ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 7

ฮูหยินใหญ่รับถ้วยชามาอย่างไม่เต็มใจ น้ำชายังไม่ทันได้เข้าปาก ก็เห็นผงสีดำที่ลอยอยู่บนน้ำชา ซึ่งเห็นได้ชัดว่ามันเป็นชาที่ขึ้นราและเสียไปแล้ว ไม่ว่าฮูหยินใหญ่จะทำได้อย่างไร ก็ไม่ดื่มไม่ลง

ตอนเซียวอวิ๋นเซิงยื่นชาให้กู้ชิวเซียง เห็นแต่กู้ชิวเซียงทำหน้าไม่เต็มใจ ปฏิกิริยาเดียวกันกับฮูหยินใหญ่เลย

มุมปากของฮูหยินใหญ่กระตุกเล็กน้อย โยนถ้วยน้ำชาลงบนพื้นด้วยปฏิกิริยาตอบกลับอันว่องไวและพูดอย่างโกรธเคืองว่า:"แม่นมโจว! นี่มันอะไรกันแน่! "

แม่นมโจวเพิ่งสูญเสียหลานสาวไป ตอนนี้เห็นฮูหยินใหญ่โกรธจัด นางก็ทรุดตัวและคุกเข่าลงบนพื้นแล้วกราบขอโทษซ้ำๆว่า: "นี่......นี่มันไม่เกี่ยวกับบ่าวเลยเจ้าค่ะ! เบี้ยเลี้ยงของคุณหนูรองไม่เคยขาดเลยเจ้าค่ะ! บ่าวก็ไม่รู้ว่าเหตุใดห้องของคุณหนูรองถึง......ต่อให้บ่าวจะกล้าเพียงใด ก็ไม่กล้าให้คุณหนูรองต้องลำบากเยี่ยงนี้นะเจ้าค่ะ! "

กู้ชิวเหลิ่งไม่รอให้ฮูหยินใหญ่พูด ก็กะพริบตาและถามอย่างไร้เดียงสาว่า:"อะไรคือเบี้ยเลี้ยง?"

หน้าผากของแม่นมโจวเต็มไปด้วยเหงื่อ นางคิดไม่ถึงเลยว่ากู้ชิวเหลิ่งจะถามคำถามแบบนี้ออกมา

ส่วนเซียวอวิ๋นเซิงก็ยิ้มและอธิบายให้กู้ชิวเหลิ่งว่า: "เบี้ยเลี้ยงก็คือส่วนแบ่งเงินที่เจ้าควรได้ เช่นสามมื้อในแต่ละวัน เจ้ากินอะไร ใส่เสื้อผ้าแบบไหนและเงินค่าขนมเท่าไหร่......"

กู้ชิวเหลิ่งพูดเหมือนเข้าใจว่า:"แต่วันหนึ่งข้ามีเพียงข้าวสองมื้อนี่นา อะไรคือเงินค่าขนม?ใช้ได้หรือไม่? "

กู้ชิวเซียงรู้สึกแย่นัก รีบก้าวไปข้างหน้าและพูดว่า:"แม่นมโจวเจ้าแก่จนสับสนไปแล้วรึ?กล้าดียังไงถึงให้คุณหนูรองกินข้าวแค่วันละสองมื้อ? หากท่านพ่อกลับมารู้เข้า เจ้าต้องรับผิดชอบถึงผลที่ตามมาด้วย! "

ฮูหยินใหญ่โกรธมจัด นางพูดอย่างโกรธว่า:"มีเรื่องแบบนี้จริงรึ?กู้ชิวเหลิ่งเป็นคุณหนูรองของจวนกู้โหว ! ไม่ใช่หมาแมวอะไรที่ไหนกัน เจ้ากลับกล้าทำกับนางเยี่ยงนี้? เจ้ากล้าจริงๆ! "

แม่นมโจวรู้ว่าฮูหยินใหญ่กำลังจะนำความผิดทั้งหมดโทษไปที่ตัวนาง แม่นมโจวนึกคิดไปครู่หนึ่ง จึงรีบชี้ไปที่แม่นมฉีที่อยู่ด้านข้างและพูดว่า:"กล้าดีนัก! ปกติข้าเห็นเจ้าค่อยเอาอกเอาใจข้าเสมอ นำเงินทั้งถุงส่งมาให้ข้าด้วย ที่แท้เป็นเจ้าเองที่แอบหักเงินของคุณหนูรอง! "

จู่ๆแม่นมฉีก็พัวพันกับเรื่องนี้สักงั้น ยังไม่รอได้เอ่ยปากพูด ฮูหยินใหญ่ก็ตะโกนเรียกว่า:"มา! ลากบ่าวเฒ่านี้ออกไป! ตียี่สิบกระดาน! "

กู้ชิวเหลิ่งยืนมองอย่างเย็นชาอยู่ข้างๆ ละครเรื่องนี้แสดงได้ดีนัก เห็นได้ชัดเจนว่าคนที่เป็นแพะรับบาปในมือของฮูหยินใหญ่นั้นไม่น้อยนัก

อย่างไรก็ตาม การกำจัดปี้เถาและแม่นมฉีด้วยมือของฮูหยินใหญ่ ก็ถือเป็นการประหยัดแรงนางได้ไม่น้อยนัก

เซียวอวิ๋นเซิงมองสังเกตรอบห้องนี้แล้วน้ำเสียงก็เปลี่ยนไป: "แล้วห้องนี้......"

ฮูหยินใหญ่รีบพูดทันทีว่า:"เป็นเพราะเด็กๆไม่รู้เรื่อง วันนี้ข้าจะให้คนทำความสะอาดลานใหม่แห่งหนึ่งออกมา หากเรื่องที่คุณหนูรองของตระกูลกู้ได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ถูกแพร่ออกไป ข้าก็ไม่มีหน้าเจอผู้คนแล้ว แถมยังทำให้เหลิ่งเอ๋อร์ถูกดูถูกด้วย"

เซียวอวิ๋นเซิงพยักหน้าอย่างพอใจ:"ฮูหยินใหญ่ทำเช่นนี้ ข้าก็สามารถให้คำตอบแก่ฝ่าบาทได้แล้ว ต้องมิให้คนนอกเห็นเรื่องตลกของจวนกู้โหวไปล่ะ"

ฮูหยินใหญ่พยักหน้าซ้ำๆ

ดวงตาของกู้ชิวเหลิ่งเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เซียวอวิ๋นเซิงนี้โกหกขึ้นมาก็ดูสมจริงยิ่งนัก ฝ่าบาทนี่ฝ่าบาทนู่น ต่อให้ฮูหยินใหญ่จะกล้าเพียงใด ก็ไม่กล้าล่วงเกินละเมิดต่อหน้าฝ่าบาทแน่นอน ในระยะสั้นนี้ชีวิตของนางได้อยู่ดีเป็นสุขแน่

"หมอมาแล้ว!"

ด้านนอกประตู มีชายชราผมขาวที่แบกกล่องยาเอาไว้

เซียวอวิ๋นเซิงขมวดคิ้ว: "ผมของชายชราคนนี้ขาวเช่นนี้แล้ว สายตาคงไม่ได้แล้ว? หากตรวจผิด......"

กู้ชิวเซียงกล่าวว่า: "ท่านโหวเย๋น้อยไว้ใจได้ หมอเนี่ยยิ่งแก่ยิ่งมีประสบการณ์ นี่เป็นหมอหวังที่อยู่ในจวนพวกข้าเป็นเวลาสิบกว่าปีแล้ว ตรวจไม่ผิดแน่นอน"

"คุณหนูรองเชิญนั่งลง ยื่นมือขวาออกมาให้ข้าน้อยตรวจดูหน่อย"

กู้ชิวเหลิ่งยื่นมือขวาออกมาอย่างให้ความร่วมมือ หมอหวังตรวจไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า: "บนตัวของคุณหนูรองมีบาดแผลภายนอก บวกกับโดนน้ำเย็นอีก เกรงว่าคงจะทำให้เป็นหวัดได้ แต่สุขภาพร่างกายของคุณหนูรองนั้นแข็งแรงดีอยู่แล้ว ข้าน้อยเบิกยาสักสองสามใบให้ ไม่กี่วันก็ดีขึ้นแล้ว"