ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 2

"ร้อง! เจ้าทำได้แค่ร้องไห้! คนใบ้ควรจะทำตัวให้เหมือนคนใบ้..."

"เนื้อตัวเจ้ามีตรงไหนบ้างที่เหมือนพี่สาวของเจ้า แค่จะถือรองเท้าของนาง เจ้ายังไม่คู่ควรด้วยซ้ำ!"

"กู้ชิวเหลิ่ง เจ้าเกิดมาเป็นใบ้ตั้งแต่กำเนิดรึ"

"....."

มู่หรงชิวรู้สึกว่าร่างกายของนางเย็นเยียบราวกับถูกแช่อยู่ในสระน้ำอันเย็นเยือก กระดูกตามร่างกายส่งเสียงกรอบแกรบและรู้สึกเจ็บปวดจนเหลือทน

เสียงก่นด่าของผู้ชายยังดังขึ้นมาไม่หยุด นางฝืนทนและลืมตาขึ้นมาเล็กน้อยอย่างยากลำบาก สิ่งที่เห็นมีเพียงภาพอันเลือนรางของชายผู้หนึ่งที่ดูเหมือนจะสะบัดแขนเสื้อเดินจากไป

นางตายแล้วหรือ หรือว่ายังมีชีวิตอยู่? กู้ชิวเหลิ่งคือใคร

สติของนางเริ่มเลือนรางขึ้นทุกที มีใบหน้าของเด็กสาวผู้หนึ่งปรากฏขึ้นมาในความคิดของมู่หรงชิว ความทรงจำที่กระจัดกระจายเป็นเหมือนกระบองหนักๆ ที่ปลุกให้นางตื่นขึ้นมา

มู่หรงชิวนอนเอนกายบนตั่งนุ่มตรงส่วนโค้งของระเบียงทางเดิน นางลืมตาขึ้นมาอย่างฉับพลันจนรู้สึกแสบตาเพราะแสงสว่าง

เกิดความเจ็บปวดไปทั่วร่างกายราวกับว่าร่างกายของนางถูกคมมีดเชือดเฉือน คอยย้ำเตือนทุกขณะว่านางยังมีชีวิตอยู่

นับตั้งแต่วินาทีที่นางลืมตาตื่น นางคิดถึงความเป็นไปได้นับไม่ถ้วน สิ่งที่น่าจะเป็นไปได้มากที่สุดตอนนี้ก็คือนางยังมีชีวิต หรือไม่ก็ยังมีชีวิตอยู่ในร่างของคนอื่น

บางทีตอนยังมีชีวิต นางคงจะฆ่าคนมากเกินไป มือของนางเต็มไปด้วยเลือด แม้แต่พญายมก็ยังไม่กล้ารับนางไว้และอนุญาตให้นางมีชีวิตต่อ

แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน การเปลี่ยนตัวตนใหม่คงมีประโยชน์มากกว่าที่นางจะเข้าหาจวินฉีเซิ่ง

ตั้งแต่นี้ต่อไปนางคือกู้ชิวเหลิ่ง

จูเอ๋อร์ยกอ่างน้ำเข้ามาอย่างระมัดระวัง ตั้งแต่คุณหนูของนางฟื้นขึ้นมาเมื่อวาน นางก็ไม่พูดอะไรสักคำ หนำซ้ำยังไม่ยอมหลับตาลงเลย นางแค่เดินเท้าเปล่าอยู่ในลานบ้านอยู่เป็นนาน เอาแต่อ่านหนังสือโดยไม่พูดอะไร

จูเอ๋อร์นำผ้ามาชุบน้ำจนเปียกและเอื้อมมือไปเพื่อจะสัมผัสเท้าของกู้ชิวเหลิ่ง แต่กู้ชิวเหลิ่งกลับชักเท้ากลับอย่างระวังตัวและมองจูเอ๋อร์อย่างเย็นชา

จูเอ๋อร์เอ่ยอย่างขลาดกลัวว่า "คุณหนู เท้าของท่านสกปรก บ่าวจะทำความสะอาดให้เจ้าค่ะ"

น้ำเสียงของกู้ชิวเหลิ่งน่าฟังจนเกินจะเอื้อนเอ่ยและเย็นเยียบราวกับไข่มุกหยก "จูเอ๋อร์?"

จูเอ๋อร์พยักหน้าอย่างระมัดระวัง นางไม่เคยได้ยินคุณหนูของนางพูดมาก่อนและไม่คิดว่าเสียงของนางจะไพเราะขนาดนี้ ใบหน้าที่ไร้การแต่งแต้มยิ่งดูงดงามขึ้นกว่าเดิม

กู้ชิวเหลิ่งวางเท้าของตนลงในอ่างน้ำ นางวางม้วนหนังสือในมือลงและเอ่ยว่า "ขอถามเจ้าหน่อย ปีนี้ข้าอายุเท่าไรแล้ว"

"สิบ... สิบสี่เจ้าค่ะ"

กู้ชิวเหลิ่งบีบคางของจูเอ๋อร์เบาๆ และถามว่า "เจ้ากลัวข้าหรือ"

จูเอ๋อร์ไม่ได้กลัว ก่อนหน้านี้คุณหนูไม่เคยพูดเลยสักคำ นางเป็นคนขี้ขลาดและไม่เคยมีสายตาที่เย็นชาขนาดนี้

"เจ้าจำได้หรือไม่ว่าข้าได้รับบาดเจ็บได้อย่างไร"

จูเอ๋อร์ตัวสั่น ไม่กล้าสบตากู้ชิวเหลิ่ง "ปะ... เป็นท่านอ๋องหกเจ้าค่ะ! ท่านอ๋องหกถีบคุณหนูตกลงไปในสระบัว..."

กู้ชิวเหลิ่งเลิกคิ้ว "ไม่มีใครห้าม?"