ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 5

ใบหน้าของกู้ชิวเซียงแดงก่ำ นางอดพูดไม่ได้ว่า "เซียวโหวเย๋น้อย ก่อนหน้านี้เป็นชิวเซียงที่ไร้มารยาท แต่ปี้เถาผู้นี้พยายามทำหน้าที่อย่างดีตลอด หากเซียวโหวเย๋น้อยคิดจะสังหารคนของจวนกู้โหว ท่านจะต้องมีเหตุผลมิใช่หรือเจ้าคะ ยิ่งไปกว่านั้นคนเป็นบุรุษยังมาปรากฏตัวอยู่ในห้องของสตรีที่ยังไม่แต่งงานออกเรือนโดยไม่มีเหตุผล หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป น้องรองของข้าจะออกไปพบหน้าใครได้อย่างไร"

เซียวอวิ๋นเซิงเดินไปข้างๆ กู้ชิวเซียงและมองกู้ชิวเซียงตั้งแต่หัวจรดเท้า

ฮูหยินใหญ่กล่าวว่า "เซียวโหวเย๋น้อยโปรดอธิบายด้วย ไม่เช่นนั้นข้าจะอธิบายเรื่องนี้กับนายท่านไม่ได้"

เซียวอวิ๋นเซิงรวบพัดและเอ่ยอย่างเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม "ถ้าถามว่าเพราะเหตุใดนายน้อยอย่างข้าจึงมาปรากฏตัวที่เรือนของคุณหนูรอง เช่นนั้นก็ควรจะถามแม่นางกู้คนงามแล้วละ"

กู้ชิวเซียงมองเซียวอวิ๋นเซิงอย่างเหลือเชื่อ นางจะรู้ได้อย่างไรว่าเพราะเหตุใดเซียวอวิ๋นเซิงจึงมาปรากฏตัวอยู่ในเรือนของกู้ชิวเหลิ่ง

เซียวอวิ๋นเซิงเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังว่า "คราวนี้ใต้ฝ่าพระบาทเป็นผู้ส่งข้ามาเพื่อขอโทษแทนท่านอ๋องหก ตอนนี้มีข่าวลือไปทั่วเมืองหลวงว่าท่านอ๋องหกทรงใช้กำลังบุกเข้ามาในห้องของคุณหนูรองแห่งจวนโหว ทั้งยังด่าทอทุบตี เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับพระเกียรติของราชวงศ์และศักดิ์ศรีของคุณหนูรอง ฝ่าบาทมิทรงต้องการให้เป็นรู้กันมากเกินไป ดังนั้นจึงรับสั่งให้ข้ามาเงียบๆ โดยไม่ต้องแจ้งจวนโหวล่วงหน้า"

สิ่งที่เขาพูดก็นับว่าฟังดูสมเหตุสมผล กู้ชิวเหลิ่งแอบหัวเราะอยู่ในใจ ไม่คิดว่าเซียวอวิ๋นเซิงจะมีฝีมือในการปั้นน้ำเป็นตัวจนพูดโกหกได้คล่องปากเช่นนี้

ฮูหยินใหญ่รู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเซียวอวิ๋นเซิงกับฮ่องเต้อวี้ฉือกงอยู่แล้ว ดังนั้นนางจึงไม่ได้สงสัยและอดจิตตกไม่ได้ เดิมทีนางคิดจะใช้เรื่องนี้มาแก้ปัญหาเรื่องการแต่งงานระหว่างกู้ชิวเหลิ่งกับอวี่เหวินหวายให้จบสิ้น แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้เสียแล้ว

เซียวอวิ๋นเซิงเดินเข้าไปหาปี้เถาที่ตัวสั่นงันงก เขาทรุดตัวลงนั่งยองๆ และมองใบหน้าของปี้เถาก่อนจะกล่าวว่า "สาวน้อยคนงามคนดี ไปเรียนรู้อะไรไม่ดีมารึ? เรียนรู้จากคนอื่นเพื่อยั่วยวนผู้ชาย? นายน้อยอย่างข้าไม่ใช่คนที่จะยั่วยวนได้ง่ายๆ ขนาดนั้น"

ปี้เถาตื่นตระหนกจนเหงื่อไหลเต็มหน้า นางกล่าวว่า "ท่านโหวเย๋น้อย! บ่าวเคยยั่วยวนบุรุษตอนไหนหรือเจ้าคะ!"

เซียวอวิ๋นเซิงส่ายหน้าอย่างจนใจ เขาลุกขึ้นและเอ่ยกับฮูหยินใหญ่ว่า "ดูเถิด คราวนี้ฝ่าบาทรับสั่งให้ข้ามาได้ถูกจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะมีคนใช้แบบนี้อยู่ในเรือนของคุณหนูรอง! ดูเหมือนข้าจะต้องไปกราบทูลความจริงกับฝ่าบาทเสียแล้ว!"

ฮูหยินใหญ่ไหนเลยจะกล้าปล่อยให้เรื่องน่าอับอายภายในเรือนรับรู้ไปถึงหูคนภายนอก ยิ่งเซียวอวิ๋นเซิงยกชื่อฮ่องเต้มากล่าวเช่นนี้ นางยิ่งไม่กล้าปล่อยให้เรื่องในเรือนได้ยินไปถึงเบื้องบน ดังนั้นนางจึงรีบกล่าวว่า "ท่านโหวเย๋น้อยกล่าวสิ่งใดกัน จะเป็นการยั่วยวนบุรุษไปได้อย่างไร"

เซียวอวิ๋นเซิงเอ่ยด้วยสีหน้าที่จริงจังว่า "ข้ารู้ว่าข้าหล่อเหลางดงามเป็นอย่างมาก แต่นางก็มิอาจแตะเนื้อต้องตัวนายน้อยอย่างข้ามิใช่หรือ? คิดไม่ถึงว่าตอนนำชามาให้ นางจะจงใจทำน้ำชาหกใส่ตัวข้า! คิดจะคลายอาภรณ์ของข้า ที่ข้าถีบนางลงไปในสระมันมากเกินไปงั้นหรือ"

ปี้เถามองเซียวอวิ๋นเซิงอย่างตะลึงงัน ใบหน้าแดงก่ำอย่างคับข้องใจ "บ่าวไม่ได้ทำนะเจ้าคะ! บ่าวไม่ได้ยกชามาให้ด้วยซ้ำ! เป็นท่านโหวเย๋น้อยต่างหาก!"

เดิมทีปี้เถาคิดจะกล่าวหาว่าเซียวอวิ๋นเซิงลอบมีความสัมพันธ์ฉันชู้สาวกับกู้ชิวเหลิ่ง แต่ถึงจะพูดไปก็ไร้หลักฐาน ยิ่งไปกว่านั้นเซียวอวิ๋นเซิงยังมีสถานะที่พิเศษ บ่าวฐานะต่ำต้อยอย่างนางกล่าวหาไปก็มีแต่จะกลายเป็นเรื่องเหลวไหลไร้สาระ