ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 58

ท้องฟ้าเริ่มมืดสลัวลงเล็กน้อย ในตอนที่เซี่ยชุนเหยียบเข้าไปในสวนยีชุ่ย ในห้องไม่ได้มีแสงไฟเลยแม้แต่น้อย ในใจของเซี่ยชุนเกิดความสงสัยขึ้นมา เพิ่งจะก้าวเท้าเข้าไป ก็ได้กลิ่นหอมจางๆของดอกไม้

ในห้องไม่ได้มีเงาร่างของกู้ชิวเหลิ่ง เซี่ยชุนเพิ่งจะวางถั่วเขียวต้มน้ำตาลที่อยู่ในมือ ก็รู้สึกว่าร่างกายร้อนรุ่มอย่างมาก ถึงกับอ่อนระทวยทรุดตัวอยู่บนพื้น เซี่ยชุนตกตะลึงในใจ ยาเสน่ห์ที่กู้ชิวเซียงให้นางมาเดิมทีน่าจะใส่เข้าไปในถั่วเขียวต้มน้ำตาลถึงจะถูก นางก็ไม่ได้ดื่ม ทำไมร่างกายถึงได้อึดอัดนัก?

ประตูห้องถูกคนผลักเปิดออกแล้ว เซี่ยชุนต้องการจะพูดอะไร แต่ว่าคำพูดออกมาถึงปากก็กลายเป็นเสียงครวญครางของผู้หญิง

คนที่มาคือฉินจง รูปร่างนั่นไม่ผิดอย่างแน่นอนฉินจงร้อนรุ่มเร็วกว่านางเสียอีก เพิ่งจะเหยียบเข้ามาในห้อง ร่างกายของฉินจงก็สั่นสะท้านแล้ว ราวกับว่าไฟปรารถนาทั่วทั้งร่างกายถูกจุดประกายขึ้นมาแล้ว

"อย่า......อย่าเข้ามา......"

ฉินจงปิดประตูลง โอบกอดเซี่ยชุนที่อยู่บนพื้นเอาไว้ ถอดเสื้อผ้าของเซี่ยชุนออกอย่างชำนาญ ปากก็ยังคงเรียกว่า "คนสวย......" ไม่หยุด

หมึกสีดำถูกวาดไปบนกระดาษเซวียนจื่อ กู้ชิวเหลิ่งวางพู่กันที่อยู่ในมือลง กู้ชิวถางยังคงมองดูอยู่ด้านข้างอย่างละเอียด กล่าวขึ้นมาอย่างเห็นด้วยเล็กน้อย: "ตัวอักษรคำนี้ เขียนได้ไม่เลวจริงๆ ดูไม่ออกเลยว่าเจ้าเพิ่งหัดเขียนเป็นครั้งแรกจริงๆ"

กู้ชิวเหลิ่งยิ้มอย่างราบเรียบ กล่าวว่า: "เดิมทีแค่มาดูว่าท่านพี่มีเวลาหรือไม่ มาขอลายมืออักษรบ้าง คิดไม่ถึงว่าจะเรียนไปนานขนาดนี้ นี่ก็สองชั่วยามแล้ว"

กู้ชิวถางกล่าวว่า: "มีน้องสาวที่ฉลาดขนาดนี้คนหนึ่ง สองชั่วยามข้ายังรู้สึกว่ามันน้อยเกินไปด้วยซ้ำ หากมีเวลาว่าง เจ้าก็มาหลายๆครั้งหน่อย ถึงอย่างไรก็ไม่มีงานการทหาร ที่นี่ข้าก็ผ่อนคลายและมีความสุขกว่าเล็กน้อยอยู่แล้ว"

จูเอ๋อร์บุกเข้ามาอย่างบุ่มบ่าม ทำให้การสนทนาของทั้งสองคนหยุดลงทันที กู้ชิวเหลิ่งกล่าวถามด้วยสีหน้าราบเรียบ: "อยู่ในห้องข้าก็ช่างเถอะ ที่นี่คือห้องหนังสือของท่านพี่ จะมากระทำการบุ่มบ่ามไม่ได้"

จูเอ๋อร์รีบกล่าวอย่างเคารพนบนอบ: "บ่าวบังอาจเสียมารยาทไปแล้ว!"

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวกับกู้ชิวถางอย่างขออภัยเล็กน้อย: "ท่านพี่โปรดอย่าถือสา เด็กคนนี้ขาดการอบรมสั่งสอน ครั้งหน้าจะไม่บุกเข้ามาอย่างบุ่มบ่ามเข้ามาเช่นนี้เด็ดขาด"

กู้ชิวเหลิ่งยิ้มออกมาเล็กน้อย กล่าวว่า: "ไม่เป็นไร เป็นเด็กผู้หญิง อายุน้อยๆอย่างไรก็ต้องมีชีวิตชีวาหน่อยอยู่แล้ว"

กู้ชิวเหลิ่งถึงได้มองไปทางจูเอ๋อร์ กล่าวว่า: "เจ้ารีบเร่งขนาดนี้ เป็นอะไรไป? แล้วก็ ถั่วเขียวต้มน้ำตาลที่ข้าให้เจ้าเตรียมให้ท่านพี่ ทำไมเจ้าถึงช้าไปครึ่งชั่วยาม? ก็ยังไม่ส่งมาอีกหรือ?"

จูเอ๋อร์กล่าวด้วยสีหน้าตื่นตระหนก: "บ่าว......ตอนที่บ่าวไปที่ห้องครัวเล็กพบกับพี่เซี่ยชุนเข้า นางบอกว่าจะเตรียมถั่วเขียวต้มน้ำตาลแทนบ่าว ให้บ่าวไปพักผ่อน แต่ใครจะรู้ว่าบ่าวเผลอหลับไปในห้อง บ่าวไม่ได้ตั้งใจเจ้าค่ะ!"

กู้ชิวถางกล่าวด้วยรอยยิ้ม: "ถั่วเขียวต้มน้ำตาลถ้วยเดียวเท่านั้น ให้ห้องครัวเล็กทำอีกถ้วยก็พอแล้ว"

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวว่า: "ให้ท่านพี่สอนข้าเขียนหนังสือ ยังละเลยเช่นนี้ เป็นความผิดของน้องสาวคนนี้จริงๆ"

จูเอ๋อร์กล่าวขึ้นมาอย่างขลาดกลัว: "คุณหนู จะกลับไปหรือไม่เจ้าค่ะ? ท้องฟ้าก็ไม่เช้าแล้ว......"

เสียงของกู้ชิวเหลิ่งเย็นชาเล็กน้อย กล่าวว่า: "ดูเจ้าสิ ทำงานไม่จริงจัง มุทะลุบุ่มบ่าม หุนหันพลันแล่น ยังขี้ขลาดขนาดนี้อีก ต่อไปข้ายังจะให้เจ้าติดตามอยู่ข้างกายได้อย่างไร?"

กู้ชิวถางอยู่ด้านข้างกล่าวว่า: "ก็แค่สาวน้อยคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ต้องไปตำหนิให้มากหรอก จำเอาไว้ก็พอแล้ว ข้าว่าท้องฟ้าก็เย็นแล้วจริงๆ ข้าส่งเจ้ากลับไปแล้วกัน"

กู้ชิวเหลิ่งก็ไม่ได้ปฏิเสธ กล่าวว่า: "เช่นนั้นก็ขอบคุณท่านพี่แล้ว"

"ไม่เป็นไร ลานของเราสองคนก็ห่างกันไม่ไกล ก็ถือว่าเป็นการเดินเล่นแล้วกัน"

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวว่า: "หิวกันแล้ว ถ้าอย่างไรท่านพี่มาที่ลานข้า ถือว่าน้องสาวเป็นเจ้ามือ กินข้าวเย็นด้วยกันสักมื้อ"

"ตกลง!"

เพียงแต่เพิ่งจะเดินไปถึงหน้าประตูลาน กู้ชิวถางก็รู้สึกถึงความผิดปกติ สายตาจ้องมองไปที่ประตูห้องที่ไม่ได้ปิดสนิท

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวถามด้วยความสงสัย: "ท่านพี่? เป็นอะไรไป?"