ลาก่อน คุณสามี นิยาย บท 11

เฉียวชูเฉี่ยนปวดหัวมากๆ ขณะที่สวมกระโปรงอย่างเงียบๆ และลงจากรถ

ยังไม่ทันที่เธอจะยืนอย่างมั่นคง รถก็แฉลบผ่านตัวเธอไปอย่างรวดเร็วจนเธอโงนเงนเกือบจะล้มลงไปเพราะทรงตัวไม่อยู่

ตรงนี้เป็นที่เปลี่ยวแถมยังดึกมากทำให้หาแท็กซี่ลำบาก เฉียวชูเฉี่ยนพยายามทำใจให้สงบและแสร้งทำเป็นก้าวไปข้างหน้าทีละก้าวอย่างใจเย็น

ถึงแม้จะต้องกลับบ้านไปอย่างคนจนตรอก แต่เธอก็จะไม่ทนอยู่กับผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว!

……

สองชั่วโมงต่อมา เฉียวชูเฉี่ยนแทบจะลงไปนั่งกองบนพื้นอย่างหมดแรงทันทีที่เปิดประตูเข้าไปในบ้าน

มีแสงไฟสีเหลืองนวลเปิดอยู่ภายในห้องนั่งเล่นที่อุ่นสบาย ลู่ฉีซึ่งสวมรองเท้าสลิปเปอร์กำลังนั่งพลิกดูอัลบั้มรูปอยู่ในนั้น

คิ้วที่ขมวดมุ่นของเขาค่อยๆ คลายลงทันทีที่ได้ยินเสียงหมุนลูกบิดประตู เมื่อเขาลุกขึ้นเดินไปดูก็เห็นว่าเฉียวชูเฉี่ยนเปิดประตูเข้ามาแล้ว เธอกำลังก้มลงเปลี่ยนรองเท้าอยู่ที่โถงทางเข้า

ลู่ฉีช่วยหยิบกระเป๋าในมือของเธอมาถือไว้ด้วยสีหน้าที่สับสนเล็กน้อย “ชูเฉี่ยน เกิดอะไรขึ้น บาดเจ็บหรือเปล่า?”

“ไม่มีอะไร” สีหน้าของเฉียวชูเฉี่ยนค่อนข้างซีดเซียวเพราะเสียแรงไปมาก

เธอใส่รองเท้าส้นสูงเดินมาไกลจนหมดเรี่ยวแรงและตัดสินใจถอดรองเท้าออก จากนั้นจึงเดินเท้าเปล่ามาตามถนนยางมะตอยที่ขรุขระโดยถือรองเท้ามาด้วย เดินมานานจนฝ่าเท้าเป็นแผลถลอก

แต่ถึงจะเจ็บก็ไม่เจ็บเท่าเสี้ยวหนึ่งของหัวใจ

เธอเม้มริมฝีปากและยิ้มออกมา “จิ่งเหยียนหลับอยู่หรือเปล่า”

ลู่ฉีตอบรับสั้นๆ และบอกว่า “ผมพาเขาไปนอนในห้องแล้ว”

เขาเหลือบไปเห็นเลือดซึมออกมาที่ไหล่ของเฉียวชูเฉี่ยนและก้าวเข้าไปหาโดยอัตโนมัติ สีหน้าเคร่งขรึมขึ้น “ชูเฉี่ยน เกิดอะไรขึ้นกันแน่”

“ไม่มีอะไร แค่บังเอิญไปชนอะไรเข้าน่ะ”

เฉียวชูเฉี่ยนไม่ค่อยชินที่เขามาอยู่ใกล้ขนาดนี้จึงถอยหลังไปสองก้าวโดยที่เขาไม่ทันสังเกต พูดเบาๆ ว่า “ฉี มันดึกแล้ว ฉันอยากพักผ่อน”

ลู่ฉีรู้ว่าเธอกำลังไล่ให้เขากลับ เขาอดรู้สึกท้อแท้ไม่ได้แต่ก็ยังถามอย่างระมัดระวังว่า “เฉี่ยนเฉียน คืนนี้ผมขออยู่เป็นเพื่อนคุณที่นี่ได้ไหม”

“...ขอโทษนะ”

เมื่อเป็นแบบนี้ ลู่ฉีจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหยิบเสื้อโค้ทและบอกลาเธอ

เฉียวชูเฉี่ยนปิดไฟในห้องนั่งเล่นและขึ้นไปพักผ่อนหลังจากเขากลับไป ขณะที่อาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ เธอก็ก้มลงมองที่ไหล่ขวา