉินผิงอันเก็บเชือกมา เอ่ยว่า “ครั้งที่เจ้าเดินทางไปเที่ยวเยือน แผ่นดินกลางพร ้อมกับเซียนกระบี่เส้า สามารถช่วยน าความจากข้า ไปบอกกับพื้นที่มงคลร ้อยบุปผาได้ บอกว่าครั้งหน้าที่ข้าไปเยี่ยม เยือนจะนาของชิ้นนี้ไปด้วย ส่วนเรื่องของการมอบของกลับคืน จ าเป็ นต้องพบหน้ากัน”

สีหน้าของถัวเหยียนฮูหยินเผยแววประหลาดใจ อิ่นกวานหนุ่มจะ มอบน้าใจให้ตนเปล่าๆ ครั้งหนึ่งหรือ?

เหมือนอย่างราชวงศ์ล่างภูเขา พวกที่นาข่าวรายชื่อบนกระดาน ทองค าในการสอบเคอจวี่ของเมืองหลวงไปป่ าวประกาศ? พวกเขา ล้วนได้รับค่าตอบแทนกันทั้งนั้นนะ!

อีกทั้งของชิ้นนี้ ความน่าตกตะลึงระคนยินดีนี้ก็ใหญ่เกินกว่าที่ การสอบจิ้นซื่อของบัณฑิตคนหนึ่งจะเทียบได้ติด เทพีบุปผามากมาย ของพื้นที่มงคลร ้อยบุปผา ทุกคนล้วนมีส่วน นี่จึงเป็ นเหตุให้ถัวเหยียน ฮูหยินจินตนาการได้เลยว่า ในอนาคตเมื่อตนกับเส้าอวิ๋นเหยียนไปถึง

พื้นที่มงคลร ้อยบุปผาจะได้เป็ นแขกผู้มีเกียรติที่สูงศักดิ์ถึงเพียงใด ไม่ ว่าหลังจากนั้นการเจรจาระหว่างเฉินผิงอันกับเจ้าแห่งบุปผาของพื้นที่ มงคลจะเป็ นเช่นไร ส าหรับถัวเหยียนฮูหยินแล้วอาจจะสามารถคว้า ตาแหน่งเค่อชิงจากพื้นที่มงคลร ้อยบุปผามาก็ได้ ในฐานะภูตแห่งพืช หญ้าห้าขอบเขตบนที่ฝึกตนจากต้นเหมยกลายเป็ นภูตได้สาเร็จ จะ ไม่มีความคิดใดๆ ต่อพื้นที่มงคลร ้อยบุปผาเลยได้อย่างไร? นี่ก็เหมือน ผู้ฝึกตนเผ่าปีศาจในท้องถิ่นของไพศาลที่มองภูเขาต้นไม้เหล็กเป็ น ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ผู้ฝึกตนอิสระเลื่อมใสศรัทธาในนครจักรพรรดิขาว

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “นี่ก็ถือว่าเป็ นค่าตอบแทนที่เจ้าต้องสูญเสีย ตบะไปร ้อยกว่าปีที่อารามชิงเหมยทะเลสาบหนันถังแล้วกันนะ?”

ถัวเหยียนฮูหยินยิ้มหวาน “ไม่มีปัญหา!”

ภูตต้นไม้ดอกไม้ในใต้หล้า อันที่จริงศาลบรรพจารย์ก็มีอยู่เพียง แห่งเดียวเท่านั้น

เฉินผิงอันสอดสองมือไว้ในชายแขนเสื้อ เดินขึ้นไปบนยอดเขา “เหมยจิ้ง เจ้าชื่อนี้ ใช่ไหม?”

ถัวเหยียนฮูหยินหน้าเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย รอยยิ้มฝืดเผื่อน

เหมยจิ้งคือชื่อจริงเผ่าปีศาจของถัวเหยียนฮูหยินในเอกสารลับ ของคฤหาสน์หลบร้อน

คิดจะสร ้างสวนดอกเหมยแห่งหนึ่งขึ้นมาภายใต้เปลือกตาของ ลูกศิษย์ใหญ่เต้าเหล่าเอ้อที่ภูเขาห้อยหัว นางจะไม่บอกชื่อจริงของ ตัวเองได้อย่างไร

เฉินผิงอันกล่าว “ได้กลับคืนสู่ใต้หล้าไพศาล สวมชุดผ้าแพร กลับคืนบ้านเกิด ได้เดินทางท่องไปทั่วสารทิศ รู ้สึกเช่นไร?”

อยู่ที่ภูเขาห้อยหัว ถัวเหยียนฮูหยินได้แต่หาหุ่นเชิดมาชักใย รับ หน้าที่เป็ นเจ้าของสวนดอกเหมยที่อยู่เบื้องหลัง ไม่กล้าแม้แต่จะ ออกมาจากสวนด้วยซ้า

ทุกวันนี้กลับได้เป็ นผู้ถวายงานที่ได้รับการบันทึกชื่อของสานัก กระบี่หลงเซี่ยง เป็ นที่ยอมรับว่าเป็ นสหายรักของลู่จือ เค่อชิงที่ได้รับ การบันทึกชื่อของภูเขาลั่วพั่ว ทุกวันนี้เดินทางอยู่เคียงข้างเส้าอวิ๋นเห ยียน ในเก้าทวีปของไพศาล มีที่ใดบ้างที่นางจะไม่กล้าไป

เส้นเอ็นหัวใจของถัวเหยียนฮูหยินพลันขมวดตึงขึ้นมาทันที คิด ทบทวนซ้าไปซ้ามา นับตั้งแต่ที่ยกสวนดอกเหมยทั้งแห่งให้กับกาแพง เมืองปราณกระบี่ ตัดขาดความสัมพันธ ์กับปีศาจใหญ่ขอบเขตบิน ทะยานที่ซ่อนตัวอย่างลึกล้า ใช ้นามแฝงว่า “เปียนจิ้ง” อย่างเด็ดขาด เลือกจะเป็ นฝ่ ายติดตามลู่จือ แล้วเดินทางหวนกลับมายังใต้หล้า ไพศาลพร้อมกับนาง รับหน้าที่เป็ นผู้ถวายงานอยู่ในสานักกระบี่หลง เซี่ยงที่ฉีถิงจี้ก่อตั้งขึ้นในทักษินาตยทวีป ก่อนหน้านี้ไม่นานก็เพิ่งได้ เป็ นเค่อชิงของสานักอวี่หลง…ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็ไม่มีการกระทาใด ที่ล้าเส้นเลยนี่นา อีกอย่างการคิดบัญชีย้อนหลังก็ไม่ใช่นิสัยการ

กระท าของอิ่นกวานหนุ่มอย่างอื่นไม่ต้องพูดถึง เฉินผิงอันทาอะไร มักจะตรงไปตรงมาอย่างมาก

เฉินผิงอันกล่าว “ใจคน ปมในใจ ต้นไม้ที่ตะปุ่ มตะป่ า ใต้หล้า ไพศาลหรือควรจะพูดว่าผู้ฝึ กลมปราณของใต้หล้าไพศาล โดยเฉพาะผู้ฝึกตนบนท าเนียบ ส าหรับในใจเจ้าแล้วก็คือปมปมหนึ่ง”

ถัวเหยียนฮูหยินเอ่ยอย่างระมัดระวังว่า “ข้าปล่อยวางได้แล้ว ใต้ เท้าอิ่นกวานไม่จาเป็ นต้องกังวลว่าข้าอยู่ที่นี่แล้วจะยังไม่ยอมเลิกรา กับทุกคน แล้วเป็ นการสร ้างปัญหาที่ไม่จาเป็ นให้กับสานักกระบี่หลง เซี่ยง”

กาลเวลาผ่านมาเนิ่นนาน ถึงอย่างไรผู้ฝึกลมปราณที่สร ้างความ ล าบากใจให้นางในปีนั้นก็เหลืออยู่แค่ไม่กี่คนแล้ว

เฉินผิงอันกล่าว “ไม่ต้องปรับความเข้าใจกับโลกใบนี้หรอก ทุก ครั้งที่ปรับความเข้าใจกันก็คือการรังแกคนอื่นและยังรังแกตัวเอง คือ ความน้อยเนื้อต่าใจ ความน้อยเนื้อต่าใจจะเป็ นความน้อยเนื้อต่าใจไป ตลอดกาล ไม่มีทางลดลงแม้แต่น้อย”

“พูดถึงแค่ความเห็นของตัวข้าเอง ต้องท าการถอดส่วนวิเคราะห์ โลกใบนี้อย่างระมัดระวัง มิดชิดเงียบเชียบ อันดับแรกต้องรู ้ก่อนว่า โลกใบนี้มันคืออะไรกันแน่ เข้าใจว่าท าไมคนหลายคนถึงได้พูดจา แบบนั้น ทาเรื่องแบบนั้น อันที่จริงข้อนี้ ถัวเหยียนฮูหยินทาได้ดีกว่า เมื่อก่อนมากแล้ว ยามตกทุกข์ยากจนอาศัยความใจแข็งอาศัยความ

อดทน ส่วนรอกระทั่งคนล่างล่างพลิกกลับกลายมาเป็ นคนบนบนแล้ว จะเอาคืนโลกใบนี้หนักหน่วงรุนแรงหรือไม่ สรุปแล้วเอาแต่คิดว่าจะแก้ แค้นความชั่วร ้ายที่เคยได้รับ หรือจะตอบแทนความหวังดีบางอย่างที่ เคยพบเจอมา หรือทาทั้งสองอย่าง แต่ละคนต่างก็มีปณิธานต่างกัน สามารถเข้าใจได้”

กล่าวมาถึงตรงนี้ เฉินผิงอันก็ยิ้มเอ่ยว่า “สนิทกับข้าหรือไม่ จะ เป็ นสหายกับข้าได้หรือไม่ อันที่จริงเจ้าไม่ต้องใช ้การโยนเปลือกส้ม ไม่กี่ชิ้นมาหยั่งเชิง หากไม่เป็ นเพราะหน่วนซู่ต้องท าความสะอาดห้อง อีกทั้งหน่วนซู่ไม่มีทางยอมให้ข้าท าแทนแน่ ข้าก็คร ้านจะสนใจเจ้า ด้วยซ้า”

ถัวเหยียนฮูหยินยิ้มอย่างเขินอาย “ใต้เท้าอิ่นกวาน เป็ นข้าที่วาด งูเติมขาเอง”