ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 3

บนต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ติดประตูหลังของเรือนจั๋วยู่ มีใครคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นมาตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่ทราบ

คนผู้นั้นสวมชุดคลุมผ้าต่วนสีเขียวครามและเอียงตัวลงมาครึ่งหนึ่ง ร่างกายสูงราวๆ หนึ่งเมตรแปดสิบ นัยน์ตาเรียวยาวคู่นั้นเชิดขึ้นเล็กน้อย มีรอยยิ้มจางๆ ผุดขึ้นที่มุมปาก พัดที่ถืออยู่ในมือกางออก ดูเกียจคร้านและสง่างามเกินจะเอื้อนเอ่ย

ปี้เถาที่อยู่ในสระร้องเรียกเสียงดัง "ช่วยด้วย! ช่วยข้าด้วย!"

จูเอ๋อร์ตกใจจนหน้าซีด นางมองปี้เถาที่อยู่ในสระ จากนั้นจึงหันไปมองชายแปลกหน้าที่อยู่บนต้นไม้อย่างทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ

กู้ชิวเหลิ่งหรี่ตามองอย่างมุ่งร้าย แม้ว่าที่นี่จะเป็นประตูหลังและมีการป้องกันไม่แน่นหนา แต่เหล่าทหารที่ลาดตระเวนอยู่รอบๆ จวนก็ไม่ใช่พวกกินเจ การจะเข้ามาในจวนโหวอย่างสบายๆ โดยไม่มีใครสังเกตเห็น คนที่เขามาจะต้องมีวรยุทธสูงส่งมาก ชายที่อยู่บนต้นไม้กระตุกมุมปากให้กู้ชิวเหลิ่งราวกับจะเอาใจนาง

กู้ชิวเหลิ่งเพียงแค่เหลือบมองและเอ่ยอย่างเย็นชาว่า "จูเอ๋อร์ เจ้าส่งเสียงได้หรือไม่"

จูเอ๋อร์ถามอย่างงุนงง "ส่งเสียง?"

"ก็แค่ตะโกน... ว่ามีชายแปลกหน้าเข้ามาลวนลามสาวใช้ในเรือนของข้า เจ้าเข้าใจหรือไม่"

ทันทีที่สิ้นเสียง ชายคนก็เห็นว่าต้องแย่แน่ๆ เขาหุบพัดและรีบหันหลังหนีทันที

กู้ชิวเหลิ่งดึงปิ่นปักผมไม้บนศีรษะออกมาอย่างรวดเร็วและขว้างไปที่ชายผู้นั้น

มีเสียงดังตุ้บ ชายผู้นั้นตกลงไปบนพื้นเหมือนหมากินอึ ไหนเลยจะยังมีความหล่อเหลาเจ้าสำราญแบบเมื่อครู่หลงเหลืออยู่

ยังไม่ทันที่จูเอ๋อร์จะร้องตะโกน แม่นมฉีที่ยังเดินมาไม่ถึงประตูเรือนก็วิ่งเข้ามาเสียแล้ว

ปี้เถาเกือบจะหมดเรี่ยวแรงอยู่ในสระ นางตะโกนสุดกำลังว่า "แม่นมรีบช่วยข้าด้วย! ช่วยด้วย!"

ผิดกับจูเอ๋อร์ แม่นมฉีเป็นสาวใหญ่วัยสี่สิบกว่าปี ร่างกายของนางอ้วนท้วน ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยย่นแห่งความร่วงโรย แต่กลับเป็นใบหน้าที่ดูโหดร้ายใจดำ

แม่นมฉีมักจะประจบประแจงแม่นมโจวมาแต่ไหนแต่ไร ตอนนี้กลับเกิดปัญหาขึ้นกับหลานสาวของแม่นมโจวภายในเรือนที่นางคอยควบคุมดูแล ไม่ว่าอย่างไรนางก็ต้องเข้ามาข้องเกี่ยวอย่างเลี่ยงไม่พ้น

"เจ้า! นังเด็กเวร! ยังมัวชักช้าทำไมอยู่! ยังไม่ลงไปช่วยปี้เถาขึ้นมาอีก!"

แม้ว่าจะพูดแบบนั้น แต่จูเอ๋อร์ก็ยังเป็นแค่เด็กสาวตัวเล็กๆ นางว่ายน้ำไม่เป็น ถ้าตอนนี้นางกระโดดลงไปช่วย นางจะต้องพาชีวิตของตัวเองให้จมลงไปด้วยแน่นอน

แม่นมฉีไม่ได้ชายตามองกู้ชิวเหลิ่งเลยแม้แต่น้อย นางกำลังเต็มไปด้วยความร้อนใจอยากจะช่วยพาตัวปี้เถาขึ้นมา

เมื่อเห็นว่าจูเอ๋อร์ยังคงลังเลอยู่ที่เดิม แม่นมฉีจึงเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ว่า "นังบ่าวชั้นต่ำ! ยังไม่ไปเรียกให้คนมาช่วยปี้เถาขึ้นมาอีก!"

นั่นเองจูเอ๋อร์จึงได้สติกลับมา นางรีบวิ่งแยกตัวออกไปด้วยนึกกังวลในใจว่าปี้เถาจะย้อนกลับมาใส่ร้ายกู้ชิวเหลิ่ง

แม่นมฉีวิ่งไปรายงานฮูหยินใหญ่ ทั่วทั้งเรือนจึงเหลือแค่กู้ชิวเหลิ่งกับชายที่เพิ่งตกลงมาบนพื้น รวมไปถึงปี้เถาที่กำลังร้องตะโกนเอะอะอยู่ในสระน้ำ

เซียวอวิ๋นเซิงปัดฝุ่นบนตัว แม้ว่าเสื้อคลุมของเขาจะยังคงยุ่งเหยิง แต่อย่างน้อยก็ดูดีกว่าเมื่อครู่นี้มาก