ลาก่อน คุณสามี นิยาย บท 14

หลังจากหมอออกไปแล้ว เฉินเป่ยชวนจึงเปิดประตูเข้าไปในห้องผู้ป่วย

เจ้าตัวน้อยกุมมือข้างที่ไม่ได้เจาะสายน้ำเกลือของเฉียวชูเฉี่ยนไว้แน่นเพื่อคอยปกป้องเธออย่างเต็มที่ เมื่อเห็นเฉินเป่ยชวนเดินเข้ามาก็หันไปแยกเขี้ยวใส่ “ผมจะบอกให้หม่ามี๊คืนเงินค่ารักษาให้คุณตอนหม่ามี๊ตื่น อย่าคิดว่าผมจะขอบคุณคุณซะให้ยาก!”

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาที่อยู่ๆ ก็ขับรถมา หม่ามี๊คงไม่เป็นลมไปอย่างนี้!

เฉินเป่ยชวน “...”

เจ้าหนูน้อยคนนี้วางตัวเป็นศัตรูกับเขาเต็มที่

เฉินเป่ยชวนเดินเข้าไปใกล้ๆ และเห็นว่าสีหน้าของเฉียวชูเฉี่ยนที่นอนอยู่บนเตียงดีขึ้นกว่าเดิมมาก ใบหน้าเรียวสีขาวอมชมพูที่มีขนาดพอๆ กับฝ่ามือของเขาและคิ้วที่ขมวดเล็กน้อยของเธอทำให้เขาหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

แน่นอนว่าเขาเกลียดผู้หญิงคนนี้ แต่เมื่อเกิดเรื่องขึ้นกับเธอเขากลับอดเป็นห่วงไม่ได้

“คุณลุงนิสัยไม่ดี อย่ามาแตะต้องหม่ามี๊ผมนะ!”

เมื่อเห็นเฉินเป่ยชวนโน้มตัวลงมา เฉียวจิ่งเหยียนจึงรีบวิ่งเข้าไปผลักชายหนุ่มเพราะคิดว่าเขาจะทำอะไรหม่ามี๊ของตน

“ผมโทรไปหาคุณอาลู่ฉีแล้ว ถ้าคุณกล้าทำอะไรหม่ามี๊ละก็ ผมจะให้คุณอาลู่ฉีจัดการคุณ!”

เฉินเป่ยชวนก้มหน้ามองเมื่อได้ยินเจ้าตัวน้อยพูดอย่างโกรธจัด

เฉียวจิ่งเหยียนมีผมดกสั้น ใบหน้าเล็กๆ นั้นจ้ำม่ำทว่าดูอ่อนโยนและน่ารักน่าหยิก คิ้วเล็กๆ ของเขาขมวดเข้าหากันด้วยความโกรธ

ยิ่งมอง เฉินเป่ยชวนก็ยิ่งคิดว่าเจ้าตัวน้อยหน้าตาคล้ายเขามาก คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันจนเห็นรอยย่นคั้นกลางระหว่างคิ้วสามเส้น ถามด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “พ่อของเธอเป็นใครหรือ?”

“ฮึ! ยังไงก็ไม่ใช่คุณแน่นอน!”

เจ้าหนูเฉียวเบ้ปากทำหน้ามุ่ย ความจริงเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพ่อของเขาเป็นใคร จึงพูดไปเรื่อยว่า “ผม... ผมมั่นใจว่าผมต้องเป็นลูกของหม่ามี๊กับคุณอาลู่ฉีแน่ๆ!”

เฉินเป่ยชวนหรี่ตามองและเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย “แล้วทำไมเธอถึงเรียกเขาว่าอาล่ะ?”

“ผม ผม...”

เจ้าตัวน้อยตอบไม่ได้เหมือนกันว่าทำไม สุดท้ายจึงกระทืบเท้าด้วยความโกรธแล้วใช้มือเล็กๆ อูมๆ ออกแรงผลักที่ขาของเขา

“คุณน่ารำคาญจังเลย รีบออกไปเลยนะ หม่ามี๊ของผมไม่อยากเจอคุณ”

ไม่ว่าจะทำอย่างไร ขายาวๆ ทั้งสองข้างของเฉินเป่ยชวนก็ไม่สะทกสะท้าน ไม่ว่าเจ้าตัวน้อยจะพยายามผลักแค่ไหนมันก็ไม่ขยับเลยจนนิดเดียว เจ้าตัวน้อยเลยยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่