ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 83

หลังจากที่โจชัวออกไปแล้ว เนลลี่ก็ตื่นนอนและเดินลงมายังชั้นล่าง

เด็กหญิงตัวน้อยยังอยู่ในชุดนอนสีชมพูลายการ์ตูน เธอนั่งอย่างเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ที่โต๊ะรับประทานอาหาร

“ทำไมวันนี้คุณพ่อถึงออกไปแต่เช้าล่ะคะ?”

ลูน่าขมวดคิ้ว “เนลลี่”

“หืม?”

ลูน่ามองไปรอบตัว ทันทีที่แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในบ้าน เธอจึงถอนหายใจยาวขณะพูดอย่างแผ่วเบา “ถ้าวันข้างหน้าแม่ไม่ได้อยู่ที่นี่ หนูจะต้องดูแลตัวเองดี ๆ นะ เข้าใจไหม?”

เนลลี่วางมันฝรั่งบดลงด้วยความตกใจ “คุณแม่คะ ทำไมคุณแม่จะไม่อยู่ที่นี่ล่ะคะ? เขาไล่คุณแม่เหรอคะ?”

ลูน่าไม่ได้ตอบคำถามข้อนั้น “แม่แค่อยากให้หนูเรียนรู้และอยู่ได้ด้วยตัวเอง”

เนลลี่ทำหน้ามุ่ย

“หนูไม่อยากอยู่ด้วยตัวเองค่ะ ถ้าหนูอยู่กับตัวเอง ทั้งแม่ นีล และไนเจล ก็จะไม่ดูแลหนูอีก” เนลลี่พึมพำขณะเคี้ยวมันฝรั่งบดอย่างโกรธเกรี้ยว “หนูไม่อยากอยู่ด้วยตัวเอง ไม่อยากเชื่อฟังใคร ไม่อยากโตเป็นผู้ใหญ่!”

ลูน่าที่นั่งอยู่เบื้องหน้าเนลลี่มองดูลูกสาวอย่างสิ้นหวังในขณะที่เธอถอนหายใจ

หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ออกมาดูเลขพัสดุที่มัลคอล์มส่งพัสดุสำหรับการทำเครื่องประดับมาให้เธอ

การตรวจสอบเลขพัสดุแสดงให้เห็นว่ามัลคอล์มใช้บริการจัดส่งด่วนเพื่อส่งพัสดุจากยูโรปามาที่เมืองบันยัน

พนักงานจัดส่งจะใช้เวลาอีกหนึ่งวันเพื่อมาถึง และอีกสองวัน ก็จะเป็นงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของคุณย่าลินช์ ลูน่าเหลือเวลาเพียงวันเดียวเท่านั้น

เธอหลับตาลงชั่วขณะ แล้วค่อยลืมตาขึ้นมองเนลลี่ “เราไม่ได้ระบายสีด้วยกันมานานแล้วใช่ไหม?”

เมื่อเอ่ยถึงการระบายสี ดวงตาของเนลลี่ก็เป็นประกายทันที เนลลี่มีความชอบที่คล้ายกันกับลูน่า เธอกระตือรือร้นเรื่องศิลปะและงานออกแบบ

ด้วยร่างกายที่อ่อนแอ เมื่ออยู่ที่ต่างประเทศ เนลลี่จึงมักจะหมกตัวอยู่ในสตูดิโอทั้งวี่ทั้งวันโดยไม่ยอมหลับยอมนอน

แต่ลูน่าเป็นห่วงสุขภาพของลูก ลูน่าจึงห้ามไม่ให้เนลลี่ระบายสีอีก

ทันทีที่พูดถึงการระบายสีอีกครั้ง เนลลี่จึงรู้สึกตื่นเต้นจนเกือบจะหล่นลงจากเก้าอี้