กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 993

ยกตัวอย่างเช่นภูเขาเยี่ยนซานของพื้นที่มงคลถ้าเมฆาของสกุล เจียงที่สานักกระบี่ชิงผิงจะแบ่งส่วนแบ่งกับสกุลเจียงห้าต่อห้า ภูเขาลั่ว พั่วกับสานักกระบี่ชิงผิง แม้ว่าจะเป็ นสานักเบื้องบนกับสานักเบื้องล่าง แต่กระนั้นก็ยังต้องเป็ นพี่น้องที่คิดบัญชีกันอย่างชัดเจน

ไม่มี “เส้นทางการเงิน” ที่เงินทองไหลมาเทมาพวกนี้ ฮ่องเต้ซ่ง เหอก็คงไม่มีความจริงใจถึงขนาดเป็ นฝ่ายมาเชื้อเชิญให้เฉินผิงอันไป รับหน้าที่เป็ นราชครูต้าหลีเช่นนั้น

ขอบเขตสูงต่า ชื่อเสียงมากน้อย สถานะเยอะหรือน้อย สืบสาว ราวเรื่องกันแล้วก็อยู่ที่สองค าว่า “บรรลุความจริง

จงเชี่ยนไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้สักเท่าไร กลับเป็ นเกาจวินที่จดจา ชื่อของจวนเซียนพวกนั้นไว้ในใจเงียบๆ

ทั้งๆ ที่พูดคุยกันเรื่องของการซื้อภูเขา ทว่าจู่ๆ ฉางมิ่งกลับยิ้ม น้อยๆ เปิดปากเอ่ยว่า “ขอให้ข้าพูดนอกเรื่องสักคา เจ้าขุนเขา เรื่อง เงินเหรียญทองแดงแก่นทองหกร ้อยเหรียญในบัญชีของจวนเฉวียนฝู่ สามารถอาศัยโอกาสนี้ยกขึ้นเป็ นระเบียบวาระการประชุมได้เลย หรือไม่?”

ใบหน้าของเฉินผิงอันมีแต่รอยยิ้มฝืดเผื่อน

“เรื่องราวเรียบง่ายมาก ก็คือเงินเหรียญทองแดงแก่นทองในคลัง ของเฉวียนฝู่พวกนี้เจ้าขุนเขามีเรื่องให้ต้องเอาไปใช ้”

ฉางมิ่งเอ่ยต่ออีกว่า “หากเจ้าขุนเขารู ้สึกว่าอาจตกเป็ นที่ต้อง สงสัยว่าเบียดบังผลประโยชน์ส่วนรวมเพื่อผลประโยชน์ส่วนตน รู ้สึก ไม่ดีอยู่ในใจ ถ้าอย่างนั้นวันนี้ก็พูดคุยกับทุกคนอย่างเปิดเผยไปเลย ไม่สู้ลองฟังความคิดเห็นของทุกคนดู หากว่านอกจากเจ้าขุนเขาแล้ว ทุกคนล้วนไม่มีความเห็นต่าง ถ้าอย่างนั้นเจ้าขุนเขาก็คงต้องทาตัว เป็ นคนเผด็จการ เท่านั้นถึงจะขจัดข้อถกเถียงของทุกคนไปได้การ ประชุมศาลบรรพจารย์คราวหน้าก็ค่อย“พูดคุยรายละเอียดกันอีก ครั้ง” ก็แล้วกัน”

ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่บนเรือเฟิ งยวนซึ่งมุ่งหน้าไปยังใบถงทวีป เฉินผิงอันเพิ่งจะพาเสี่ยวโม่เดินทางจากใต้หล้าห้าสีกลับมายังใต้หล้า ไพศาล ก็ได้เป็ นฝ่ ายพูดเรื่องนี้กับฉางมิ่ง ด้วยตัวเอง เพราะเรื่องของ การหลอมกระบี่บินแห่งชะตาชีวิต “จันทร ์กลางบ่อ เขาจึงคิดจะสร ้าง แม่น้าแห่งกาลเวลาที่การโคจรมีระบบระเบียบสายหนึ่งขึ้นมา จากการ ประมาณการณ์ของเฉินผิงอันในเวลานั้น อาศัยเงินเหรียญทองแดง แก่นทองที่หนิงเหยามอบให้ตอนอยู่ใต้หล้าห้าสี สร ้างแม่น้าแห่ง กาลเวลาที่มีขนาดมาตรฐานก็ไม่ใช่ปัญหา ปัญหานั้นอยู่ที่ว่าการ “หลอมกระบี่ ประเภทนี้ของเฉินผิงอันก็คือหลุมไร ้กันที่ถูกกาหนด มาแล้วว่าไม่ว่าจะทุ่มภูเขาเงินภูเขาทองลงไปกี่ลูกก็ไม่มีทางเติมได้ เต็ม อีกทั้งเงินเทพเซียนสามชนิดล้วนไร ้ความหมายต้องใช ้เงิน

เหรียญทองแดงแก่นทองอย่างเดียวเท่านั้น ตอนนั้นฉางมิ่งโน้มน้าว เฉินผิงอันได้ แล้ว แต่เฉินผิงอันบอกว่าจะไม่เกรงใจนาง กลับไปถึง ภูเขาเซียนตูแล้วจะพูดคุยเรื่องนี้กันอีกที ผลคือรอกระทั่งสานักกระบี่ ชิงผิงสร ้างเสร็จ ในการประชุมศาลบรรพจารย์ครั้งแรก เฉินผิงอัน กลับไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้เลย แล้วก็เพราะอยู่ที่สานักเบื้องล่าง ฉางมิ่งที่ เป็ นผู้คุมกฎของสานักเบื้องบนจึงไม่สะดวกจะโยนหัวข้อการประชุมนี้ ออกไปในศาลบรรพจารย์ นางจึงได้แต่อดทนรอคอยเท่านั้น

เฉินหลิงจวินรู ้สึกประหลาดใจเล็กน้อย สหายฉางมิ่งถึงกลับไม่ เรียกนายท่านของตนด้วยความเคารพว่าคุณชายแล้ว? ไยถึงเปลี่ยน มาเรียกว่าเจ้าขุนเขา? แล้วท าไมถึงได้รู ้สึกเหมือนจะมี…ปราณสังหาร ด้วย?!

จูเหลี่ยนรีบก้มหน้าดื่มชาทันที เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับตนก็ให้มันไป อยู่ไกลๆ ตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่าจะไม่ไปลุยน้าขุ่นด้วย ทุกคนบอก ว่าใช่ก็ใช่ ทุกคนบอกว่าไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ ข้าเป็ นแค่ผู้ดูแลควบ ต าแหน่งพ่อครัว สถานะต่าต้อยพูดจาไม่มีน้าหนัก พวกเจ้าคิดเสียว่า ข้าไม่อยู่ก็แล้วกัน

เว่ยป้ อสะบัดชุดคลุม ยกขานั่งไขว่ห้างแทะเมล็ดแตง คาพูด ประโยคนี้ของสหายฉางมิ่งมีนัยชวนให้ขบคิดยิ่งนัก ชวนให้คน กระปรี้กระเปร่ายิ่งกว่าดื่มชาเสียอีก

ฉางมิ่งยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “แน่นอนว่าตามกฎเกณฑ์ข้อนั้นที่เจ้า ขุนเขาก าหนดไว้เองตั้งแต่แรก ขอแค่เป็ นเงินทองและสมบัติที่เข้าไป

อยู่ในคลังสมบัติ ไม่ว่าใครที่อยากจะนาไปใช ้ล้วนต้องผ่านการ ตัดสินใจจากศาลบรรพจารย์ก่อนถึงจะได้ เจ้าขุนเขาเองก็ไม่ใช่ ข้อยกเว้น”

เฉินหลิงจวินแสร ้งท าท่าครุ่นคิดจริงจัง ก่อนเอ่ยอย่างสงสัยว่า “มี กฎเกณฑ์แบบนี้ด้วยหรือ? ท าไมข้าถึงจ าไม่ได้เลยล่ะ?”

เสี่ยวโม่ยิ้มกล่าว “ข้าเองก็ไม่เห็นจะเคยได้ยิน”

เซี่ยโก่วรีบพูดสนับสนุน “เสี่ยวโม่พูดถูก!”

ในตาราพูดถึงหลักการอย่างหนึ่งที่มีเหตุผลอย่างมาก บอกว่า สตรีอยู่ข้างนอกจะต้องคอยช่วยสนับสนุนบุรุษของตัวเอง

เมื่อก่อนเป็ นเพราะนางไม่เข้าใจเรื่องนี้ถึงได้เสียเปรียบอย่างหนัก ไม่ใช่หรือ? ไม่อย่างนั้นป่านนี้นางก็คงได้เป็ นคู่บาเพ็ญเพียรกับเสี่ยว โม่ มีลูกกันเป็ นขโยงไปแล้ว

เฉินผิงอันถลึงตาใส่ “เสี่ยวโม่ เซี่ยโก่ว พวกเจ้าขึ้นเขามา เมื่อไหร่กัน จะเคยได้ยินกะผายลมอะไร”

เสี่ยวโม่ไม่กล้าเถียงคุณชายก็เลยหันไปยิ้มให้หมี่ลี่น้อย หมี่ลี่ น้อยรับรู ้ความนัยได้ทันทีความคิดดีๆ พลันบังเกิด จึงกระแอมสอง สามที่ก่อนเอ่ยว่า “ขุนนางผู้เรียบเรียงตาราคนใหม่เจ้าจาเรื่องนี้ได้ ไหม?”

เด็กชายผมขาวแสร ้งทาเป็ นหยิบสมุดเล่มนั้นออกมาจากชาย แขนเสื้อทันใด “ขอให้ข้าได้ตรวจสอบอย่างละเอียดดูก่อน ทุกท่าน โปรดรอสักครู่ หลักฐานแน่นหนาดุจขุนเขา ตัวอักษรด าบนกระดาษ ขาวไม่หลอกคนที่สุดแล้ว”

เฉินผิงอันเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “พอแล้วๆ เดิมทีเรื่องนี้ข้าก็ ไม่คิดจะเกรงใจฉางมิ่งอยู่แล้ว เงินเหรียญทองแดงแก่นทองหกร ้อย เหรียญของจวนเฉวียนฝู่ อย่างน้อยที่สุดข้าจะเอามาใช ้ครึ่งหนึ่ง”

ฉางมิ่งรีบพูดแก้ทันที “เจ้าขุนเขา จะบอกว่าเกรงใจข้าได้อย่างไร ไม่เกี่ยวอะไรกับข้าเลยสักนิด ข้าไม่กล้ารับภาระนี้ไว้หรอกนะ”

เหวยเหวินหลงยิ้มกล่าว “เดิมทีเงินเหรียญทองแดงแก่นทองสอง ก้อนนั้นก็เป็ นเจ้าขุนเขาที่หามาได้จากทั้งทางตรงและทางอ้อมอยู่แล้ว ดังนั้นเรื่องของการนาไปใช ้ข้าไม่มีความเห็นต่าง”

จูเหลี่ยนถึงได้พยักหน้าเอ่ยเสียงเบาว่า “ไม่มีความเห็นต่าง”

เว่ยป้ อรีบช่วยสรุปให้โดยไว “ถ้าอย่างนั้นก็เป็ นคนบางคนที่เรื่อง มากไปเองสินะ”

เกาจวินหันมามองหน้ากับจงเชี่ยน ผู้ฝึ กตนบนทาเนียบของ ภูเขาลั่วพั่วใจกล้ากันขนาดนี้เชียวหรือ? นี่ถือว่าเป็ นการล้อมโจมตี เฉินผิงอันผู้เป็ นเจ้าขุนเขาหรือไม่? แม้จะบอกว่าทุกคนต่างก็หวังดีต่อ เจ้าขุนเขา ทว่าแต่ละคนพูดจาไม่มีความยาเกรงกันขนาดนี้เชียว หรือ?

อันที่จริงนี่ก็มีสาเหตุมาจากการที่เกาจวินกับจงเชี่ยนยังไม่ได้เข้า เมืองตาหลิ่วหลิ่วตาตามแล้ว หาไม่แล้วโจวอันดับหนึ่ง เผยเฉียน ชุย ตงซาน เจิ้งต้าเฟิง เซียนกระบี่ใหญ่หมี่ เทพซียนผู้เฒ่าเจี๋ย…แม่ทัพ หลักผู้มีคุณูปการที่หยิ่งทระนงในศักดิ์ศรีเหล่านี้ หากว่าพวกเขาอยู่ กันครบ ภาพเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นนั่นก็ หึหึ

เซี่ยโก่วได้ยินค าวิจารณ์จากเว่ยป้ อก็มองซานจวินแห่งขุนเขา เหนือท่านนี้สูงขึ้นทันใดเยี่ยม เยี่ยมมาก มีความรับผิดชอบมีความ ห้าวหาญ กล้าพูดความจริง เป็ นลูกผู้ชายคนหนึ่ง!