ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 6

กู้ชิวเซียงถูกต่อว่าจนหน้าแดงไปหมด เซียวอวิ๋นเซิงไม่เห็นแก่หน้านางสักนิดเลย น้ำเสียงนั้นราวกับว่ากำลังพูดถึงหญิงร้ายที่แสร้งทำเป็นคนดี

เซียวอวิ๋นเซิงกล่าวอีกครั้งว่า:"ข้าว่านะ การลงโทษผู้ใต้บังคับบัญชาด้วยวิธีการเชือดไก่ให้ลิงดูนั้น ฮูหยินใหญ่คง ทำได้อย่างคล่องมือดังใจคิดกว่าข้าสินะ ไม่จำเป็นต้องให้ข้าเตือนมากเกินไป ฝ่าบาทยังรอข้ากลับไปถวายรายงานอยู่!"

ฮูหยินใหญ่จำใจตัดสินใจ เซียวอวิ๋นเซิงพูดถูก ปี้เถาเป็นเพียงสาวรับใช้คนหนึ่ง ไม่สำคัญอะไรนัก แต่หากนางต้องกลายมาเป็นหญิงร้ายที่มีชื่อเสียงเพราะบ่าวคนหนึ่ง มันช่างไม่คุ้มจริงๆเลย และตอนนี้ฝ่าบาทก็ให้ความสนใจกับเรื่องนี้เป็นอย่างยิ่ง นางยิ่งไม่สามารถทำอะไรที่ไม่เอื้ออำนวยต่อหนทางชีวิตการเป็นขุนนางของท่านกู้โหวเย๋อีก

ทันใดนั้นฮูหยินใหญ่ก็พูดอย่างโกรธเคืองว่า:"ปี้เถานังตัวดี! กล้าดียังไงมาใส่ร้ายเจ้าหนูรองกับท่านโหวเย๋น้อยต่อหน้าผู้คนเช่นนี้! สมควรตายยิ่งนัก! เด็กๆ! ลากอีนังสารเลวนี้ออกไปเฆี่ยนตีจนตายซะ! "

เมื่อแม่นมโจวได้ยินการลงโทษนี้ ขาสองข้างก็อ่อนแรงลง นางคุกเข่าลงบนพื้นร้องไห้และตะโกนว่า:"ฮูหยินใหญ่! นี่เป็นหลานสาวแท้ๆของบ่าวนะเจ้าค่ะ! ท่าน......"

แม่นมโจวยังพูดไม่จบ ก็ถูกฮูหยินใหญ่ใช้สายตาห้ามเอาไว้

"ท่านอา! ท่านอาช่วยข้าด้วย! ฮูหยินใหญ่! ฮูหยินใหญ่! บ่าวไม่ได้ทำ! บ่าวไม่ได้ทำจริงๆเจ้าค่ะ! บ่าว......"

เสียงของปี้เถาค่อยๆหายไป กู้ชิวเซียงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับการลงโทษของฮูหยินใหญ่ในครั้งนี้ แต่กลับไม่กล้าแสดงออกมามากเกินไป เพราะกลัวว่าเซียวอวิ๋นเซิงจะดูอะไรบางอย่างออก

ในขณะนี้ฮูหยินใหญ่ได้ไปอยู่หน้าของกู้ชิวเหลิ่งแล้ว ทำหน้าเมตตาและจับมือทั้งสองของกู้ชิวเหลิ่งไว้ ดูอ่อนโยนยิ่งนัก: "ครานี้ทำให้เจ้าตกใจแล้ว แม้ว่าเจ้าจะไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของข้า แต่ข้าก็เป็นแม่ของเจ้า คราวนี้......เจ้าคงไม่ได้โทษข้าสินะ? "

กู้ชิวเหลิ่งยิ้มจางๆที่มุมปากแล้วพูดว่า:"จะเป็นไปได้อย่างไร?ลูกไม่โทษท่านแม่แม้แต่นิดเลย ท่านแม่ไว้ใจเถอะ"

บนใบหน้าของฮูหยินใหญ่ไม่มีความผิดปกติอะไรเลย แถมยังหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาแล้วเช็ดน้ำตาออกอย่างเบา และพูดอย่างซึ้งว่า:"แม่ผู้ให้กำเนิดของเจ้าเสียไปเร็ว ต่อไปหากมีอะไรที่ดูแลไม่ทั่วถึง ไปขอกับพี่สาวคนโตของเจ้าได้เลย ข้าว่าเรือนเจ้าก็ช่างเรียบง่ายหยาบโทรมไปหน่อย เสื้อผ้าก็ควรเปลี่ยนใหม่แล้ว เดี๋ยววันหลังข้าจะสั่งคนส่งมาให้"

กู้ชิวเหลิ่งทำหน้าตาที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสา กะพริบตาและพูดว่า:"ท่านแม่พูดจริงรึ? อะไรก็ขอได้รึ? "

ฮูหยินใหญ่กล่าวอย่างเมตตากรุณา:"แน่นอนอยู่แล้ว"

กู้ชิวเหลิ่งเผยรอยยิ้มอันเจ้าเล่ห์: "ข้าได้ยินมาว่าท่านอ๋องหกได้มอบสี่สิ่งล้ำค่าทั้งสี่ในห้องหนังสือให้กับพี่ใหญ่ ลูกชื่นชอบมานานแล้ว ไม่รู้ว่าพี่ใหญ่ยอมมอบสิ่งที่นางรักให้ข้าหรือไม่?"

สีหน้าของกู้ชิวเซียงเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เนื่องจากเซียวอวิ๋นเซิงอยู่ที่นี่ นางจึงทำได้เพียงยิ้มและพูดว่า:"ท่านอ๋องหกเห็นว่าข้าชอบกระดาษ หมึก พู่กัน ฝนหมึกเหล่านี้ จึงส่งมาให้ข้า แต่ในเมื่อเจ้าสนใจ งั้นก็ส่งให้เจ้าละกัน พี่จะไม่ตระหนี่แน่"

ถึงจะกล่าวเช่นนี้ แต่กู้ชิวเหลิ่งก็สังเกตเห็นกำปั้นที่ซ่อนอยู่ใต้แขนเสื้อของกู้ชิวเซียงอย่างชัดเจน

ไม่ว่ากู้ชิวเซียงจะงดงามและมีคนชื่นชมมากเพียงใด แต่ตอนนี้นางก็เป็นเพียงแค่เด็กที่มีอายุสิบสี่ สิบห้าเอง เรื่องการอดกลั้นนี้ก็ปกปิดได้ไม่ค่อยดีนัก ไม่เพียงแต่กู้ชิวเหลิ่งเท่านั้นที่เห็น แม้แต่เซียวอวิ๋นเซิงก็เห็นเช่นกัน

กู้ชิวเหลิ่งแสร้งทำเป็นไม่รู้ ขณะที่ดีใจบนใบหน้านั้นก็มีความกังวลเล็กน้อย: "ท่านอ๋องหกรักและให้ความสำคัญกับพี่ใหญ่มาโดยตลอด หากท่านอ๋องหกรู้ว่าพี่ใหญ่นำสิ่งล้ำค่าทั้งสี่ในห้องหนังสือมอบให้ข้า ข้ากลัวว่า......"

กู้ชิวเซียงฝืนยิ้มและกล่าวว่า:"ให้ความสำคัญอะไรกัน เจ้าไว้วางใจได้เลย เป็นเพียงแค่สิ่งล้ำค่าทั้งสี่เท่านั้น ท่านอ๋องหกไม่ใช่คนตระหนี่อะไรเช่นนั้น"

"แต่......"

กู้ชิวเหลิ่งตัวสั่นราวกับว่ายังเกรงกลัวอยู่