ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 47

ในวันนี้ กู้ชิวเหลิ่งสวมผ้าคลุมหน้าบางสีเขียว สวมชุดกระโปรงยาวสีไผ่เขียวทั้งชุด ผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในถือเป็นของชิวไห่ถัง ริมถนนคึกคัก นางไปที่หอจูชุ่ยของเซียวอวิ๋นเซิงคนเดียว

จูเอ๋อร์ติดตามอยู่ด้านหลังของกู้ชิวเหลิ่ง กล่าวว่า: "วันนี้คุณหนูไปที่หอจูชุ่ยแต่เช้า คือต้องการจะเตรียมเสื้อผ้าใหม่หรือเจ้าคะ?"

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวว่า: "หลังจากผ่านเหตุการณ์เมื่อวาน ฝู้จื่อโม่กลับเตือนสติข้า กฎเกณฑ์ของต้าเยียนไม่มาก หญิงสาวที่เข้าร่วมงานเลี้ยงในราชสำนักสามารถเข้าร่วมการล่าสัตว์ได้ ซื้อชุดขี่ม้าชุดหนึ่ง เผื่อจะใช้"

จูเอ๋อร์เกาหัว: "ชุดขี่ม้าที่เซ่อเจิ้งหวางที่ส่งมาก่อนหน้านี้ บ่าวเห็นว่าก็สวยดี ทำไมยังต้องซื้อของใหม่ด้วย?"

"ชุดขี่ม้าของแคว้นฉี ต้าเยียนจะมีได้อย่างไร?"

ถ้าหากนางสวมชุดขี่ม้าของแคว้นฉี ไม่รู้ว่าจะก่อให้เกิดเป็นเรื่องอะไรขึ้นมาอีก

ถนนที่อยู่ด้านนอกหอจูชุ่ยมีชื่อว่าถนนฉางอัน ถนนไม่กว้างแล้วก็ไม่แคบ รถม้าที่ดูไม่สะดุดตาคันหนึ่งกำลังวิ่งมาทางนี้ คนที่ขับรถอยู่ด้านหลังม้าตะโกนกล่าวขึ้นมา: "ถอยไป! ถอยไปให้หมด!"

กู้ชิวเหลิ่งยืนอยู่กลางถนนของถนนฉางอัน ผู้สัญจรไปมาที่อยู่ด้านข้างต่างก็ออกไปจากถนนสายนี้ ลวดลายบนรถม้าทำให้ในดวงตาของกู้ชิวเหลิ่งเย็นชาขึ้นมาทันที นี่คือรถม้าของแคว้นฉี

"ไสหัวไป!"

กู้ชิวเหลิ่งไม่มีเจตนาที่จะถอยออกไปเลยแม้แต่น้อย บ่าวรับใช้ชายรีบดึงบังเหียนเอาไว้ คำรามขึ้นมาอย่างโกรธเคือง: "ยังไม่รีบหลบออกไปอีก!"

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวออกมาอย่างเย็นชา: "ไม่หลบออกไปแล้วอย่างไร? ผู้ที่อยู่ในเกี้ยวเป็นใครกัน? อนุญาตให้เจ้ามาโอหังอยู่ที่นี่?"

"เจ้า!"

"หลีกทางให้คุณหนูท่านนี้ เราเดินอ้อมไป"

ไม่มีอะไรที่จะคุ้นเคยไปมากกว่าเสียงที่อยู่ในเกี้ยวแล้ว เพียงแต่ว่าในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความอ่อนแอเล็กน้อย

กู้ชิวเหลิ่งค่อยๆอ้อมออกจากถนน ผ้าม่านของเกี้ยวถูกลมพัดจนเปิดออกครึ่งหนึ่ง สายตาที่เย็นชาของจวินฉีเซิ่ง เลื่อนผ่านใบหน้าที่สวมใส่ผ้าคลุมหน้าบางสีเขียวของกู้ชิวเหลิ่ง และกู้ชิวเหลิ่งก็เลื่อนผ่านใบหน้าที่ซีดขาวของจวินฉีเซิ่ง

เพียงแค่เสี้ยววินาทีเดียวนี้เท่านั้น นางก็มีความคิดเป็นร้อยเป็นพันเข้ามาในหัว ความคิดที่อยากจะใช้มีดหมื่นพันเล่มเชือดเฉือนจวินฉีเซิ่งรุนแรงมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ

"คุณหนู ท่านกำลังคิดอะไรเจ้าคะ?"

กู้ชิวเหลิ่งยิ้มเย้ยหยันออกมา: "ข้ากำลังคิดว่า ตกลงคือบุคคลแบบไหน ที่สามารถกำเริบเสิบสานอย่างไร้ความยำเกรงในถนนฉางอันของเมืองหลวงได้"

จวินฉีเซิ่งก็ยังคงเป็นจวินฉีเซิ่ง เมื่อครู่นี้ที่สั่งให้บ่าวรับใช้ชายหลีกทางให้ เห็นได้ชัดว่าไม่อยากให้ชาวบ้านของต้าเยียนเกิดความสนใจ เขามาที่ต้าเยียนเร็วขนาดนี้ น่าจะเพื่อเตรียมการทำลายแผนการของอวี้ฉือจ้าน

แต่ว่าตอนที่เห็นลักษณะหน้าตาของจวินฉีเซิ่ง กลับดูเหมือนจะได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย

และผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาคนนั้น......ในดวงตาของกู้ชิวเหลิ่งเย็นยะเยือก ดูเหมือนจะไม่ใช่มู่หรงอี๋

กู้ชิวเหลิ่งมองไปทิศทางที่รถม้าหายไปครู่สุดท้าย จากนั้นก็กล่าวกับจูเอ๋อร์ว่า: "เราไปกันเถอะ"

จูเอ๋อร์ตามอยู่ด้านหลังของกู้ชิวเหลิ่งอย่างเชื่อฟัง ราวกับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้เป็นเพียงเรื่องเล็กๆที่แทรกเข้ามาเท่านั้น และจุดประสงค์ของพวกนางในครั้งนี้ ก็คือจะไปซื้อชุดขี่ม้าที่ดูดีได้มาตรฐานที่หอจูชุ่ยชุดหนึ่ง

ผู้จัดการของหอจูชุ่ยเฝ้าอยู่ด้านนอกประตูจนเหงื่อท่วมตัว ดื่มชาจับเลี้ยงที่อยู่ด้านข้างไปสองกาใหญ่แล้ว

กู้ชิวเหลิ่งเดินผ่านผู้จัดการไป กำลังจะเดินเข้าประตู ก็ถูกผู้จัดการหยุดเอาไว้ แล้วกล่าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม: "คุณหนูรอง คุณชายของเรารอท่านอยู่ชั้นสองครึ่งชั่วยามกว่าแล้ว"

"เซียวอวิ๋นเซิงรู้ได้อย่างไรว่าข้าจะมา?"