ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 8

สิ่งล้ำค่าทั้งสี่ในห้องหนังสือของกู้ชิวเซียงถูกส่งมายังห้องใหม่ของกู้ชิวเหลิ่งแต่เช้าเลย ซึ่งดีกว่าเรือนจั๋วยู่ไปหลายเท่า อย่างน้อยอาหารช่วงนี้ต่างก็อุ่นอยู่ ผ้าห่มก็อบอุ่นเช่นกัน

กู้ชิวเหลิ่งหยิบปากกาขึ้นมา บนกระดาษเซวียนจื่อสีข้าวนั้นเขียนบทกวีไว้หนึ่งประโยค: หยินจู๋ชิวกวงเหลิ่งฮั่วผิง*

จูเอ๋อร์อ่านหนังสือไม่ออกจึงถามอย่างสงสัยว่า:"ที่คุณหนูเขียนคืออะไรเจ้าค่ะ?"

"บทกวีหนึ่งประโยค"

กู้ชิวเหลิ่งอ่านมันออกมา: "หยินจู๋ชิวกวงเหลิ่งฮั่วผิง"

จูเอ๋อร์ไม่เคยรู้เลยว่ากู้ชิวเหลิ่งเขียนหนังสือเป็น แถมเขียนสวยด้วย เมื่ออ่านบทกวีออกมาก็รู้สึกงดงามยิ่งนัก

กู้ชิวเหลิ่งตกอยู่ในการครุ่นคิด เมื่อก่อนนางไม่เคยสังเกตเลย ตอนมู่หรงอี๋บอกว่าจวินฉีเซิ่งเปลี่ยนชื่อหลิ่วหยินจู๋นี้ให้นาง ในใจของนางนั้นมีเพียงแต่ความเศร้าโศกและความขุ่นเคือง แต่กลับจำไม่ได้ว่าบทกวีนี้นางเป็นคนเขียนให้จวินฉีเซิ่งเอง

นางช่วยเหลือสนับสนุนจวินฉีเซิ่งมาเป็นเวลาหลายปี สุดท้ายกลับมอบสามีของตนให้กับผู้หญิงคนอื่นด้วยมือตัวเอง ช่างตลกยิ่งนัก

จูเอ๋อร์กล่าวว่า:"ความสามารถด้านวรรณกรรมของคุณหนูดีเยี่ยงนี้ ไม่ได้ไปเข้าร่วมงานเลี้ยงแห่งแคว้น ช่างน่าเสียดายยิ่งนัก"

กู้ชิวเหลิ่งถูกคำพูดของจูเอ๋อร์ดึงสติกลับมาและถามว่า:"งานเลี้ยงแห่งแคว้นอะไร?"

"ก็คืองานเลี้ยงแห่งแคว้นในอีกไม่กี่วันไงเจ้าค่ะ ได้ยินว่ากษัตริย์ของแคว้นฉีจะมาตีสนิทกับต้าเยียนของพวกข้า จะแต่งงานกับองค์หญิงท่านหนึ่งแล้วกลับไปที่แคว้นฉี!"

พู่กันในมือของกู้ชิวเหลิ่งหักลงเมื่อได้ยินประโยคนี้ จูเอ๋อร์ก็ตกใจและรีบถามว่า:"คุณหนู ท่านเป็นอะไรไป?"

สีหน้าของกู้ชิวเหลิ่งเย็นชาและน่ากลัว กษัตริย์ของแคว้นฉี......คิดไม่ถึงว่าจวินฉีเซิ่งจะมาเร็วขนาดนี้ แต่งงานกับองค์หญิงท่านหนึ่ง? เช่นเดียวกันกับตอนที่แต่งงานกับนาง ใช้งานแต่งที่น่าขำมารักษาอำนาจของตัวเอง หลังจากใช้เสร็จก็ไร้ค่า ทิ้งมันเหมือนทิ้งเศษผ้าผืนหนึ่งและไม่เคยเก็บมันขึ้นมาอีกเลย

กู้ชิวเหลิ่งขยำเซวียนจื่อที่เปื้อนหมึกแล้วโยนลงบน

ชาติที่แล้ว นางเป็นบุตรีภรรยาหลวงของจวนแม่ทัพ แม้จะไม่ได้งามล่มเมือง แต่กลับได้รับความโปรดปรานรักใคร่ยิ่งนัก

ชาตินี้ นางเป็นบุตรีอนุภรรยาของจวนกู้โหว แม้จะงามล่มเมือง แต่กลับถูกทุกคนดูหมิ่นรังเกียจ และใช้ชีวิตอยู่อย่างไม่ต่างกับหมูกับหมา

จวินฉีเซิ่ง ข้าบอกเจ้าตั้งแต่ต้นแล้วว่า ชีวิตของคนอยู่ในกำมือของตัวเอง แม้ว่าตอนนี้ข้ากับเจ้าจะแตกต่างกันราวฟ้าและดิน แต่สักวันหนึ่ง เจ้าก็จะถูกเหยียบย่ำอยู่ในใต้เท้าของข้าแน่

ลูกของข้า ท่านพ่อและพี่ชายของข้า และตระกูลมู่หรงที่มีชื่อเสียงของข้า ล้วนต้องให้เจ้าใช้เลือดของเจ้ามาชดใช้คืน

กู้ชิวเหลิ่งสัมผัสหน้าท้องของตัวเองอย่างไม่รู้ตัว ลูกคนแรกในชีวิตของนางนั้นตายอย่างไร นางจะไม่มีวันลืมเด็ดขาด

"คุณหนู......"

จูเอ๋อร์เห็นคุณหนูของนางเดินเท้าเปล่าบนพื้นเย็นอีก ก็รู้สึกกังวล อยากให้คุณหนูของนางสวมรองเท้า แต่ก็ไม่กล้าเดินไปข้างหน้า

ความเย็นที่มาจากเท้า ถึงจะทำให้นางรู้สึกได้ว่าอะไรคือความเหน็บหนาวอย่างแท้จริง เมื่อเทียบกับความเหยียดหยามและเรื่องต่างๆที่นางเคยเจอมา ความเจ็บปวดนี้เป็นเพียงเสี้ยวหนึ่งเท่าขี้เล็บเอง

งานเลี้ยงแห่งแคว้น จวินฉีเซิ่ง ข้ามาแล้ว

ฮูหยินใหญ่เรียกหมอหวังไปที่ศาลาพักร้อนและถามอย่างละเอียดว่า: "ครั้งที่แล้วเจ้าทำการแมะให้คุณหนูรอง ตกลงร่างกายของคุณหนูรองเป็นอะไรหรือไม่?"