กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 994

ความสัมพันธ ์เพียงหนึ่งเดียวระหว่างทั้งสองฝ่ ายก็คือท่านอา ของซูเตี้ยนเคยเป็ นช่างในเตาเผามังกรเพื่อหาเลี้ยงชีพเหมือนกัน กับเฉินผิงอัน ลูกศิษย์เตาเผามังกรในเวลานั้นมีความทรงจาที่พร่า เลือนอย่างยิ่งต่อซูเตี้ยน ก็แค่ว่ามีบางครั้งที่ได้เห็นแม่นางน้อยผอม แห้งตัวด า นางมักจะอยู่อย่างโดดเดี่ยวเสมอ จะยืนอยู่ห่างออกไปใน มุมหนึ่ง เนื่องจากเครื่องกระเบื้องที่เตาเผามังกรเผาออกมามี กฎระเบียบเก่าแก่และข้อห้ามทางประเพณีมากมายสตรีไม่อาจเข้า ใกล้เตาเผาได้ สองมือมิอาจแตะต้องอุปกรณ์ทุกชิ้นที่ใช ้เผาเครื่องปั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งห้ามเข้าใกล้ไฟในเตา หากถูกจับได้จะต้องถูกตัด ขาทั้งสองข้างจริงๆ

เจิ้งต้าเฟิงยิ้มมีเลศนัย “ไม่รู ้จริงๆ หรือแกล้งโง่กันแน่?” เฉินผิงอันเอ่ยอย่างตกตะลึง “นางชอบข้าหรือ?” ไม่มีเหตุผลอะไรเลยนี่นา

ทั้งสองฝ่ายไม่เคยคุยกันแม้แต่คาเดียว เจิ้งต้าเฟิงเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “มียางอายหน่อย” เฉินผิงอันโล่งอก

“สาหรับซูเตี้ยนแล้ว คิดอยากจะตอบแทนบุญคุณ นางคือผู้ฝึก ยุทธ อย่างน้อยที่สุดก็ต้องมีหมัดสูงเช่นเดียวกับเจ้า ในอนาคตถึงจะ สามารถช่วยอะไรเจ้าได้อย่างแท้จริง สามารถชดใช ้หนี้เก่าให้เจ้าได้”

เจิ้งต้าเฟิงอธิบาย “นิสัยของนังหนูนี่ดึงดัน ฉลาดมาตั้งแต่เด็ก เป็ นคนประเภทที่อายุน้อยๆ ความคิดจิตใจก็ใสกระจ่าง ไม่ว่าอะไรก็ ล้วนคิดได้เข้าใจ แต่ปากกลับโง่มาก แต่นาง เติบโตมาใน สภาพแวดล้อมอย่างนั้น ย่อมรู ้สึกน้อยเนื้อต่าใจอย่างเลี่ยงไม่ได้ ดังนั้นปีนั้นเจ้าช่วยเหลือชายใจหญิงผู้นั้นไว้มากมาย ตอนที่เขาอยู่ ร่วมกับแยนจือก็ต้องเล่าให้นางฟังไม่น้อย นานวันเข้าแม่นางน้อยจึง จดจาได้ขึ้นใจ”

เส้นสายตาของเฉินผิงอันหลุบลงต่า มองไฟในกระถาง เอ่ยเสียง เบาว่า “มากมายหรือ?”

เจิ้งต้าเฟิงย้อนถาม “น้อยหรือไร?”

มองชายใจหญิงคนหนึ่งที่ไม่เคยมีใครเห็นเขาเป็ นคน เป็ นคน อย่างแท้จริง นั่นก็คือการส่งถ่านท่ามกลางหิมะ ช่วยให้อีกฝ่ ายข้าม ผ่านฤดูหนาวในชีวิตคนที่หนาวเหน็บเสียดแทงกระดูกมาได้

ชายใจหญิงที่มีชีวิตยากลาบากอเนจอนาถผู้นั้น บางทีความยึด มั่นเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตนี้ก็คือจะไม่ยอมแข็งตายในฤดูหนาว เด็ดขาด จะตายก็ต้องตายในฤดูใบไม้ผลิ

เฉินผิงอันกล่าว “เขาชดใช ้คืนมาตั้งนานแล้ว”

เจิ้งต้าเฟิงส่ายหน้า “นั่นเป็ นเรื่องของชายใจหญิงผู้นั้น ซูเตี้ยนมี ความคิดของนางเอง”

พูดมาถึงตรงนี้ เจิ้งต้าเฟิงก็ยิ้มเอ่ย “อย่ารู ้สึกว่าข้าด่าคนล่ะ อันที่ จริงข้ากับชายใจหญิงก็มีความสัมพันธ ์ที่ไม่เลวเหมือนกัน เจอกัน ระหว่างทางยังทักทายกันด้วย แล้วยังเคยเลี้ยงเหล้าเขาอยู่หลายครั้ง มารดามันเถอะ แล้วก็เพราะเจ้าหมอนี่เคยมาเคาะประตูบ้านข้าแล้ว ถูกคนอื่นเห็นเข้า ทาเอาหลายปีนั้นที่ข้าไปดื่มเหล้าที่ร ้านหวงเอ้อเหนี ยงต้องถูกนางหัวเราะเยาะไม่น้อย ข้อดีเพียงหนึ่งเดียวก็คือสตรีเห็น ข้าไปเยือนก็ไม่ได้ท าท่าเหมือนป้ องกันโจรขนาดนั้นแล้ว”

เฉินผิงอันกินบ๊ะจ่างแล้วหัวเราะ เอ่ยสัพยอกว่า “หวงเอ้อเหนียง ยังคงมองเจ้าสูงกว่าคนอื่นๆ”

ปีนั้นชายฉกรรจ์ในเมืองเล็กต่างก็ชอบแวะไปอุดหนุนร ้านเหล้า ของหวงเอ้อเหนียง สั่งเหล้าขาวสองสามตาลึง กับแกล้มหนึ่งจานก็จะ นั่งกันอยู่นานมาก ทุกครั้งที่มีลูกค้าซึ่งส่วนใหญ่เป็ นชายโสดแวะมาที่ ร ้าน ตวาดใส่สตรี หญิงขายเหล้าก็จะไปบรรจุเหล้า ยามที่นางหัน หน้าเข้าหาถังเหล้า ช่วงที่หมุนตัวและช่วงเอวนั้น บุรุษทั้งร ้านจะพา กันหันไปมองทัศนียภาพในจุดเดียวกันอย่างพร ้อมเพรียง บุรุษของ สตรีตายไปนานแล้ว นางเลี้ยงดูบุตรมาเพียงลาพังหญิงหม้ายที่ หน้าตางดงามมักจะมีปัญหาตามมาเสมอ แล้วก็เคยมีคนที่ปืนกาแพง มาเคาะประตูกลางดึก ผลคือเจอมีดหั่นผักลอยมาแสกหน้า หากไม่ เป็ นเพราะเจ้าคนบ้าตัณหาผู้นั้นหลบได้เร็วก็เกือบจะกระแทกหน้าอยู่

แล้ว หลังจากนั้นมาก็ยอมสงบเสงี่ยมขึ้นมาก เพราะถึงอย่างไรก็มิอาจ เอาชีวิตของพี่ใหญ่ไปทิ้งเพื่อน้องรองได้

เมื่อเวลาผันผ่าน ไม่ว่าใครก็มองออกว่าหวงเอ้อเหนียงมีท่าที บางอย่างกับเจิ้งต้าเฟิ ง แน่นอนว่าไม่ถือว่าเป็ นความสัมพันธ ์ของ สหายเก่าที่สนิทสนมอะไรกัน แต่ไม่ว่าจะอย่างไรคนที่สามารถติดเงิน ที่ร ้านเหล้าของนางได้ก็มีแค่ชายโสดที่อาศัยอยู่ในบ้านดินเหนียวทาง ทิศตะวันออกสุดของเมืองเล็กผู้นี้เท่านั้น เจิ้งต้าเฟิงเองก็มีความคิด ชั่วร ้ายอยู่เต็มท้อง มักจะยุยงให้ลูกชายของหวงเอ้อเหนียงเรียกตัวเอง ว่าพ่อ ไปดื่มเหล้าที่ร ้าน นั่งอาบแดด ทุกครั้งที่หวงเอ้อเหนียงออกมา ส่งลูกค้าหรือยกเหล้ามาวางบนโต๊ะ บนพื้นก็จะมีเงาของสตรีเจิ้งต้า เฟิงก็มักจะยื่นฝ่ ามือออกไป บ้างทาท่าจับบ้างทาท่าบีบ แอบทักทาย กับจุดที่กลมกลึงแต๊ะอั๋งอย่างที่ไม่ต้องให้โดนด่า

ในอดีตกลุ่มของชายโสดของเมืองเล็กอย่างพวกหลิวตาใหญ่ที่ ชอบปากเปราะ ก็ได้เรียนรู ้เคล็ดลับไปจากพี่น้องต้าเฟิงไม่น้อยเลย จริงๆ

เจิ้งต้าเฟิงโบกมือ มีสีหน้าลาบากใจอย่างที่หาได้ยาก “ลูกผู้ชาย ไม่พูดถึงความกล้าหาญในวันวาน”

หากว่าเป็ นเรื่องที่ไม่มีมูลเลย แต่ไหนแต่ไรมาเจิ้งต้าเฟิงก็มักจะ พูดจาสัปดนอย่างไม่ยาเกรงสิ่งใด แต่หากว่ามีเรื่องแบบนั้นอยู่จริงๆ ชายฉกรรจ ์กลับไม่ยินดีจะพูดมาก

เจิ้งต้าเฟิงเปลี่ยนเรื่องคุย เอ่ยว่า “เจ้าไปเยือนพรรคหูซานมาด้วย ตัวเอง ถึงได้เรียกเจ้าประมุขเกามาที่ภูเขาลั่วพั่วหรือ?”

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “ถึงอย่างไรเจ้าประมุขเกาก็เป็ นบุคคลอันดับ หนึ่งแห่งใต้หล้าของพื้นที่มงคล มารยาทที่ควรมีจะให้ขาดไปไม่ได้”

อันที่จริงก็เพราะถูกจูเหลี่ยนและเพ่ยเซียงร่วมมือกันหลอกให้ไป ที่พรรคหูซานต่างหากหึหึ สูงต่าเกาจวินจื่อจวิน สาวงามงดงามชวน หลงรัก พ่อครัวเฒ่าฝากไว้ก่อนเถอะ

เจิ้งต้าเฟิ งจุ๊ปากเอ่ย “ไม่ซื่อสัตย์เอาเสียเลย ผู้ชายพอมีเงินก็ เปลี่ยนเป็ นชั่วร ้ายจริงๆเสียด้วย นี่คือหลักการที่นับแต่โบราณมาก็ไม่ เคยแปรเปลี่ยน”

เฉินผิงอันฉงนสนเท่ห์

เจิ้งต้าเฟิงเหลือบมองเฉินผิงอัน พบว่าเจ้าเด็กนี่ไม่เหมือนแกล้ง โง่ จึงถามอย่างสงสัยว่า “โชควาสนาที่ใหญ่ที่สุดของพื้นที่มงคลคือ อะไร คนอื่นไม่รู ้แต่เจ้าจะไม่รู ้ได้หรือ?”

เจิ้งต้าเฟิงไม่เข้าใจเรื่องของพื้นที่มงคลดอกบัวของเจ้าอารามผู้ เฒ่าหรือพื้นที่มงคลรากบัวในทุกวันนี้เลยแม้แต่น้อย เพียงแต่เมื่อครู่นี้ เฉินผิงอันเล่าให้ฟังถึงสถานการณ์คร่าวๆยกตัวอย่างเช่นพรรคหูซาน ที่อวี๋เจินอี้สร ้างขึ้นมากับมือตัวเอง ทุกวันนี้มีผู้ฝึกลมปราณสิบกว่าคน แล้ว หลายคนในนั้นยังเป็ นผู้ฝึกตนห้าขอบเขตกลางแล้วด้วย

เฉินผิงอันมึนงงก่อน แต่จากนั้นก็เข้าใจได้ พอเข้าใจก็ยกมือขยี้ หน้าตัวเองแรงๆ ยิ้มเอ่ยว่า “บอกตามตรง หากเจ้าไม่เตือน ข้าก็นึกไม่ ถึงเรื่องนี้จริงๆ”