ลูน่าไม่มียาถ่ายอยู่กับตัว
เธอก้มหน้าลง “ฉันไม่ได้นำมันมาด้วย”
“ลูคัส” น้ำเสียงของโจชัวขณะที่เอ่ยออกมาช่างเยือกเย็น “กลับไปที่บลูเบย์วิลล่าและนำยาถ่ายที่เหลือมา”
จากนั้นใบหน้าที่คมคายและมีเลศนัยก็มองดูลูน่าด้วยสายตาแวบวับ “เธอซ่อนมันไว้ที่ไหน?”
ลูน่ากัดริมฝีปาก เธอไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ ชายคนนี้ถึงได้อยากให้เธอกินยาถ่ายที่เหลือ และยืนกรานว่าต้องเป็นอันเดียวกับที่ให้เขากินด้วย
เธอขมวดคิ้ว “คุณลินช์ มันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่เกินไปถ้าคุณจะให้ลูคัสกลับไปนำยามา เราอยู่ในโรงพยาบาลแล้ว ทำไมเราไม่ขอมันจากคุณหมอ…”
“ใช่!” ลูคัสแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขาไม่อยากกลับไปที่บลูเบย์วิลล่าตอนนี้ ก่อนที่ลูน่าจะพูดจบ ลูคัสก็ขัดขึ้น “นายท่านครับ ทำไมไม่ให้ผมออกไปขอยาจากหมอตอนนี้เลยล่ะครับ?”
“ฉันบอกว่า ฉันอยากให้เธอกินยาส่วนที่เหลือ” โจชัวกวาดสายตามองลูคัสอย่างเย็นชาทันที เสียงของเขาเยือกเย็นพอที่จะแช่แข็งคนฟัง “ไม่เข้าใจเหรอ?”
ลูคัสนิ่งชะงัก ท่าทางของนายท่านดูอึมครึมตึงเครียดยิ่งกว่าเดิม
เขามองไปที่ลูน่าอย่างอึดอัดใจ “คุณเก็บยาถ่ายไว้ที่ไหน?”
ลูน่าหลับตาครุ่นคิด เธอไม่มียาถ่ายอะไรทั้งนั้น ดังนั้นเธอจึงทำได้แค่พูดออกไปสุ่ม ๆ
“มันอยู่ที่ลิ้นชักชั้นล่าง ที่โต๊ะข้างเตียงของฉัน”
นั่นเป็นวิตามินที่เธอซื้อเมื่อไม่นานมานี้ เธอตั้งใจจะให้เนลลี่กิน แต่ในสถานการณ์ตอนนี้เธอจำเป็นต้องใช้มันเป็นข้ออ้าง
“ลูคัส” โจชัวมองลูคัสด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ผมจะกลับไปเดี๋ยวนี้ครับ” พูดจบลูคัสก็เดินออกจากวอร์ดไปทันที
ทันทีที่ประตูปิดลง เหลือเพียงลูน่าและโจชัวภายในห้อง บรรยากาศเงียบสงัดลงทันที ลูน่ารู้สึกว่าลำคอของเธอแห้งผากจนรู้สึกอึดอัด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก
นักเขียนมาโป๊ะตรงที่ทำให้นางเอกและลูกๆเกิดโง่กระทันหัน นึกไม่ออกว่าเช็คดีเอ็นเอได้ ตอนที่มีคนมาสวมรอยเป็นแม่เด็กๆ อ...