ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 4

“ใช่แล้ว บลูเบย์วิลล่าของคุณโจชัว ลินช์”

เสียงของชายจากปลายสายฟังดูตื่นเต้น “เจ้าหญิงน้อยต้องการให้ใครสักคนมาช่วยอาบน้ำ และเธอก็ถูกเลือกทันที ดังนั้นรีบมาที่นี่ให้เร็วที่สุด!"

หลังจากนั้นเขาก็วางสาย

ลูน่าขมวดคิ้วในขณะที่เธอเหลือบมองนีลที่อยู่ตรงหน้า “นี่คืองานที่ลูกหาให้แม่อย่างนั้นเหรอ?”

เด็กชายพยักหน้าในขณะที่เขาเดินเข้าไปหาเธอและจับมือเธอไว้ “คุณแม่ครับ ผมรู้ว่าคุณแม่มีเหตุผลในการกลับมาที่นี่ แต่คุณแม่ไม่คิดว่าคุณแม่จะได้เจอโจชัว ลินช์ที่บ้านได้ง่ายกว่าที่ทำงานของเขาหรอกเหรอ?”

ลูน่าถอนหายใจ เธอรู้อยู่แล้วว่าเธอไม่อาจจะปิดบังอะไรจากเจ้าตัวเล็กจอมป่วนเหล่านี้ได้ เธอคุกเข่าลง “ลูกพูดถูก แต่…”

“คุณแม่ไม่ต้องกังวลครับ!” นีลมองเธอด้วยแววตาสดใส “เจ้าหญิงน้อยเลี้ยงง่ายมาก!”

ลูน่ายิ้มอย่างหมดหนทางก่อนที่เธอจะไปล้างหน้าล้างตาและเตรียมตัว

“โอ้ แล้วเนลลี่ล่ะ?” เธอถามในขณะที่เธอกำลังใส่รองเท้า

ปกติเวลาที่เธอกลับมาบ้าน เนลลี่จะต้องเข้ามากอดเธอและทำตัวเป็นผ้าห่มส่วนตัวของเธอเสมอ แต่แล้วทำไมวันนี้ถึงไม่เป็นเช่นนั้น?

“โอ้ น้องกำลังดูการ์ตูนอยู่ครับ! ไม่ต้องเป็นห่วงครับคุณแม่ ผมจะดูแลเนลลี่เอง สบายมาก”

ลูน่าไม่ได้พูดอะไร เธอเพียงหันหลังเดินจากไป

นีลพูดถูก

การทำงานที่บลูเบย์วิลล่าจะทำให้เธอได้เจอกับโจชัวได้ง่ายกว่าที่ทำงานของเขา

เธอไม่อาจจะเสียโอกาสนี้ไปได้

แต่...

เจ้าหญิงน้อยคนนั้นคือใคร?

เธอได้สืบค้นเรื่องของโจชัวอย่างถี่ถ้วนก่อนที่พวกเขาจะกลับมาที่นี่แล้ว แต่เธอไม่ได้เจออะไรที่เกี่ยวกับเจ้าหญิงน้อยเลย

ลูน่าถูกคนใช้คนหนึ่งนำทางเข้าไปในบลูเบย์วิลล่าในขณะที่เธอมีคำถามอยู่ในหัวเต็มไปหมด

หลังจากหกปี ในที่สุดเธอก็ได้กลับมาที่วิลล่าแห่งนี้

ต้นไม้เล็ก ๆ ที่เธอปลูกไว้ในสวนได้เติบโตขึ้นอย่างแข็งแรง ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม

แจกันและรูปภาพที่เธอเลือกด้วยตัวเองยังคงอยู่ที่เดิมและปราศจากฝุ่นแม้แต่จุดเดียว

ลูน่ารู้สึกว่าอารมณ์ของเธอปั่นป่วนและเริ่มจะทวีคูณขึ้นภายในอกเมื่อมองดูพวกมัน

“เจ้าหญิงน้อยครับ เธอมาแล้วครับ!” ทันใดนั้น เสียงที่อ่อนน้อมถ่อมตนและหมดหนทางของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ

ลูน่าหันหลังไปมองโดยไม่รู้ตัว

ข้างหลังเธอ เนลลี่กำลังมองมาที่เธอด้วยรอยยิ้มในขณะที่สวมชุดสไตล์เจ้าหญิงสีชมพูและกอดตุ๊กตาหมีสีขาวเอาไว้ในอ้อมแขน

เนลลี่?!

ลูน่าจ้องมองเด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่ตรงหน้าด้วยความตกตะลึงจนพูดไม่ออก!

เนลลี่ยกนิ้วชี้ขึ้นที่ปากของตัวเองเพื่อส่งสัญญาณให้ลูน่า ‘เงียบ’

“น้าคนนี้แหละใช่เลย” เนลลี่กล่าว “สวัสดีค่ะ คุณน้า หนูชื่อเนลลี่ค่ะ!”

ลูน่าขมวดคิ้วในขณะที่เธอกระซิบถามเด็กหญิง “ลูกมาทำอะไรที่นี่?”

“เดี๋ยวหนูอธิบายให้ฟังนะคะ คุณแม่!” มือเล็ก ๆ อันขาวผ่องและบอบบางของเธอกำนิ้วโป้งของลูน่าเอาไว้ “ไปข้างบนกันเถอะคุณน้า หนูอยากนอนแช่น้ำนม!”

หลังจากนั้นเธอก็ดึงลูน่าขึ้นบันไดไป

“ฝากดูแลเจ้าหญิงน้อยด้วยนะ!”

เมื่อมองดูร่างของสองสาวที่เดินหายไป ลูคัสก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เจ้าหญิงน้อยคนนี้เอาใจยากกว่าพ่อของเธอเสียอีก ลูคัสต้องวิ่งหาคนใช้ใหม่ตลอดช่วงเช้าจนบ่ายกว่าจะหาคนที่ถูกใจให้เธอได้ในที่สุด

...

ที่ห้องน้ำในห้องนอนของเนลลี่ เธอกำลังนอนอยู่ในอ่างอาบน้ำและทำหน้ามุ่ย “คุณแม่คะ” เธอคร่ำครวญ “อย่าโกรธหนูเลยนะคะ คุณพ่อคนนี้ค่อนข้างใจดีกับหนูมาก… และหนูก็ไม่ได้เจอกับปัญหาอะไรเลย”