กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 995

เก็บชามและตะเกียบแล้ว เฉินผิงอันก็พาพวกเขาไปที่ตรอกฉี หลงด้วยกัน

ทางฝั่งของฉู่โจว คิดดูแล้ววันนี้กิจการของร ้านตัดผมน่าจะดี ที่สุด เด็กๆ มักจะถูกผู้ใหญ่พาไปตัดผม แล้วก็มีค าเรียกขานการโกน ผมว่า “ซี่โถว” (หัวมงคล)

แต่ขนบธรรมเนียมที่ด้านนอกมีกันอยู่ทุกที่นี้ อันที่จริงเมืองเล็ก ไม่มีคากล่าวนี้มานานมากแล้ว เหมือนอย่างเมืองหงจู่ซึ่งเป็ นสถานที่ ที่แม่น้าสามสายไหลมาบรรจบกันก็มีขนบธรรมเนียมที่เช ้าตรู่จะต้อง ออกเรือมังกรและตอนกลางคืนจะปล่อยโคมมังกร อย่างแรกคือการ เชิญให้มังกรเชิดหัวโผล่พ้นน้า ปกป้ องให้พ่อค้านักเดินทางที่ต้อง เดินทางทางน้าเดินทางปลอดภัย ไม่เจอกับคลื่นลมมรสุมใดๆ ตลอด ทั้งปี ส่วนอย่างหลังคือธรรมเนียมที่ชาวเรือซึ่งมีสัญชาติทาสนาพามา พวกเขาคือชาวบ้านลี้ภัยของแคว้นเสินสุ่ยเก่า จนถึงทุกวันนี้ก็ยังมี โทษติดตัวซึ่งยังไม่ถูกทางราชส านักประกาศอภัยโทษ คนทุกยุคทุก สมัยมารวมตัวกันอยู่ในอ่าวแห่งหนึ่ง มิอาจได้ขึ้นฝั่ง ดังนั้นคืนนี้พวก เขาจึงจะใช ้ต้นกกต้นอ้อและต้นเกาเหลียงมามัดเป็ นเรือมังกร วาง ถ้วยน้ามันไว้ใบหนึ่ง จุดเทียนหนึ่งเล่มแล้วปล่อยลงไปในอ่าว ปล่อย ให้มันลอยไปตามกระแสน้าตอน ล่างมีความหมายว่าใช ้ส่องสว่าง

เส้นทางน้ายามค่าคืนให้กับมังกร ทุกวันนี้ทางฝั่งที่ว่าการเขตและที่ว่า การจังหวัดซึ่งตั้งอยู่ที่เดียวกันในตัวจังหวัดฉู่โจวก็ได้รับเอาประเพณี มัดมังกรและปล่อยโคมนี้มาด้วยเหมือนกัน

เฉินหลิงจวินเบ้ปาก เอ่ยว่า “ทุกวันนี้พี่ใหญ่เจี่ยเป็ นคนมีงานยุ่ง แล้ว เป็ นผู้ดูแลรองเชียวนะ ตลอดทั้งปี ไม่เคยได้อยู่ติดบ้าน ต้อง ร่อนเร่พเนจรอยู่บนฟ้ า หากยังเป็ นแบบนี้ต่อไปพบเจอกับสหายใหม่ หลายคน เกรงว่าคงจาพี่น้องร่วมทุกข์ร่วมยากอย่างข้าไม่ได้แล้ว”

“นักพรตผู้เฒ่าเจี่ยเป็ นคนเห็นแก่ความสัมพันธ ์เก่าก่อน”

เฉินผิงอันหัวเราะร่า “ซุยตงซานคิดจะดึงตัวนักพรตผู้เฒ่าเจี่ยไป อยู่ที่สานักกระบี่ชิงผิง ให้เข้าอยู่ในท าเนียบสายผู้คุมกฏ รับผิดชอบ ถ่ายทอดความรู ้เรื่องข้อพิถีพันในยุทธภพและเรื่องราวทางโลกให้กับ ลูกศิษย์ที่ออกไปหาประสบการณ์ด้านนอก”

เฉินหลิงจวินได้ยินก็ร ้อนใจทันใด รู ้สึกว่าจาเป็ นต้องเสี่ยงตาย เอ่ยทัดทานนายท่านตัวเองสักครั้ง “นายท่าน จะปล่อยให้ห่าน ขาวใหญ่ขุดมุมกาแพงเอาตัวพี่เจี่ยไปไม่ได้เด็ดขาดเลยนะ! ห่าน ขาวใหญ่ไม่รู ้จักจบจักสิ้นเสียที ไร ้ชื่อไร ้แปเกินไปแล้ว! ต้องควบคุม เขาหน่อยแล้ว ต้องจัดการให้ดีๆ! อีกอย่างนะ หากว่าพี่เจี่ยไปอยู่ที่นั่น เปลี่ยนทาเนียบใหม่ จ้าวเติงเกากับจิ่วเอ๋อร ์ก็ต้องตามไปด้วยน่ะสิ จะดี จะชั่วภูเขาลั่วพั่วของพวกเราก็เป็ นสานักเบื้องบน ทุกวันนี้จานวน สมาชิกในท าเนียบก็ด้อยกว่าสานักเบื้องล่างไประดับใหญ่แล้ว นาย ท่าน บอกไว้ก่อนนะว่า ไม่ใช่ว่าข้าเอาความคิดตัวเองไปวัดความคิด

ของคนอื่น ข้าแค่รู ้สึกว่านิสัยเช่นนั้นของห่านขาวใหญ่ วันหน้าพา สานักเบื้องล่างมาเข้าร่วมการประชุมที่สานักเบื้องบนของพวกเรา จะต้องจงใจพาคนมาด้วยเยอะๆ ยกขบวนเดินขึ้นมาบนยอดเขาจี้เซ่อ ประชันขันแข่งเรื่อง

ขบวนที่เอิกเกริกกับพวกเราแน่นอน”

เฉินผิงอันพยักหน้ายิ้มเอ่ย “เป็ นเรื่องที่ชุยตงชานทาได้จริงๆ”

เฉินหลิงจวินกล่าว “หากว่ามีวันนั้นจริงๆ ข้าต้องโมโหมากแน่”

เฉินผิงอันหันไปมองหน่วนซู่กับหมี่ลี่น้อย ยิ้มถามว่า “พวกเจ้า คิดว่าอย่างไร?”

หมี่ลี่น้อยขมวดคิ้ว วันนี้ลงจากภูเขามาไม่ได้พกไม้เท้าเดินป่ า และคานหาบสีทองมาด้วย นางขยับเชือกร้อยกระเป๋ าสะพายข้าง พยักหน้าก่อนจะส่ายหน้า “คงไม่ได้โกรธเท่าจิ่งชิงหรอกกระมัง?”

โกรธน่ะต้องโกรธแน่อยู่แล้ว

หน่วนซู่เอ่ยเสียงอ่อนโยน “นายท่าน ทุกวันนี้บนภูเขาของพวก เราเงียบเหงามากแล้วนะ”

ฟังดูสิ พวกเรา

เฉินหลิงจวินยกนิ้วโป้ งให้ นังหนูโง่รู ้จักพูดจาฉลาดบ้างแล้ว

นี่ก็เหมือนการประชุมศาลบรรพจารย์บนภูเขาเล็กเป็ นการ ภายใน เฉินผิงอันเห็นว่าพวกเขาทั้งสามเห็นพ้องต้องกันก็พยักหน้า เอ่ยว่า “วางใจเถอะ ข้ารู ้ว่าต้องท าอย่างไร”

มาที่ตรอกฉีหลง เดินลงบันไดมา ไปที่ร ้านฉ่าวโถวก่อน เด็กสาว ชุยฮวาเชิงได้ขึ้นเรือเฟิ งยวนไปจากที่นี่แล้ว อีกไม่นานก็จะได้ กลายเป็ นสมาชิกทาเนียบของสานักกระบี่ชิงผิง

เหลือเพียงจ้าวเติงเกากับเถียนจิ่วเอ๋อร ์ที่เป็ นลูกจ้างร ้าน เห็นว่า เจ้าขุนเขาให้เกียรติมาเยือน สองคนที่เป็ นคนร่วมสานักแต่เหมือน พี่ชายน้องสาวแท้ๆ กันมากกว่าก็รีบคารวะเฉินผิงอัน เฉินผิงอันมองสี หน้าของจิ่วเอ๋อร ์แล้วก็ค่อยรู ้สึกสบายใจ พยักหน้าคุยเล่นกับพวกเขา สองสามประโยค เปิ ดสมุดบัญชีให้พอเป็ นพิธี จากนั้นก็ไปที่ร ้าน ยาสุ้ยซึ่งอยู่ติดกัน เด็กชายผมขาวย้ายไปอยู่หอบูชากระบี่แล้ว นอกจากจะต้องถ่ายทอดวิชาความรู ้ให้กับลูกศิษย์อย่างเหยาเสี่ยวเห ยียน ตอนนี้ยังมีสถานะเป็ นขุนนางผู้เรียบเรียงตาราด้วย ทุกวันจะต้อง ไปเฝ้ าตอรอกระต่ายอยู่ที่หน้าประตูภูเขาลั่วพั่ว รอให้แขกมาเยี่ยม เยือนเพื่อที่จะได้จดบันทึก

ในเรื่องของการรักษาขนบธรรมเนียมเก่าแก่ของเมืองเล็ก ไม่ให้ สูญหาย รวมไปถึงชักน าผู้คนเข้าสู่ขนบธรรมเนียมอย่างใหม่ เทพ เซียนผู้เฒ่าเจี่ยแห่งตรอกฉีหลงได้สร ้างคุณความชอบไว้ไม่น้อย อุทิศคุณูปการไว้มาก

เมื่อหลายปีก่อนเวลาที่เมืองเล็กมีงานมงคลและงานฌาปนกิจ ไม่ ว่าจะยากจนหรือร่ารวย ขอแค่เพื่อนบ้านใกล้เคียงมีการเชิญ เทพ เซียนผู้เฒ่าเจี่ยก็จะต้องไปช่วยงานแทบทุกครั้ง ตั้งแต่ต้นจนจบทาทุก อย่างอย่างมีระเบียบมีขั้นตอน นานวันเข้าชื่อเสียงของนักพรตเจีย เซียนซือผู้เฒ่าแห่งตรอกฉีหลงก็ยิ่งโด่งดังมากขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่ทาง ฝั่งของตัวจังหวัดก็ยังชอบที่จะเชื้อเชิญให้เทพเซียนผู้เฒ่าเจี่ยไป ร่วมงาน ช่วยด าเนินงานมงคลและงานฌาปนกิจไปๆ มาๆ มีเทพเซียน ผู้เฒ่าเจี่ยไปร่วมงานหรือไม่ก็กลายเป็ นธงอย่างหนึ่งที่ใช ้เปรียบเทียบ ความมีชื่อเสียงของตระกูลในตัวจังหวัด แล้วนับประสาอะไรกับที่เทพ เซียนผู้เฒ่าเจี่ยไม่เคยเรียกร ้องเงินทอง ตระกูลร่ารวยที่พอมีฐานะให้ ของแดงของใหญ่เท่าไรก็รับมาเท่านั้น ตระกูลยากจนข้นแค้น เทพ เซียนผู้เฒ่าก็แค่กินข้าวมื้อหนึ่ง ดื่มเหล้าเล็กน้อย ไม่เคยพูดบ่นให้ได้ ยินคราวหน้าเชิญมาอีก เทพเซียนผู้เฒ่าก็ยังคงยินดีมาเยือน

คนแก่ในเมืองเล็กจากไปเยอะมากแล้ว ดังนั้นหลายปีมานี้ทุกๆ วันที่หนึ่งของเดือนหนึ่ง ควรจะจุดประทัดเวลาใดจึงเป็ นคาถามที่เทพ เซียนผู้เฒ่าเจี่ยถูกถามมากที่สุดยามที่เขาแวะเวียนไปถามมื้อข้ามปี ตามบ้านหลังต่างๆ ในวันที่สามสิบวันสิ้นปี ถึงขั้นที่ว่าทางฝั่งของตัว จังหวัดยังมีคนที่เดินทางมายังตรอกฉีหลงของเมืองเล็กในช่วงสิ้นปี เพื่อสอบถามเรื่องนี้กับเทพเซียนผู้เฒ่าโดยเฉพาะ หลีกเลี่ยงไม่ให้ พลาดฤกษ์งามยามดีในการต้อนรับวันปีใหม่

แล้วก็เพราะการอธิบายต้นสายปลายเหตุและการน าพาให้ลงมือ จากเทพเซียนผู้เฒ่าเจี่ย เป็ นเหตุให้อาเภอไหวหวงและตัวเมืองของ จังหวัดฉู่โจวเริ่มค่อยๆ มีขนบธรรมเนียมอย่างใหม่เพิ่มขึ้นมา เพราะ เพิ่งจะรู ้ว่าที่แท้วันที่สองเดือนสองยังเป็ นวันถือก าเนิดของเทพแห่งผืน ดินด้วย ตามค ากล่าวของเทพเซียนผู้เฒ่า ได้ยินว่าชาวบ้านของที่อื่น มีประเพณีเซ่นไหว้กันมานานแล้ว ส าหรับในใจของชาวบ้านแล้ว แม้ว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์แห่งภูเขาสายน้าและท่านเทพอภิบาลเมืองใน สถานที่ต่างๆ จะมีวิชาอภินิหารยิ่งใหญ่ คอยปกป้ องดูแลพื้นที่แห่ง หนึ่ง แต่นิสัยก็มีดีมีร ้ายอย่างเลี่ยงไม่ได้ อีกทั้งส่วนใหญ่แล้วราช สานักของพวกเขายังลึกล้าเทวรูปร่างทองที่ตั้งบูชาไว้ในตาหนักใหญ่ สูงใหญ่มีบารมีน่าเกรงขาม ง่ายที่จะทาให้คนเกิดความกริ่งเกรง ถ้า อย่างนั้นเทพแห่งผืนดินที่มีอีกชื่อว่าฝูเต๋อเจิ้งเสิน (หรือตี่จู๋เอี้ยะ) ซึ่งมี ระดับขุนนางต่าที่สุด ก็คือขุนนางผู้ใกล้ชิดกับชาวบ้านที่ทาให้ ชาวบ้านชอบเห็นชอบได้ยินมากที่สุดแล้ว เพราะศาลเทพแห่งผืนดิน ส่วนใหญ่จะอยู่ในที่ที่มีผู้คนอาศัยเยอะ ถึงขั้นที่ว่ายังมี “ศาลเทพแห่ง ผืนดิน บางแห่งที่เจาะเป็ นรูปปั้นหินไว้ข้างทาง ดังนั้นภายใต้การ น าพาของเทพเซียนผู้เฒ่าเจี่ย ทุกครัวเรือนที่เชื่อในเรื่องพวกนี้จึงมี ความเคยชินที่จะ “ฉลองวันเกิดให้กับเทพแห่งผืนดินในวันนี้ จะสั่งทา เสื้อผ้า รถม้าและบ้านกระดาษจากร ้านขายกระดาษเงินกระดาษทอง ยกไปเผาบูชาที่ศาลเทพแห่งผืนดิน ตีกลองตีฆ้อง จุดประทัด ครึกครื้น อย่างมาก

มาถึงร ้านยาสู้ยก็เห็นว่าสือโหรวกับโจวจวิ้นเฉินกาลังกินบะหมี่ หนวดมังกร อีกทั้งยังเป็ นเจ้าใบ้น้อยที่เข้าครัวด้วยตัวเอง สือโหรว เชิญให้นั่ง เฉินผิงอันก็ไม่เกรงใจ กินบะหมี่เพิ่มไปอีกชาม

กลับไปถึงภูเขาลั่วพั่ว ต่างคนต่างง่วนท างานของตัวเอง หน่วนชู ต้องไปปัดกวาดเรือนหมี่ลี่น้อยจะต้องไปลาดตระเวนภูเขากับจิ่งชิง เฉินผิงอันเห็นแค่เซียนเว่ยที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ไผ่หน้าประตู บอกว่า พี่ต้าเฟิงยังไม่ลุกจากเตียง เฉินผิงอันจึงไปเคาะประตูห้องของเขาชาย ฉกรรจ์ที่ยังตาปรืองัวเงียลุกมาเปิดประตู ค้อมเอวดึงรองเท้าหุ้มข้อ ขึ้นมาสวม บ่นกับเจ้าขุนเขาไม่หยุด บอกว่าอุตส่าห์ฝันดีทั้งที คืนนี้จะ ได้ฝันต่อหรือไม่ก็บอกได้ยากแล้ว

เฉินผิงอันพาเจิ้งต้าเฟิงเดินขึ้นไปบนภูเขาด้วยกัน มาถึงยอดเขา เนื่องจากยอดเขาจี๋หลิงสูงกว่ายอดเขาเทียนตู ยืนพิงราวรั้วมองไปยัง ทิศไกลจึงสามารถมองเห็นเมืองเล็กที่มีควันจากการปรุงอาหารผุด ลอยมาจากทางทิศตะวันออกได้

เฉินผิงอันมองไปทางเมืองเล็กกับเจิ้งต้าเฟิง