กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 995

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “ถ้าอย่างนั้นข้าก็แนะนาเจ้าว่าอยู่ที่ภูเขาลั่ว พั่วนี่แหละ ไปถึงภูเขาเซียนตู ชุยตงซานต้องใช ้งานเจ้าแน่นอน อย่าได้เห็นว่าก่อนหน้านี้เขาพูดเสียสวยหรู ขอแค่เจ้าไปถึงที่นั่น เขา ก็มีวิธีให้เจ้าช่วยโน่นช่วยนี่”

เจิ้งต้าเฟิ งหัวเราะเสียงเย็น “สามีภรรยาแบ่งแยกบุญคุณกัน ชัดเจน โดยเฉพาะพี่น้องแท้ๆ ที่ต้องคิดบัญชีกันให้ชัดเจน บอกแล้ว ว่าจะแค่ไปเฝ้ าประตูอยู่ที่นั่นเท่านั้น ชุยตงซานก็อย่าหวังว่าข้าจะช่วย ออกแรงให้เลย”

ชายฉกรรจ์ผู้นี้มีคาพูดไม่น้อยที่ถูกจูเหลี่ยนและเฉินหลิงจวินยืม ไปใช ้ ยกตัวอย่างเช่น ใครหลอกเอาใจของข้า ข้าก็จะหลอกเอากาย ของคนผู้นั้น ใครหลอกเอาเงินของข้า ข้าก็จะฟันหัวคนผู้นั้น

มิน่าเล่าเว่ยป้ อถึงได้เลื่อมใสเจิ้งต้าเฟิงยิ่งนัก นอกจากรูปโฉมที่ ไม่ค่อยเข้าทีเท่าไร ที่เหลือก็ไม่มีข้อบกพร่องอะไรแล้ว

เฉินผิงอันกล่าว “พูดจริงนะ เจ้าไม่จาเป็ นต้องไปที่ใบถงทวีป”

“พอเถอะ ไม่ต้องเกลี้ยกล่อมข้าแล้ว หากว่าเจ้าเป็ นเจ้าเกาะหลิว ของภูเขาหลังอ๋าวแล้วรั้งข้าไว้อย่างนี้ ข้าก็คงจะอยากอยู่ต่อหรอก แต่ เจ้าเป็ นบุรุษคนหนึ่ง ไม่ราคาญบ้างหรือไร ต่อให้เจ้าไม่ร าคาญ ข้าก็ ขนลุกนะ”

เจิ้งต้าเฟิงเอ่ยสัพยอกไปแล้วก็เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนส่ายหน้าพูด ด้วยสีหน้าจริงจังว่า “หากว่านักพรตเซียนเว่ยไม่ใช่คนเฝ้ าประตู ต่อ ให้เขากลายเป็ นผู้ฝึ กตนท าเนียบของภูเขาลั่วพั่ว แรงไฟก็ยังไม่ ถูกต้องอยู่ดี”

เฉินผิงอันสามารถอดทนไม่รับเซียนเว่ยเข้ามาอยู่ในบ้าน วาง เซียนเว่ยไว้ที่ “ตีนเขา” อยู่ตลอด ไม่ใช่บนภูเขา ก็เท่ากับว่าปฏิบัติ ต่อกันอย่างคนที่เป็ นสหายบนเส้นทางการฝึกตนกันเท่านั้น

บทนาที่เขียนด้วยลายมือก่อนหน้านี้ เริ่มต้นด้วยสี่คาว่า “นักพรตเซียนเว่ย” ในสายตาของเจิ้งต้าเฟิงแล้ว อันที่จริงน่าอกสั่น ขวัญผวายิ่งกว่าเนื้อหาหลังจากนั้นเสียอีก

เจิ้งต้าเฟิงที่เป็ นคนไม่กลัวฟ้ าไม่เกรงดินขนาดนี้ เอ่ยประโยคที่ ไม่น่าฟังสักหน่อย ตอนนั้นที่เขาเห็นตัวอักษรเริ่มต้นบทความสี่คานี้ก็ รู ้สึกชาไปทั้งหนังศีรษะทันที แล้วก็เพราะว่าเขาไม่ใช่ผู้ฝึกลมปราณ หาไม่แล้วจิตแห่งมรรคาต้องไม่มั่นคงเป็ นแน่

เฉินผิงอันกล่าว “ถ้าอย่างนั้นข้าจะบอกกับซุยตงชานไว้ก่อนว่า ให้เจ้าแค่ไปเป็ นแขกที่นั่น”

เจิ้งต้าเฟิงหันขวับกลับมาจ้องมองเฉินผิงอัน ถามเสียงทุ้มหนัก “เฉินผิงอัน เจ้าเป็ นอะไรของเจ้า?”

เฉินผิงอันยิ้มเงื่อน “ยากจะอธิบายได้หมดในคาเดียว”

เพราะเมื่อครู่นี้เจิ้งต้าเฟิงสังเกตเห็นอาการประหลาดที่เล็กน้อย อย่างหนึ่ง ตอนที่เฉินผิงอันมองไปยังโรงเรียนเก่าในเมืองเล็ก เขา คอยขมวดคิ้วอยู่ตลอด อารมณ์ซับซ ้อน แต่ขาดอารมณ์เพียงอย่าง เดียวที่เฉินผิงอันไม่ควรขาดมากที่สุด นั่นก็คือความเสียใจ เจิ้งต้าเฟิง ไม่เหมือนคนธรรมดาทั่วไป ถึงขั้นที่ว่าในบางเรื่องเขายังสามารถเข้า ใจความจริงได้ดียิ่งกว่าผู้ฝึ กตนใหญ่ขอบเขตบินทะยานด้วยซ้า ดังนั้นจึงได้สัมผัสได้ถึงความผิดปกติในเสี้ยววินาที

เจ็ดอารมณ์หกปรารถนาของมนุษย์ สามารถถูกผู้ฝึกตนในยุค หลังแบ่งเฉือนออกไปได้คล้ายกับ “ระบบจิ่งเถียน” (คือระบบการแบ่ง ที่ดินหนึ่งแปลงเป็ นเก้าแปลงย่อยตามระบบ สังคมทาสในสมัยจีน โบราณ) ที่คนยุคโบราณนิยมใช ้กัน อาศัยเส้นทางและช่องทางตัด แบ่งผืนนาในหัวใจของผู้ฝึกลมปราณออกเป็ นแปลงๆ ในความเป็ น จริงแล้วจวนเซียนบนภูเขายุคหลัง บ้านเรือนล่างภูเขา ตลาดในเมือง ภูเขาและน้าในทางภูมิศาสตร ์บนบกและมหาสมุทรสี่ฤดูกาลในหนึ่งปี ซึ่งเป็ นเงื่อนไขทางดินฟ้ าอากาศ จากนั้นแบ่งย่อยออกเป็ นอีกยี่สิบสี่ ช่วงฤดูกาล ความหมายโดยกว้างแล้วไยจะไม่ใช่การกระท า เช่นเดียวกันนี้?

ผู้ฝึกลมปราณทาเช่นนี้เท่ากับว่าเอาอารมณ์ที่เป็ นดั่งหญ้ารกชัฏ มารวมกันแล้วแยกประเภทแบ่งเขตโดยตรง นี่ถึงได้มีคาว่า “หัวใจคือ นายแห่งร ้อยโครงกระดูก” ตามความหมายที่แท้จริง จากนั้นก็มีการ สร ้างเรื่องจริงที่ว่า “จิตวิญญาณของมนุษย์อยู่เหนือหมื่นสรรพสิ่ง

หัวใจเหนือโครงกระดูก” เมื่อมีความเห็นพ้องต้องกันนี้ในโลกมนุษย์ ผู้ฝึกลมปราณดึงอารมณ์ที่จะส่งผลกระทบต่อการฝึกจิตใจออกมาที ละอย่าง เพราะเปลี่ยนพื้นที่รกร ้างให้กลายเป็ นผืนนา ผู้ฝึกลมปราณ ก็จะสามารถตั้งใจหว่านไถอยู่แค่เฉพาะใน “ถ้าสถิต” ที่สาคัญได้ จากนั้นเมื่อต้องแบ่งข้าวเปลือกกับหญ้าในนาข้าวอีกครั้งก็จะง่ายขึ้น เยอะแล้ว สุดท้ายใช ้การกระทานี้มาเป็ นทางลัดในการข้ามผ่านด่าน ทางใจที่สาคัญ ใช ้มันพิสูจน์มรรคาเป็ นอมตะ และในยุคบรรพกาลอัน ห่างไกล เซียนดินในโลกมนุษย์อยากจะรักษาจิตใจดั้งเดิมเอาไว้ให้ได้ ก็สามารถสาวดึงอารมณ์แต่ละชนิดออกมาแล้วค่อยรวบรวมไว้ ด้วยกันอีกที ท าเหมือนกวาดพื้นก่อน จากนั้นค่อยเอาฝุ่ นเอาใบไม้ ร่วงไปเทใส่ไว้ในห้อง ไม่ได้กวาดทิ้งออกไปนอกบ้าน เพราะทุกอย่าง ล้วนสามารถกลายเป็ นหินถ่วงท้องเรือยามที่เดินท่องอยู่ในแม่น้าแห่ง กาลเวลาได้

ปัญหาหลายอย่างเป็ นข้อสงสัยที่เจิ้งต้าเฟิงมีมาตั้งแต่ตอนอายุยัง น้อย ตอนเป็ นหนุ่มก็พยายามใช ้สารพัดวิธีไขว่คว้าหาความจริง ตอน อยู่ในวัยฉกรรจ์ยังคงเข้าใจครึ่งไม่เข้าใจครึ่ง แต่เมื่อเทียบกับคนใน ท้องถิ่นของเมืองเล็กทุกคนแล้ว ต่อให้รวมพวกผู้ฝึกลมปราณของ ถนนฝูลู่และตรอกเถาเย่เข้าไป เจิ้งต้าเฟิ งก็คู่ควรกับคากล่าวที่ว่า “ปฏิภาณเฉียบไวเฉลียวฉลาดโดยไม่ได้แสดงออก’ แล้ว พูดถึงแค่ เรื่องของการเล่นหมากล้อม ฝี มือในการเล่นของเจิ้งต้าเฟิ งถึงกับ เหนือกว่าจูเหลี่ยนและเว่ยป้ อด้วยซ้า แม้จะบอกว่านี่เกี่ยวข้องกับการ

ที่จูเหลี่ยนมองการประลองนี้เป็ นแค่เรื่องสนุก ไม่เคยตั้งใจทุ่มเท ความคิดจิตใจอย่างจริงจัง แต่หากเปลี่ยนมาเป็ นฉีไต้จ้าวนักเล่น ระดับแคว้นคนใดก็ตามที่ลองไปเล่นกับพ่อครัวเฒ่าดูสิ?

เจิ้งต้าเฟิงกล่าวอย่างจนใจ “ชอบหาเรื่องลาบากใส่ตัวขนาดนี้ เชียวหรือ สันดอนเปลี่ยนง่ายสันดานเปลี่ยนยากจริงๆ ข้าล่ะยอมเจ้า เลย หากเปลี่ยนเป็ นคนอื่น ข้าคงเอ่ยว่าสุนัขแก้นิสัยชอบกินอาจม ไม่ได้แล้ว สมควรแล้วที่ต้องเปลืองแรงกายแรงใจอยู่ตลอด ถึงอย่างไร ก็หาเรื่องใส่ตัวเองแท้ๆ จะโทษคนอื่นไม่ได้”

เฉินผิงอันน่าจะดึงอารมณ์หลายชนิดออกมา ส่วนจะมีชนิด ใดบ้าง และมีความตั้งใจเช่นไร เจิ้งต้าเฟิงก็ไม่ถามให้มากความแล้ว

ทุกบ้านล้วนมีคัมภีร ์ที่อ่านยาก เมื่อคนคนหนึ่งปิดประตูหัวใจก็ เหมือนปิดแคว้นตัดขาดกับฟ้ าดิน

มิน่าเล่าตอนนี้เฉินผิงอันถึงยังติดขัดอยู่ที่ขอบเขตก่อกาเนิด

เฉินผิงอันใช ้ฝ่ ามือสองข้างถูกันเบาๆ ยิ้มเอ่ยว่า “เส้นทางการฝึก ตนสายนี้ของข้า วิธีการอาจจะป่ าเถื่อนไปสักหน่อย แต่รสชาติ ระหว่างนี้กลับยอดเยี่ยม ไม่ใช่แค่คนเขลาเบาปัญญาได้แต่เป็ นทุกข์ที่ หาเรื่องยากลาบากใส่ตัวเท่านั้น ส่วนรสหวานที่ซ่านลิ้นนั้นเป็ นเช่นไร ก็ไม่ใช่รสชาติที่จะบอกกับคนอื่นได้”

กาลเวลาเหมือนนกโบยบิน หวนกลับสู่ฝ่ ามือกลายเป็ นเรื่องใน อดีต

เจิ้งต้าเฟิ งหัวเราะอย่างชั่วร ้าย “ได้ยินเว่ยป้ อเล่าว่าเกาจวินไป เยือนกองงานต่างๆ ในจวนซานจวินภูเขาพีอวิ๋นแล้ว จู่ๆ ก็เปลี่ยน ความคิด คิดว่าจะอยู่ที่นี่ต่ออีกสักสองสามวัน”

เฉินผิงอันกล่าว “ตากผ้าห่มแล้วจะมีประโยชน์กะผายลมอะไร นางเป็ นสตรีจะยอมพักอยู่กับเจ้าและเขียนเว่ยหรือ คิดอะไรของเจ้า”

เกาจวินไม่ยอมจากไป ตัดสินใจแล้วว่าจะต้องจับตาดูฟ้ าดิน กว้างใหญ่นอกพื้นที่มงคลแห่งนี้ให้นานอีกหน่อย

นางก็เหมือนกับเผยเฉียนตอนที่ต้องไปโรงเรียน สามารถถ่วง เวลาได้นานเท่าไรก็นานเท่านั้น

ได้ยินพ่อครัวเฒ่าเล่าว่าครั้งแรกที่เผยเฉียนลงจากภูเขาไป โรงเรียนในเมืองเล็ก อันที่จริงนางเล่นสนุกอย่างบ้าคลั่งอยู่ข้างนอก มาทั้งวัน จากนั้นก็แกล้งเดินขากะเผลกกลับภูเขาลั่วพั่ว บอกว่าข้า แพลง

หากไม่เป็ นเพราะจูเหลี่ยนใช ้ท่าไม้ตายบอกว่าจะส่งจดหมายไป แจ้งข่าวอาจารย์พ่อของนาง เกรงว่าเผยเขียนก็น่าจะท าอิดออดอยู่ อีกนานกว่าจะยอมไปโรงเรียน

ต่อให้เป็ นเช่นนี้ เผยเฉียนก็ยังไปโรงเรียนด้วยความไม่เต็มใจ ช่วงหลายวันแรก เพื่อป้ องกันไม่ให้เผยเฉียนโดดเรียน จูเหลี่ยนกับ เผยเฉียน หนึ่งคนแก่หนึ่งเด็กต้องประลองปัญญาประชันไหวพริบกัน ไปไม่น้อย