ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 6

ที่อาพาร์ตเมนต์ห้องเช่า

ลูน่านอนอยู่บนโซฟาด้วยรอยยิ้มเยือกเย็นขณะมองดูชายที่กำลังยุ่งอยู่ในห้องครัวผ่านหน้าจอโทรศัพท์

เมื่อตอนที่พวกเขายังอยู่ด้วยกัน เมื่อไหร่ก็ตามที่โจชัวบอกว่าหิว เธอจะลุกขึ้นไปทำอาหารให้เขาเสมอไม่ว่าจะกี่โมงกี่ยาม ไม่ว่าจะเป็นกลางดึกหรือตีสองก็ตาม

เขาไม่เคยทำอาหารมาก่อนเลย เขาไม่เคยคิดจะเดินเข้าห้องครัวด้วยซ้ำ แต่ในตอนนี้เขากลับกำลังตั้งใจทำอาหารอย่างจริงจัง ทั้งหมดเพียงเพื่อเนลลี่ที่เขาเพิ่งจะได้เจอเพียงแค่ครึ่งวัน

เธอหลังตาลง

ดูเหมือนว่าเขาจะทำอาหารเป็น แต่เป็นเพราะว่าเธอไม่ได้มีค่ามากพอสำหรับเขา เขาถึงไม่เคยทำมันให้เธอทานเลย

โชคดีที่ทัศนคติของเขาที่มีต่อเนลลี่นั้นค่อนข้างดี

อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้เลือดเย็นและโหดเหี้ยมเหมือนที่เขาเคยทำกับเธอในตอนนั้น

…

ณ บลูเบย์วิลล่า

ในขณะที่เด็กหญิงนั่งอยู่บนเก้าอี้เด็ก เนลลี่ก็มองไปยังอาหารหน้าตาดูแย่ที่อยู่ตรงหน้าเธอ เธอเขยิบชามคุกกี้ที่ลูน่าทำไว้ให้มาตรงหน้าอย่างเงียบ ๆ “หนูไม่ค่อยหิวแล้วค่ะ คุณพ่อ หนูจะทานแค่นี้พอ”

โจชัวขมวดคิ้วในขณะที่เขามองดูคุกกี้ที่มีขนาดใหญ่กว่าเมล็ดถั่วเล็กน้อยเหล่านั้น “แค่นั้นมันจะพอเหรอ?”

เนลลี่เม้มปากด้วยความกังวลว่าเขาจะบังคับให้เธอทานอาหารที่น่าสยดสยองพวกนั้น เธอจึงรีบปิดจานของเธอเอาไว้ “หนูเป็นแค่เด็กตัวเล็ก ๆ หนูไม่ได้กินเยอะขนาดนั้น เพราะฉะนั้นแค่นี้ก็พอแล้วค่ะ!”

จากนั้นเธอก็เหลือบมองอาหารสีคล้ำในจานโดยไม่ได้ตั้งใจขณะเดียวกันความกลัวก็แวบผ่านแววตาของเธอ

โจชัวอ่านทุกการเคลื่อนไหวและการแสดงออกที่ละเอียดอ่อนของเธอออก ไม่นานร่องรอยของความฉุนเฉียวก็เกิดขึ้นระหว่างคิ้วของชายผู้นั้น

เพียงไม่กี่นาที่หลังจากนั้น เด็กหญิงตัวน้อยก็ได้จัดการคุกกี้จนเกลี้ยงชาม

เธอวางจานลงก่อนที่จะยิ้มและเงยหน้าขึ้นมองชายรูปร่างสูง “คุณพ่อคะ หนูจะขึ้นไปนอนข้างบนค่ะ!”

โจชัวลุกขึ้นยืนและอุ้มเธอขึ้นไปที่ชั้นบน

“หนูอยากฟังนิทานเรื่องนางเงือกน้อยค่ะ” ในขณะที่เธอนอนอยู่บนเตียงสีชมพูเล็ก ๆ ดวงตาที่กลมโตของเนลลี่ก็กะพริบให้ชายที่นอนอยู่ข้างเธอ “คุณพ่อเล่านิทานเก่งไหมคะ?”

โจชัวพลิกผ่านหนังสือนิทาน “ก็อาจจะ”

หลังจากนั้นไม่นาน ชายผู้นั้นก็ขมวดคิ้วและเริ่มเล่า “กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในทะเลน้ำลึก มีกลุ่มของนางเงือกแสนสวยอาศัยอยู่…”

“คุณพ่อ” เด็กหญิงตัวน้อยเงยหน้าขึ้นมองเขา “เสียงของคุณพ่อดุมากเลยค่ะ!”

โจชัวตกใจเล็กน้อย

เขาพยายามทำให้น้ำเสียงที่เย็นชาและทุ้มของเขาอ่อนลง ดังนั้นเขาจึงลองใหม่อีกครั้ง “อยู่มาวันหนึ่ง นางเงือกน้อย…”

“คุณพ่อเล่านิทานไม่เป็นใช่ไหมคะ?”

เด็กหญิงตัวน้อยเม้มริมฝีปากและเริ่มพึมพำอย่างไม่พอใจ “คุณพ่อของเนลลี่ยิ่งใหญ่มาก แต่เขาเล่านิทานไม่เป็น…”

โจชัวนิ่งเงียบ เขาสูดลมหายใจเข้ายาว “ไม่ต้องฟังนิทานหรอกลูก นอนเถอะ ตกลงไหม?”

“ไม่ตกลงค่ะ…”

น้ำตาเริ่มไหลรินอาบแก้มของเจ้าหญิงน้อย “ถ้าหนูไม่ได้ฟังนิทาน หนูจะฝันร้าย…”

หัวใจของโจชัวละลายเป็นแอ่งน้ำในขณะที่เขาจ้องมองใบหน้าที่มีน้ำตาคลอเบ้าของเด็กหญิงตัวน้อย

เขาลูบผมเด็กหญิงด้วยความรัก “พ่อจำได้ว่าแม่ของลูกไม่ได้ชอบร้องไห้ซะหน่อย บ่อน้ำตาตื้นแบบนี้ลูกไปได้มาจากใครนะ?”

เนลลี่ทำหน้ามุ่ย “คุณแม่ก็ชอบร้องไห้เหมือนกัน ตอนที่หนูยังเด็กกว่านี้ เวลาที่หนูตื่นขึ้นมากลางดึก หนูจะเห็นคุณแม่แอบเช็ดน้ำตาอยู่เสมอ”

คำพูดเหล่านั้นของเด็กหญิงทำให้เขาจุกราวกับว่าเขาโดนทุบเข้าที่หน้าอก

เขาจ้องมองเธออย่างเหม่อลอยและถามด้วยน้ำเสียงที่แหบเล็กน้อย “คุณแม่ของลูก… เธอร้องไห้บ่อยมากหรือเปล่า?”

“บ่อยค่ะ”

เนลลี่เม้มริมฝีปาก “แต่ในเมื่อคุณพ่อบอกว่าคุณแม่ไม่ชอบร้องไห้ บางที่คุณพ่ออาจจะพูดถูก เพราะบางทีการที่หนูบ่อน้ำตาตื้นหนูอาจจะได้มันมาจากคุณพ่อก็ได้นะคะ!”