ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 9

กู้ชิวเหลิ่งถูกปลูกให้ตื่นจากฝันร้ายอีกครั้ง นางจับมีดดาบสั้นในผ้าห่มไว้แน่ๆโดยไม่รู้ตัว

ตั้งแต่เกิดใหม่ในร่างกายนี้ ทุกวันนางก็จะฝันร้ายเดียวกัน ฝันถึงเสียงร้องไห้ของทารก ฝันถึงท่านพ่อและพี่ชายที่ถูกตัดหัวทิ้งลืมตาจ้องมองนาง ฝันถึงใบหน้าที่ชั่วร้ายของมู่หรงอี๋ ความเจ็บปวดแทบขาดใจของตะกั่วร้อนตอนเทเข้าปากนั้นยังคงแพร่กระจายไปทั่วในร่างกาย สุดท้ายก็หยุดลงที่ใบหน้าอันเย็นชาชั่วร้ายของจวินฉีเซิ่ง

"คุณหนู!"

กู้ชิวเหลิ่งดึงมีดดาบสั้นออกจากผ้าห่มอย่างกะทันหัน เมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาเป็นจูเอ๋อร์ ถึงค่อยโล่งใจลงเล็กน้อย

จูเอ๋อร์ตกใจและรีบพูดว่า:"คุณหนู......ท่าน......"

กู้ชิวเหลิ่งเก็บมีดสั้นไว้ที่ข้างเอว น้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย: "ตื่นตระหนกเช่นนี้ เกิดเรื่องอะไรขึ้น?"

จูเอ๋อร์ทิ้งเรื่องมีดสั้นไปและพูดอย่างดีใจว่า:"นายท่านกลับมาแล้ว ไม่เพียงแต่นายท่าน ท่านอ๋องรองก็มาด้วย!"

กู้ชิวเหลิ่งขมวดคิ้ว: "กลับมาก็กลับมาสิ เจ้าจำเป็นต้องเหมือนกระต่ายตื่นตูมเช่นนี้ด้วยรึ?"

ในความทรงจำ ผู้นำของตระกูลกู้ ท่านกู้โหวเย๋กู้หนานเฉิงคนนี้ไม่เคยสนใจลูกสาวคนที่สองของเขามาโดยตลอดเลย ไม่สนว่าพวกเขาจะเป็นหรือตาย กู้หนานเฉิงกลับมาหรือไม่ก็ไม่ได้เป็นประโยชน์ต่อนางสักนิดเลย

"นายท่านให้ท่านอ๋องรองอยู่เป็นแขก ตอนนี้อยู่ในห้องโถงแล้ว! เมื่อก่อนคุณหนูมักจะพูดถึงท่านอ๋องรองอยู่เสมอ เหตุใดตอนนี้ถึงไม่สนใจแล้วเจ้าค่ะ? "

กู้ชิวเหลิ่งระลึกถึงความทรงจำของร่างนี้ ความทรงจำที่เกี่ยวข้องกับท่านอ๋องรองนั้นไม่ค่อยชัดเจนนัก นางจำได้แต่เพียงว่ากู้ชิวเหลิ่งในอดีตนั้นถูกรังแกอย่างไร บุตรีอนุที่อยู่แต่ในห้องและไม่เป็นที่ชอบของทุกคนนั้นจะไปเกี่ยวพันกับท่านอ๋องรองได้อย่างไรกัน?

หรือว่าความทรงจำของนางไม่สมบูรณ์?

กู้ชิวเหลิ่งตกอยู่ในความคิดลึก จูเอ๋อร์กล่าวว่า: "ท่านอ๋องรองมักจะเอาใจใส่คุณหนูอยู่เสมอ ตอนมาเมื่อครั้งที่แล้วนั้นยังแอบส่งอาหารเสริมมาให้คุณหนู แถมคุณหนูยังลืมกล่าวขอบคุณด้วยเลย อยากหาเวลากล่าวขอบคุณอยู่เสมอไม่ใช่รึเจ้าค่ะ? วันนี้ท่านอ๋องรองมาพอดี คุณหนูต้องคว้าโอกาสไว้ให้ดีนะเจ้าค่ะ! "

กู้ชิวเหลิ่งยิ้ม: "เจ้าหมายความว่า ความสัมพันธ์ของข้าและท่านอ๋องรองนั้นไม่ธรรมดา?"

จูเอ๋อร์รีบคุกเข่าลงและพูดว่า:"บ่าวไม่ได้หมายถึงเช่นนี้เจ้าค่ะ!"

"เจ้ารู้สึกว่าข้ามีใจให้ท่านอ๋องรอง?"

จูเอ๋อร์ตื่นเต้นจนเหงื่อไหลเต็มหลัง และพูดตามความจริงว่า: "บ่าวเห็นว่าคุณหนูมักถูกท่านอ๋องหกเหยียดหยามอยู่เป็นประจำ บ่าวรู้สึกสงสารคุณหนู อีกอย่างเมื่อก่อนคุณหนูชอบท่านอ๋องหกทั้งใจ จึงมองข้ามน้ำใจของท่านอ๋องรอง ดังนั้นบ่าวจึงคิดว่า......ท่านอ๋องรองถึงจะเป็นคนที่คู่ควรกับคุณหนู"

กู้ชิวเหลิ่งเดินผ่านจูเอ๋อร์ไปที่หน้าคันฉ่องสำริด โฉมหน้าของร่างนี้ที่ไม่เลวนัก อาจเป็นเพราะยังโตไม่พอ มองจากหน้าตาก็ยังดูเด็กไปหน่อย แต่ดวงตาคู่นั้นกลับใสเป็นประกายงดงาม เหมือนดั่งหินนิลดำที่เร้าใจคน

ร่างกายค่อนข้างนุ่มนวล มือด้านขวาจากการฝึกดาบมาหลายปี มีเพียงบางๆหนึ่งชั้น ไม่เหมือนคุณหนูที่ถูกรังแกเลย ตรงกันข้ามกลับเหมือนผู้ที่เรียนวรยุทธ์

คนที่มาในนอกประตูเป็นแม่นมโจวที่อยู่ข้างกายฮูหยินใหญ่ สาวรับใช้สองคนที่อยู่ข้างหลังนางถือเสื้อผ้าและเครื่องประดับใหม่เอาไว้

บนใบหน้าอันเก่าของแม่นมโจวนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม:"คุณหนูรอง นี่คือชุดใหม่และเครื่องประดับใหม่ที่ฮูหยินใหญ่ให้บ่าวส่งมา เดี๋ยวให้สาวรับใช้นี้แต่งตัวให้ท่านและไปรับแขกผู้มีเกียรติด้วยกันเจ้าค่ะ"

ตั้งแต่เข้ามาในห้อง กู้ชิวเหลิ่งก็สังเกตเห็นสาวรับใช้ที่จะแต่งตัวให้นาง ดูแล้วก็น่าจะมีอายุเพียงสิบสามปีเอง ท่าทางเกรงกลัว มือขวาสั่น แค่ดูก็รู้ว่าเป็นอีนังหนูที่ไม่เชี่ยวชาญในการหวีผม หากให้อีนังหนูนี้แต่งตัวให้นาง คาดว่านางคงออกจากประตูนี้ไปไม่ได้แน่

กู้ชิวเหลิ่งแสดงรอยยิ้มที่สดใส: "เสื้อผ้าและเครื่องประดับที่งดงามมากมายเยี่ยงนี้ ท่านแม่ช่างดีกับข้ายิ่งนัก! ฝากแม่นมขอบคุณท่านแม่แทนข้าด้วยนะ เหลิ่งเอ๋อร์ชอบมากเลย"