ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 156

เนลลี่เม้มริมฝีปากของเธอ “แม่คะ ผ่านไปนานแล้วตั้งแต่คุณพ่อช่วยชีวิตคุณแม่จากไฟไหม้ใช่ไหมคะ? บาดแผลของเขาหายดีนานแล้วใช่ไหมคะ? แผลเก่าเขาคงไม่ได้รับบาดเจ็บง่าย ๆ จนถึงขนาดต้องนอนโรงพยาบาลใช่ไหมคะ?”

ขณะที่พูดคำเหล่านี้เด็กหญิงตัวน้อยก็มองสีหน้าของลูน่าผ่านหางตาของเธอ “หนูคิดว่าที่พวกคนรับใช้จงใจพูดแบบนี้ก็เพื่อหาข้ออ้างให้คุณพ่อที่ไม่ได้มากินข้าวกับหนู”

ลูน่าขมวดคิ้วขณะที่วางจานที่ว่างเปล่าของเธอลงบนโต๊ะ “คงจะอย่างนั้นจ้ะ”

จากนั้นเธอก็บิดขี้เกียจหมุนตัวแล้วนั่งลงบนโซฟาเพื่อดูโทรศัพท์ ดูเหมือนว่าข่าวที่โจชัวเข้าโรงพยาบาลจะไม่ได้มีผลกับเธอเท่าไหร่นัก

เนลลี่ขมวดคิ้วขณะกัดริมฝีปากของเธอเงียบ ๆ

ความจริงแล้วเธอไม่ได้มาหาพวกเขาเพื่อมากินข้าวที่บ้าน แต่เธอคิดว่าคุณแม่จะกังวลถ้าได้รู้ว่าคุณพ่อเข้าโรงพยาบาล เพราะทุกครั้งที่คุณพ่อเข้าโรงพยาบาล คุณแม่ก็จะเป็นห่วงเอามาก ๆ

ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้น แต่ว่า...

“กินต่อเถอะ” นีลมองน้องสาวของเขาอย่างไม่ใส่ใจ “อย่าเอาความเป็นผู้ใหญ่ในตัวของเธอไปยุ่งกับเรื่องของพวกผู้ใหญ่เลย”

เนลลี่กัดริมฝีปากก่อนจะก้มหน้าลงอย่างผิดหวังและกินอาหารเช้าของเธอต่อ หลังจากนั้นเธอก็ไม่พูดอยู่นาน

แม้ว่าโจชัวจะอยู่ในโรงพยาบาล แต่เอเดรียนก็ยังรอให้เธอกลับจากการกินมื้อเช้าอยู่ เธอจะเสียเวลาอยู่ข้างนอกบ้านนานไม่ได้

ขณะมองแผ่นหลังของเนลลี่ที่เดินจากไป นีลก็เม้มปากเงียบ ๆ ก่อนจะพึมพำ “ยัยเด็กชอบตัดสินคนอื่นที่ภายนอก โดนรูปลักษณ์ภายนอกของเขาดึงดูดจนลืมไปหมดแล้วว่าเป้าหมายที่แท้จริงของเราคืออะไร”

ลูน่ายิ้ม “อย่าว่าน้องเลย ที่จริงโจชัวก็ค่อนข้างดีกับน้องนะ”

“ผมไม่คิดอย่างนั้นนะ” นีลเก็บจานที่สกปรกไปยังห้องครัว ท่ามกลางน้ำที่ไหลเอื่อย เด็กชายตัวน้อยล้างจานและกล่าวอย่างเย็นชา “ถ้าเขาดีกับเนลลี่จริง เขาก็คงจับออร่า กิบสันเข้าคุกไปแล้ว ไม่ใช่ส่งเธอไปเรียนที่ออสเตรเลียแบบนี้”

มือที่กำมือถือของลูน่าสั่นเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ใช่คนเดียวที่เห็นข่าวในห้างเมื่อคืนนี้